Hand of... god

Orchid Nirvana.. Was dat wie ze was.. Orchid.. Ze had de naam verlaten. Nirvana was het. Wanhoop en verdriet meer was ze niet. Een gebroken hoop. Ze was hier ooit gekomen in de hoop haar zuster te vinden maar wat ze had gevonden was een monster.. Ze wist niet meer of ze haar zus wel kon vertrouwen. Of dat ze de verhalen moest vertrouwen en veiligheid moest zoeken bij de kudde. Ayana.. haar blik was veranderd. Ze was vroeger zo eigenzinnig geweest maar had Nir altijd beschermt. Nu.. Was er geen spoor meer van bescherming te vinden. Ayana zou haar aanvallen als ze iets verkeerds zou zeggen en dat beangstigde Nirvana ten zeerste..

Langzaam zuchtte ze en liet haar lichaam in het droge gras zakken en staarde om haar heen. Anderen keken haar raar aan. Haar lichaam half zwart half wit. Het was een lacher voor de meeste en dat lieten ze dan ook maar wat graag zien. Maar Nirvana hd geleerd het te negeren. Ze was een vloek. En tja wie zou daar dn ook wat aan willen doen.. Ze moest al blij zijn dat ze 'geaccepteerd' was in de kudde van Minanter.

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

Het beetje zonlicht dat op zijn zwarte, met littekens gevulde, vocht blonk deed hem geërgerd zijn achterhand wegdraaien van het licht. Ieder beetje zonlicht maakte hem zo lastig dat hij steeds weer de verkeerde gedachten in zijn hoofd kreeg. Hij stond daar maar, aan de rand van het bos, zoekend, spiedend, observerend naar de kuddes en ze hadden geen flauw idee. De achterlijken, ze zouden het altijd blijven. Er waren genoeg groenere oorden om naar heen te verhuizen maar nee, iedere keer weer blijven ze hier hangen, ervan overtuigd dat die leidertjes hen wel zouden beschermen. Zelf de gemartelde, de ontsnapte paarden bleven hier hangen, alsof het lot hen geen twee keer kon uit kiezen. Het was walgelijk, walgelijk om te zien hoe dom ze waren. Waarom bleven ze? Waarom gingen ze niet weg? Je hoorde Avanti niet klagen, hij had reuzenveel lol maar zelf hij zou slimmer zijn. Alhoewel, hij had zijn slimste keuze gemaakt door zijn broer af te slachten en de troon voor zichzelf op te eisen. En dat maakte hem nu de schimmenleider, de koning van het duister, hij was er best trots op hoor.

Hij lachte, een lach die ze niet kon horen van waar ze zelf in het gras zakte maar het was voor Avanti meer dan genoeg om even ziekelijk te lachen toen hij haar zag wegzakken in het gras. Zijn blik dwaalde naar de streep van licht, hij zou er niet overheen gaan, hij wist dat het hem zou verzwakken en hij wilde de paarden geen onnodige hoop geven door zich daar te tonen als een zwakkeling. Maar het was niet nodig, hij wist hoezeer ze hunkerde naar aandacht, naar gezelschap, hoe gevaarlijk het ook was. ‘Nirvana.’ Zijn stem fluisterde mee op de wind haar richting uit. Ze kon hem niet zien, het bos was te donker om hem te zien staan … misschien het paars van zijn ogen, maar zelf dat lag verscholen achter zijn maantop. ‘Nirvana.’ Zijn stem had iets uitdagends. Hij was middag, hij kon haar niets doen, misschien dat dat net voor haar genoeg was om naar hem te komen kijken. ‘Zeg niet dat je niet wilt komen.’ Daagde hij haar zachtjes uit …

De klank van zijn stem, kil maar o zo zoet, nee die stem zou ze nimmer vergeten en soms heel soms als het stil was in haar hoofd leek het alsof die stem tot haar sprak. Haar dichter naar zich toe trok in zijn web van leugens en bedrog. En toch. Toch volgde de zwart witte merrie de stem telkens weer. Opnieuw en opnieuw om weer in zijn valkuil te vallen.

Of haar zuster hem haatte of liefhad kon ze niet inschatten. maar hoe dan ook was de hengst heel belangrijk voor Ayana dus ja. Ze wou de hengst volgen. Ze wou hem haar leven bieden als dat betekende dat hij die van Yana net even hoger zag.

Deze wil betekende echter niet dat ze niet doodsbang voor hem was. Voor zijn leugens en streken waar ze keer op keer opnieuw inviel en zich niet los uit wist te worstelen. Wou ze dat wel.. Wou ze een weg naar haar eigen vijheid worstelen.. of wou ze dieper vallen in zijn duisternis, zijn ontarming..

En zo ook nu. Ze hoorde zijn stem. Maar kon neit plaatsen of deze een speling van haar geest was of de real deal. "Avanti.." Fluisterde ze daarom zachtjes mee terug op de wind terwijl ze haar ranke lichaam overeind bracht. Wellicht het enige waarin zij en haar zuster op elkaar leken. "Nee ik wil komen waar ben je?!" Iet wat paniekerig gleden haar ogen over de omgeving zoekend naar de zwarte hengst die haar dromen in diepere schaduwen had geworpen dan ze ooit had kunnen denken. De hengst naar wie ze zo.. verlangde..

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

Ze reageerde bijna meteen, hij zag het. Haar oren reageerde meteen, haar lichaam reageerde meteen ondanks dat het verscholen lag in het gras. Hij hoorde haar hartslag stijgen, haar bloed sneller rond cirkelen door haar lichaam. Alles aan haar veranderde, hij rook haar angst, haar opgewondenheid omdat hij haar riep. Misschien was dat het beetje aandacht dat ze wilde, aandacht van het slechtste paard, het machtigste dier om de gronden van BMH … want tenslotte … wie wilde nu geen aandacht van hem, de heer van het duister. Nirvana leek wel een beetje op Alvaro, zijn eigen tweelingbroer. Hunkerend naar aandacht, op zoek naar iets om de miserie weg te houden. Alvaro had ook hopeloos contact gezocht met Avanti, net als Nirvana. Ze waren beide hopeloos, hopeloze gevallen die voorbestemd waren te mislukken.

Toen zijn naam, hoe zachtjes ze het ook zei, zijn oren bereikte kwam één van zijn oren kort naar voor waarna ze weer in hun vertrouwde positie in zijn nek kwamen te liggen. Ze kwam overeind en begon hem te zoeken, er kwam een geamuseerde grijns op zijn lippen toen hij haar wanhopige woorden hoorde. ‘Waar ik altijd ben.’ Waar zou hij anders zijn op een middag als deze, met de zon knal boven de velden, ze zou het geweten moeten hebben. Hij stak zijn neus naar voor, door de streep van zonlicht waardoor hij kort zichtbaar werd vanuit de bossen. Nirvana kwam gelijk zijn kant uit, Avanti verdween het duister weer in en wachtte tot ze dichtbij genoeg was. ‘Nirvana.’ Zei hij haar naam weer toen ze dichterbij was. Hij keek naar de weerspiegeling van het vacht, het donker en het lichtte, het kwaad en duister. Nirvana was een constante in een strijd tussen duister en licht. ‘Je hoort daar niet.’ Knikte hij naar de kudde. Voor een keer hij iets eerlijks over zijn lippen kreeg. ‘Hoe behandeld je zielige leven je?’ Vroeg hij geamuseerd…

Hoewel elk bot in haar lichaam zij om weg te stappen en zo snel mogenlijk dit gebied te verlaten liet haar hart haar dichter en dichter op de hengst af stappen. Haar diep groene ogen onderzoekend, misschien zelfs verbaasd, hij had haar lang met rust gelaten maar nu zag ze hem opnieuw en opnieuw hunkerde ze meer en meer naar hem. "Avanti." Fluisterde ze haar ruige stem iet wat vreemd zelfs in haar eigen oren voor er een glimlach op haar lippen liep en ze verder naar hem toe stapte. "Ik heb je al zo lang niet meer gezien, hoe gaat het met Ayana?' De angst voor het monster dat hij was duwde ze verder naar achteren in haar geest. Ze probeerde dapper te glimlachen en hielt zichzelf stil voor ze zijn vacht aan zou raken uit begroeting. Nee. Dat zou pijn opleveren. Niet aanraken, slechts kijken.

'Mijn leven.." Ze keek hem aan. "Ik ben in rang drie gekomen.. Ik weet niet hoe maar het is mij gelukt zoals je mij gevraagd had." Sprak ze zacht en keek hem aan haar groene ogen knipperend. "Maar niemand mag me hier alsnog.. Waarom mag ik niet bij Ayana zijn?" Mompelde ze bijna als een klein kind klinkend die haar zin niet kreeg. Ze wou haar zusje zien. Zij was de oudere hier, ze hoorde voor kleine Ayaan te zorgen...

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

De manier waarop ze zijn naam uit sprak, zo vol begeerte alsof hij het enige was in de wereld dat ze wilde. Hij was dat nooit voor iemand geweest, nooit in zijn hele leven. Maar het was ook niet puur bij Nirvana, hij had haar genoeg gevoed in dromen en illusies en het had haar gemaakt wat ze nu was. Ze was geen spion toch gaf ze Avanti alles wat hij wilde. Hij wilde dit van haar, ze deed het meteen. Het was geen haat liefde relatie tussen hen, al deed Nirvana haar best om alles in stand te houden want Avanti was het enige dat tussen haar en Ayana in de weg stond en het enige wat hen misschien samen zou kunnen brengen, al zou dat nooit gebeuren. Bij haar vraag grinnikte hij geamuseerd, alsof ze net een grapje had gemaakt. ‘Ayana gaat goed, je weet hoe ze is.’ Dat wist ze misschien niet. Ayana was het enige waarvoor Avanti het ooit zou opnemen, ondanks dat ze het niet zou willen was ze de enige die hij zou beschermen, waar hij alles voor zou doen. Hun relatie ging veel dieper en was stukken grondiger dan de meesten relaties hier, die kuddepaarden konden er nog wat van leren. ‘Ze is geweldig.’ Prees hij zijn rechterhand, daarmee nog wat water of het vuur gooiend voor Nirvana, want zij kon Ayana nooit zien of vinden.

Ze was in rang drie geraakt. En hij had het gevraagd, hij kon zich al niet meer herinneren wanneer hij dat had gevraagd. Maar het was haar gelukt, wat verbazingwekkend was. Avanti trok zich dieper terug in het bos, de hitte, de zon weerkaatste zijn licht op het zand en dat werkte negatief voor de schimmenleider. ‘Dat niemand je mag is niet jouw schuld.’ Zei Avanti, het was Ayana’s schuld, zij was de schim, Nirvana de zus en zo kon je het sommetje wel afmaken. Bij de opmerking keek Avanti haar geïnteresseerd aan. ‘Waarom vraag je dat?’ Vroeg hij langzaam. Ze moest weten dat het haar nooit zou lukken, ze was mentaal niet sterk genoeg. ‘Denk je dat je leven zoveel beter zal zijn bij haar? Want bij haar is bij mij en ik ben zeker dat,’ hij zweeg en keek de lege woestijnvlakte over. ‘Ik ben een veel slechtere leider dan je leider nu.’ Verzekerde hij haar. Ze zou het geen dag redden, niet bij hem en ook niet bij Ayana …

Even werd ze overspoeld door genot horend dat haar zus het goed deed. Hoewel het dood zonde was dat zij haar lieve ayaan nooit zag wist ze nu opnieuw dat het goed met haar ging, ze wist ook dat ze gelukkig was en dat was al dat telde voor Nirvana. Dat was al dat belangrijk was en al waar Nir voor leefde. Met een warme blik in haar ogen keek ze naar de hengst zeker wetend dat ze nu veilig was. Veiliger dan bij de kudde die haar zag voor een monster, een monster dat ze niet was en duidelijk ook een monster dat de schimmen niet waren. Want hoe konden de schimmen monsters zijn als ze haar beschermden?

"Is het werkelijk niet mijn schuld? Ik bedoel zo veel hebben het gezegd, dan moet het bijna zeker toch zo zijn Avanti." Mompelde ze even naar haar hoeven starend voor ze haar hoofd schudde. Nee hij had gelijk, Avanti had immers altijd gelijk, dit was niet haar schuld en dat zou het ook nooit zijn, er moest zeker weten een redelijke verklaring voor zijn. En anders was die hele kudde gewoon stom.

Het derde punt van aandacht liet haar even slikken en ze schudde haar hoofd. "Voor je het vraagt.. Ik wil geen schim worden." Mompelde ze even langs hem heen kijkend. "Ik weet niet hoe Ayaan het geworden is maar ik ben niet sterk genoeg Avanti. Ik ben zwak en dat zal ik altijd blijven ook. Ik wil jou dienen. Maar op andere manieren." Zacht glimlachte ze naar hem. Nee ze had geen verlangen om het zo gezegde monster te worden. Ze wou hem gewoon helpen en hopelijk in ruil voor een beetje meer tijd met Ayaan, was dat zo veel gevraagd?

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

Hij kon niet zeggen waarom hij zoveel plezier had met Nirvana, was het haar gebroken ziel die hij langzaam aan kleiner afbrokkelde? Waarschijnlijk wel. Het was Avanti’s levensdoel om andermans ziel plat te stampen, de ene op een al veel heftigere manier dan de andere. Het enige waar hij voor leefde was voor zielen aan stukken te scheuren, te martelen, fijn te kauwen, rauw te eten, alles wat ook maar een beetje in de buurt kwam van slechte bedoelingen. Nirvana … ach, ze was zo ziek dat ze bruikbaar was. Ze wist het zelf niet maar ze hielp Avanti door domme dingen te zeggen die voor hem net bruikbaar waren. En het enige wat hij hoefde te doen om haar te motiveren is een beetje over Ayana praten. Haar ziel zat vol met Avanti, hij had haar dagenlang dromen en beelden gevoed die door hem gemaakt waren. Dat maakte haar niet perfect, verre van. Dat maakte haar gewoon net genoeg om te functioneren naar zijn termen, een levenloze vod met een doel. Zo zag hij het.

‘Dan is het jouw schuld, het is hoe je het bekijkt.’ Er kwam iets verveelds en dood in zijn blik te liggen. Het was zijn schuld dat ze zo was want hij had haar Ayana afgenomen en hij had haar de dromen en illusies gegeven. Maar hey, Avanti kreeg van weinig de credit. Zijn verveelde blik verdween als sneeuw voor de zon bij haar opmerking dat ze geen schim wilde worden, hij lachte, lachte zo akelig luid dat het op slag overal doodstil was. ‘Denk je nou echt dat ik ooit dacht dat jij een schim zou kunnen worden.’ Hij spuwde de woorden praktisch uit, ze was zo lollig. ‘Je kan niet voor jezelf zorgen Nirvana, er is geen hersenspinsel in je hoofd die ook maar weet wat het is om voor jezelf te zorgen. Je bent ziek.’ Dat laatste kwam er zo traag uit dat hij weer begon te grijnzen. ‘Goed dan, jij geeft me informatie over Orlais, over het wezen waar Delaney zich zo aan vast ankerd. In ruil geef ik je tijd met Ayana.’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar afwachtend aan. ‘Hebben we een deal?’ Vroeg hij honend. Zijn scherpe hoektanden schuurden over zijn lippen toen de valsheid weer in zijn blik kwam. ‘Willen of niet, er zijn honderdduizend mogelijk manieren om je aan het werk te krijgen.’ Fluisterde hij zachtjes …

Ze had toch niet iets verkeerds gezegd? Onzeker keek ze hem aan haar buik een beetje vreemd aanvoelend van de misselijkheid. Ze was bang dat hij ieder moment naar haar kon uithalen of nog erger. Iets bij Yana kon doen waardoor ze haar kleine zusje nooit meer zou zien. Even haalde ze diep adem en deed half geschrokken een stapje achteruit waardoor ze met haar hoef tegen ee ndikke wortel van een boom kwam te staan. "M..Mijn schuld." Fluisterde ze en sloot haar ogen diep adem halend. Hij zou wel gelijk hebben ja. Ze had nooit echt gedacht dat het aan haar zelf lag. Ze wou eerder de kudde een beetje beschermen maar zijn harde woorden kwamen eng realistisch aan.

Ze haalde diep adem en knikte toch opnieuw voor haar kleine hartje brak door zijn lach. Nee.. Lach me niet uit. "H..het spijt me Avanti." Ze verslikte zich over haar woorden met stomheid geslagen. Het had haar even geleken alsof dat was wat hij wou doen. maar.. Hij wou haar totaal niet. Wat wou hij dan wel van haar.. Het antwoord op haar vraag kwam maar wat snel en ze keek hem aan. "Delaney.." Ze slikte even. Ze herkende de naam maar wist niet precies wat ze daarmee moest. "Welk wezen.." Sprak ze zachtjes hem aankijkend niet helemaal zeker. "Natuurlijk wil ik je helpen Avanti maar.. Waar moet ik beginnen..?"

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

God … Heel die onderdanige houding was gelijk terug omdat zijn stem een fractie luider werd en zijn bouw een beetje steviger. Je had tegenwoordig echt niet veel nodig om die paarden bang te krijgen, wat waren ze zielig. Avanti keek de vlakte van Seheron over, voor het eerst merkend waar hij was. Er waren niet veel paarden in zicht, enkel de ex-schimmen waren hier en … zijn paarse ogen konden verder kijken dan wie dan ook, dus hij kon het gehaverde uitgemergeld lichaam zien staan van zijn bloedeigen tweelingbroer. Er kwam een plezierige glimlach op zijn lippen om te zien dat Alvaro nog steeds leefde, omdat hij het voornamelijk wilde. Het paard stond daar maar, gewoon voor zich uit te staren, totaal niet bewust van alles om zich heen. Avanti zat er zo naar te kijken dat hij maar amper iets hoorde van de verontschuldigingen die Nirvana naar buiten kraamde.

Het was pas als hij Delaney haar naam hoorde dat hij zijn blik wegrukte van zijn broer en opzij keek naar Nirvana. ‘Je weet niks.’ Kwam hij tot de conclusie. Was ze ergens goed voor? Hij hunkerde naar een blauwe maan en een Delaney om aan zijn tanden te rijgen, eens zien wie haar dan zou komen helpen als hij haar te pakken kreeg en naar Vyranthium meesleepte om Achilles op haar los te laten. ‘Ze zit in Orlais, er gaan geruchten rond van iets dat het eiland beschermt. Ze is altijd in Orlais, altijd maar op dat godvergeten strand, alsof ze iets beschermt of de wacht houd.’ Zei hij luidop. Meer voor zichzelf dan voor Nirvana, toch kon ze zijn woorden horen. ‘Ik wil weten wat, wat is machtiger dan mij om zo zwaar bewaakt te worden.’ Niet dat hij Delaney als zware bewaking aan zag, de merrie kon dan misschien een nieuwe verfrissende ziel gekregen hebben maar hij was klaar met haar, hij had een hekel aan haar, beter … ze stond bovenaan zijn lijst. ‘Rang vier is sterker, de leiders zijn sterker, niet sterk genoeg voor mijn schimmen maar ze zijn sterker geworden. Ik wil weten wat, zoek het uit.’ Hij keek opzij naar Nirvana. ‘Ik haal Delaney neer de eerstvolgende blauwe maan en dan moet jij op zoek gaan naar wat er op dat eiland is. Klinkt dat goed?’ De vraag had haast lief geklonken. Het zou wel moeten …

Haar grote groene ogen staarde hem iet wat onzeker aan. Alsof ze bang was dat hij ieder moment zijn tanden in haar uit kon slaan en toch had ze een stem in haar hoofd die haar ervan overtuigde dat hij dat nooit zou doen. Dat hij toch werkelijk om haar gaf. Ze keek hem aan onzeker maar toch afwachtend en trok haar oren naar achteren toen hij sprak. Hoe kon ze dat weten, als niemand tegen haar sprak hoe zou ze het kunnen weten als niemand tegen haar sprak? Diep haalde ze adem en deed een stap achteruit haar oren naar hem toe draaiend en knikte langzaam. "Orlais, het Eiland. Delaney.." Ze knikte langzaam. "Ik zal uitzoeken wat ik kan Avanti. Dat beloof ik." Fluisterde ze iets optimistischer en glimlachte naar hem voor ze haar lichaam omdraaide en wegstapte van hem richting het zuiden. Orlais zou snel genoeg op haar pad komen. En vanaf het strand zou ze waarschijnlijk meer informatie kunnen krijgen.
-sorry kort moest snel vanwege hw x'D
Nirrie topic uit?

**Profile**

» Right Hand: Ayana
» RIGHT HAND • Ayana

Hand of... god

Hand of... god

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen