It flashes bright, then fades away
it can't protect, it only destroys

De ruwe wind die vol tegen haar gelaat blies deed haar haar ogen sluiten. Dit was een van de hoogste heuvels die in Anderfels te vinden waren en daarbij hoorde de hevige luchtstromen die het lange groene gras als golven op en neer deden deinen. Lightning had altijd al een voorliefde gehad voor ruigere weersomstandigheden. Wanneer ze op een moment als dit haar vleugels spreidde hoefde ze slechts enkele slagen te geven of ze was al een aantal meter verder. Het moment dat haar veren de wind vingen, voelde ze al beweging en met een paar krachtige bewegingen kwam haar lichaam van de grond. Haar hemelsblauwe ogen opende zich weer, om te kijken naar de velden, rivieren en bossen die voor haar lagen. Hoewel de bergen van Minanter ook een prachtplaats voor haar boden, kon ze niet ontkennen dat ze een van de mooiste gebieden van BMH onder haar hoedde had. Dit was haar terrein en ze kon hier vrijuit gaan en staan. Met krachtige slagen van haar vleugels schoot ze naar voren.

Lightning voelde pas de verleiding weer te landen toen het landschap onder haar een heldere beek en een aantal bomen toonde. Eens haar hoeven de grond raakte klapte ze haar vleugels in, die na enkele seconden niet meer te zien waren. Een manier om zich te beschermen was het geweest, niet dat dit hier nog hoefde. "Light!" De bekende stem deed haar direct opkijken en haar blik bleef hangen op de wolf die op haar af kwam rennen. Zijn zilverwitte vacht straalde in het zonlicht en zo klein als hij was geweest toen ze hem had gevonden was hij al lang niet meer. "Hey," begroette ze hem met een zachte ondertoon in haar stem die niet voor iedereen weggelegd was. "Ooit moeten we er iets op vinden dat ik je daar gezelschap kan houden," merkte hij op. De merrie keek met een geamuseerde blik neer op haar metgezel. "Als jij een paar vleugels laat groeien, dan neem ik je mee," merkte ze op, waarop hij antwoordde met een vrolijke lach.

It flashes bright, then fades away
it can't protect, it only destroys

Natuurlijk was het onmogelijk dat hij met haar door de lucht zou zweven en ergens pijnigde het haar dat ze haar trouwste vriend af en toe achter moest laten op de gevaarlijke aardbodem. Hope wist dat echter altijd wel met een glimlach weg te wuiven, zei dat hij zichzelf wel zou redden zolang ze maar terug zou komen. De wolf spitste nu zijn oren en keek de kant op van de nieuwkomer die op een afstandje stond. "Er staat iemand naar ons te kijken," sprak hij tegen Lightning. De merrie hief haar hoofd iets op en keek met een nonchalante houding naar de ander die op een afstandje stond. "We zijn ook niet het meest normale stel. Een gevleugeld paard in gesprek met een wolf," zei ze tegen Hope, voor ze zich iets richting het paard draaide. "Wees niet bang om je in ons gesprek te mengen als je daar interesse voor hebt," sprak ze kalm, ditmaal gericht aan de vreemdeling. Het was immers haar taak om de paarden hier beter te leren kennen zodat ze zou kunnen beslissen of ze waardig genoeg waren om naar Rang 3 te mogen.