Onderwerp: The lone wolf dies | jenn do 24 sep 2015 - 19:15
Reducto
Zachtjes deint het water op en neer in het beekje, en klotst met enige regelmaat tegen de benen van de zwarte hengst. Zijn sokken plakken tegen zijn benen. Het zachte blazen van de wind door de bomen kalmeerde Reducto. Het was een tijd geleden dat hij zichzelf had verplaatst naar het prachtige landschap van Bmh, Hij had zich een tijd schuilgehouden in het mooie landschap van cherry oak maar uiteindelijk had hij daar niet gevonden wat hij hier altijd had gehad. Dit was zijn thuis, sinds het begin van zijn verbanning was hij hierheen vertrokken en had hij hier zijn plek kunnen vinden.. Hier is hij opgegroeid en hier zou hij sterven.
Ondanks dat reducto zijn thuis al een tijd had gevonden in het gebied genaamd Ferelden met zijn prachtige watervallen en duistere bossen, had hij er vandaag voor gekozen om zijn lichaam te verplaatsen naar Anderfels Het uitgestrekte landschap deed hem goed en hoezeer hij ook van de dichtbegroeide bossen hield zijn hart verlangde naar de zonnestralen op deze prachtige dag. Reducto beweegt zich met zijn grote grove lichaam moeiteloos voort over de smalle paadjes, en door het vochtige gras. De lucht was koel in het bos en later op de dag zou het hier een stuk warmer worden, boven hem zweefden de laatste wolkenvelden zijn gezichtsbeeld uit.
Met krachtige passen draaft hij verder, zijn hals in een boog. Zijn robuuste hoofd hangt laag en zijn ademhaling wordt met de minuut zwaarder. Hij hield van de natuur, en hij hield er van om al zijn krachten uit te buiten en zo ver te gaan dat hij niet meer kon. Met een zwakke grijns op zijn lippen zet hij zijn lichaam in stap en loopt zo verder, maar het lot heeft andere ideeën, een hengst kruist zijn pad en vangt Reducto's blik. 'Leventian'? mompeld hij met een vragende blik, Zijn stem is koud, doorleefd en krachtig en dat beschreef precies hoe Reducto is.
"No, you cannot be her. She is far away, she is far, far away from me. She walks in starlight in another world. It was just a dream…. Do you think she could have loved me?
Jennifer Administrator
Profile Number of posts : 4988 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: The lone wolf dies | jenn vr 25 sep 2015 - 13:35
Hij was de enige momenteel, de enige voor vier gebieden. Er was niets dat Leventian niet had geleerd sinds hij geboren was, hij had leren groeien door zijn vader, hij had leren liefhebben door zijn moeder, hij was wijs geworden door Axis, een leider geworden, leren vechten tegen de schimmen, er was zoveel dat hem was bijgebracht maar nog steeds zoveel dat hij te leren had. Toch was hij de jongste General die er momenteel was, de enige en hij had zichzelf beloofd nooit maar ook nooit onder te doen aan zijn status. Leventian nam het allemaal heel serieus dus iedere dag weer galoppeerde hij van Minanter naar Orlais, van Orlais naar Anderfels en zo door naar Ferelden. Gelukkig was de taak dragelijker met Siri aan zijn zijde, de gigantische zee arend zweefde boven het gebied en was zoveel meer dan Leventian had van kunnen dromen. Ze was zijn vriend, zijn metgezel, zijn partner in ieder gevecht. Ze was wat hen als duo compleet maakte.
Zijn passen waren lang en snel, de zee arend vloog rakelings boven zijn hoofd en maakte meer snelheid dan hij ooit zou kunnen doen. Hij probeerde het wel elke keer om sneller te gaan dan haar maar het lukte niet. Hij lachte toen hij de grens van Anderfels over kwam en nam wat snelheid terug. Hij brieste en probeerde zijn lichaam zo snel mogelijk te recuperen van de snelheid die hij net had gelopen. Hij spitste zijn oren eens hij een gedaante zag en het meteen herkende als Reducto. De hengst waar Leventian al het respect van de wereld voor had. Want hij was wat iedere leider moest zijn, hij was een zeker toonbeeld, een rolmodel voor Leventian. Want hij was nog jong en speels maar Leventian hoopte er op een dag uit te zien Reducto, al zou de hengst daar niet meteen mee in stemmen. Er speelde meer in een paard dan enkel een leider. Van zodra hij zijn naam hoorde nam zijn lichaam af in en snelheid tot een rustige stap. Hij spitste zijn oren en knikte begroetend, zelf wat eerbiedig. ‘Reducto.’ Begroette hij hem terug. Siri vloog op een halve cirkel maar bleef in de lucht, hoe graag ze ook naar beneden wilde komen, ze waren de ogen die Leventian even niet gebruikte. ‘Op pad?’ Vroeg hij met een blik waarvan Reducto kwam, het was zijn taak om ook alle andere leiders bij te staan. ‘Stomme vraag.’ Schudde hij gelijk zijn hoofd …
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: The lone wolf dies | jenn vr 25 sep 2015 - 19:42
Reducto
Ook Reducto knikte kort, en wierp kort een blik in de lucht op de zeearend die Leventian altijd leek te volgen. Een prachtig dier, en hij vroeg zich af hoe het zou zijn om elke dag neer te kunnen kijken op het enorme landschap. de zeearend deed hem denken aan zijn eigen companion, een zwarte raaf met dezelfde sinistere groene ogen net als reducto. Hij had hem helaas achter moeten laten in Cherry oak, nog altijd miste hij het dier aan zijn zijde.
“Goed om jou hier te zien..” En dat vond de hengst ook zeker. Zijn gemoedstoestand was dusdanig goed vandaag dat hij wel wat gezelschap kon gebruiken. “Op pad?” vroeg de jonge hengst. Red snoof zacht en besloot te antwoorden; Zoals elke dag maak ik mijn ronde door een van de gebieden. Het is belangrijk om je gebied goed te kennen en alle fouten eruit te filteren. Ik probeer mijzelf iedere dag naar een ander gebied te verplaatsen, en wanneer ik iets zie of aantref wat mij niet zint of wat op problemen kan duiden dan probeer ik dat zo goed mogelijk op te lossen. Ookal kende reducto de 4 gebieden intussen blindelings nadat hij hier zijn halve leven had gesleten. Toch voelde het als een verplichting om zijn dagelijkse rondes af te lopen. Hij had hier nu eenmaal zijn verantwoordingen gekregen en als councillor van rang 4 en emperor van alle 4 de landschappen voelde hij zich verplicht dit te doen.
Red vervolgde zijn voor hem uren durende verhaal om zo ook Leventian op de hoogte te stellen van zijn bevindingen. En aangezien red niet van het vele spreken was voelde dit voor hem aan alsof hij al uren bezig was. Ik heb deze volle maan namelijk geen zin in nog meer slachtoffers,vervolgde hij zijn verhaal maar dat zul je vast wel begrijpen. Sowieso lijkt het mij een goed plan om binnenkort met alle leiders af te spreken en een nieuwe strategie te bedenken hoe wij de schimmen deze maan weer te slim af kunnen zijn.. Ook al had de hengst niet veel hoop op verbetering. Ze hadden zo’n beetje alles al geprobeerd. Avanti was hen tot nu toe te slim af geweest.
Red draaid zijn lichaam naar Lev toe en zet enkele passen in zijn richting zodat hij zich goed kon focussen op Lev, en.. zodat anderen hun gesprek niet konden volgen. Niet iedereen hoeft te weten wat de leiders etc. met elkaar bespreken. Voor je het weet zit er een overloper bij… Red wend zijn blik af en laat een korte stilte vallen. Om lev vervolgens weer aan te kijken en zijn woorden op een rustige maar haast commanderende manier uit te sprekenIk reken ook voornamelijk op jou Leventian, Jij bent misschien wel een van de redenen hoe wij de schimmen eindelijk eens een lesje kunnen leren. Red had alle vertrouwen in deze jonge hengst. Hij was sterk, slim en is zeker bereidt om door het vuur te gaan, tenminste zo’n gevoel gaf hij red.. alsof het iemand was waar hij echt op kon rekenen.
Maar...genoeg over de schimmen, wat brengt jou vandaag naar het prachtige landschap van Anderfels? En dat was het ook.. práchtig.. Dit was misschien wel een van zijn meest favoriete plekken hier in bmh.
"No, you cannot be her. She is far away, she is far, far away from me. She walks in starlight in another world. It was just a dream…. Do you think she could have loved me?
Jennifer Administrator
Profile Number of posts : 4988 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: The lone wolf dies | jenn zo 27 sep 2015 - 16:07
Om naast Reducto te staan gaf hem al een zeker gevoel van volwassenheid, een goed gevoel, een gevoel van verantwoordelijkheid. Leventian was veel te snel groot geworden, veel te snel volwassen geworden en veel te snel in deze oorlog gestopt. Maar dat maakte hem verfijnd, zijn jonge geest maakte het mogelijk om de dingen te zien die de ouderen niet meer konden zien. Als je lang genoeg naar iets keek dan kon je puzzel uiteindelijk niet meer oplossen, omdat je er te lang naar kijkt maar dan heb je Leventian, zijn geest jong en nog vol fantasie en hij ziet snel de kleine barstjes in de puzzel. Er waren velen die zeiden dat niemand zo jong General mocht worden maar Leventian kreeg alle begeleiding die hij wou, niet enkel van Siri maar ook alle rang vier paarden, leiders en hopelijk ook Reducto stonden achter hem. En dat maakte zijn visie zoveel sterker, hij was er klaar voor.
Leventian was meteen één en al aandacht voor Reducto, zijn aandacht was weg van de omgeving omdat hij wist dat Siri nu de waker was net als het ook andersom zo ging. Hij spitste zijn oren naar de leider en ontving de woorden met een zacht knikte. Dat was wat Leventian ook iedere dag deed, hij reisde door van het ene gebied naar het andere op zoek naar nieuwe zwaktes in het defensief van de schimmen. Naar paarden die bescherming nodig hadden tegen hen, naar alles wat ook maar een beetje op een addertje onder het gras leek. Het was niet gemakkelijk, niets was gemakkelijk op deze aardbol maar het was zeker de moeite waard. Grazen en luieren was nooit niets geweest voor hem, dit, het alerte werk had hij van kleins af aan mee gekregen. Dat waren de voordelen van opgroeien in rang vier, stuk voor stuk de besten en de wijsten.
‘Dat begrijp ik.’ Stemde hij in met de woorden van Reducto. Niemand, zelf niet de jongste veulens hier wilden nog meer slachtoffers zien vallen. Toch lukte het de schimmen iedere keer weer, iedere blauwe maan was er wel iemand dood of weg en dat was frustrerend. ‘We moeten vindingrijker zijn dan hen.’ Knikte hij naar het bos. Hij had geen idee hoe die levenloze zielen het deden maar ze deden het. De ene blauwe maan wonnen de schimmen, de andere hadden de leiders weer de bovenhand. Ze pasten zich constant aan elkaar aan en niemand leek ooit echt te winnen. ‘Er kan altijd iets beter, het is inderdaad goed met alle leiders samen te komen, al het rustig is, vlak na een blauwe maan. Dan hebben ze iets om op te teren en wij een beetje rust.’ Zei Leventian kalm, zijn blik nog steeds naar de bossen gericht.
Toen hij zijn naam hoorde draaide hij zijn hoofd gelijk naar Reducto. Hij zou trots moeten zijn, maar dat was hij niet, hij wist hoe zwaar de druk was op zijn schouders. ‘Ik doe mijn best, ik weet dingen,’ hij zweeg en keek terug naar de bossen. ‘Die ik liever niet hier uit.’ Hij zweeg en keek terug naar de Emperor. ‘Ik doe alles in mijn macht om ons sterker te maken.’ Knikte hij dan zachtjes. De vraag kwam niet als een verrassing, het maakte de sfeer ook een stuk luchtiger, minder serieus. ‘Ik was op weg terug naar Ferelden.’ Gaf hij antwoord, zijn blik gleed naar omhoog, Siri zakte naar beneden, haar immense vleugels waren langer dan Leventian. Ze landde op zijn rug en haar vleugels vouwden zich samen tegen haar lichaam. ‘Hij probeert me sneller af te zijn.’ Gaf ze antwoord in Leventian zijn plaats. ‘Het is mijn plicht het beetje jeugdigheid in deze hengst waardig te houden.’ Ging ze verder. Ze keek Reducto aan en boog haar hoofd. ‘Emperor.’ Begroette ze hem eerbiedig. Siri, altijd de ouderwetse van de twee …
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: The lone wolf dies | jenn vr 9 okt 2015 - 19:02
A FIRE SHALL BE WOKEN
Bij de gedachte aan de blauwe maan schieten vage beelden door Reducto zijn hoofd heen. beelden van leed, duisternis, ..blauw.. de blauwe maan die het gebied; die zíjn gebied helder deed verlichten. Schreeuwen, krijsen en vechtende paarden Reducto zag het allemaal in een flits weer voor zich, het was niets nieuws voor de hengst. Hij had de blauwe maan al vaak genoeg meegemaakt, eerst als kuddepaard en nu als leider. Het waren geen nieuwe beelden voor hem, en toch kromp zijn maag ineen wanneer hij terug dacht aan al die nachten die hij al had meegemaakt. Zodra hij de woorden van Leventhian weer hoor komt hij weer tot zichzelf. En kijkt de hengst aandachtig aan.
‘Er kan altijd iets beter, het is inderdaad goed met alle leiders samen te komen, al het rustig is, vlak na een blauwe maan. Dan hebben ze iets om op te teren en wij een beetje rust.’ De hengst luisterd aandachtig naar Leventhian zijn woorden, Dan hebben we binnenkort dus een bijeenkomst Leventhian. Reducto knikt kort, en kijk Lev dan weer aan.. Ik zal zorgen dat alle leiders op de hoogte zijn van deze bijeenkomst wanneer de blauwe maan voorbij is. Dan kunnen we tenminste een plan bedenken voor de volgende keer dat ze ons aanvallen, En dat zal zeker gebeuren. Voor nu moeten we gewoon zorgen dat er zo min mogelijk gewonden vallen .. En al helemaal geen doden. Ik wil niet dat er nog meer paarden ten prooi vallen aan dat uitschot. Is je nog iets opgevallen onderweg? Of is alles nog steeds rustig? Vervolgd Reducto zijn verhaal.
Zodra Leventhian zijn blik omhoog gleed keek ook Reducto op, Zijn blik gericht op de prachtige siri die zichzelf uit de lucht liet zakken om vervolgens op Lev zijn rug te landen. . ‘Siri’ Ook reducto boog zijn hoofd ligt om haar op die manier te begroeten.
*Niet zo lang deze keer, ben ziek dus van mijn inspiratie is ook niet veel meer over.
