Het water glinsterde onder de zachte witachtige maan. Het spookachtige licht wierp een duistere bezegeling over het water, het land, mijn eigendom. De wind ruiste in een laatste zucht en neemt zijn aftrek naar hoger gelegen gebied. De stilte vormt een sluier tegen de bosrand, houdt geluid tegen dat nooit gehoord worden. Terwijl het beeldige licht van het ronde lichaam in de lucht de aarde beschijnt ben ik slechts de druppel in een wereld van leven. Onder water is het vredig, er heerst rust en harmonie. Ik ben één met hen en zij zijn één met mij. Zo leef ik, zo ziet mijn wereld eruit. Als een blauw bewegend beeld dat een verhaal verteld op zichzelf zonder dat mijn tussenkomst van belang is. Ik leef al heel wat jaren, slechts weinigen zijn boeiend geweest. Van het ene organisme in het andere leef ik van dag tot dag, bewakend wat zo hardvochtig het mijne is. De bron van onsterfelijkheid, het middelpunt van dit gebied, de kracht achter ieder paard … Paarden … De wezens met de intelligente geest, de wezens met de meest problemen. Als een melodie weerklinkt hun verhaal, een verhaal dat ik honderd keer herbeleef. Maar net als mij strijden zij een oorlog die nooit gewonnen kan worden. Vredig en zacht zullen zij gaan … niet nu, niet morgen maar misschien de dag erna.

Haar stem klonk als een zoete inval door de oceaan. De wezens die me zo nauw zijn omringen me met de dans van leven. Vertellen me het verhaal van de merrie en haar woorden. Ze brengen de klank van haar stem, de vastberadenheid, diep mee tot mijn bereik. De merrie bevond haar voor mijn eiland, mijn trots en eigendom. Verboden te bewandelen voor onzuivere harten. Slechts zij die rang vier waard waren en hun leven schonken aan een onhaalbaar doel kunnen proeven van mijn pracht en weelde. Haar woorden klinken dapper, respectvol en met de hoogste nood naar een antwoord. Iedere waterdruppel in dit prachtige blauwe gebied trekt zich samen en brengt mij naar de smeekbede van haar. Delaney The Nameless Warrior. De golven rondom de kust van mijn eiland worden wilder en groter. ‘Slechts weinig valt te beschermen in deze donkere dagen …’ Mijn stem vol en mierzoet verspreidt zich over het gebied. ‘… Delaney The Nameless Warrior.’ Maar verder gaat mijn antwoord niet. De golven trekken zich terug en de rust is weer mijn element. Ik ben daar, in het diepste van haar lichaam kan ze mij voelen. Mezelf laten zien is als vragen om een schim om te praten naar het goede. Overredingskracht, moed en liefde zullen de weinige elementen zijn van mijn zichtbare gedaante. ‘Zeg mijn kind, zing je lied.’ Fluistert de wind …

De oceaan woelde over het zand, de wind bracht zijn middelpunt rond de merrie, nam haar manen mee in de lucht en verdween dan plots weer. Mijn magische stem bespeeld de elementen van moeder natuur. De golven strekten zich zo ver mogelijk uit over het zand en wissen alle afdrukken die door mij toegelaten zijn op mijn eiland. Slechts weinigen hebben die kans, slechts weinigen laat ik toe. Wat hier waant dient beschermt worden. Dieren vertellen me dingen, grootste dingen … de frustratie vanuit de bossen is bijna tastbaar maar ik trek me niet terug voor hem, mijn vijand. Mijn geliefde in de oorlog. Want zelf zwart en wit, ying en yang zijn gemaakt om elkaar te behagen op een unieke manier. Zo zijn ook ik en hem, de heer van het duister, er voor elkaar. En hij die moet gestopt worden maar niet wil gestopt worden trekt harder en sneller op. Het vraagt van mij uit offers om hem af te remmen. Zelden komt iemand zich vrijwillig melden. Maar zij … Delaney the Nameless Warrior doet het, haar stem klink als een liet op de druppels van mijn leven. Mijn golven trekken zich terug en laten een bijna vlak stuk stilte zien terwijl haar stem trillende over het vlakke deel glijdt.

De harde melodie klonk zo eigenaardig uit haar mond. Hoe kon zo’n prachtig lieve merrie dit hardere type van zichzelf zijn geworden. Ik hoefde niet te denken om het raadsel op te lossen. De heer … jaja, hij zorgde voor zijn eigen ondergang. Hij maakte andere sterker, hij maakte ze vechters ookal werd daar veel verlies bij geleden. Haar diepgaande zinnen brachten mijn elementen tot rust. De zachte wind verdween, de golven stopten en de stilte omarmde haar in enkele zachtzinnige momenten. ‘Kind kind.’ Fluisterde het water. Mijn elementen strekten zich, kleine sliertjes water bewogen zich over het zand naar de merrie. Ze gleden langs haar hoeven in een hopeloze omarming. ‘Kom mijn kind, kom dichter.’ Fluisterde de wind. De dieren, mijn broers en zussen verontrustte zich om wat ik wou doen.

Mijn weerspiegeling, mijn ware ik verrees uit het water. Het water gleed als een deken langs mijn grote onaantastbare lichaam. Ik was als hen maar verre van wat zei waren. Ik begeerde ieder aspect van hun gevoelens maar zelf was ik een monster, een ying in een yang. Mijn bijna witte ogen keken haar vol helderheid aan terwijl ik enkele passen uit het water zette maar ermee in contact bleef. Zij zijn mijn bron van leven, net als lucht, aarde en vuur dat zijn. ‘Delaney the nameless Warrior.’ Sprak mijn heldere stem. ‘Als jij bescherming wil bieden tot wat jouw eigendom is dan kan ik dat. Breng ze naar rang vier en heb toegang tot mijn wouden, mijn vruchten en wateren.’ Mijn ogen dwalen naar mijn grond, mijn bomen en dieren. ‘Je zoon en kleinzoon zijn hier al, wat is er zo moeilijk aan voor jou om dat niet te doen?’ Ik hield mijn hoofd wat schuiner, mijn heldere ogen dreven door haar ziel en verder. ‘Waarom kan je niet gewoon leven? Waarom betaal je zo’n grote prijs voor onschuld door je hier te betuigen tegenover mij?’ Het water bleef in slierten rond mijn benen glijden, klaar om ieder moment ieder mogelijk cel in mijn lichaam weer tot water te brengen. ‘When the road gets dark, and you can no longer see, just let my love throw a spark … An' have a little faith in me.’ Zong mijn stem stilletjes. ‘Heb vertrouwen in het oordeel van je godin. Zij bepaald wie de lotsbestemming draagt om groots te worden mijn kind.’ …

De nobelheid van ieder levend wezen verraste me nog steeds. De buiging van zij … Delaney the Nameless Warrior kwam als een genot door mijn aderen. Terwijl ik toekeek hoe haar lichaam zo dierbaar boog merkte ik de andere details op. De hardheid van haar witte huid, geen emoties weerspiegelen haar manier van denken. Net als een diamant, hard en gekoesterd zo vertoonde de merrie voor me geen genade tegenover zichzelf. Mijn elementen zinderden diep in me, als een beer die zijn prooi opeiste. Vrouwelijkheid mocht niet hard zijn, niet zoals zij hier voor me boog. Haar diepe blauwe ogen daarentegen … ze was zo prachtig. Als het wezen dat pronkte over de macht die het zichzelf gaf. Het misstond haar niet maar het benam me niet de adem. Een merrie kon slechts mooi zijn in haar volle aspect, haar ziel, lichaam en hart verbonden als één. Hier leek haar hart het hebben opgegeven op haar ziel en bouwde haar lichaam een muur tegen de buitenwereld. ‘Men zegt dat ogen de deur zijn naar je ziel.’ Prevelde ik voor mezelf, verzonken in het diepe blauw. Net als mijn oceaan, onberekenbaar en prachtig. Zo was ook Delaney the Nameless Warrior adembenemend.

Terwijl haar woorden mijn geest beroeren blijven mijn heldere ogen in haar dieptes kijken. Ik ben vele malen groter dan haar, ik kan alles wat ze niet kan en toch voelt ze zich geroepen hier te zijn. Legt ze zichzelf de eed op dit voor haar gebied te doen. Mistroostig dat het een merrie als haar moest kosten om hier te komen. Klaarblijkelijk zei het genoeg over de andere zielen op dit bedorven land. Het water stroomt in dunne stroompjes naar haar toe, glijden langs haar hoeven en geven me emoties over verlies, liefde en haat. Haar vastberadenheid eist mijn aandacht. De druppels water versmelten zich met het zand onder haar.

‘Wat je vraagt is niet enkel goed, je doet er meer slecht dan goed mee mijn kind.’ Maar ik ben gehoorzaam en luister naar de rest van haar zoete diepe woorden. ‘The nameless Warrior schould stay nameless.’ Mijn stem is scherp en waarschuwend. En dan deelt ze een beveel uit die slechts weinig met men diepste doet. Maar net als hem, de heer van het duister heb ik ook een slechte kant. Net als hij ook een goede kant heeft. Bedorven onder een hoop leugens weten we beide het juiste te vinden. Vinden we beide het evenwicht niet langer tussen wat goed acht en niet. ‘En elk duisternis heeft een licht.’ Ging ik hard verder. Mijn stem was niet meer dan melodieus maar je miste de trillingen van geduldige rechtvaardigheid niet. ‘Uit wat je zegt blijkt dat je even weinig vertrouwen hebt ik mij als in wat je naasten doen.’ De zachtheid vloeide als een deken door wind rondom haar mee. ‘Want als ik me niet vergis is je zoon een leider. Ik vraag me af wat hij of eender ander leider gaat denken als ik jou geef wat je wil. Ze hebben vertrouwen in mijn elementen, iets wat je beter ook zou doen …’ Ik zweeg en een donkere blik gleed langs mijn netvlies. ‘Vertrouw licht en duisternis kind.’ Fluisterde de wind ookal sprak ik niet. ‘Je bent nooit alleen in de strijd tegen hem, Avanti zoals jullie hem noemen. Maar jullie maken fouten, fouten die levens eisen. Er staat een hele kudde achter je, wees slim en maak van hen wat jij al lang bent. Hij is niet onverslaanbaar, niemand is dat, zelf ik niet. Je moet gewoon vinden wat hij zo hardhandig achter houdt.’ Ik wist niet in hoever ik nog kon verder gaan. Want wat zijn zwak is is mijn sterkte, wat zijn sterkte is is mijn zwak. ‘De merrie en de broer, de enige sleutel naar emotie. Maar ik waarschuw je, dat wat je ook doet om hem in te tomen het slechts een stadium kan zijn naar een afschuwelijker einde. Hij is wreed maar tevens ook hopeloos verloren.’ Mijn zucht klonk als een warme streep wind langs haar wang….

Mijn zintuigen prikkelde heftig terwijl ze haar woorden tot me sprak. Het was eigenaardig hoezeer deze merrie de toekomst wou verbeteren. Hoezeer zij haar best wou doen om het lot van anderen te vermijden. Meestal was het aan de grootsten in bloedlijn, de sterksten van hun geslacht, de slimste in hun geleden om het lot van anderen vast te leggen. Zij die ervoor kozen om voor goed te strijden tegen kwaad waren sterk, dapper, snel en behendig. Deze merrie hier voor mij, Delaney The Nameless Warrior was slim, vooruitdenkend, moedig en intelligent. Ik knikte zachtjes, bijna autoritair toen ze mijn eerdere woorden bevestigde. ‘Wat is jouw duisternis mijn kind?’, mijn stem was gladjes en vulde heel de omgeving rond haar en mij. De wind floot langs haar lichaam, de geuren van het eiland, mijn eiland vulden onze neusgaten. Mysticus Isle was een immens genot om op te leven. Slechts weinigen kregen de kans dit land te betreden, het genot te mogen waarnemen. Mijn aandacht gleed weg van het genot naar het andere genot om aan te horen voor me. ‘Ik neem aan dat je de waarheid spreekt en je naasten weten welk pad je nu zult nemen.’, mijn lichaam boog in een korte buiging.

De woorden die ze sprak waren amper naar mijn belang op interesse. ‘Je beschermt je zelf door hier te komen mijn kind. Weet dat wat ik kan geven meer dan alleen maar een wapen is, het is zelfbescherming in zijn meest puurste vorm.’, ik zweeg en liet de woorden tot haar doorzinken. Toen ze de naam sprak was er niets in mijn lichaam dat erop reageerde. Tijden veranderde, mijn elementen gaven de lucht sturing tot een nieuw seizoen. Haar laatste woorden brachten een sierlijke glimlach op zijn gelaat teweeg. ‘Net als jouw gerichte daden zijn ook jouw woorden zuiver en vol wijsheid.’, de glimlach gleed weg en ieder vleugje pret dat rond haar heen had gedreven dreef weer weg. ‘Je wilt mijn kracht, welke kracht wens je mijn kind want ik bezit vele talenten.’, mijn stem dreef weg en mijn lichaam veranderde tot er twee ravenzwarte vleugels uit mijn schouders ontvouwde. ‘Ik kan je de kunst om te vliegen geven.’, mijn blik keek weg naar het eiland achter me waar tientallen dieren dichter kwamen. ‘Ik kan je je eigen guardian geven.’, mijn vleugens en de dieren verdwenen met een zachte zucht van men adem en ikzelf ook verdween tot er enkel een fijne kleine kolibrie voor haar neus zweefde. ‘Ik kan je het lichaam geven van duizenden dieren.’, weer veranderde mijn lichaam weer, van de kolibrie naar een grote zwarte panter en dan terug naar het gedaante dat ik al de hele tijd had aangenomen. ‘Ik kan je de kunst tot helen geven, of zelf gedachten laten lezen. Wat wil je van me mijn kind en voor welke specifieke doeleinden wil je die gave gebruiken?’

“Mijn duisternis is een verleden van pijn en verdriet.”, ik overdacht haar woorden terwijl mijn ogen eindeloos in de verte keken. Ik kende mijn kinderen stuk voor stuk, ik kende hun verhalen, ik kende de capaciteit van hun dromen. Zo ook kende ik haar verleden, en haar verleden was donker geweest. Ieder jaar had haar een zekere duisternis gegeven waar ze iedere keer weer tegen was beginnen gaan vechten. Ze had het nooit opgegeven en was blijven vechten. Die capaciteit had ze door haar bloed verder gegeven aan haar zoon en diens zoon. Het was niet de status die er toe deed want je was niet belangrijk door status, het was de goedheid, de keuzes die je maakte … waardigheid kwam enkel daarvandaan. Haar stem dreef melodieus verder door mijn ziel en in alle onwetelheid speelde haar verhaal zich af voor mijn netvlies. Ik zag de vechtlust in het kleine veulen, de beslissingen van een jonge merrie en de pijn van een volwassen paard. Ik zag ieder detail en het raakte me diep net als ieder detail van pijn en verdriet me diep raakte. Het was mijn plicht om de kinderen om mijn planeet te voorzien van energie uit mijn onuitputtelijke ziel. ‘It’s our choices that show us what we truly are far more than our abilities.’ Ik keek haar aan en glimlachte weemoedig. ‘Je bent een respectvol statig voorbeeld van die woorden net als je zoon is en diens zoon. Jouw bloed brengt gerechtigheid voort voor deze wereld.’ Ik zweeg en strekte mijn hals, de aanraking tussen ons neuzen maakte een kleine statische shok waar ik uiterst geamuseerd om glimlachte. ‘Zolang je geliefd word is er respect voor je keuzes. Ik ben zeker dat Serano het niet zal misplaatsen, je bent geboren om te leiden om een waanzinnig unieke manier.’, mijn woorden droegen veel lof voor haar. Er waren maar weinig wezens zo puur als Delaney The Nameless Warrior.

‘En een missie zal hetgene zijn dat ik je geef.’, ik maakte een buiging, diep en eerbiedig. Mijn lichaam kreeg een zeeblauwe bijna doorzichtige kleur toen het water mijn hoeven raakten. ‘Geen dier kan duisternis verjagen, dat laat ik ook niet toe.’, deze keer klonken me woorden scherper en met een zekere autoriteit. ‘Wij leven in een evenwicht, dat evenwicht is uit balans, ik strijd tegen duisternis maar zal nooit van hem winnen net als duisternis tegen mij vecht maar nooit zal winnen. Wij zijn gewoon voorbestemd samen te zijn.’, ik zweeg toen ze opnieuw sprak. Mijn lichaam smolt samen tot een witte wolf met felblauwe ogen. Ik schudde mijn witte vacht en keek haar met een plezierige glimlach aan. ‘Ik geef je mijn krachten Warrior maar vergeet niet dat ik altijd iets in de plaats wil. Ik kan je kracht geven maar ook terug afpakken.’ Ik zweeg en wandelde lichtvoetig om haar heen. De witte haren op mijn vacht bewogen gracieus mee met de rest van mijn getransformeerde lichaam. ‘Jij zult talent zien en begeleiden. Jij zult nooit kwaad alleen bestrijden en jij zult nooit of te nimmer onterecht omspringen met wat ik je schenk.’, Ik zweeg en hield mijn witte hoofd schuin terwijl mij diepe blauwe ogen haar aankeken. ‘En laat nooit in de steek wat gekoesterd moet worden, je familie. Wil je mijn wijsheid bij je in de buurt hebben?’, ik transformeerde terug naar het veel te perfecte paard waar ik al enige tijd in verschenen was….

Iedere keer de merrie sprak en haar woorden in de natuur liet vloeien keek ik op naar haar. Mijn heldere ogen namen ieder spectrum van haar lichaam op en reflecteerde haar tot één van de mooiste wezens ooit gezien. En dan ging het niet om haar uiterlijk maar om haar ziel. Velen op deze aardbol hadden de schoonheid om mee te overwinnen, velen hadden de charme om te overtuigen … maar weinigen hadden de ziel om mee te heersen. En diegene die het hadden waren voorbestemd groots te zijn en hadden enkel en alleen toegang tot de vierde rang en mijn eiland. Delaney was geen rang vier paard toch was ze het waard, net als haar zoon en diens zoon. En het begon meestal bij de simpelste woorden die gesproken waren, ik zag het in haar ondanks de donkere tijden waar ze in geleefd had, waar ze nog steeds voor een stuk in leefde. BMH was geen land om gelukkig te zijn, BMH was een land om te vechten voor je vrijheid, om te tonen wie je was. Om de donkere tijden te overwinnen en in vrede te kunnen gaan slapen. ‘It’s not you’re war to fight alone.’, ze kon dit niet alleen, ze had hulp nodig. Rang vier hulp, hulp van paarden die het net al haar zagen … ze kon dit niet alleen daarom was ik er in de eerste plaats. ‘But you don’t fight alone.’, er kwam een flinterdunne glimlach op zijn ranke hoofd. ‘Geloof het dan niet.’, mijn glimlach werd breed en aanlokkend. Ik ontspande me ten zeerste in haar gezelschap. ‘Leiderschap is een zware taak te dragen, het is een verantwoordelijkheid die niet onderschat mag worden. Maar strijden is een even zware taak te dragen. Doe dit samen met je familie en geliefden en dan zal je snel glorie kennen.’, ik boog kort mijn hoofd ten afsluiting van mijn woorden.

‘Goed goed.’, stemde ik tevreden in toen ze aangaf dat ze mijn missie zou uitvoeren. ‘Er zijn donkere tijden in aantocht. Net als ik krachten heb krijgen ook de schimmen krachten van hun meester.’, mijn blik versomberde terwijl ik de verder keek naar de horizon en de bossen van BMH. ‘But remember, Happiness can be found even in the darkest of times if only one only remembers to turn on the light.’, ik keek geamuseerd naar haar op. Ik voelde me voldaan en op mijn gemak. Mijn statigheid en grootsheid was verdwenen in een dieper deel van mijn ziel. Een zeldzaam beeld van mij. Ik knikte toen ze aangaf dat ze mijn wijsheid en kracht erbij wou hebben. Ik verzamelde mijn energie, die duizend dieren in mijn lichaam en stuurde ze naar dat van Delaney. ‘Je hebt de kracht om duizend dieren te beheersen.’, Ik stapte achteruit en keek haar kort aan. ‘Je kleinzoon heeft ook een geschenk van mij gehad, Siri bevat de wijsheid die ik haar gegeven heb. Zij is je link naar mij.’, ik boog diep en glimlachte tevreden. ‘Draag zorg voor iedere ziel Delaney the Nameless Warrior, het was een eer je te leren kennen.’, …