Iris. Een merrie die nu toch al voor een lange tijd deze gronden van BMH bewandelde. Je zou misschien medelijden moeten hebben maar daar zou Iris raar van opkijken. Oke het gebied dat ze nu al lange tijd haar thuis noemde mocht dan wel een gevaarlijke plek zijn, toch had ze haar leven hier. En ze kon niet anders dan van alles hier te houden. Haar heldere ogen gleden momenteel over het prachtige gebied heen, de watervallen lieten liters water naar beneden stromen maar onderaan de waterval die uitliep op een meer lag een laag ijs. Nu ook in deze barre winter leek alles mooi in Iris' haar ogen. Maar zo was en is ze nu eenmaal ze zal steeds het mooie van de natuur weten te vinden ookal wordt dit bedekt door een dikke laag sneeuw zoals vandaag.

De kleine witte wolkjes die uit haar neusvleugels dwarrelden dampten weg de lucht in. Haar mondhoeken waren naar achteren opgetrokken. Bij het zien van al dit moois kan ze niet anders dan gelukkig zijn. Maar het is ook niet alleen door het zicht dat ze deze glimlach op d'r gezicht had staan. Haar gedachten aan Erebus deden haar op zoveel momenten van de dag stralen. Ze hadden namelijk al zoveel doorstaan en toch bleek het dat hun harten samen hoorden. Ze zuchte uitgelaten en zette haar ranke witte lichaam aan tot een rustige stap. Ze wou de watervallen nog eens van dichterbij bekijken, er was net een nieuw paartje roodborstjes komen inwonen in een kale besneeuwde boom aangrensend bij de watervallen en daar was Iris wel eens benieuwd naar. Dit was kenmerkend aan Iris, zij had namelijk oog voor ieder detail dat gebeurde hier in BMH. Ze wist tot het kleinste diertje wie hier nieuw was en wie er weg ging of wie er stierf of wie er geboren werd. Zelfs misschien nog meer dan van de kuddeleden aangezien ze soms meer contact had met de natuur dan met de leden hier.

Bij haar aankomst stak ze haar neus de lucht in en reikte ze tot aan het koppeltje roodborstjes en brieste zachtjes. De vogeltjes vlogen eventjes op en lande terug op hun takje. Iris grinnikte, 'welkom fluisterde ze stilletjes alsof ze wist dat de wind haar stem zou meevoeren en haar woorden zou verduidelijken.

P.S: het kan zijn dat er wat later zal worden geantwoord doordat ik deze week niet zoveel tijd heb met stage, maar kon mezelf niet meer inhouden om een berichtje te plaatsen

Zijn lichaam stond geschut onder een gigantisch grote denneboom. Zijn wortels kronkelde onder de aarde verder en volstrekte zich van moeder natuurs energie. Zijn taken waren dik en reikten verder dan mogelijk was. De vele dennenaaldjes gaven een aangename geur weer door zijn omgeving. Hier en daar viel er een druppel, resterend van de regen die die nacht gevallen was maar dat had Axis geen last van gehad want de boom beschermde hem. Zijn gigantisch zwarte lichaam doezelde en genoot van het zwakke zonlicht dat de boom doorliet. De grote en krachtigheid van zijn lichaam had hij zeker van zijn vader, het meeste had hij van zijn vader. Enkel de blik in zijn ogen, het ene paarse oog dat nijdig door zijn oogkas rolde verried zijn ware aard. De hengst had veel verloren, ook zichzelf en hij had het noch steeds niets teruggevonden.

Zijn leven was een puinhoop van het begin tot het einde en dat maakte hem behoorlijk lastig. Zelden zag je hem als die trouwe hengst van vroeger en vandaag al zeker niet. Hij legde zijn oren nog wat dieper in zijn hals bij het miste geluid dat hij hoorde. Minachtig snoof hij de lucht in rondom hem heen, hij kon sommige gedachten niet verdragen. Hij kon niet verdragen waarom je weg ging om bij een zoon te zijn die niet eens uit liefde kwam. Ja, bijna iedereen kende de bron van zijn ergenis, Avanti en Iris. Hij was niet kwaad op haar, zou hij nooit kunnen maar het feit dat ze weg was om bij Xenos te zijn maakte het voor hem ondragelijk. Het gedacht dat ze al zolang weg was maakte het ondragelijk, hij wou dolgraag haar zoeken maar hij weigerde koppig iedere vorm van gevoelens binnen te laten. Avareth had zijn best gedaan maar hij kon Axis niet in zijn oorspronkelijke staat terugbrengen.

Hij gooide geërgerd zijn hoofd in de lucht als de wind een enkel woord meevoert. Hij wende zijn blik en spitste kort zijn oren voor zijn lichaam in stap ging. Hij hield zijn hoofd opzettelijk hoog zodat zijn macht nog maar eens verduidelijkt werd. Zijn oren plat en zijn woorden klaar voor actie. Maar toen de bron in zicht kwam wist hij even niet wat te doen, ze was terug en zo te zien zonder Xenos. 'Xenos achtergelaten.' Mompelde hij was afkeurend. Hij wou lief zijn, hij wou naar haar toerennen en zijn neus tegen haar hals duwen maar het ging niet. Zo geblokkeerd zat het binnenin, zo erg was het met hem gesteld ...

De vogeltjes leken haar vrolijk een welkoms liedje terug te fluiten. Maar het leek tijd voor hen om hun pad verder te zetten, ze waren bezig een goede plaats te zoeken om hun nest van te maken. Al was het nog geen lente er moesten wel voorbereidingen gebeuren. Iris vond dit altijd intrigerend hoe zulke wezentjes hun voorbereide op alles. Net zoals eekhoorns en nog andere dieren die bijvoorbeeld in winterslaap gingen, zij verzamelen wel heel de zomer eten om dan heel de winter te slapen. Ze slaakte een korte bries en schudde haar maantjes weer even door elkar om ze weer terug op hun plaats te leggen. En zette haar witte ranke lichaam dan weer verder richting de watervallen. Het waren maar enkele meters verder en ze stond al met haar voorbenen in het water. Haar hals had ze laten zakken om nog wat van het frisse water op te nemen. Je kon zien dat het had geregend deze nacht het water was flink gestegen, het had immers heel hard geregend en een lange tijd ook.

Ze genoot van het frisse water dat door haar keel stroomde, maar had al ondertussen op de achtergrond hoefstappen gehoord. Het was een zwaarder paard dat op haar afkwam, wie wist ze nog niet maar ze voelde dat het geen gevaar voor haar was. ze trok dan maar weer haar hoofd de lucht in en gooide daardoor wat druppels het water in zodat de rimpels nog groter werdn die in het water gevormd werden door haar. Haar kleine pientere oren draaiden naar achteren toe daar waar het geluid vandaan kwam, haar hoofd volgde en tot haar verbazing stond Erebus daar. Meteen kwam er een glimlach klaar en maakte haar hard een sprongetje. Maar zijn woorden lieten jammer genoeg haar glimlach verzwakken. Ze sloeg haar blik even neer op de grond en keej hem dan met een verontwaardigde blik toe.'Xenos gaat zijn eigen weg nu hij heeft mijn hulp als moeder niet meer nodig' antwoorde ze kort wat niet haar gewoonte was maar het ergerde haar stillaan dat hij er maar geen vrede kon met nemen dat xenos haar zoon is ookal is zijn vader avanti hij was opgegroeid als een volwaardige hengst en kende het leven en wist hoe hij het moest doen.

Er rolde een korte zucht over haar lippen en hield Erebus' blik weer vast. Zo kon ze peilen wat zijn reactie zal zijn. maar ze wachtte niet meteen op antwoorden dus begon ze zelf weer, 'waarom lukt het je niet Erebus?' deze woorden bracht ze zachtjes uit bijna fluisterend ze zette een stapje dichte en zij nam de stap om hem aan te raken zen ze reikte haar hoofd naar boven toe en drukte haar neus tegen de zijne aan voor enkele seconde, haar ogen bleven op hem gericht ook wanneer ze haar neusje terug bij haar trok. 'misschien is het moeilijk te begrijpen dat hij nu wel een goed leven heeft , hij weet van niets beter eigenlijk dus je hoeft geen bitternis voor hem te voelen hij is goed' het waren eerder wanhoopswoorden die ze uitsprak want ze weet eigenlijk dat het moeilijk tot onmogelijk is om hem ervan te overtuigen dat Xenos wel een goed hart heeft.

Iris zag in Erebus' ogen dat hij met iets zat, misschien wel meer dan ze kon bedenken. Ze voelde het ook aan. Er klopte iets niet het was niet alleen de situatie van Xenos dat hem parte speelde. Iris kende hem nu ook al langer dan vandaag en wist dat hij wel met meer dingen aan zijn hoofd zat als leider maar het zijn niet enkel die zorgen. Haar vermoedens werden dan ook nog duidelijker wanneer hij zijn hoofd liet zakken, haar hart leek wel even een pijn steek te krijgen wanneer ze dit zag. Ze deed aanstaande om haar neus tegen zijn hals aan te drukken maar de woorden die hij uitsprak lieten haar op haar plaats staan. Alweer trok haar gezicht eerder in een verontwaardige blik, ze zuchte kort en keek even de andere kant op. Wat moest ze doen om het hem duidelijk te maken? ze wist het niet meer en ze zou hem misschien best in het geloof laten. En dat had Erebus nu ook door. "het is jammer te weten dat we in een meningsverschil zitten op dat gebied erebus maar ooit zal je hem weten te appreciëren' haar woorden waren net zoals altijd zacht en teder ze wou niet weer bot overkomen zoals daarjuist ze wist dat dit misschien niet het beste moment was om zo te doen want ze voelde dat er nog iets was.

haar vermoedens werden bevestigd hij had zich zorgen om haar gemaakt alweer, ze dacht natuurlijk dat het wat erger was. Er leek dan ook eventjes een opgeluchte glimlach op haar gezicht te komen staan. 'Lieve Erebus ik weet dat je, je steeds zal bekommeren om mijn veiligheid maar weet dat ik ook voor mijn eigen veiligheid kan zorgen' , ze wachte even en drukte haar neusje tegen zijn hals aan het eerste wat ze kon bereiken want zijn neus was nog wat te hoog momenteel om aan te raken, ze zette weer een stapje terug en keek hem opnieuw aan, 'ik was hier en soms buiten de gebieden van BMH opzoek naar rust en stilte in deze bossen dus hetgeen waar ik veel met bezig ben dat weet je toch' ze voelde haar wel wat schuldig want ze had namelijk al een hele tijd niet van haar laten horen en ze wist dat dit Erebus soms gek kon maken van onzekerheden net zoals nu, 'het spijt me' zei ze dan kort en zacht, "het spijt me dat ik niet meer van mij heb laten horen het is mijn schuld maar nu ben ik hier' fluisterde ze zacht. Ze keek meteen terug naar zijn ogen en hoopte dat hij zich niet teveel rare scenes door zijn hoofd had gehaald, ze wist namelijk dat hij sinds het voorval met Avanti enorm bang was wat hij nog met haar van plan was.

Hij zou in volledig protest willen gaan maar dat wou hij zijn liefste iris nu wel besparen. Eigenlijk zou hij helemaal niet zo mogen doen, hij zou blij moeten zijn dat ze hier stond. Zonder schrammen of wonden. En hij was ook blij alleen liet hij dat op een heel andere manier blijken. Du toonde hij zich even van zijn goede kant en liet zijn norsheid en de hele verdere rompslomp achterwege, enkel en alleen voor haar. Hij knikte dus ook enkel maar kort bij haar eerste woorden. In geen mogelijke situatie zou hij respect tonen voor de zoon van Avanti en Iris of tenzij ... hij Axis zijn leven redde of iets anders helfdhaftigs bovenhaalde. Misschien dat er dan over onderhandeld kon worden. Nouja, in ieder geval, oordelen op wat je hoort en niet ziet is een slechte eigenschap. Als Iris zei dat Xenos het goed deed dan zou dat waarschijnlijk wel zo zijn. Hij bandde iedere gedachten aan de hengst uit zijn gedachten en focuste zich weer op de merrie voor hem, Iris.

Al de gedachten die aan zijn ziel en hersenen knaagden waren meer dan alleen zijn kopzorgen voor Iris maar daar wou hij haar niet mee belasten alhoewel hij zeker was dat ze zijn zorgen wel al door had. Hij spitste zijn oren toen ze zijn naam sprak, een naam die hij voor zijn leven zou willen ruilen. Er waren teveel levendige herinneringen en daden die op de naam Axis plakte. Erebus? Die kende enkel het verhaal van vriendschap en liefde dus des te meer redens om daarmee te ruilen. 'En nu je terug bent kan ik me weer honderd procent op je bescherming focussen.' Bracht hij wat te heldhaftig uit. Hij glimlachte zwak en schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik heb ander werk te doen dan op jou passen dus ik zal je op je woord moeten nemen.' Hij zweeg en drukte zijn neus kort tegen haar witte hals. Het voordeel van in rang 4 zitten, geen schim die je wat kon maken buiten een vrolijke babbel. Dus hij was gerust, Iris zat in zijn rang, samen met zijn vader dus ze was volkomen veilig onder alle omstandigheden. Zijn lichaam dat vele malen groter was dan Iris ging in stap. 'Hebben de bomen je de rust en stilte gegeven die je zocht?' Vroeg hij dan met een vage nieuwsgierigheid terwijl hij verder wandelde. Hij ging er wel vanuit dat Iris zou meewandelen. Het ging nochal geforceerd, hij gedroeg zich niet als anders ... hij was ... hij gedroeg zich zo zakelijk, uit de hoogte misschien wel ...

Iris zag het aan hem dat hij er verder geen behoefte of eerder geen zin meer voor had om met haar in de clinch te gaan over Xenos. En daar was ze eigenlijk wel blij om. Hetgeen ze had gezegt was wat ze wou zeggen en ze dacht wel dat het goed zou overgekomen zijn op hem, wat hij ermee zou doen was natuurlijk een andere vraag, ze kon namelijk niet met de volle honderd procent zeggen of hij ooit Xenos zou accepteren ze hoopte dit enkel van harte. Maar ook Iris kende Erebus veel te goed om te weten dat dit wellicht een hoop zou blijven van haar. Ze had dan maar die gedachten aan de kant geschoven om ze dan maar terug op Erebus te kunnen vestigen. Ze hadden elkaar weer voor een poosje moeten missen en dat voelde ze wel. Het voelde natuurlijk altijd goed om hem terug te zien maar het leek zo anders deze keer, anders dan anders Iris kon er niet bepaald een woord op plakken.

Iris moest even grinniken bij zijn woorden wanneer hij begon over haar bescherming. Dat hij andere dingen te doen had dan op haar te 'passen', ze voelde haar eventjes weer een klein veulentje dat onder de begeleiding stond van haar papa. Ze grijnsde speels en lachte nog eens kort'Ja tuurlijk heb je nog andere taken dan op mij te passen' bij het woord 'passen' knipoogde ze kort en voegde er nog een kort lachje aan toe. Ze vond het wel grappig gezegt. 'je hoeft je allesinds geen zorgen te maken ik heb voldoende in mijn mars om mezelf te beschermen je zou nog kunnen verschieten' zei ze heel zelfverzekerds en ze had gelijk ook, ze mocht dan wel klein en tenger zijn ze wist wel hoe ze zichzelf moest verdedigen. Wanneer hij haar met zijn neus aanraakte kreeg ze weer die leuke tineling in haar lijf die gepaart ging met een kort sprongetje van haar hart. Ze hield van dat gevoel ze had dit dan ook enkel bij Erebus.

Wel meteen schoten haar voeten in gang als Erebus door begon te stappen en een vraag aan d'r stelde. Ze glimlachte, ze kon nu niet anders meer want zoals altijd was ze blij om bij hem te zijn. Ze kwam met haar witte lichaam naast zijn robuuste zwarte lichaam stappen en antwoorde op zijn vraag 'Ja tuurlijk dat doen ze nu nog, het is altijd geweldig om tussen het gefluister van de bomen te wandelen, vele vinden dit maar raar maar waarom is luisteren naar de natuur zo raar?' of deze vraag aan Erebus werd gesteld of aan d'rzelf wist ze zelf eigenlijk niet, het was weer een opwelling van Iris ze nam het dan ook zo serieus haar contact met de natuur dat ze er soms te fanatic over werd. Ze keek Erebus aan en zuchte, 'ach laat ook maar ik zit weer uit mezelf te brabbelen terwijl ik eigenlijk aan jouw zou moeten vragen hoe het er hier momenteel aan toe gaat en het belangrijkste hoe het momenteel met je gaat?[b]' ze kwam wat dichter tegen hem lopen zodat ze hem af en toe aanraakte zo voelde ze zich het meest op d'r gemak.

Axis was blij dat ze er gewoon over zweeg. Misschien kon hij Xenos dan voor eens en altijd uit zijn gedachten verbannen, niet dat het veel zou helpen als Axis steeds in het verleden bleef plakken. Hij kon gewoon niet stoppen met denken. Iedere seconde, iedere minuut van ieder uur van iedere dag was hij aan het denken en het hield niet op. Het maakte van Axis een behoorlijk om zeep geholpen boeltje. Haar woorden over zichzelf beschermen deed Axis droog niet gemeend lachen. Ze was er altijd steenvast van overtuigd dat ze zichzelf beter kon beschermen, ze was er altijd van overtuigd geweest. Maar meer en meer gebeurtenissen haalde die zekerheid bij Axis weg. Zo was Avanti daar de grootste dwarsbomer in. Hij had die zekerheid met de helft doen zakken toen hij haar Xenos bezorgde. Axis snoof geergerd aan het gedacht van Avanti. Hoeveel kans was er dat hij hen stond te bespieden?

'Verschieten zal ik zeker.' Antwoordde hij kortaf. Verschieten als er weer iets gebeurt dat hij kon verkomen maar niet heeft kunnen verkomen omdat Iris ervan overtuigd was dat ze het in haar eentje kon. Dus besloot Axis maar om haar te beschermen, ookal had ze er helemaal geen besef van, hij wou niet tweemaal dezelfde fout maken. Toen ze verder ging over de bomen was Axis blij dat hij de vraag had gesteld. Dan maakte hij zich net iets minder kopzorgen over de andere dingen in zijn verpeste leven. Hij spitste zijn oren kort naar de weg, hij wist waar hij heen ging, een plaats die enkel hem was toevertrouwd. Eentje vanwaar hij wist dat het er veilig was, perfect voor Iris. En ze zou het nog mooi vinden ook, daar was hij zeker van. 'Ik vind het niet raar.' Sprak hij haar tegen. Hij hield van de natuur, niet op de manier dat Iris deed maar hij geloofde erin enkel omdat zij erin geloofd. 'Voor sommige is het raar omdat zelf geloven in een ander paard al raar is.' Meldde hij droog. Hij snoof, liet zijn hals zakken en bleef even stil voor zich uit kijken.

Tot ze kwam met de vraag. Hij vroeg zich al af hoelang het zou gaan duren. Twee vragen eigenlijk, de ene veel belangrijker dan de andere. 'Goed, alles loopt op rolletjes.' Antwoordde hij sarcastisch. 'Ik voel met uitstekend.' Antwoordde hij kortaf. Hij gooide zijn oren plat en hief zijn hoofd met een ruk in de lucht. Minder had ze niet nodig om te weten hoe erg het met Axis gesteld was. 'Niets om je zorgen over te maken.' Mompelde hij dan zachtjes. Kort streek hij zijn neus door haar manen voor hij zijn hals weer liet zakken. Waar was hij nou mee bezig, hij kon zo het engeltje op zijn schouder zien landen die zei: "Komaan Axis, lucht je hart eens uit bij Iris". En als hij dan naar de andere kant keek dan kwam een duiveltje die zei: "Hou gewoon je mond, ze hoeft dit niet te weten, je brengt haar in gevaar." Wie moest hij nou gehoorzamen ... geen van beide of één van de twee. 'Ik blijf een beetje hangen dat is het enige.' Sprak hij kalm, hij glimlachte zwakjes en brieste kort. Jah, hij blef een beetje zwaar hangen in het verleden ...

Ze was het beschermende gedrag van Erebus eigenlijk al langer dan vandaag gewoon. Maar toch wou ze iedere keer laten weten dat ze voor zichzelf kon zorgen, marja dat kon ze hem natuurlijk niet wijsmaken. Ze weet wel dat het voorval met Avanti hem nog beschermender had gemaakt maar soms maakte ze zich echt wel zorgen om hem. Hij zit altijd met de verkeerde gedachten in zijn hoofd en dat was echt niet gezond meer. Wellicht had hij het misschien zelf nog niet helemaal door maar hij zou er onderdoor gaan op den duur en dat was wat Iris zeker niet zou laten gebeuren. Ze zou er hem wel over aanspreken ze wist maar al te goed dat hij over teveel dobte alleen hing ze momenteel de ontwetende uit. Zo luisterde verder naar wat Erebus verder te vertellen had nadat zij had gesproken. Haar mondhoeken trokken nogmaals op bij zijn antwoord over wat ze net had gezegt over de bomen en de natuur, ze knikte kort om te laten weten dat ze met zijn mening ook akkoord was, 'jammer genoeg bestaan er zulke personen nuja ik ga niet oordelen daarover maar men zou beter wat meer luisteren naar andere en naar de natuur , maar jammer genoeg geloven sommigen zelfs niet meer inzichzelf... ' het laatste was wat zachter gezegt, ze wist niet of het tot Erebus zou doorgedrongen zijn maar ze geloofde stil vanbinnen dat Erebus niet meer inzichzelf geloofde dat hij zijn strijdlust aan het verliezen was. En ze zal er dan ook alles aan doen om hem hierbij te helpen.

Iris zag aan zijn gedragingen dat ze anders waren dan dat hij normaal deedt. Dit deed haar geen goed vanbinnen, ze voele haar zo verbonden met deze grote hengst dat ze erzelf pijn van kreeg. Maar dat liet ze uiteraard niet merken ze moest ervoor hem zijn en om naast hem te komen zitten en wat negatief te gaan doen zou hem ook niet echt verder helpen. Ze probeerde nog steeds haar glimlach op d'r mond te bewaren wanneer ze naast hem meestapte. Haar passen pasten wel twee keer in die van Erebus maar ze was dit wel al gewoon om met hem mee te stappen. Ondertussen had ze gewacht op zijn antwoord op haar vraag. Maar bij zijn eerste woorden ondervond ze al aan zijn sarcasme dat het echt niet goed was. Dit deden haar vermoedens dan ook kloppen. Het ging inderdaad niet goed met hem. Iris slikte kort en ze probeerde haar woorden weer in te slikken, ze wou zoveel tegen hem zeggen maar dat zou een zee van woorden worden en daar zou hij ook niet veel met zijn natuurlijk. Ze hield halt en schudde haar hoofd , 'geen zorgen maken?' fluisterde ze zacht bij deze woorden keek ze even naar de grond en dan terug naar hem met een vragende en verontrustende blik ze had even halt gehouden maar kwam dan weer terug naast hem wandelen , 'ik zie het in je ogen, ik zie het aan je gedrag ik hoor het aan je woorden ik zie gewoon dat het alles behalve goed gaat met je Erebus', bij haar woorden keek ze recht in zijn ogen van zijn paars naar zijn zwart oog iedere keer afwisselend, hij bleef een beetje hangen vertelde ze haar, daarbij kinkte ze 'inderdaad waarom leef je in het verleden en niet in het heden en de toekomst?, ', 'weet je Erebus voor mij is dit ook een moeilijke periode geweest maar ik onthoud altijd 1 ding wat mijn moeder me altijd zei men moet het verleden loslaten, het heden leven en voor de toekomst leven' ze stopte even en glimachte bij die gedachte want ze herrinerde het haar nog zo goed wanneer haar moeder dit vertelde, 'het leek zo moeilijk voor mij om dit te begrijpen maar ik heb het geleerd en door daaraan te denken heb ik mezelf erdoorheen gehaald want ik wil leven voor de toekomst want ik geloof erin dat deze goed zal zijn' misschien waren de zee van woorden dan toch eruit gevlogen zonder dat ze erbij na had gedacht maar ze wou hem helpen.

Ze drukte haar zwarte neusje tegen zijn nog donkere neus aan en sloot haar ogen, 'Je weet dat ik er altijd voor je zal zijn Erebus in goede en slechte dagen' ze fluisterde dit heel zacht maar ze moest het hem laten weten. Het leek alsof hij zijn strijdlust verloren had hoe ze hem zo voor hem zag deed haar zo'n pijn ze wist wat voor hengst hij daar diep van binnen was en kan zijn hij moet het gewoon kunnen tonen. Hij kon niet verder zonder in zichzelf weer te gaan geloven en het verleden los te laten...

Axis staarde als een koppig kind voor zich uit. Alsof hij een veulen was dat werd gekleineerd om zijn gedachten, als een veulen dat te vechten had voor een wereld waar niets mogelijk was. Hij was zo'n veulen geweest, eentje die alles moest doen om te overleven in een wereld van eenzaamheid. En net als je dacht dat het verleden eindelijk achterbleef dan kwam het gewoon terug. Hij werd geergerd door de gedachten dat zijn nonkel terug was. Ja, hij had van Alvaro gehouden maar hij had hem regelrecht verbannen uit zijn vriendenkring, regelrecht verbannen uit de wereld van de levende en nu ... nu stond Alvaro daar gewoon terug met een glimlach. Axis wist niet waarom, het maakte zijn gedachten allemaal nog chaotischer dan ze al waren. De enige goed te verklaren uitleg was diens broer. Hij wist hoe zwak Avanti was zonder zijn broer ... maar waarom was Alvaro dan nog geen schim geworden? Er moest toch een reden zijn? Avanti deed zulke dingen niet zonder reden ...

Hij schrok op uit de gedachten door de woorden van Iris. Geen zorgen maken? Nu zou het gaan komen, van haar kant dan wel te verstaan. Hij luisterde zonder de neutrale blik weg te halen, zijn ogen, zijn blik stond keihard. Toen ze de woorden "verleden loslaten" uitsprak begon het te borrelen bij Axis. Zijn oren draaiden heel langzaam in zijn hals tot ze echt helemaal plat lagen. Zijn paarse en zelf zwarte ogen werden met zo'n vuur aangewakkerd dat je er gewoon een schimmenleven achter kon aantreffen. Hij had lang het monster in de kist kunnen halen maar nu ... Nee, het monster was al enkele maanden los en het deed geen goed aan het leven van de hengst en zijn onderdanen. 'Verleden loslaten.' Fluisterde hij met een gedempte woede. Hij keek Iris recht aan en begon dan langzaam, beheerst te praten. 'Jij weet niet wat ik moet loslaten. Ik heb heel mijn leven geleefd voor de toekomst en weet je wat ik zie... Pijn, ik zie pijn.' Hij zweeg en ademde langzaam uit, niet dat het hielp want hij bleef nijdig verder gaan. 'Heel mijn leven vocht ik voor dit leiderschap, zodat ik iedereen kon beschermen maar plots denk iedereen mij te willen beschermen. Ik liet mijn moeder en Black Star doodgaan omdat ze het nodig vonden hun leven te geven in plaats van het mijne. Ze hadden er niet eens over gepraat, ze dachten het gewoon te doen.' Hij zweeg voor een kort moment en klapte zijn tanden nijdig toe. 'Laten we Axis helpen door onzelf te laten vermoorden.' Aapte hij de stem van zijn moeder na. Hij schudde kwaad zijn hoofd en keek weer naar Iris. 'Alvaro liep terug over naar de slechte kant omdat hij hoopte hiermee Avanti's zoete wraak te moeten temperen en weet je wat er is van gekomen, ik heb hem eigenhandig moeten vermoorden. Besluit Avanti nog eens mijn hart in twee te snijden door jou aan te pakken. Denk je dat ik die herinneringen kan achterlaten en vrolijk kan verder gaan met men leven?' Hij zweeg en schudde kwaad zijn hoofd. 'Zeg het me Iris, zeg dat je meer gezien en meegemaakt hebt dan mij, zeg dat ik het verleden moet loslaten, ik het zomaar moet vergeten!' Riep hij kwaad hij snoof en draaide zijn hoofd weer weg.

Hij zette zijn robuuste, nu toch wel dreigend gevaarlijke lichaam in stap maar bleef dan op enkele meters weer staan. Hij besefte dat hij nog niet klaar was met zijn geraas. Hij draaide zich weer een kwart en keek haar weer aan. 'Denk je dat ik niet zie wat er onder mijn neus gebeurd, ik zie hoe Hades door één van Avanti's hulpjes word kleingekneden, ik zie Alvaro plots terug rondlopen, ik zie schimmen bijkomen, Rixan terug in actie, denk je dat ze niet in zijn voor een andere aanval?' Hij zweeg en schraapte geergerd zijn hoef over de grond. 'Ik mag er niet aan denken wat er gebeurt als Xenos terug komt!' Riep hij kwaad. Hij snoof minachtig en wandelde dan weer verder. 'Als de bomen je iets weten te melden, laat het me gerust weten.' Siste hij nijdig voor hij weg stapte. Zo, zijn hard was op de meest wreedste manier gelucht en hij hoopte dat Iris zou snappen wat er in zich om ging. Hij kon het verleden niet achter laten, niet na alles ...

Wat ze nu voor haar zag was momenteel een hoopje ellende. Hoe kon het zo ver gekomen zijn? Ze had terug gedacht aan hoe het vroeger was geweest. Erebus had al veel ellende doorstaan en ze wist dat hij deze ellende ook aan zou kunnen maar dan moest hij zijn strijdlust terug winnen. Dit was ook belangijk als leider van rang 4. Het was er dan ook van te zien komen dat hij ooit eens zijn uitbarsting zou krijgen. Iris had zich daarop al voorbereid maar toch raakte het haar nog meer dan ze had kunnen denken. Zijn gedrag was ook geheel aan het veranderen naarmate ze haar woorden verder had uitgesproken. Tuurlijk had ze het gemerkt dat het hem ergerde maar ze was blij dat ze alles gezegt had. Ze stelde zichzelf iets groter op ze duwde haar borstkas naar voren en hief haar hoofd hoger op ze was klaar om alles op d'r te laten afkomen. Maar ze was kwaad heel kwaad, hoeveel hadden ze samen al doorstaan? en nu nog had hij het niet geleerd om door te zetten.

Tuurlijk wist ze niet half de pijn die hij had doorgemaakt maar haar bedoeling was om er voor hem te zijn en hem te helpen te leren omgaan met zijn verleden en het te kunnen loslaten. Maar dat begreep hij niet ofwel wou hij het niet begrijpen want hij was zo koppig als een ezel als ze zo grof mocht denken op dit moment. Ze luisterde naar heel zijn vertelling en begreep hem maar al te goed maar hij begreep gewoon niet dat het niet gezond is voor hem! Iris wist dat de lasten die hij droeg zwaar waren en ze begon stillaan te denken dat het hem teveel aan het worden was. Bij iedere zin die hij uitriep bijna wou ze er iets aan toevoegen maar was dit het waard? zou het veel uitmaken voor hem moest ze nog iets tegen hem zeggen? Ze wou hem zeggen dat zij zijn lasten zou willen dragen ze zou met haar leven willen wisselen om zijn leed weg te nemen. Maar ze wist maar al te goed dat hij daar niet met akkoord zou gaan en weer zou verder gaan over de pijn.

Haar blik had ze afwezig van hem gehouden, ze had nog verder geluisterd maar ze wist niet meer wat te doen voor hem. Ze had het gevoel dat hij dit alleen zou moeten doen. Hij aanvaarde blijkbaar haar hulp niet meer dus leek het haar gewoon het beste om hem alleen te laten. Het deed haar pijn haar hart deed zo'n pijn hem zo te zien, maar tegelijk was ze zo kwaad. Haar keel was gevuld met een krop, een krop van verdiet en een krop van woede. Ze zou hem zo een klap willen verkopen dat hij weer eens terug in zijn schoenen zou komen staan en niet meer verder dopte over het verleden maar terug zou komen naar het heden en proberen de toekomst goed te kunnen zien. Maar ach wat maakte het uit. Ze had uiteindelijk geen enkel woord uitgesproken omdat ze wist dat dit het beste was op het moment.

Maar het was pas op het moment dat hij ging stappen en zijn laatste woorden naar haar toegooide dat haar woede overnam van haar verdriet. Alweer haalde hij Xenos boven en vernederde hij haar daarbij nog eens . Haar oren draaiden in haar nek wat je niet vaak bij haar zag en snoof daarbij nijdig, 'goed ga maar weg Axis laat het maar allemaal gebeuren blijf maar leven in je verleden', riep ze achter hem ze bleef dan ook vastberaden staan waar ze stond 'wat maakt het allemaal nog uit he?' ze was zo kwaad en wist soms niet meer wat ze allemaal aan het zeggen was, haar ogen zaten vol met tranen en zouden over enkele seconden zo los komen, 'Je geeft het op .... waar is je strijdlust?' fluisterde ze nog zacht na. Maar dat zou hij waarschijnlijk niet gehoord hebben. Haar tranen leken zich los te hebben gerukt en zich een weg naar beneden hebben gevonden. Er vloeiden tcoh enkel tranen langs haar wang maar ze snoof kort en keek dan weg van hem naar de grond waar ze op stond. Wat moest ze doen? ze wist het niet meer...

Axis had nood aan iemand of iets dat hem deed geloven, gewoon zien en zeggen dat het allemaal in orde kon komen. Iemand die kon zeggen dat hij waardig genoeg was om de boel aan te gaan. Hij kon vechten tegen Avanti maar één van de twee zou het onderspit delven en hij was bijna zeker dat hijzelf het zou zijn aangezien dat Avanti altijd wel iets smerigs achter hand had. Axis was altijd verwonderd geweest over het feit dat de leider der schimmen niet was ingegrepen toen diens tweelingsbroer het onderspit delfde maar dan weer kwam de verassing. Alvaro terug tot leven. Axis had nood aan ... Aeolus. Hij herinnerde zich het veulen nog als gisteren, het veulen met zijn draakje en uiteindelijk groeide ze uit tot een jonge hengst met magie. Als Axis ze hier zou terugzien dan zou hij zelf weer een stuk hoopvoller naar de toekomst kijken. Of misschien moest hij gewoon even de deur uit en op reis gaan in zijn eentje. Maar dan weer wou hij ze hier niet alleen laten, hij hield nog steeds van zijn status, zijn kudde, hij zou ervoor vechten. Zo was hij opgevoedt en zo zou hij weer sterven ook.

De woorden van Iris doen hem kort opkijken, weer die neutrale en doodse blik die al enkele dagen over zijn gezicht gevallen was. Als een masker die de ware aard verborg. Voor het eerst sinds hij haar kende had ze Axis gezegd en dat pakte hem meer dan dat je kon denken. Dus zo dacht ze nu plots over hem, ze dacht over hem als de naam Axis zei. De vrijvochtig trotse en machtige leider van rang vier. Tegenwoordig te hoog gestegen om andere een plezier te gunnen, om te luisteren en te begrijpen. Het deed hem wel iets, om het uit haar mond te horen, Axis. Hij snoof kort, niets leek erop dat het hem wat kon schelen enkel diep vanbinnen voelde hij zijn hart aan stukjes gaan. Haar laatste woorden daarintegen lieten zijn oren weer plat in zijn hals gaan. Hij draaide zich een kwartslag en haalde ze terug uit zijn hals. En dan sprak hij met een kalmte die hij al jaren bezat. 'Als ik mijn strijdlust kwijt was dan zou ik hier niet zijn. Zou ik hier niet zijn om mijn kudde te beschermen, om te vechten iedere blauwe maan tegen de schimmen. Dan zou ik hier niet zijn om de veulens te leren wat goed en slecht is en om paarden te straffen om hun fouten.' Hij zweeg even en knikte kort. Hij had een enorm geduld en al een even grote zelfbeheersing en dat viel nu met een kalmte terug op zijn plaats. Vroeger had hij het altijd zo gedaan wat niet wou zeggen dat hij niet kwaad meer was. Integendeel, zijn lichaam borrelde als een vulkaan. 'Als je wil ga ik Avanti nu gaan afmaken, is het dat wat je wil want dat is de enige manier dat ik weer kan slapen zonder dromen, dat ik weer kan dromen over een wereld met vreugde, dat ik weer kan ademen zonder angst dat hij er zal zijn.' Hij zweeg en glimlachte verbluft en keerde zijn blik naar het bos, hij voelde zich bekeken. Hij kneep zijn ogen samen en glimlachte vals, gelijk wie daar zat, het kon hem niet schelen. 'Maar weer welke prijs je betaald als ik ga, dan zie je me misschien nooit meer terug.' Hij sloot zijn ogen en draaide zich weer langzaam om en stapte verder ...

Haar woorden leken hen te herhalen in haar hoofd net zoals een echo. En wat ze had gezegt leek plots hetgeen wat ze niet had willen zeggen. Ze meende het niet, maar ze was gewoon zo kwaad, zo teleurgesteld dat hij zichzelf aan het verliezen was. Hij leek weer zijn koele ik boven te halen terwijl ze wist hoe warm hij wel niet was. Terwijl ze had gedacht dat hij gekwetst zou zijn wanneer ze 'axis' tegen hem had gezegt en dit zou zien in zijn ogen zag ze enkel die neutrale donkere blik. Het leek alsof ze niets meer kon zien in zijn ogen. Wat was er gebeurt?... Haar oren keerde terug naar voren toe wanneer hij zich had omgedraaid en weer tegen haar begonnen was. Hij was bezig over de strijdlust die hij had voor anderen. Maar zij had het niet over die strijdlust. Ze had het over de strijdlust voor zichzelf. Hij vechte niet voor zichzelf maar voor anderen. Ja zo was hij en zo kende ze hem. Dit was niet anders dan vroeger wat wel anders was, was zijn eigen strijdlust voor het leven. Het leek allemaal zo zwaar te vallen voor hem waardoor hij erzelf onderdoor leek te gaan en dat was wat ze bedoelde niet die strijdlust want ze wist maar al te goed wat hij allemaal deed voor de kudde.

Alweer moest ze vechten tegen haar tranen en het lukte haar eventjes voor deze tegen te houden. Ze moest haar krop in haar keel wegslikken voordat ze iets kon uitbrengen. Haar ogen waren vertroebeld door de tranen en haar blik was zo verontrustend en vol verdriet. Ze wou dit niet, ze wou niet dat dit allemaal tussen hen kwam te staan. Ze mocht hem dan ook niet laten gaan! haar hart en hoofd waren met elkaar in gevecht gegaan maar haar hart was momenteel aan het winnen ookal had ze zoveel pijn en leek het dat hij uit elkaar zou vallen. Ze schudde wild haar hoofd om hem te laten zien dat ze dit niet had bedoeld. Ze had haar best moeten doen om haar stem weer naar boven te kunnen halen maar het was haar gelukt .Maar ondertussen was hij al met zijn rug naar haar toe gekeerd , maar dit belette haar niet om nog alles te zeggen 'neen Erebus ik bedoel de strijdlust voor jezelf je bent eronderdoor van aan het gaan ik zie een andere Erebus voor mij staan' haar stem leek meer gekraak te zijn maar het zou verstaanbaar moeten zijn.

Toen hij uiteindelijk over Avanti begon deed dit haar lijf heel rillen. Tuurlijk wou ze dit niet. Wat haalde hij momenteel allemaal door zijn hoofd? Ze waren gelukkig geweest voor even ze had hem zelfs iets willen vragen dat misschien hun toekomst zou kunnen veranderen en verbeteren. Ze wist dat ze hengstig zou worden binnenkort en ze had zo graag een veulen geschonken omdat ze wist dat dit zijn grootste wens was. Maar nu hij er zo aan toe is zou dit dan maar op zich moeten laten wachten. Ze zag plots alles voor haar ogen flitsen 'neen!' en het leek zomaar uit het niets uit haar keel te komen maar het was haar onderbewustzijn die plots een klare en duidelijk neen had uitgeroepen. Haar lichaam die daarnet wel leek vastgenageld te staan kwam in beweging en rende naar hem toe om voor hem te springen en hem recht in zijn ogen aan te kijken. 'dat is juist wat hij wilt!', 'en wil je echt dat risico lopen? wat als het inderdaad slecht zou aflopen? denk je dan niet na wat er achteraf zal gebeuren?' ze mocht er niet aan denken dat hij er niet meer zou zijn, 'jouw lukt het om ons tegen hen te beschermen je weet hoe het er aantoe gaat maar wat als de volgende dit niet kan?', 'Erebus ze hebben je hier nodig...' ze slikte kort wanneer ze even weg keek en dan terug naar hem, 'en ik heb je ook nodig' ze sloot haar ogen en liet eventjes haar hoofdje zakken, het waren wanhoops kreten maar het kwam wel recht vanuit haar pure hartje.

Strijdlust voor zichzelf? Zijn ogen staarde met een doffige glimming naar Iris voor ze weer hard en ondoorgrondbaar werden. Waarom moest hij strijdlust voor zichzelf hebben? Hij snapte het niet. Zolang hij de kudde beschermde en zijn eigen gedachten niet te vrij liet dan had hij toch geen strijdlust nodig ... of wel? Er was toch niets mis met hem? Hij was ontspoord maar die trein kon hij al even snel weer terug op zijn sporen krijgen door ook maar alles wat niet thuishoorde in zijn gedachten te verbannen maar dan werd hij emotieloos en dat wou hij niet. Als hij al het persoonlijk zou buiten gooien dan werd hij al even verschrikkelijk als Avanti en dat was het laatste wat hij wou. Misschien kon hij wat herinneringen verbannen ... maar die gaven hem dan weer die strijdlust dus eigenlijk kon hij niets wegdoen. Het schuldgevoel? Dat kon hij misschien aan de kant schuiven ... nee want dan zou hij niet weten waar hij voor leefde. Dus eigenlijk kon hij niets aan zichzelf veranderen buiten een masker opzetten voor al wie hem lief was. Hij blikte kort naar Iris, kon hij haar dat aandoen? Niet echt, hij kon niet liegen tegen haar dus het was een slecht idee.

'Wen dan aan die nieuwe Erebus.' Sprak hij koeltjes. Hij schudde meteen protesterend zijn hoofd en glimlachte flauwtjes. 'Ik zal het kisten.' Ze zou waarschijnlijk geen flauw idee hebben waarover hij het had. Maar Axis wist wat en dat was het enige. Jaren geleden, als jaarling had hij eenzelfde periode doorlopen. Had hij moeten vechten om het beest, de vloek van de paarsogen, de kisten in zijn diepste binnenste. Loslaten was makkelijk maar het eeuwig opgesloten houden was een stuk moeilijker. Het zou even duren, het zou Axis tijd vragen en rust en stilte maar het zou lukken. 'Het is me al eerder gelukt waarom nu niet.' Sprak hij weer zachtjes. Veel overtuiging lag er niet in zijn stem maar zijn zwarte oog straalde kort iets liefdevols uit voor het weer achter zijn harde schild verdween. Toen ze weer begon te praten bleef hij stilstaan en keek haar weer aan ... was dit wat Avanti wou. Zijn blik gleed opzij naar de bossen, zijn neusgaten sperren zich kort, wat er eerder had gezeten was weg. Ze had gelijk, ieder woord wat ze zei was waar. Had hij haar dat geleerd of kwam dat mee van haar gelovige ziel? 'Ik ...' Hij zweeg en schudde weer langzaam zijn hoofd. 'Avareth kan mijn plaats nemen, of Aeolus als hij terugkomt, of You ...' Zijn stem stierf weg. Had hij maar drie mogelijke kandidaten voor zijn rang te hernemen? Kon hij maar beter maken dat hij nog enkele jaren rondliep.

'Ik ben trots op je ... Weet je dat?' Fluisterde hij met een zwakke ondertoon. Hij glimlachte vluchtig en stapte dan recht door de struiken heen. Hij kende zijn weg hier beter dan niemand anders. Het duurde maar even en daar verscheen een groot meer met aan zijn einde een waterval. Het was Axis zijn plaatsje van zen en na recent bijna zijn vast verblijfplaats. Vroeger zou hij de zee om raad gevraagd hebben, nu keek hij uren naar de sterren hopend op hulp van zijn moeder. Ookal had hij Black Proud nooit gekend, amper gezien toch miste hij haar zo hard alsof ze gisteren gestorven had. Net als Black Star, die zich ook opofferde. En misschien was Black Rain daar ookal. Lieve Rain, ze was een dochter voor hem en hij miste haar zo verschrikkelijk hard ... maar hij was bang, bang dat het op een dag ging eindigen met hem en wat zou dan van BMH overblijven. Iris had gelijk, hij hoorde hier, zijn trots en macht daarbij ...

Het leek wel uren te duren voordat ze uiteindelijk antwoord van hem had gekregen, terwijl dit eigenlijk even lang duurde waarschijnlijk als een gewoon antwoord maar ze was zo bang geweest dat hij toch zou doorlopen en opzoek zou gaan naar die gek van een avanti. Maar toch niet. Alhoewel ze zijn eerste antwoord maar niets vond leek ze zo opgelucht dat hij toch iets zei. Er moest gewoon even een zuchtje over haar lippen heen rollen. De opluchting was ook te zien aan haar houding ze leek plots ontlucht te zijn of hoe je dat dan wel mag noemen. Ze zou op dat moment ook niet geweten hebben wat ze zou moeten doen hebben. Wellicht achter hem aan gegaan zijn en hetzelfde lot als hem aangegaan zijn. Want de dag dat hij zou sterven zou het tweede deel van haar hart afsterven, waardoor Iris haar lichtje ook zou doven. Haar oortjes waren ondertussen op de grote zwarte hengst blijven staan, haar deer beminde Erebus. Hij vertelde en zei luisterde naar zijn al wat minder koelere woorden. Zijn kleine glimlach leek haar hart weer even in elkaar te metselen. Ze was opgelucht dat haar woorden waren doorgedrongen. Ze wist niet echt welke woorden juist hem hebben weten omkeren maar dat maakte momenteel niet uit.

Ze kon enkel en alleen haar liefelijke glimlach tevoorschijn halen. Ze wist niet volledig over wat hij bezig was maar had wel een vermoeden. Hij moest het weer weten in bedwang te krijgen. En Iris zou hem hierin steunen. Ze kon dan ook alleen maar insemmende knikken en kort glimlachen. Haar neusje drukte ze op de plaats waar zijn hart zat , 'en je weet dat ik er altijd voor je zal zijn om je daarbij te helpen Erebus ik zal je helpen te herrineren waarom je dit doet' haar zachte stem leek weer genezen van de verdriet die ze net had gevoeld. Het waren een hele hoop emoties die doorheen iris haar lichaam waren geschoten op een hele korte tijd. Maar ze wist wel hoe ze hierom met moest gaan. Zijn reactie op wat ze had gezegt over wat er zou kunnen gebeuren als hij er niet meer zou zijn leek hem aan het denken te zetten. Iris was een beetje verbaast daarover, maar uiteindelijk als ze meedacht met hem leek het inderdaad geen makkelijke opgave te zijn. Ondertussen kreeg ze even een goed gevoel vanbinnen toen ze Aeolus' zijn naam weer hoorde ze miste hem zo hard maar ze wist dat hij goed zat en dat hij een grote toekomst voor hem liggen had. Ze dacht verder en het zou inderdaad een ramp kunnen zijn. Het was een vlug gedacht geweest wanneer ze het had uitgesproken maar het leek het juiste geweest te zijn wat ze had moeten zeggen tegen hem. Alleen hoopte ze dat ze hem niet weer met iets had opgezadeld waarover hij zou kunnen piekeren...

Hij was trots op haar vertelde hij d'r maar waarom? ze had enkel gezegt wat nodig was. Haar blik keerde dan ook om tot verbazing maar die blik schudde ze al snel weg. Uiteindelijk zou ze blij moeten zijn dat hij dat tegen haar zei. Maar het was juist zij die trots was op hem. Ze glimlachte kort en keek hem aan terwijl ze meestapte met hem dit was een gewoonte , iedere keer hij verder stapte wandelde zij gewoon mee, 'ik denk dat ik degene moet zijn die trots moet zijn Erebus' fluisterde ze zachtjes alsof ze bang was dat hij dit misschien niet zou accepteren. Maar ze was trots op hem. wat hij allemaal al niet had doorstaan toch bleef hij zijn taken plichtig. Ze zuchte kort en keek vervolgens voor d'r wanneer ze samen met hem voor de waterval terecht komt. 'prachtig ' fluisterde ze zachtjes. Haar oogjes begonnen meteen te twinkelen net als de sterren de wel is waar al waren verschenen aan de hemel,h et was Iris nog niet opgevallen door al dat gedoe maar het was al avond geworden. Maar dit maakte haar niet veel uit iedere tijd van de dag was voor haar mooi, alleen vond ze dat de sterren vandaag heel mooi aan de hemel stonden. Haar blik ging dan ook de lucht in naar die mooie twikelende sterren. Ze zuchte kort en glimlachte daarbij om dan de lucht eens goed in te ademen. En naar Erebus te kijken haar blik was straalde weer en die blik vertelde al genoeg. Het lijkt misschien raar om plots weer zo gelukkig over te komen na zo een voorval, maar Iris is gewoon zo. ze geniet van iedere moment waar ze gelukkig kan zijn dat zijn momenten die niet van haar kunnen gestolen worden. En wat haar het gelukkigst maakt is om naast de hengst waarvan ze houdt en daarbij omringt te zijn door deze natuur. En dan vervagen alle kwade woorden in haar gedachten die gezegt zijn geweest. Alleen zo kan ze zichzelf gelukkig houden.

Ze dacht eerst dat ze het haar inbeelde maar er vielen momenteel een paar vallende sterren naar beneden. Ze glimlachte opgetogen en keek Erebus aan. 'Je mag een wens doen Erebus' zei ze terwijl ze met haar neus naar de lucht wees waar verscheidene sterren naar beneden aan het vallen waren. Zelf had ze dit ook veel gedaan als veulen, ze dacht terug aan de wensen die ze toen deed. En 1 ervan was uit gekomen en dat was het moment nu. Ze had ooit gewenst om samen een wens te kunnen doen met haar geliefde. En dat was vandaag zo. Erebus was een heel belangijk persoon in haar leven en dat zal altijd zo blijven. Dus was vandaag haar wens uitgekomen. Zo zie je maar het leek te eindigen als een slechte dag maar het tij kan snel keren...

Hij was blij dat hij Iris blij kon maken maar diep vanbinnen voelde hij zich verre van blij. De doffe glans in zijn zwarte oog zag je niet, hij verstopte het allemaal achter dat harde masker van hem. Zelf tegenover Iris zou hij niet zeggen hoe hard hij miste wat verloren was. Hij stond er als enige voor, in de familie van de paarsogen was hij de enige die moest vechten tegen een rijk van slechten. Avanti, Alvaro, Hades en Halen. Ze waren niet allemaal slecht maar hij moest ze wel allemaal terugdringen want hij vertrouwde ze niet. En hij was er alleen terwijl hij Rain aan zijn zijde wou want ze was de enige die begreep wat er in zijn hoofd omging. Hij sloot zijn hoofd en haalde de zwarte merrie voor zijn geest, zelf haar kon hij niet genoeg beschermen. Wat zou er gebeuren moest er een veulen van hem rondlopen? Een eigen zoon of dochter? De gruwelijke gedachten die nu door zijn hoofd razenden gaven hem een angstige uitdrukking. Maar hij vermande zich, hopend dat Iris het niet zou opgemerkt hebben.

Flauwtjes greens hij bij haar woorden. Tuurlijk zou ze hem bijstaan, zo was ze nu eenmaal. Ze deed altijd het beste voor hem en hij was haar daar zo dankbaar voor. Ze was de enige, naast kleine Hazelaar die iets in zijn leven verduidelijkten. Een aparte bron van leven, een andere energie. Hazelaar, klein hazeltje ... Hoe zou het met haar zijn? Waarom dacht hij zoveel? Hij kon het niet stoppen en het was lastig, hij kon ze niet vrijmaken, geen dag, geen minuut en geen seconde. 'Goed.' Antwoorde hij dan maar uiteindelijk wat tegen zijn zin. Hij had liever zin om niets te zeggen. Hij dreef zijn neus over het wateroppervlak en nam dan enkele slokken, bij haar woorden schudde hij koppig zijn hoofd. 'je hebt geen reden om trots te zijn buiten enkel op jezelf.' Hij snoof kort en strekte zijn gigantische hoef naar voor en liet hem op het water komen. De druppels vlogen alle kanten op en even glimlachte hij vreugdeloos. Hij volgde haar blik naar de hemel en blikte naar de sterren, er fonkelde hoop op in zijn ogen. Daarboven zaten ze, zat zijn moeder hopelijk op hem neer te kijken. 'Mam.' Fluisterde hij zo zacht dat ze het amper zou horen. Hij liet zijn hals zakken en zuchtte vermoeid waarna hij wat verder liep en zijn lichaam in ruststand zette. Bij haar opmerking keek hij terug naar de hemel en sloot kort zijn ogen. 'Ik heb geen realistische wensen.' Hij keek over zijn schouder en glimlachte gemeend voor hij terug naar de hemel keek. 'Geloof je dat iedere ster een dierbaar lichaam bevat Iris?' Hij keek haar weer aan en strekte zijn neus kort haar richting uit voor hij terug naar de sterren keek. 'Zou er een hemel en hel bestaan?' Hij zweeg weer en dacht aan Alvaro, kon hij hem beter vragen. Zeker dat hij hel gekregen zou hebben ...