Ill do what I want cause this is my life here, right now Ill stand my ground and never back down Zijn manen danste wild mee met de wind. De haren vlogen rond zijn gezicht. Geirriteerd schudde hij zijn hoofd om de lokken uit zijn ogen te halen. Rot wind, Odin schraapte ongeduldig met zijn hoef over het witte sneeuw. Het poeder maakte plaats voor een platgestampte samengesmolten laag sneeuwijs. Fijn, met flink wat kracht stampte de jonge hengst het ijs aan stukken. Winter, zo'n ellendig seizoen. Niet dat zomer zo geweldig was, het liefste wilde hij gewoon het hele jaar door lente. Geen gedoe met eten zoeken, geen kou en geen woestijntemperaturen waar het zweet uit zijn lijf gust als water uit een rivier. Ja hij had het wel geweten als hij de wereld mocht schapen naar zijn ideaal beeld. Jammer dat de werkelijkheid niet zo was, Odin wist zeker dat hij een wereld kon maken die ideaal was, voor hem dan. Kleine groene sprietjes staken hun kop uit het witte sneeuw. Een schrale beloning vergeleken het werk dat hij ervoor had gedaan, maar hij moest het er maar mee doen. Hij boog zich voorover en nam zijn lunch in ontvangst. Erg lang hoefde hij niet te malen op de dunne sprietjes. Ze waren ijskoud en half bevroren, na een paar schraapbeurten had hij een paar van dit soort sprieten gevonden en herkauwd. Niet tevreden maar ook niet ontevreden staarde hij over het witte landschap. Hier en daar zag je wel wat groen en andere kleuren dan wit, maar lang niet alles wat kleur had was eetbaar. Met zijn staart en hoofd hoop in de lucht begon hij te lopen over het veld. Waarheen wist hij niet precies, ergens waar er iets leuks te beleven was waarschijnlijk. Odin wist dat hij behoorlijk ver van de kudde vandaan was, maar hij had geen zin om opgescheept te blijven met een paar zenuwleiers en klagende oudjes. Als de maan weer vol zou worden sprintte hij gewoon terug en liet de leider het werk doen. Hij deed het liever niet, steeds terug rennen als een lafaard, maar zijn leven was hem lief en aangezien hij de kracht niet had zoals de leiders dat hadden kon hij moeilijk als een levenloze onder de volle maan huppelen om vervolgens naar de andere wereld te lopen. Opnieuw verveeld stopte Odin met lopen. Wat was het punt van doelloos rondjes rennen als je niemand tegenkwam of als er niks leuks gebeurde? Ijsblauwe ogen speurde de omgeving af, eventjes bleef zijn blik hangen op een uistekende stip in het veld. Het leek op een paard, rustig begon hij erheen te lopen, eerst maar is zien wie het was. Hij had geen zin om straks naar verhalen over vroeger te luisteren. Open

De Anderfels was een uitgestrekt landschap en een bruin paard moest de omgeving verkennen voor de kudde hier zou kunnen gaan grazen. Haar oren wapperde heen en weer om elk gevaarlijk geluid op te vangen, maar ze hoorde tot nu toe niks. Lea vertraagde haar gang voor ze van de galop terug ging naar de stap. De Anderfels leek er verlaten bij te liggen, maar in de verte ontdekte ze een ander paard die in haar richting kwam gelopen. Ze zag dat hij een grote bles had die uitwaaierde over zijn hele snuit. Haar blik gleed verder over het veld en zag dat er verder niemand was. Angst die bezit van haar had genomen begon te verdwijnen, maar ze bleef op haar hoede. De 2.5 jarige merrie was er niet op gerust om buiten de kudde andere paarden te ontmoeten, maar ze moest wel, want de kudde ging voor haar eigen angst. 'Hallo.' zei ze met een beetje trilling in haar stem. Lea wilde graag meer te weten komen over dit paard, maar ze wilde ook afstand bewaren voor het geval hij toch geen goeds in de zin had?