Haar mond opende zich langzaam de geuren opdrinkend. Haar diep blauwe ogen keken zoekend rond terwijl ze verder stapte. Haar dikke vacht deinde op en neer terwijl ze haar kaken opende. De witte verscheining van de beer zou vele angst aan jagen, ieder eigenlijk die haar niet werkelijk kende voor wie zij was. Zij was Delaney, de warrior die genaamd was door de Guardian zelve. Ze had haar stervelijke leven ver achter zich gelaten en was hoger gerezen dan wie dan ook. Vele vormen kon ze aannemen. Elk wezen dat deze aarde bewandelde zwom in diens wateren of vloog over diens luchtruimte.

Ze opende haar mond opnieuw de geur van bloed vond een weg naar haar neusvleugels. Het was onschuldig bloed, de normale rangorde die er was in het land va nde blauwe maan. Dus nee ze kon hier niets aan veranderen. Toch was er nog iets dat haar interreseerde. HEt was een bekende lucht. De lucht van Freya. Een merrie die al haar leven lang onder het land van de blauwe maan leefde maar niet hoger was gekomen dan de eerste rang. Ze sprong over enkele takken heen en liet een zachte grom horen om te staren naar de paint gekleurde merrie zich afvragend wat er nu door haar hoofd ging.

Even draaide ze haar brede hoofd en staarde de jonge merrie aan. Delaney zelf was in haar stervelijke leven niet bepaald jong geweest. Ze had de 18 jaar bereikt voor ze haar ziel aan het licht op had gegeven maar dat maakte niet veel uit. Want hierdoor had Delaney in elk lichaam dat ze aan nam opnieuw een eeuwig jong uiterlijk gehouden. "Rust?" Mompelde ze zangerig en staarde haar aan. "Er bestaat niet zoiets als rust in het land van de blauwe maan Freya. Niemand kan rusten." Mompelde ze haar stem nog altijd zacht en zangerig. "Rust nemen is hetzelfde als klaar staan voor de dag dat je sterft."

Een tevreden glimlach gleed over haar parelmoer zachte lippen terwijl de beer haar geïnteresseerd aankeek. Freya was duidelijk niet een van de dommere in het land van de blauwe maan, maar goed je kon ook niet dom zijn als je al je hele leven lang in de eerste rang leefde. De eerste rang betekende bijna net zo goed als Loner zijn dat je leven heel dicht bij de dood stond. Delaney kon het als geen ander weten. Ook zij in haar sterfelijke jaren was eens een rang een paard geweest. Maar ze had al snel samen met E'vesdar zichzelf een weg omhoog geklommen. Alleen haar broeder was toen Emperor geworden en Delaney zelf had zichzelf gesetteld in de derde rang. De vierde rang was van haar zoon geweest destijds en ze had hem niet in de weg willen lopen. Toen E'vesdar echter verdween uit het land van de blauwe maan net zoals haar Vestain had Delaney een andere weg in gestapt. Ze had meer op Seheron doorgebracht hopend om nog een spoor van E'ves en Vestain te vinden maar beide waren verdwenen. Wat ze echter wel had gevonden was Avanti wie gauw genoeg de vader bleek te worden van haar nu jongste dochter. Een letterlijk helse verkrachting was het geweest en de rede waarom zij haar ziel aan de Guardian had gegeven om vol tegen Avanti en zijn monster leger te staan. Als E'ves nu ooit terug zou komen.. zou hij haar nieteens meer herkennen.

Niet dat ze verwachtte dat iemand anders dat wel kon. Ze was veel veranderd, zowel fysiek als mentaal. Maar het was nog altijd duidelijk dat ze een paarden ziel had. Een ziel die door deze merrie dankzij haargeur gevonden was. "Dat ben ik inderdaad Freya." Sprak ze zangerig en draaide haar hoofd even glimlachend. "Ik had niets anders verwacht." Mompelde ze zacht en rekte zichzelf uit. "Als inwoner van het land van de blauwe maan ken jij wel de sprookjes over de Guardian nietwaar..? Vondrados.."