Het was een kille herfstdag toen Kronos met zware stappen door het gebied wat de naam Minanter droeg heen slofte. De grote hengst hief zijn zware hoofd en snoof een keertje kort, waarbij kringetjes adem in de ochtendlucht te zien waren terwijl een koele bries zijn vuilwitte manen wat op deed wapperen. Zijn donkere ogen waren op de stoffige, kale gebergtes gericht die duidelijk afstaken tegen de grauwe horizon van het noorden. Hij keek naar de snelstromende rivier met ijskoud water wat hem liet sidderen toen hij zijn hoofd boog, een dreunende pas naar voor zette en zijn neus tegen het oppervlak aan drukte. Een lok viel voor zijn oog en na een paar snelle slokken hief hij snel zijn hoofd weer, zodat hij de lok weer op zijn plek kon schudden. Kort sloeg de schimmel met zijn lange staart, die hij bij deze beweging tegen zijn benen aan voelde tikken. Een zucht verliet zijn borstkas, terwijl hij wat doelloos voor zich uitkeek.

Hij had zijn krachtig uitziende hoofd weer gebogen toen de grote hengst nog niet genoeg water gedronken had. Met gulzige slokken werkte hij het water naar binnen. Een vergenoegende zucht verliet opnieuw zijn borstkas terwijl hij zijn nek strekte terwijl hij kort met zijn lippen bewoog. Zijn oor bewoog een beetje toen hij plotseling een geluidje naast hem hoorde. Een kleine, bonte merrie was van zijn verschijning geschrokken toen ze hem blijkbaar over het hoofd had gezien. Hmn. Dat gebeurde ook niet graag, want Kronos was niet bepaald de kleinste in Minanter. Kuch. De merrie liet een aarzelend geluid hoorde terwijl ze naar achter stapte, waarna ze zich verontschuldigde, haar sierlijke lichaam omdraaide en er alweer vandoor wilde gaan. De hengst bleef stil, alsof hij haar niet de woorden moeite vond. "Geeft niet," klonk zijn diepe stem toen terwijl hij een keer kort brieste om nog wat waterdruppels van zijn neus af te werken. "En eh.. het was niet mijn bedoeling je weg te jagen." Lekker subtiel weer, Kronos. Ach, hij was nou eenmaal niet de aangewezen persoon als je een charming iemand zocht.

De bonte merrie liep niet langer meer bij hem vandaan. Hij draaide zijn oortjes een keer vragend naar voren en zwiepte nog een keer met zijn staart tegen zijn achterbenen aan. De merrie mompelde iets tegen zichzelf, maar zoals altijd had Kronos een hoop geduld. Daar deed hij zijn naam dan toch nog een beetje eer aan, want het betekende tijd. De schimmel deed een stap bij het water vandaan en schudde zijn manen een keer recht, waardoor zijn gespierde nek een paar keer heen en weer sloeg. De naam van de oudere merrie was dus Darlica, en ze veronderstelde dat hij nieuw moest zijn hier. "Ja. Kronos tot uw dienst," zei hij weer met zijn diepe stem terwijl hij een keertje knikte naar de merrie. Hij had tot nu toe nog geen contact gehad met de andere paarden hier, maar voor alles natuurlijk een eerste keer. "Ik denk dat ik nog maar een weekje of twee geleden ben binnengestapt." Dat was logisch ook. Hij was immers nog een redelijk jonge hengst die vol in de bloei van zijn leven zat.

Het zag ernaar uit dat ma'am wel geamuseerd was door zijn woordkeuze, of dat dacht hij tenminste toen er een melodieus geluid uit haar mond kwam. Een scheve grijns kwam nu rond zijn lippen terwijl hij zijn hoofd kalmpjes boog om weer even een slok te nemen, waarbij de spieren in zijn nek weer werden aangespannen en hij het koude water door zijn keel voelde glijden. "Ligt eraan wat je ambitieus vindt," zei hij vervolgens met zijn lage stem terwijl zijn blik kort naar haar toe schoot, hoofd nog altijd naar beneden gebogen om zo af en toe een slokje water naar binnen te werken. De hengst kreeg de vraag waarom hij hierheen gekomen was. Rustig hief hij nu zijn hoofd en stapte met zijn voorbenen het water in, wat zacht langs zijn hoeven stroomde. "Geen idee, ik heb veel gereisd tot nu toe en eindigde uiteindelijk hier." Hij zag dat Darlica nu het water in was gestapt en liet zijn blik over haar heen gaan. Ondanks dat ze al wat ouder was, was het wel duidelijk dat ze een prachtige merrie was.

Hij was inderdaad zonder een bepaald doel naar het land van de blauwe maan gekomen. Zijn zware hoeven hadden hem hier gebracht, en het had hem een geschikte plek geleken waarvan hij zijn leven verder op kon gaan bouwen. Wie weet wat de toekomst hem zou brengen, wie weet wat voor gevaren of wonderen hij tegen zou komen hier. De merrie zei dat een plek als leider hem zou sieren, beschermer misschien wel. Hij volgde haar blik toen ze naar de donkere kant van het bos knikte, waarna hij haar met een lichte frons aankeek. Hij had verhalen gehoord over de schimmen, maar was er nog niet echt op in gegaan. "Dus het is waar, bestaan de schimmen echt?" vroeg hij nu met een nieuwe nieuwsgierigheid die in hem naar boven kwam zetten.

De grote schimmel verloor zijn aandacht op de oudere merrie toen er plots een ander op het toneel verscheen. Hij sprak tegen Darlica, namen waarvan hij nog nooit gehoord had. Zou dit een oude bekende zijn? De rillingen van angst die door haar stem heen gingen bewezen van wel, maar op een negatieve manier. Kronos bestudeerde de andere hengst terwijl zijn ogen iets meer samengeknepen werden. Zijn instinct zei hem te rennen, maar zijn hart zei hem dat als hij deze merrie hier achterliet, het niet goed met haar af zou lopen. "What do you want?" zei hij met zijn zware stem terwijl hij kort zijn blik op Darlica liet liggen, maar al snel weer terugschoot naar de onbekende hengst. Het zat niet in zijn aard om anderen achter te laten, dom misschien, maar zo was hij.

Hoe langer het duurde, hoe meer zijn instincten aan hem begonnen te sleuren. Hij moest elke kans accepteren om hier weg te komen, zijn leven lag nu zowaar in zijn eigen handen. Als hij hier bleef bij Darlica, was er een minuscule kans dat ze het beide zouden overleven. Als hij naar zijn instinct luisterde en vluchtte, zou hij het overleven en Darlica hoogstwaarschijnlijk niet. Een moeilijke keuze voor een hengst die in zijn motto had om anderen niet zomaar achter te laten. De andere hengst was vergeleken met hem enorm, en dan was Kronos al iemand die groot was vergeleken met de meeste paarden in de kudde met zijn 190cm hoog. De hengst had bijzonder grote hoektanden. Bloedspetters en kwijl in overvloed. Hij stonk naar de dood, de onderwereld. De schimmel schraapte met zijn zware hoef over de grond toen de hengst dichterbij kwam. Hij voelde zijn ijskoude ademhaling over zijn vacht rollen, voelde de aanwezigheid van de hel opeens zo dichtbij. Twee seconden had hij nog, twee seconden of hij zijn eigen hachje wilde redden of uit zijn trots bij de oudere merrie blijven. Darlica wilde dat hij ging, zich aansloot bij de kudde en veilig was deze blauwe maan, de eerste blauwe maan die de nieuwe, vijfjarige hengst meemaakte in het nieuwe gebied wat zijn 'thuis' was. De hengst heette Achilles, een naam die hij nooit en te nimmer meer zou vergeten. De hengst stapte achteruit, liet als stil afscheid zijn neus langs de ruggengraat van de kleine merrie kriebelen en draaide zich in een vloeiende beweging om. Nog één maal keek hij om naar het tweetal, waarna hij zijn pas versnelde. De grond onder zijn hoeven denderde als opkomend onweer terwijl hij overging in een galop, in de richting van de kudde. Zijn witte manen wapperden wild op en neer door de wind terwijl hij zich steeds verder van het tweetal verwijderde. En hij wist, dat dit nog maar het begin zou zijn van zijn tijd in het land in de blauwe maan.

Voor een kort moment leek het alsof hij ontsnapt was aan het beest waar elk paard voor vreesde in het land van de blauwe maan, een schim. De schimmel voelde een schuldgevoel in zijn maag dat hij de oudere merrie achter had gelaten, maar zowel de schim zelf als de merrie hadden de jonge hengst weg willen hebben. Het leek alsof hij hoeven achter zich hoorde, had Darlica ook weten te ontsnappen? Vol goede hoop keek de grote schimmel over zijn schouder heen, maar zag niks. Een seconde later werd hij op een ruwe manier afgeremd door een duistere flits die langs hem heen schoot. Kronos ging vol in de remmen waardoor alleen zijn borstkas tegen Achilles aan dreunde. Een trilling ging door zijn spieren heen en hij kon de kou die hem overspoelde voelen tot in het puntje van zijn staart. De grote hengst keek op naar de duistere en grotere, die hem begon te vragen waarom hij die kleine merrie achter had gelaten. De schimmel legde nu zijn oren wat naar achter en liet zijn tanden zien, deed een stap naar achter zodat zijn borstkas niet langer meer die van de schim raakte en hoorde Darlica naderen. Stommeling, dit was haar kans geweest om te ontsnappen!

De grotere hengst drong hem steeds verder naar achter tot hij naast Darlica stond. Kronos had zijn hoofd geheven en liet zijn blik kort naar de oudere, bonte merrie gaan. Zijn staart zwaaide een keer waarbij deze zacht tegen haar achterbenen aantikte. De hengst wendde zich weer tot zijn gezelschap, begon te praten over haar kinderen waarvan de schimmel zelf geen weet had wie dat waren. Hij wist amper wat over het land van de blauwe maan, hij was een nieuweling die geen weet had van wat zich hier in het verleden had afgespeeld. Maar het zag er voor hen beide niet rooskleurig uit, want hij wist dat deze schim hier voor hem alles behalve te vertrouwen was, het was een moordmachine die erop uit was om de meest brute dingen te doen deze blauwe maan. Een grote zeearend kwam uit het niets naar beneden vallen en haalde uit naar Achilles. Niet veel later verscheen er een onbekende hengst die zijn lichaam tussen dat van hen en de schimmen opstelde, die hem uitdaagde om met hem te vechten in plaats van hen aan te vallen. Kronos liet zijn blik kort naar Darlica gaan, dit was hun kans om terug te gaan naar de kudde.