Deze ochtend was de zwarte hengst met een bijzonder zeldzaam been uit het spreekwoordelijke bed gestapt. Het eerste wat hij vandaag besloten had, was dat hij eens moeite ging stoppen in het contact met andere paarden. En als dat geen goede bui was.. Waar het vandaag kwam, daar was hij nog steeds niet over uit. Misschien dat het iets te maken had gehad met vannacht. Midden in de nacht was Utaro, omringd door de kudde die haar land vond tussen de bergen van Minanter, wakker geworden en had hij met verwondering gekeken naar de blauwe gloed die van de maan kwam. Misschien was het simpelweg omdat hij niet wist wat die bizarre kleur te betekenen had, maar het had hem een rondje om de kudde laten lopen en vervolgens was hij er middenin weer in slaap gevallen. Om de volgende ochtend met een bizar goed humeur wakker te worden.

De hele dag al was het zwarte paard aan het dwalen, steeds een andere geur volgende. Degene die hij nu volgde, werd als snel overschaduwd door die van het enorme bloemenveld waar deze heen leidde. Het zag er prachtig uit, overal kleuren.. De geur deed hem denken aan zijn jeugd, wanneer hij zichzelf vermaakte tussen de bloemen en achter de vlinders aan joeg. Hij was een erg laat veulen geweest, en de oudere veulens voelden zich te goed om met hem te spelen. Nu, op deze leeftijd, koesterde hij nog steeds wrok tegen de veulens die hem vermoedelijk aan zijn sociale problemen hadden geholpen. Maar op goede dagen, zoals vandaag, probeerde hij eens iets te doen aan die problemen. Dan zocht hij andere paarden op.

In gedachten als het paard was, hadden zijn bloedrode ogen de merrie achter hem niet opgemerkt. Hij moest een noodstop maken om niet frontaal tegen haar op te knallen, toen ze voor hem langs rende. ’Hé!’ riep hij geschrokken. ’Ik hoef niet tussen de bloemen terecht te komen, hoe mooi ze ook zijn’ greens hij naar de merrie, toen hij zichzelf weer herpakt had. Hij nam het paard in zich op, een zweetvos merrie met enorm lange manen. En het was niet te ontkennen, ze was ver van lelijk. ’Utaro, is de naam. Met wie heb ik het genoegen?’ Hij voelde de bizarre neiging om te praten. Wat was dit?

De merrie met de blonde manen kwam een stuk van hem vandaan tot stilstand en draaide zich naar hem om. De rode ogen van de hengst namen haar in zich op, terwijl de strepen op zijn achterhand bewogen toen hij zijn achterbenen weer normaal neerzette na zijn noodstop. ‘H-h-het spijt me... Ik, ehm, was gewoon erg enthousiast... De bloemen zijn zo mooi en ruiken heerlijk... Ehm, ik werd er, ehem, gewoon vrolijk van.’ Antwoordde de merrie, die nog steeds een stuk verder op stond, en de hengst knikte begrijpend. ’Het is geen probleem,’ was het enige dat hij uitbracht, zichzelf weerhoudende haar een sneer te geven. ’Utaro, is de naam. Met wie heb ik het genoegen?’ Had hij de merrie op neutrale toon naar haar naam gevraagd. En schuw als ze leek, had ze hem deze toch aarzelend gegeven. ‘Daydream... Mijn naam is Daydream...’ Antwoordde ze weer zacht, en Utaro knikte als groet even met zijn hoofd. Het witte masker vertrok iets met zijn spieren toen hij een glimlach om zijn mond trok. ’Aangenaam kennis te maken, Daydream.’ Het was het enige dat hij nog uit kon brengen toen ze werden gestoord in hun, toch al zo korte, conversatie.

‘Well hello dear,’ klonk een kille stem, die in eerste instantie nergens vandaan leek te komen. Als door een wesp gestoken draaide de gestreepte hengst zich naar de bron van het geluid, alhoewel deze op het moment nog niet zichtbaar was. En toen stond er ineens een zwarte hengst. Alhoewel, Utaro wist niet of hij het een paard moest noemen. Maar die blauwe maan van vannacht.. Er ging iets bij hem branden. Dit kon niet anders dan een schim zijn, de lange tanden, ogen als zwarte poelen en het bloed van een vorig slachtoffer nog overal te zien.. Hij zou hier waarschijnlijk niet eens levend wegkomen, besefte hij zich met een schok. Maar Daydream.. ‘Als dat Daydream en Utaro niet zijn, bevallen de bloemtjes ja?' Utaro’s rode ogen werden even groot toen de schim zijn naam moeiteloos uitsprak. Dit hier.. het kende zijn naam? Hij wist simpelweg niets uit te brengen, stond daar maar en nam het... ding in zich op terwijl Daydream de moed had langzaam naar hem toe te lopen, naast hem te gaan staan, zelfs haar mond open trok.

‘De bloemen ruiken nu heerlijk omdat ze binnen nu en een week sterven. Waarom niet van dit fenomeen genieten nu het nog kan.’ klonk haar stem, vaster dan hij had verwacht. Haar stem haalde hem uit zijn bewegingsloze trance en maakte dat hij enkele passen zette en zijn lichaam op een beschermende manier tussen de merrie en de schim plaatste. ‘Mag ik vragen met welke schim we het 'ongenoegen' hebben? Gezien we redelijk bruut zijn verstoord in een eerste ontmoeting, kan ik u er net zo goed bij betrekken.’ Utaro snoof kort, zijn ogen vernauwden zich. ’Je lijkt onze namen al te kennen. Wat heb je gedaan tot de blauwe maan, de kudde uit je hoofd geleerd? Ik neem aan dat wij dan jouw naam ook wel horen mogen.’ Zijn stem was vlak, er klonk geen angst maar vooral minachting in door. Hij had praktisch al geaccepteerd dat hij sterven zou, een tijd geleden al, en bang voor de dood was hij nooit geweest. Echter zou hij zorgen dat hij deze merrie er niet in zou meenemen. De beleefdheidsvorm die de merrie in haar zinnen gebruikte liet hij dan ook simpelweg achterwege. Ja, hij had respect voor dit paard, en nu hij het gezien had en een idee kreeg van wat ze inhielden ook voor de schimmen, maar niet op de manier dat hij ze met beleefdheidsvormen aan zou spreken.

'Oh maar jij kan daar zo achteraan hoor, liefje,’ klonk de valse stem van de schim, nadat Daydream had verteld waarom ze in het bloemenveld aanwezig was geweest. De oren van de zwarte hengst kantelden naar achteren. Als het even kon zou hij voorkomen dat hij Daydream zou grijpen. Een gedachte kwam in hem op en liet hem haast in elkaar krimpen. Als hij jou eerst grijpt kun je er niets meer aan doen. Meteen verdrukte hij deze gedachte, en keek de zwarte hengst aan, waarna hij de schim uitnodigde hen zijn naam te vertellen. Als de mogelijkheid dat hij zou sterven aanwezig was, wilde hij toch in ieder geval weten door wiens toedoen dat zou zijn. 'We hebben een bijdehandje hier, en ook nog eens nieuw, wat leuk. Wat een feest, nóg een bijdehandje, kan niet beter.’ greens hij het laatste deeltje van de lange hoektanden bloot. Utaro snoof minachtend, maar besloot zijn commentaar voor zich te houden. Je wist nooit wat de ander rede genoeg zou vinden om hen écht iets te doen, toch?

'Ruiken jullie dat ook?' vroeg de zwarte schim, waarna hij zelf diep inhaleerde. En nu er over gesproken werd.. Als of er over de duivel gesproken werd drong een misselijkmakende geur zijn neus binnen en maakte dat hij liever zou stoppen met ademhalen. Alles wat het wezen tegenover hem ooit had doodgemaakt leek wel nog steeds om hem heen te hangen om hem te pesten met de geur van verrotting, alhoewel deze er zelf geen last van leek te hebben. 'Nou, omdat jullie zo..' begon hij met een valse grijns naar Utaro. ‘beleefd zijn, Thriumph.' Thriumph.. Maar waarom? Kort schudde hij zijn hoofd, het had geen zin zich daar zorgen om te maken. Kort keek hij om zich heen. Waar kon hij heen? Hoe konden ze wegkomen? Hij zag geen enkele optie buiten rennen, maar geen van hen beiden zou dit halen.

'Zo, toevallig levensmoe zo weg van de kudde?' Daydream was de eerste om te antwoorden. ‘Soms heb je tijd voor jezelf nodig, kan jij je daar niet in plaatsen als schim zijnde?’ Ondertussen liep de schim langs de zwarte hengst, waarbij hij een enkele van de twee slagtanden door het vlees van de hengst liet glijden. Hij wist waar zijn witte stippen zaten, hoe ze in een boog de aanzet van zijn manen volgden. Er was een bloedrode streep door getrokken, kleine riviertjes van bloed maakten zich los uit de vaten en stroomden langs zijn vacht naar beneden. Ze zouden goed bij zijn ogen passen. ‘Niet doen! Alsjeblieft?’ riep de merrie met de blonde manen uit. ’Daydream,’ mopperde Utaro op vermoeide toon. Ze moest de schim lekker laten doen. Hopen dat hij was uitgespeeld voor hij aan haar begon. Het branderige gevoel van de wonde was niet zo erg als deze zou moeten zijn, de tanden van de tanden van de schim waren zo scherp.. ’Thriumph dus.. De bloedrode ogen volgden de schim - voor zo ver mogelijk - elke stap. ’Hoe ben je ooit een schim geworden?’ Ja, hij wilde tijd rekken. Maar buiten dat, was hij stiekem ook geïnteresseerd in waarom, maar vooral ook hoe.

Hoe? Utaro had geen flauw idee, maar de schim had direct door dat hij tijd wilde rekken, dat hij zocht naar een uitweg en overwoog om te rennen. ‘Ik zou persoonlijk,’ begon hij met kort flikkerende ogen, 'niet gaan rennen. En jullie zielige leider is druk met andere zaken dus daar zou ik ook niet op rekenen.' De zwarte hengst liet bijna zijn mond open vallen van verbazing. Was het mogelijk dat schimmen gedachten konden horen? Of maakte hij zichzelf dingen wijs en was hij simpelweg te makkelijk te raden?

Daydream had de schim tegen de borst geprobeerd te duwen toen deze Utaro in de hals sneed met zijn lange tand, maar natuurlijk had het niet kunnen baten. Nog voor ze goed en wel weer op haar oude plek stond, stond het zwarte ding al naast haar en duwde hij haar, zo zag het er uit, haast zonder kracht te zetten met een hoef op de grond. 'Dat was niet zo verstandig.' Siste hij. ’Laat dat!’ snauwde Utaro, echter zonder een poging te doen tussen beiden te komen. Hij kon toch niets. De schim stapte naar achteren, kennelijk om de merrie op te laten staan. Vervolgens stapte hij naar voren en liet zijn neus op haar hals blazen, waar nu een hoefafdruk stond. 'Ahh, wat schattig, wil je niet dat hij au au krijgt?' Utaro kon hem enkel met verachtelijk dichtgeknepen ogen aankijken.

‘Let’s play a game, shall we?’ klonk de valse stem van de schim, in plaats van antwoord te geven op de gestelde vraag. 'Één van de twee krijgt een bezoekje van mijn tandjes.' Klonk het weer, terwijl het ding naar de zwarte hengst toe liep. ‘Wie bied?’ Twijfelend bleef Utaro staan. Hij wilde niet sterven, absoluut niet zelfs. ‘Anders kies ik... beide,’ en de schim zette zijn tanden al in de achterhand van de vosse merrie. Hij wilde naar voren stappen, zijn stem verheffen, zich.. Daydream maakte zich los uit de tanden van de schim, en kwam naar hem toegelopen. Hij voelde haar hoofd tegen zijn hals rusten. ‘Ik heb liever dat het eindigt, als een speeltje te zijn van iets wat niet eens een naam verdient.’ klonk haar stem naast zijn oor, waarnaar ze met geheven hoofd naar voren stapte en daar bleef staan.

’Nee!’ De hengst schudde kort zijn hoofd, zette zijn gedachten op een rijtje. Van binnen schreeuwde een stemmetje dat hij rennen moest, ze had er immers zelf voor gekozen. Maar zijn trots zei hem dat hij een merrie redden moest, zeker nu ze schijnbaar bereid was hetzelfde voor hem te doen. ’Nee,’ klonk hij opnieuw, op rustigere toon. Twee, drie korte galopsprongen brachten hem enkele meters van de merrie vandaan, waarna hij stil bleef staan. ’Ik bied,’ klonk zijn stem haast grommend, terwijl zijn rode ogen verbeten de schim in de gaten hielden.

De zwarte hengst stond klaar. Hij zou zich niet verzetten, zou er niets tegen doen.. Even sloot hij zijn ogen. Het geluid van hoeven op steen maakte dat hij zijn ogen weer opende, en vluchtig om zich heen keek. Nog een schim? Was het nog niet genoeg, wat hen hier werd aangedaan? Een grote zwarte hengst wrong zich tussen ertussen. De schim aan de ene kant, Daydream en hij aan de andere. En in een flits herkende hij de hengst. Hij had de verhalen gehoord, maar dit paard was een uitzondering. Hij overtrof zijn verhalen. De Emperor van BMH; Reducto. Er viel een deel van de last die daar ongemerkt al een tijdje lag, van zijn schouders. Misschien was dit hun redding. Waren ze veilig. Konden ze nu naar de kudde, naar een soort veiligheid.. Alhoewel hij het liefst bij dit paard in de buurt zou blijven. De macht die hij uitstraalde.. "Triumph, maak dat je hier weg komt... verdwijn uit dit gebied. Jij hebt hier niks te zoeken. ik hoop niet dat hij jullie te erg heeft toegetakelt,” . Utaro schudde kort zijn hoofd. ’Niets aan de hand,’ sprak hij terwijl hij steeds verder naar achter stapte. ’Ik kan niet anders dan U enorm bedanken,’ mompelde hij net hoorbaar, niet wetende wat hij anders moest zeggen.

Daydream kwam zijn richting ingelopen, legde opnieuw haar hoofd even tegen zijn hals. Hij moest toegeven, het was geen onprettig gevoel. ‘Dankje, al was het erg gevaarlijk,’ sprak ze tegen hem. Kort schudde hij zijn zwart-met-witte hoofd, zijn bloedrode ogen stonden zachter dan normaal. ’Het doet er niet meer toe. Het is goed nu,’ sprak hij. Natuurlijk, hij zei het om de merrie wat te kalmeren. Maar eigenlijk vooral omdat hij het zelf nog niet geloofde. Hij zag de schim Reducto uitdagen, keer, op keer, op keer. Maar de schim kwam er niet langs. Nog niet in ieder geval. ‘We moeten de veiligheid van de kudde opzoeken.’ Utaro knikte kort, staarde nog even naar de andere zwarte hengst. Was dat wat ze moesten doen? Ze konden hier niet helpen. Daar waren ze simpelweg te zwak voor. Dus was terug de enige optie. Reducto kon zijn werk veel beter doen als hij niet langer twee kuddepaarden hoefde te beschermen omdat ze te zwak waren om het zelf te doen. ’Je hebt gelijk. Jij eerst.’ Hij gebaarde met zijn hoofd dat Daydream voor moest gaan.