Een paint merrie zat in een stevige draf tussen de bomen door te draven. Haar ogen stonden hard en hield haar hoofd omhoog. Ze straalde een en al zelfvertrouwen uit. Daarnaast was ze wel gespannen. Nog steeds had ze geen enkel idee wat haar eindbestemming nu eigenlijk gaat worden. Niet dat het haar veel zorgen bezorgde. De merrie zag er het nut dan ook niet van in om al te gaan zitten nadenken over wat ze wilt. Eerst gaat ze dit gebied eens goed verkennen. Het was ook beter dat je tenminste iets kende van het gebied, dan helemaal niets. Azure bleef in haar stevige draf vooruit gaan. Vertraagde voor geen enkele keer. Een lichte grijns was op haar gezicht terwijl ze verder naar het onbekende bleef gaan. De merrie had gehoopt dat ze nog verder zou geraken maar moest haar lichaam abrupt laten stoppen wanneer ze de geuren van een kudde rook. Lichtjes geïrriteerd snoof ze. Nu al een kudde? Met een lichte draai van haar ogen ging ze een andere kant op. Niet naar die kudde. Nu had ze gewoon geen zin om een kudde in te gaan. Azure had zelf geen idee of dat wel iets voor haar was. Misschien, misschien ook niet. Voor het moment had ze geen zin om daar achter te komen. Dus ging ze er gewoon maar mooi langs terwijl ze mooi afstand er van hield. En bleef gewoon het gebied verder verkennen.

Azure vertrouwde het nieuw gebied nog niet. Wees altijd op je hoede, waar je ook mag zijn, onbekend of bekend gebied. Dat hadden de mensen haar geleerd, op de harde manier. ze haalde even diep adem om de gedachten van haar af te zetten en zich weer te concentreren op haar omgeving. Haar staart zwiepte heel af en toe eens in het rond om dan soms eens op haar achterwerk te belanden. Vanaf dat Azure merkte dat ze dichtbij een kudde begon te komen besloot ze een andere kant op te gaan. De interesse om een kudde tegen te komen was er nog niet. En de zin om alle ogen op haar gericht te krijgen. Vragen van waar ze kwam en wie ze was. De drukte wou ze nog niet ondergaan. Met stevige passen galoppeerde ze in sierlijke bewegingen. Het voelde altijd goed om te rennen. Wanneer ze nog bij haar allereerste baas was, had Azure nooit het recht gekregen om deftig te kunnen galopperen.

Achter eens gewoon goed te hebben geroken, rook ze een hengst dicht in haar buurt. Dat hield haar niet tegen. Een lichte grijns sierde haar lippen wanneer de hengst haar voorbij galoppeerde in de tegenovergestelde richting, en voelde hem dan opeens naast haar. Geamuseerd keek Azure hem zijdelings aan. "Nee maar, dit maak je niet vaak mee dat een merrie alleen door het bos galoppeert. Waar ben je eigenlijk mee bezig?" een grinnik ontsnapte haar keel. Haar zwart grijze manen lagen in paar plukken vlak naast haar ogen. " Hm, galopperen? Al heb ik zo het gevoel dat je dat nu wel al door hebt." antwoordde ze met een licht spottende en plagende toon. "Is het dan zo gewoonlijk dat een merrie alleen is?" Als ze dan maar toch een gesprek aan gaan, kon ze even goed informatie verzamelen. hierbij vertraagde ze haar galop naar een stevige draf.

Het verbaasde haar lichtjes dat ze nu al een hengst tegen kwam. Een kudde tegenkomen is niks speciaals. Die zijn snel tegen te komen omdat ze met veel zijn. Makkelijk te vinden, makkelijker doelwit. Hield deze hengst de kudde in de gaten? Of passeerde hij die juist ook, net zoals zij? De merrie gaat er zal er straks wel achter komen. ."Het is vreemder dat je juist alleen bent en door de bossen heen gaat zo vlak na een Blauwe Maan." Nieuwsgierig keek ze hem aan. Blauwe maan? Azure wist wel dat er hier iets niet klopte. Ze voelde het tot diep in haar botten. " Blauwe maan...? Wat bedoel je daar mee?" Onbewust keek ze even naar boven, de lucht in. Natuurlijk gaat ze geen maan zien aangezien het nog klaar lichte dag was, het was iets dat je automatisch deed. Ondertussen was er wel een kleine frons verschenen op haar hoofd. "En waar ik me nog meer over verbaas is dat je niet zo verlegen bent als andere merries die zich bij de kudde hebben gevoegd. Ik denk dat je daarom wat zekerder bent." Geamuseerd lachte ze zachtjes. "Ik maak mezelf zelfzeker. Zelf als ik bij een kudde zou gaan. Ieder zo zijn eigen persoonlijkheid, i guess. Zijn er dan zoveel verlegen types?" Het zou haar verbazen. Het doet haar haast denken aan na-apers dan.

"Jij bent nieuw in Minanter, niet waar? En toch heb je je niet bij de kudde gevoegd. Waarom?" Bij deze feit knikte ze lichtjes. " Jep, nog maar juist vandaag gearriveerd." antwoordde ze op het eerste stukje van zijn vraag. "Misschien door een gevoel? Waarom zou ik meteen naar een kudde gaan? daar word er meteen regels op je gezet. Regels die ik alleen maar zou volgen als je men respect hebt gekregen. anders ben ik tegen regels. Daarnaast is een kudde soms waar de meeste zwakke dieren zitten. Maar ik ga er nu vooral niet naartoe omdat ik liever eerst de gebieden wil verkennen, mijn nieuwsgierigheid wat kunnen stillen." Legde ze de hengst uit.
Voor heel even verloor ze haar focus wanneer hij haar naar rechts duwde. Hij mocht zichzelf snel uitleggen voordat zij eens haar gedacht daarover ging zeggen. "Ik ren liever niet een steile helling af. Je been breken is geen optie hier." zei hij. Opnieuw was ze verbaasd, haar ogen vlogen naar de plek waar ze ieder moment hadden kunnen naartoe gaan en zag inderdaad. "uh... bedankt" bromde ze. als het niet aan hem had gelegen dat had ze inderdaad nu haar been gebroken... "Wat is je naam mevrouw 'ik-ben-brutaal-en-ik-maak-mij-nergens-druk-om'?" zei hij met een grijns. Azure grijnsde terug. Haar neus duwde ze plagend tegen zijn hals. " Je mag me ook gewoon zo noemen hoor. Die lange naam bevalt me wel" grapte ze. " Of je mag me gewoon Azure noemen. En jij?" Zijdelings keek ze hem aan.

Het was misschien beter geweest dat Azure eerst had geïnformeerd over deze plek in plaats van meteen er naar toe te gaan. Blauwe maan? Er leek meer achter te zitten, dat was toch haar gevoel. Het had haar interesse opgewekt. Kwam ook omdat de zwart witte merrie nog nooit er van heeft gehoord. Wordt de maan dan ook echt blauw? Of is dat gewoon een naam dat men gegeven had. "Ieder zijn eigen persoonlijkheid. Maar als ze mij treffen zijn ze op eens erg onzeker." Met een schuine grijns keek ze deze keer hem beter aan. " ahso? en wat mag de reden dan zijn? Ben je zo'n charmeur bij de meisjes" Plaagde Azure de zwarte hengst. Dat kon het geval wel zijn. Bij de mensen was dat zo en bij de paarden ook. Geen uitzonderingen. Haar interesse in hem ging daardoor niet verminderen, in tegendeel, dat betekende dat ze meer kon spelen met hem. Zonder te moeten oppassen met wat ze zegt.

"Azure, naar een kleur blauw? Leuke naam. Stoer vooral. Doet je karakter eer aan. Mijn naam is Don Romero. Zeg maar Don of Romero. Het maakt mij niet veel uit momenteel." Hierbij knikte ze. Ondertussen probeerde ze het beeld van die helling al weer uit haar gedachten te zetten. Het was niet nodig om daar onnodige gedachten aan te verdoen. "Jammer dat ik geen blauwe kleur vacht heb. Dan zou het zeker passen" Grapte ze droogjes over haar eigen naam. " Jou naam klinkt haast Spaans of Italiaans. Of heb ik het verkeerd?" een lichte nieuwsgierigheid lag verborgen in haar stem. "Ik hou het bij Romero. Klinkt persoonlijker" Azure voelde de verandering in zijn houding. uit automatische nam ze het automatisch over. Haar spieren waren in een fractie van een seconde allemaal in een keer opgespannen. haar ene oor half in haar nek gedrukt terwijl de andere aandachtig in het rond draaide opzoek naar geluid dat er niet hoorde. "Hierheen." Bevelen volgen zat sinds haar geboorte al niet in haar bloed. Grotendeels kwam dat door de allereerste mensen waar ze bij op was gegroeid. Toch op een of andere onbekende reden volgde ze hem zonder vragen te stellen. Terwijl ze de omgeving strak in de gaten hield focuste ze zich ondertussen ook op waar ze liep. Niet struikelde over domme stenen om dan hem te volgen in het beekje.

"Er zat ons iets achterna. Ik hoorde het toen we even stil vielen. Maar nu... over de Blauwe Maan en de geheimen van Minanter." Azure haar ene oor was nog steeds aan het ronddraaien voor de omgeving terwijl haar andere geïnteresseerd gericht was naar Romero. In stilte luisterde ze naar zijn uitleg over de blauwe maan. Het maakte haar interesse alleen maar groter. Waardoor kwam dit. " Weet je hoe die blauwe maan is ontstaan?" En daar kwamen haar vragen. " Heeft men ondertussen ook kunnen ontdekken wat er gebeurd met de ontvoerde paarden, of waar ze heen worden gebracht?" Voor een tweede keer keek ze naar de lucht. " Men zoekt toch wel achter die ontvoerde paarden mag ik hopen?" Zelf interesseerde het haar niet wat er gebeurde met degene die verdwenen zijn. "Ik zal je tips in gedachten houden. En wat bedoel je nou met wat ik niet laten kan" Speelt ze fake geschokt en beledigt" Ze had er niks op tegen om zijn neus even tegen haar hals te voelen, zelf had ze dat ook kort geleden gedaan. "Als je het niet erg vind, zou ik je graag gezelschap willen houden. Ik ken de meeste paden in Minanter, maar ik ben ook wel erg nieuwsgierig naar de rest. De kudde is niet afhankelijk van mij..." Even deed ze alsof ze diep over zijn voorstel moest nadenken. " Ben je het wel waardig genoeg om in mijn aanwezigheid te mogen blijven" sprak ze lachend met een knipoog. Zijn laatste woorden deden haar toch wel dieper nadenken. Bedoelde hij daar iets mee?" Heb je nog iets te vertellen over die kudde?" Dit was een subtiele hint van Azure dat zijn laatste woorden haar het gevoel heeft gegeven dat hij iets verzweeg of gewoon niet wou zeggen. Als hij het haar niet wou vertellen ging ze hem natuurlijk ook niet dwingen.

Kort sloot Azure haar ogen. Liet de wind van het gebied tegen haar vacht op botsen. De merrie had nog niet de kans gehad om zich deftiger te wassen. Het witte deel van haar vacht was nu niet echt wit te noemen. Meer een vuil donker crème kleur. Het wordt hoognodig dat ze eens weer zichzelf zou wassen. Al kon dat wel nog een tijdje aan de kant geschoven worden."Totaal niet. Sommigen rennen weg, anderen draaien gewoon om... Het is moeilijk uit te leggen." Hierop fronste ze. Toch vroeg Azure er niet verder achter je kon het ook aan hem zien dat hij er liever niet verder over wou praten. En dat respecteerde ze. Haar ogen gingen weer naar de omgeving, naar het begin van het beekje en naar waar het tot haar ogen leek te eindigen. Nooit had Azure gedacht dat een nieuw gebied zoveel gevaren zou hebben. Het zou bijna lijken alsof het veiliger was bij de mensen. Iets dat al genoeg zegt.

De merrie had de naam gekregen van haar tweede eigenaars. De eerste hadden zelf de energie er niet eens ingestoken om haar een naam te geven. De mensen die haar de naam hadden gegeven vonden dat de stralen van de zon haar zwarte vacht een donker blauwe gloed leek af te geven op bepaalde momenten. Vandaar de naam Azure. En ze was er tevreden mee. "Het is Spaans, mijn moeder was een verwilderde PRE." Legde hij uit. De Spaanse naam paste bij hem, om een of andere reden. "Wow, toch een beetje nieuwsgierig?" vroeg hij grijnzend. Met een schaapachtige glimlach haalde ze even kort haar beide schouders zachtjes op. " Dat heeft me grotendeels ook naar hier gebracht." Gaf ze eerlijk toe. " Mijn nieuwsgierigheid brengt me wel eens in de problemen, maar ik leef nog... dus nog geen erge problemen" Voor de rest luisterde ze aandachtig naar de antwoorden op haar vragen. Azure ken geen Reducto, en dat wilt ze ook niet. Over schimmen wist ze al helemaal niks, maar als ze zo luisterd naar Romero wil ze er liever toch geen tegen komen. Dus ze zal wel lichtjes gedwongen voelen om veiligheid te zoeken bij de kudde, dat zal ook de enige reden zijn waarom ze naar de kudde zou gaan.

"Nee maar Azure. Dat is niet zo aardig van je, hé."  Met zo'n onschuldig mogelijke blik keek ze hem aan. Alsof ze de liefheid zelve was. Not. Dat was ook duidelijk genoeg... of niet. "Ik doe men best" Was haar simpel en lief antwoord. Toen Romero begon te antwoordde op haar vraag over de kudde luisterde ze aandachtig. Daarnaast keek ze ook naar zijn houding en blik. hoorde meteen de woede dat in zijn stem vermengt zat. geen enkele keer ontbrak ze hem. Dat wou Azure ook niet. Al kon ze het niet laten om lichtjes verontwaardigt te snuiven. Azure gaat het nooit begrijpen waarom iedereen naar roddels zou luisteren en meteen een vooroordeel krijgen. Terwijl ze nooit die ene hebben ontmoet. In stilte keek ze toe hoe Romero zijn woede de hengst in zijn eigen wereldje trok.

Hij had tijd nodig om te kalmeren. In plaats van zijn focus weer op haar te vragen liet ze even haar neus in het water glijden om dan bepaalde plekken op haar vacht wat nat te maken. Proberend het wit weer wat witter te krijgen. Een van de plaatsen was de rode handafdruk dat op haar schouderblad stond. Zoveel herinneringen.. Achteraf volgde Azure de zwarte hengst in stilte. Hij had zelf niet meer door dat ze er nog was. Al nam ze hem dat niet kwalijk.   Hij bleef staan en keek om. "Ik---"  Meteen schudde ze haar hoofd en stond naast hem. Als een lichte troost nibbelde ze heel even aan zijn manen. " Ik snap niet waarom anderen zo snel oordelen. Je bent helemaal niet zoals je vader. Anders zou je nu allang me iets aangedaan hebben. Ik haat paarden die zo snel anderen oordelen zonder degene in kwestie te hebben ontmoet. " Geïrriteerd snoof ze opnieuw. " Geen zorgen, je hebt me nog niet weggejaagd" en ze gaf hem een duwtje op hoop zijn stemming weer wat omhoog te krijgen.

Azure was lichtjes opgelucht wanneer haar pogingen waren gelukt om zijn stemming wat te verbeteren. De gedachten nog maar aan anderen die veel te snel oordelen irriteerde haar. Achter een paar keer diep in te hebben geademd had ze de irritatie van zich af weten te zetten. Azure wou de sfeer tussen hen weer naar beneden brengen door haar snelle irritatie van onbelangrijke dingen. Dingen dat er nu niet toe deden. Aan zijn houding te zien had ze opgemerkt dat Romero dit niet had zien aankomen. Iets dat haar zachtjes deed fronsen. Waren er werkelijk geen andere paarden die hem wel moesten hebben, zoals zij. Dat zou pas verbazingwekkend zijn. Op de slechte manier natuurlijk. Een zachte glimlach verscheen voor even op haar lippen wanneer hun neuzen elkaar aanraakte. "Dank je Azure. Het is ook niet mijn bedoeling om je weg te jagen." zei hij rustig. Hierbij draaide ze grijnzend met haar ogen. " Dat dankje is nergens voor nodig Romero, het is gewoon zo. Dat anderen niet zien hoe aangenaam iemand je werkelijk bent. " zonder enige moeite volgde ze hem de heuvel op. Het uitzicht was prachtig. De tedere glimlach werd bij Azure breder.

"Dus, Azure. Ik heb veel over mezelf verteld. Wat is jouw verhaal?" Heel even verstijfte ze en haar ogen waren ineens lichtjes opengesperd. Haar tanden klemde ze harder op elkaar om zich nu zelf kalm te houden. " Het zou inderdaad eerlijk zijn om iets over mezelf te zeggen." Verzuchtte ze. Dit had Azure niet zien aankomen, ook al had dat wel gemoeten. Haar ogen bleven hangen bij de lucht. Staarde naar het niets. Mijn moeder was gewoon een dekmerrie . Mijn vader... wel hij wou dominant doen omdat mijn moeder nooit voor hem wou buigen, daarom dat hij haar gedekt heeft. De mensen waren daar niet blij mee, kort na mijn geboorte achter dat ik grotendeels voor mezelf kon zorgen, doodde ze haar. Dus ik heb haar nooit goed gekend." Begon ze dan maar met een lichte voorzichtigheid. "Na een tijdje verkochte ze mij aan.. ehm hoe kun je ze het best omschrijven... indianen. Vandaar de rode hand op men schouder. Dat waren goeie tijden. Tot ze blut werden en me moesten verkopen. Alleen aanvaarde ik geen andere bazen. Ik was wantrouwig en vals, niemand zou me gewild hebben. Mijn jong baasje wist dat en liet me vrij. Dus hier ben ik dan uiteindelijk terecht gekomen." Het begin was ze nogal wat vaag. Voor de indianen... Wel dat deel wou ze liever vergeten en achter zich laten.

Had het niet aan haar verleden geleden dan was ze misschien niet gegroeid tot degene dat ze nu was. Of juist wel. Dat kon niemand weten. Ja haar leven was niet gemakkelijk geweest, het heeft haar wel sterker en zelfverzekerder gemaakt. Lichtjes keek ze naar Romero wanneer hij een stapt dichter bij haar kwam. De troost die hij haar gaf nam ze aan. Ze duwde hem niet, liet het gewoon toe. Veel woorden waren er eigenlijk ook niet voor nodig. Ieder heeft zijn demonen van hun verleden. "Wat een vreselijk treurig verhaal eigenlijk... We passen dan best wel goed bij elkaar. Allebei paarden met een treurig verhaal, paarden die eigenlijk niet ergens thuis horen... Of er niet bij willen horen in sommige gevallen." Lichtjes lachte ze zachtjes. "Blue Moon Horses is niet zo erg, het is een prachtig landschap, ondanks de schaduw kanten die ze heeft. Maar het is het waard. Zoals je wel ziet."

Haar ogen gleden weer naar het gebied waar ze nu in waren. " Daar moet ik je wel gelijk in geven, maar is het ook al die problemen van de blauwe maan waard?" Het kon ook zijn dat de problemen teveel waren. Het mag dan wel een mooi gebied zijn maar kun je al de paranoïde gedachten daarvoor wel aan? De glimlach die hij haar gaf, maakte de glimlach op haar eigen lippen ook heel lichtjes breder. Beide hadden geen moeder gekend... Als je naar de twee keek, dan kon je zien dat een moeder niet zwaar noodzakelijk was geweest. Al zouden ze beide dat wel gewild hebben. "Ik heb een verassing voor je. Kom mee." Vragend keek ze hem na. Wat zou er te zien zijn? Er niet meer over denken volgde ze hem. haar hoeven stapten tegen de grond wanneer ze haar tempo naar een stevige draf liet gaan en dan overliep gaan naar een goeie galop. Haar ogen sloot ze af en toe lichtjes. Genietend van de wind die door haar manen en staart gleden.

Azure vertraagde haar galop niet wanneer Romero over een boom sprong en verdween. Het tegendeel zelf, de merrie verhoogde haar tempo zelf. Met een soepele en sierlijke boog sprong ze over de boomstam en zorgde ervoor dat ze behendig op haar vier benen terecht kwam in het water. Een minuut later kwam Azure naast de zwarte hengst tot een halte. Haar ademhaling ietsje oppervlakkiger dan normaal. Het was hier prachtig. De waterval waar ze bovenop stonden. De glimlach was al breder op haar gezicht geworden. Haar hals verlengde ze waardoor haar neus weer door het water ging. "Eén van de mooiere plekken van Minanter. Eén waar ik regelmatig kom. Ik wilde deze plek graag met je delen. Je kan je hier wassen en uitrusten." zei hij glimlachend. Het hoofd trok ze weer op om hem rechtstreeks aan te kijken. "Dankje Romero... Het is.. prachtig. Vanaf nu is dit ook mijn lievelingsplek" Opnieuw keek ze naar de waterval "en ik heb wel nood aan een goeie wasbeurt" mompelde ze achter de rest van haar zin. Azure voelde zich nogal vuil. "Hoelang ken je deze plaats al?"