Een diepe zucht was te horen toen een grijze merrie door het gebied liep. Haar hoeven zette ze voorzichtig op de grond en daarmee tastte ze af. Ze liep enorm traag, maar dat was het enige dat goed ging bij haar. Ze had haar ene oor opzij gericht om alle geluiden op tijd te kunnen opvangen. Gelukkig was het geen blauwe maan want de merrie was een groot slachtoffer. Sinds haar vader hier was en ze hem kenden, was ze in groot gevaar. Haar leven kwam weer voorbij in haar ogen en de merrie werd er gek van. Ze sloot haar ogen van angst, maar de beelden kwamen steeds opnieuw weer door haar hoofd. Haar voorhoeven waren tevoorschijn gekomen en daarna ook haar hoofdje. Het kleine zwarte veulen was geboren. Ze opende haar ogen voorzichtig en voelde de warme vacht van haar moeder. Ze knipperde met haar ijsblauwe ogen en hinnikte zacht als begroeting. Haar moeder antwoordde dan ook en een glimlach sierde haar lippen. Ze had zojuist een prachtig veulen op de wereld gezet en ze noemde haar 'Shade.' Het veulen groeide dan ook op samen met de kudde van haar vader. De grote grijze Arabische hengst Skeith. Hij was oppermachtig en niet bang. Hij was dan ook een echte badass. Het veulen huppelde in de zomer vrolijk rond en speelde met de andere veulens. Alleen waren deze erg gemeen en duwden ze haar da ook vaak op de grond. Haar moeder beschermde haar, maar werd door de andere merrie's aangevallen en verwond. Op een dag had de grote hengst het dan ook gezien en keek zijn merrie strak en vals aan. "Je hebt een mormel op de wereld gezet." Ze gromde luid en er kwam een klein gevecht, maar Shade wou het niet. "Nee, papa niet doen!" De hengst draaide zich naar het veulen dat nu al wat mooi grijs werd. Hij grijnsde vals en riep zijn leger op. Ze zouden gaan 'trainen.' Het veulen was best trots dat ze mee mocht. Haar moeder werd tegengehouden door de andere merrie's en zo verdween de groep. De hengst bracht het veulen naar een pad vol bomen en meteen liet hij merken dat ze hier waren. Hij knikte naar de zwarte paarden die meteen op het eenjarige veulen afstormden. Ze kreeg trappen, bijtwonden en nog veel meer. Plots hoorde ze schoten en een pijl vloog in haar borst. De jonge merrie hinnikte vol pijn en alle paarden gingen weg. Terug naar de kudde. Het veulen kreeg nog een wonde van de pijlen in de vorm van een hart op haar flank. Ze kreeg deze wonden er gemakkelijk uit, maar de pijl in haar borst bleef. Ook een splinter raakte haar rechteroog en daarin werd ze blind. De merrie schudde de gedachte weg en liep voorzichtig verder. Haar linkeroog lette op alles en toch was het niet simpel. Ze was echt een prooi voor beesten of schimmen. De merrie kwam uiteindelijk in het bos terecht en moest echt opletten dat ze langs de rechterkant niet tegen een boom knalde. Ze stopte na een tijd met lopen. Ze was te bang voor deze omgeving. Ze zou gewond raken, struikelen of ergens tegenaan botsen. Ze slikte even toen ze luid gekraak van de sneeuw hoorde. Ze draaide haar meteen geschrokken om en zag een bonte merrie voor haar staan. Even stapte ze onrustig achteruit, maar de merrie begon te praten en leek enorm vriendelijk. "Hallo!" "Mijn naam is Chalice... Mag ik bij dit gezelschap?" De grijze 3jarige Arabier keek voorzichtig met haar goede oog naar de vriendelijke merrie. Ze knikte voorzichtig en bleef dan ook stilstaan. Haar hele lijf stond gespannen en licht bezweet. Ze was snel bang ondanks haar blinde oog. Je was sneller ten prooi en sneller in gevaar. Ze had misschien goede zintuigen nu opgebouwd, toch was ze altijd in gevaar. "Ja.. Dat mag hoor. Ik ben Shade, aangenaam Chalice." Haar stem was zacht en voorzichtig. Haar ene oor had ze op de merrie gericht en de andere naar de omgeving. Je weet maar nooit. Alles kon snel gaan als het van de beesten of schimmen afhing. Dat wist ze heel erg goed.