You´re sombody´s reason to smile [Laurence]

**Profile** Number of posts : 743

Mijn hoeven die dreunen op de harde ondergrond, mijn benen die me met enorme vaart, grote passen dragen de spieren die rollen onder mijn huid. Mijn hals volledig gestrekt, mijn neus in de wind en mijn manen die meedansen op het ritme van mijn krachtige galop. Alles vliegt aan me voorbij en alleen aan het dreunen van de ondergond is te merken dat ik de grond daadwerkelijk raak. Heerlijk was het om soms alles te geven en even alles eruit te rennen. Even gooi ik mijn hoofd in mijn nek en snuif diep. De geur van de herfst, de winter die eraan zat te komen. Een koud fris briesje, de bruine, oranje en rode bladeren die zich bevinden op de grond. Je kon ze horen kraken onder het gewicht van mijn hoeven. De herfst was mooi, maar verder was ik er geen fan, het betekende dat de winter eraan zat te komen. Ik was een lente en zomer paard, behalve dat de winter zorgde voor weinig voedsel en veel kou, leek ik nooit op te vallen in de sneeuw.

In gedachten verzonken denk ik aan mijn eigen veulen tijd. Mijn jeugd was heerlijk, sterker nog, het was perfect. Geboren als zoon van de leider, van mij werd geacht in zijn voetsporen te treden. Ik werd behandelt als een jonge prins, iedereen speelde met me, respecteerde me en ik hoorde er thuis. Ik was jong, onbezonnen en altijd nieuwschierig geweest, iets wat me veel in de problemen had gebracht. Als jong veulen wou ik altijd alles zelf uitvinden en nam ik nooit zomaar iets van iemand aan, ik moest altijd eerst op m'n bek gaan voor ik ervan zou leren en ze zeiden dat een ezel zich niet twee keer stootte aan dezelfde steen, nou.. Ik deed dat dus wel. Heerlijk was het om even te denken aan hoe leuk ik het had als veulen, in plaats van waarom ik er weg was gegaan, dat had laatste tijd al teveel in mijn hoofd gezeten.

Ondertussen had ik alweer een flink eind gerent, mijn conditie was bijna op en top en mijn spieren stonden volledig op spanning. Ik was een van de grootste paarden hier, maar schijn bedriegt. Ik zag er dan sterk uit en dat was ik ook, maar ik was geen bedreiging. Ik was een goedzak, altijd geweest en zo zou ik altijd blijven. Soms te goed, trok ik andere voor mezelf. Ik neem mijn tempo enkele passen terug naar een drafje om dan weer in een stap terug te vallen. Een laagje zweet op mijn hals en borst, mijn ademhaling die redelijk op en neer pompt en dampwolkjes die zich uit mijn neus laten glijden. Een teken dat ik goed gerent moet hebben. Terwijl ik met grote passen doorstap laat ik mijn ogen om de omgeving glijden. Onderzoekend neem ik alles in me op, tot mijn ogen blijven hangen in dat van een ander paard.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanity was rustig aan het genieten van misschien wel de laatste echt sappige grassprieten. haar neus tussen het groene gras en niet denkend aan de dingen die om haar heen gebeuren. Ze was een slimme merrie en hield van alles wat om haar heen gebeurde. Ondanks dat ze ooit iets heeft kunnen meemaken wist ze toch veel van deze toch wel nare wereld.

Ze word opgeschrikt door zware hoefstappen die haar richting uitkwamen, ze stopte plots, ze hadden Vanity nieuwsgierig gemaakt. Haar hoofd laat ze even laag hangen, enkel draait ze haar hoofd richting de witte hengst. Ze briest eens en kijkt brengt haar hoofd op de normale hoogte. Een glimlach siert haar lippen als ze de bezwete hengst ziet. "Lekker wat zitten rennen." Wanneer ze zich dichter naar het paard toe bracht had ze pas door hoe groot hij wel niet was. Vanity is een kleine merrie, niet enorm klein, maar ook niet zo groot als een normaal paard.

Haar aardige ogen en vriendelijk glimlach maken haar gezicht een plaatje. Ondanks haar ruige uiterlijk, grijze kleur en puntige aftekeningen was ze een aardige merrie die nog geen vlieg kwaad zou doen. "Nu we hier toch zijn kunnen we ons beter aan elkaar voorstellen, niet? Ik ban Vanity," Vanity was een echte babbeltante en hield wel eens van een gezellige babbel, toch weet ze dat het soms wel eens genoeg is. Verlegen was ze zeker niet. Als ze iemand tegen komt begint ze er meestal tegen te praten of ze ziet dat het paard er echt geen zin in had.

Ze praat inderdaad graag, maar nooit overbodig veel. Haar manen dansen op het ritme van de wind en haar staart waait gezellig mee. De grijze oortjes die duidelijk bij haar hoorde staan naar de tot nu toe onbekende hengst gericht, geduldig wachtend op zijn antwoord. aar achterbeen slaagt nog snel een vlieg van onder haar buik weg en haar hoofd schud wild heen en weer door een andere vlieg. Pff... Wat zijn dat lastige dieren.

Tegenover dit helemaal witte paard voelde Vanity zich een beetje ongemakkelijk. Ze was zo speciaal door haar aftekeningen op haar rug en haar benen. Altijd geloofde ze dat dit normaal was, omdat zowel haar vader als haar moeder er ook zo uit zag, maar neen, toen ze hier kwam wist ze dat ze fout zat, ze was helemaal niet normaal. Zij was net de speciale en niet de meeste van de paarden die hier leven.

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

**Profile** Number of posts : 743

Mijn hoofd hoog geheven en mijn ademhaling zwaar. Grote krachtige passen loop ik op de merrie af. Ze was beduidend kleiner dan ik, zoals bijna alle paarden in de kudde en ik laat mijn hoofd wat zakken. Ik had geen moeite met mijn lengte, maar het was nooit mijn bedoeling om arrogant over te komen, dus bewust laat ik mijn hoofd iets zakken om een beetje om ooghoogte te komen. Mijn oren nieuwschierig naar voren gespitst als ik haar woorden hoor. Een lichte twinkeling in mijn ogen en een klein lachje siert mijn lippen. 'Soms is het gewoon even nodig.' zeg ik speels.

Mijn ogen glijden voor haar heen, niet afkeurend, maar bestuderend. Een tikje wat ik had gehhouden na mijn traingingen tot leider. Weten wie je voor je hebt staan en wat je kan verwachten. Ze zag en bijzonder uit, compact en sierlijk, een kleur die niet veel voorkomen en aftekeningen die ik bij geen paard eerder had gezien. Het sierde haar, het maakte haar appart zonder anders te zijn. Een elegant mooi hoofd wat vreugde uitstraalt. Wanneer ze haar naam noemt laat ik hem enkele keren door mijn hoofd rollen, vanity... Ik onthield graag dingen, koppelde namen aan geuren, geuren aan lichamen, lichamen aan karakters en dit zou ik ook niet vergeten. 'Aangenaam, ik ben Patriot.' zeg ik met een klein nachtje en zachtjes duw ik mijn neus haar kant op om haar geur op te nemen.

-beetje flut, sorry

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze grinnikte bij haar eigen gedachten. "Zou ik je misschien beer mogen noemen, geef namelijk andere graag een naam van een dier." Haar stem was zacht en strelend voor andermans oren. Ze keek Beer eens raar aan als hij zijn neus naar haar hals brengt. Vervolgens kijkt ze hem eens lief aan en haar ogen leken wel vol te zitten met kleine speelse sterren die zich aan het amuseren waren met het spelen met Beer's ogen. Vanity heeft altijd andere paarden een naam gegeven van een dier. Dat zou ze ook nooit afleren en dat zal ze ook altijd blijven doen.

Dikke sneeuwvlokken val op haar rug en een rilling gaat over haar rug. "Ik kwam op beer door je grote." Ze lacht eens en in haar stem klinkt er een bibber van de koude.

Vanty was er zeker van dat Patriot een krachtig paard was en groot was hij zeker, dus ze was er zeker van dat het dier, beer, perfect bij hem past en daarom ging ze hem ook nier veranderen, misschien klopt de kleur niet helemaal, maar dat is bijzaak.

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

**Profile** Number of posts : 743

Voor ik de kans krijg om nog iets te zeggen of na te denken krijg ik de vraag over hoe ze me mag noemen. Enkele seconden is de verbazing op mijn gezicht te lezen, beer? Lang denk ik er echter niet over na, ik vind het prima. Zo had elk paard wel iets en ook hier kon ik stiekem de humor wel van inzien. Maar waarom beer? Lang hoef ik echter niet over na te denken, want het antwoord volgt al snel. Vanwege mijn grote. Ik begin te lachen, deze merrie was recht voor d'r raap, daar hield ik van. Weinig begonnen gelijk over mijn grote en zij maakte er bijna een grap van. Een brede speelse grijns op mijn gezicht. 'Beer is prima.' zeg ik speels en kijk haar aan. 'Met deze vacht is het ook net een berenvacht.' zeg ik met lachje, doelend op mijn dikke wintervacht.

Ik was geen paard voor de kou, ik hield er totaal niet van en elke winter had ik dan ook een enorme vacht. In haar stem was echter te horen dat ik niet de enige was die het koud had op dit moment, en enkele seconden waardeerde ik mijn dikke wintervacht dan toch wel. Deze ranke merrie leek me een vrolijk, spontaan typ met humor. Maar toch een eigen karakter, zo een als je niet vaak tegen komt.

Even kijk ik zoekend om me heen, we stonden goed in de ijzige wind en mijn al witte vacht werd steeds meer bedekt door witte sneeuwvlokken. Ik richt mijn ogen weer in de zijne. 'Zullen we een beschut plekje zoeken?' vraag ik uiteindelijk, niet wetend of ze wel behoefte heeft aan gezelschap, wel weet ik dat ik hier niet zo buiten in de kou wil blijven staan en afwachtend en geduldig wacht ik op een antwoord.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanity schiet spontaan in de lach wanneer Beer plots begint over zijn vacht. Wanneer ze weer was uitgelachen, nblijft de glimlach op haar lippen staan, haar ogen kijken hem lachend aan. Ondanks dat ze het koud had bleef ze altijd lachen, zelfs met de ijzige, gure wind die door haar vacht raast. Zijn worden zorgen ervoor dat er een opgeluchte zucht haar mond verlaat. Ze knikt eens en vond dit wel een grapje waard. ”Lijkt me een goed plan, ik heb het namelijk berenkoud.” Ze duwt haar lichaam eens kort tegen dat van hem, maar al gauw neemt ze afstand. Vanity dwing zich niet graag op en toch voelde ze zich nog niet 100% goed bij andere paarden. Soms vergat ze wel eens dat ze paarden nog niet goed kende gewoon door haar karakter.

Haar ranke benen waden zich daar de sneeuw. De nieuwsgierigheid neemt de leiding en toch wou Vanity weten hoe het voelde om met je neus door de sneeuw te gaan. Haar grijze neus laat ze in de sneeuw zakken en zo loopt ze verder. Het duurde niet lang of haar hoofd vloog weer in de lucht en ze moest een paar keer niezen. Geërgerd door de koude vlokken in haar neus begint ze wild met haar hoofd te zwaaien.

Haar blik glijd over het gebied, op zoek naar een schuilplek, die toch ook nog veilig was voor de schimmen, niet zo gemakkelijk in de winter en tijdens de blauwe maan. Wanneer ze iets in het oog krijgt, draait de plots haar lichaam 90 graden en draaft naar een rots die omhoog stak en dus een soort grot vormde. Een da zijkant lagen takken van dennenbomen die dus een soort muren maakte. Al gauw staat ze in de grot , die vanbinnen toch nog verrastent groot was. En zelf verrassent warm was. Wild schud ze de witte sneeuwvlokken van haar rug en kijkt ze wat rond. Waar schiet er uit het niets een grap door haar hoofd. ”Laten we maar uitkijken dat hier geen beer licht te slapen.” Deze vond ze zelf flauw, maar toch vond ze hem wel iets hebben. ”Ik zal nu maar stoppen met mijn flauwe mopjes.”

Er komt een stevige wind opzetten en wanneer ze haar hoofd buiten steekt merkt ze dat de wind was verandert in een stevige sneeuwbui. Ze draait haar hoofd weer naar binnen en kijkt de hengst eens serieus aan. ”ik denk dat we hier nog eventjes gaan zitten.” Haar stem klonk nerveus, misschien zou de vele sneeuw de doorgang versperren. Vainty had er nog takken voor gelegd zodat de sneeuw al niet binnen kon. Patriot was een grote en stevige hengst, die zich hier wel doorheen zou trekken en als het moet zou hij ook wel de takken aan de kant krijgen, maar als nu ook de rots bedolven zou worden. Hadden ze een groter probleem. Ondanks dat de grijze merrie er zeker van was dat dat niet zou gebeuren was ze toch enorm nerveus en dat merkte je ook direct.

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

De blauwe maan gaf hem de kracht die hij nodig had. Achilles voelde hoe de adrenaline door zijn aderen stroomde het liefst wou hij zo snel mogelijk een aantal paarden afmaken en terug gaan naar Avanti om hem te laten zien waar Achilles werkelijk toe in staat was. Hoger kruipen op de ongeschreven ranglijst van hun wereld was nu absoluut zijn hoogste doel. De laagste rang was niets voor hem. En hij weigerde al helemaal om onder Sythka te staan. dat mochten Torak, Aleera, Mitch en Zircon maar lekker zijn. Hij niet. Hij was nu op Ayana en Avanti na de oudste schim die nog zijn trouw bewees aan Avanti. Sythka was weliswaar dezelfde blauwe maan Schim geworden, maar hij was eerder als haar geweest. En dat maakte hem het meest woedend. De merrie zou nooit hoger als hem hebben mogen staan. En desnoods zou Achilles het dode lijk van de eerste de beste ongelukkige en vervolgens nog zo veel andere terug slepen naar Avanti, allemaal binnen die ene maan om zijn rang terug te krijgen. Achilles had het voor zichzelf besloten. Misschien wou hij niet proberen voorbij Ayana te komen. Maar Sythka, ja Sythka zou nooit hoger als hij mogen zijn.

Winter was ingeslagen in BMH en sneeuw dwarrelde naar beneden. Maar Achilles negeerde het. Een kil verlangen naar bloed stroomde door zijn aderen. Avanti wou bloed, en Avanti zou het krijgen. Al had hij een iet wat ander idee van het bezoek dat hij nu zou brengen. Hij had de geur opgevangen van een "oude vriend." Het deed hem zacht grinniken terwijl hij met zijn twee meter grote lichaam en een meter brede gespierde borst verder draafde. Met zijn hoofd hoog opgesperd en zijn neusgaten wijd open. Het spoor volgend. "Pattie.. Pattie come here Pattie" Zijn stem was zacht en honend terwijl hij zacht grinnikte. Hij was groter geworden, gespierder en zijn manen roder. Maar hij wist dat Patriot ook sterker was geworden sinds zijn laatste ontmoeting met de witte hengst. Doch was Achilles niet van plan een einde aan zijn leiden te maken. Hoogstens zijn leven even nog erger maken. Hem even nog harder op zijn ziel te trappen tot hij vanzelf gek werd. Dat was zijn doel met de hengst wie nog een litteken over zijn schoft had van Achilles. Het Litteken zou hem altijd blijven achtervolgen net zoals Achilles donkere ogen. Er was enkel een verschil tussen hen twee. Achilles leefde voor eeuwig, bezat onsterfelijkheid, Patriot? Die was slechts een zielige levende ziel wie elke dag dichter en dichter zijn eigen dood naderde.

”ik denk dat we hier nog eventjes gaan zitten.” De zoette stem van een merrie verraadde het onderkomen van Patriot en haar en hij begon zacht te grinniken. Langzaam stapte hij uit de schaduwen in de volle sneeuwstorm. Al kreeg de sneeuw geen vat op zijn lichaam. Het verdampte meteen op de zwarte vacht. Hij begon zacht te grinniken terwijl hij half door de takken de weg voor Patriot versperde. "Boe." Klonk zijn stem droog en hij begon te grinniken. "Remember me Pattie?" Klonk zijn stem honend en hapte half naar de hengst toe. Vervolgens trok hij zijn hoofd licht naar de donkere merrie. "Nieuw liefje Pattie? Wou Maybritt je niet meer toen je haar niet kwam redden?" Hij grijnsde breed zijn scherpe hoektanden ontbloot waarna hij zich langzaam omdraaide. "En ze smeekte zo om jou. Verzekerde me dat jij haar kwam redden. Maar je kwam niet, en ze vertrouwde niemand meer. Wist je niet dat ik haar heb laten gaan?" Hij gooide nogmaals zijn hoofd in de lucht en stootte een kille lach uit. "O Pattie je dacht toch niet van mij af te zijn?" Zijn stem was kil en hij begon breder te grijnzen op een sadistische manier terwijl hij de hengst aankeek.

**Profile** Number of posts : 743

Een lachje op mijn gelaat, ze ging op mijn voorstel in. Met de kou en vooral met de blauwe maan die momenteel heerste was het beter om een rustige en beschutte plek te zoeken. Een plek waar je minder snel gevonden zou worden en dus vooral veiliger zou zijn. Berenkoud, hoor ik haar zeggen en ik grinnik even. Het was misschien een flauwe grap, maar ik hield wel van droge humor. Plagerig duw ik met mijn neus tegen haar schouder, waarna ik mijn lichaam span en haar bewegingen volg. Met grote krachtige passen zet ik mijn lichaam in beweging, enkele centimeters naast het hare. Ik hoor de sneeuw knerpen onder het gewicht van onze hoeven en het spoor dat we achterlaten verdwijnt al snel onder de vers vallende sneeuw. De witte laag ligt koud op mijn rug, maar valt niet echt op. Bij Vanity echter is het net of ze een witte deken op haar rug ligt en met een klein onopvallend lagje glijd mijn blik over haar heen. Deze spontante merrie die hier bijna stond uit te vinden hoe vervelend sneeuw kon zijn maakte me stralen. Ze had een eigen karakter en het maakte haar blijkbaar niet heel veel uit wat ik ervan zou denken.

Ik volg haar blik en mijn oog vangt ongetwijfeld hetzelfde als wat zij net gevangen had. Een soort grot, verborgen tussen een grote rots en vele dennetakken. Een perfecte schuilplaats, onopvallend en zonder wind en sneeuw. Ik laat haar leiden en behendig probeer ik haar te volgen. Een voordeel wegend mijn grote en kracht dat ik grote passen kan nemen, maar het nadel dat ik een stuk minder behendig ben en iets minder soepel door de takken kan buigen. Eenmaal binnen moeten mijn ogen enkele secondes wennen aan het donker. Haar grapje dringt maar half door en meer dan een lichte grinnik komt er niet uit, ik ben te druk bezig met om me heen kijken en observeren waar we precies zitten. De grot is ruim, zeker ruim genoeg voor twee paarden, er hadden er ook wel vijf ingepast. Het is nog steeds kil, maar echt koud is het zeker niet meer zonder sneeuw en uit de wind en tevreden besluit ik dat we hier best een nachtje kunnen zitten. Daarbij komt dat de merrie volgens mij niet het slechtste gezelschap is en even zoek ik haar blik weer op.

Ik volg haar bewegingen en zie dat ze zoekend en nieuwschierig naar buiten kijkt, waarna ze zich omdraait en onze blikken elkaar kruisen zie ik lichte paniek in haar ogen. Haar ogen zijn groter, haar ademhaling gaat iets sneller en haar bewegingen worden abrubter. Ze was nerveus, echter had ik niet het idee dat het kwam door mijn aanwezigheid, maar meer doordat we bijna gedwongen waren om hier de nacht door te brengen en niet zouden weten wat er buiten afspeelde of hoe de ingang van de grot er morgen uit zou zijn. Ik doe enkele stappen naar voren tot mijn lichaam naast het hare staat. Ik kan haar geur ruiken en voel hoe de warmte van haar lichaam het mijne bereikt. ´Maak je niet druk.´ zeg ik zacht en streel met mijn neus langs haar wang. Zolang we hier samen zouden zijn en geen schim de plek zou vinden zouden we hier goed zitten. We waren veilig beschut en ik hoopte van harte dat dat ook zo zou blijven. We waren nu dan wel veilig en beschut, maar indien er gevaar kwam, zaten we nu ook goed opgesloten en in de val.

Terwijl deze gedachte door mijn hoofd schiet hoor ik enkele meters verderop, vanaf de ingang een boe. Mijn lichaam verstijfd, mijn spieren slaan op spanning en mijn blik word strak. Die stem herkende ik, nooit zou ik die meer vergeten. Met een klap geef ik Vanity een duw naar achter, weg van de ingang. Hoe hard ik het deed, geen idee, te hard volgens mij, maar ik wist dat Achilles hier was. Met een ruk draai ik me om, mijn oren plat in mijn nek, tanden ontbloot. Borstkas breed en mijn hoofd hoog geheven, wild zwaaiend met mijn staart en automatisch begint ook mijn ademhaling zich te versnellen. Vanity moest hier weg, dat was een ding wat zeker was, maar mijn aandacht was nu volledig om het schepsel wat hier voor me stond. Ik had volgens mij wel duidelijk gemaakt aan Vanity dat ik wilde dat ze zo ver mogelijk achter me bleef en niet in de buurt kwam.

Remember me, Pattie? hoor ik hem zeggen. Natuurlijk herinnerde ik me hem nog. Een enorm litteken op mijn schoft zou er dan ook voor zorgen dat ik hem nooit zou kunnen vergeten, iets wat ik het liefst wel zou doen. Het litteken was grotendeels bedekt onder mijn lange manen, maar met het aanzien van Achilles kon ik het voelen branden, net als zijn ogen, ik voelde dat hij me in zich opnam, maar ik deed hetzelfde. Hij was sinds onze laatste ontmoeting groter geworden, sterker. Maar hij was niet de enige die had getraind. Nog steeds was ik de grootste van ons twee, mijn conditie was top en de spieren rolden duidelijk onder mijn huid. Echter wist ik onbewust dat ik geen kans zou hebben, hij had de blauwe maan aan zijn kant en ik had, niks. Mijn doorzettingsvermogen en wilskracht, maar daar zou het bij blijven en daar zou ik het niet mee winnen.

Al snel begint de eikel over Maybritt, ik had het wel verwacht, had het aanzien komen, maar toch had ik gehoopt dat hij het niet zou doen. Woorden zouden zinloos zijn, ik zou niet moeten reageren, des te meer plezier zou het hem geven. Woest bijt ik zijn richting op en ik voel mijn kaken hard op elkaar klappen. Hard stamp ik op de kale bodem van de grot om dan weer een stap achteruit de doen, mijn tanden nog steeds ontbloot en mijn oren plat in mijn nek, geen seconden verloor ik hem uit het oog. Maybritt, ze hadden haar meegenomen, ik had gezocht, dagenlang en niet gevonden. Ze hadden haar gebracht daar waar ik haar niet zou kunnen vinden en ik was gebroken geweest. Net als Vanity kende ik haar net, maar toch had het me ontzettend zeer gedaan. Achilles wist dit en des te meer plezier zou het hem leveren.

Dacht ik van hem af te zijn? Ik had het gehoopt, maar met de woorden en het plezier in zij ogen krijg ik meer het idee dat dit een spel voor hem word. Dat hij me elke blauwe maan zal komen treiteren, me zal kwellen, maar niet zal doden. Of ik hier blij mee moest zijn? Nee, zeker niet. Onderbewust had ik het idee dat het zou betekenen dat ik nog meer littekens op mijn lichaam zich zullen nestelen, dat mijn metgezellen hier de dupe van zullen zijn, iets wat ik nog erger zal vinden dan dat ik de niet overlevende zal zijn. Ik wist het en ik had het kunnen weten dat onze laatste ontoeting niet de laatste zou zijn, maar toch had ik het gehoopt. Nu sta ik hier, breed boven hem uit torend, wetend dat ik toch de zwakkere zal zijn. Maar ik zou niet weer over me heen laten lopen, het zal hem niet makkelijk gemaakt worden.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanity was opgelucht dat Patriot het helemaal niet erg vond dat hij nog wat langer met haar opgescheept zat. Wanneer ze voetstappen hoort spitst ze haar oren. Je bent aan het dromen Vanity. Ze wou niks tegen Patriot zeggen, maar al gauw wist ze dat hij ook wel door zou hebben dat er wel degelijk een ander paard was. Met een onmenselijke kracht word ik naar achter gegooid en stoot mijn hoofd tegen de harde rots. Haar oren vliegen in haar nek, maar wanneer ze dan iets plakkerig voelt kijken haar ogen nog paniekerig. Een druppeltje rode vloeistof druppelt lang haar oog, zo recht naar beneden. Al gauw word deze gevolgd door nog een straaltje, haar ogen flitsen naar Patriot, misschien zelfs een beetje kwaad, hij had het ook gewoon kunnen zeggen. Nu had hij haar nog dieper in de problemen gebracht dan dat ze al was. Al gauw bedenkt ze zich en kijkt waar kwaad en dreigend naar de schim. Patriot wilde haar enkel helpen.

Al gauw was het duidelijk dat deze twee elkaar kende, Vanity ha het niet zo op schimmen, het waren onnatuurlijke monsters die ze liever zou laten verdwijnen, niet uit schrik of angst, neen, gewoon om deze wezens van aarde te hebben. Een licht maar tot onwaarschijnlijk lage en dreigende grom voor een merrie, verlaat haar keel. Haar tanden zijn ontbloot. Ze wist maar al te best dat, ook al zouden Patriot en Vanity samen werken, dat ze dit nooit zouden winnen.

De wonde op haar hoofd begin te prikken en druppels rollen zelfs over haar manenkam , zo richting haar rug waar ze vervolgens hun afslag nemen richting haar buik. Boven het missen van haat hals bevond zich een diepe snijwond, gevormd door een scherp stuk van de rost. Haar hele hoofd en hals was aan het bonzen van de klap, even dacht ze het bewustzijn te verliezen, maart ze herpakt zich en kijkt met haar groene kijkers de schim weer aan. Ze negeerde het bloed en hoopte dat dat monster daar dat ook deed. Haar blik wijkt even af naar Patriot. Een bezorgde blik was er duidelijk in te zien. Ze vergelijkt de schim met hem, ondanks dat Patriot er veel sterker uit ziet zal het zo wel niet zijn. De schim bevatte bovenmenselijke krachten en daar kon niemand tegen op.

the real promise is,
if the time you spent together will be worth the pain in the end.

Woest beet Patriot naar hem toe en met een simpele stap ontweek Achilles zijn op elkaar klappende tanden. Hij grinnikte enkel zacht over de woedde van de hengst en schudde zijn hoofd. Gedachtes aan enkele levens die hij had verpest gleden door zijn gedachtes terwijl hij onderzoekend naar Patriot keek. Hij begon opnieuw zacht te grijnzen en liet zijn oren even wat meer naar achter in zijn nek glijden. "Vertel eens Pattie, waarom verberg je dat mooie litteken van jou?" Hij begon opnieuw zacht te grinniken en deed nogmaals een stap naar voren om ruw zijn mond rond de manen die zijn schoft bedekte te zetten en ze ruw uit te trekken. Hij spuugde een mond vol witte manen van de hengst uit en keek met ogen vol genoegen naar de striemen. "Je weet toch wel lieve Pattie dat je er trots op zou moeten zijn? Het laat ten slotte zien dat je grote enge Achilles een keer hebt overleefd."

Zijn kille lach vulde de dankzij hem krappe ruimte op. Over de schoft van Patriot keek de zwarte schim met zijn ijzig witte manen de merrie aan. "Zeg schoonheid, vertel eens hoe je deze jongen hebt leren kennen." Wetend dat Patriot zich nu zeker in dermate zou irriteren aan Achilles stapte hij licht opzij om zo eventuele vacht schade te voorkomen. Zijn vacht had al meer als genoeg doffe plekken, overgebleven littekens waar hij de herkomst niet eens meer van wist. Langzaam richtte Achilles zijn donkere oog weer op Patriot. Hij grinnikte zacht en richtte zijn volle aandacht weer op de stille witte hengst. De merrie negerend, hij zou er later wel achterkomen of ze nog nuttig kon zijn. Of ze kon helpen Patriot's leven nog erger te maken dan het al was. Elke blauwe maan zou hij meer verdoemt worden, tot hij uiteindelijk niets meer aan zijn leven vond en vrijwillig naar Achilles zou toekomen om het af te maken. Dan pas zou zijn doel volbracht zijn. Tot die tijd bleef het een kat en muis spel tussen hem en Patriot. Het zou niet lang duren voor Patriot achter zijn doel zou komen. Maar dan zou het al te laat zijn..
Veelste laat..

**Profile** Number of posts : 743

Ik was op vakantie Sad

Gaan we gewoon door met dit topic?

**Profile**

» Don´t cry because it´s over, smile because it happend
» Don't cry, just smile because it's happend
» Death smiles at all of us, all a man can do is smile back
» Bad things happen for a reason, but now wise words gonna stop the bleeding. [Maya]

You´re sombody´s reason to smile [Laurence]

You´re sombody´s reason to smile [Laurence]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen