Revenge will be sweet

Beata Maria.You know I am a righteous man. Of my virtue I am justly proud. Beata Maria. You know I'm so much purer than. The common, vulgar, weak, licentious crowd. Let him burn, burn for his sins. And let me rise to my rightful place.
Woeste amberkleurige ogen staarde in het hulst van de nacht naar niets. Luid brieste de iet wat kleinere hengst en schudde zijn manen. Ooit waren ze lang en was Aeron een trotse hengst geweest. Nu waren zijn manen half afgeknauwd, afgeschuurd en afgebeten. Net als zijn staart. Plekken waar hij haast niet bij kon waren nog iet wat onbeschadigd. Echter waren plekken waar de hengst wel degelijk bij kon bijna afgeschuurd tot op de wortel. Hij sloeg even met zijn staart heen een weer en schraapte met zijn hoef. Gek? Wellicht, gestoord geworden van haat en angst voor iets dat zou kunnen komen. Schimmen? Ha, alsof hij nog iets van hun te vrezen had. Alles in zijn leven was hem afgenomen. En alles vernietigd en verpulverd door zijn broer. Amor, het was nog ironisch. Waar zijn broer's naam voor warmte en liefde stond, stond de zijne voor haat en bloedvergiet.
Haastig schoten zijn ogen heen en weer waarna hij in het hulst van de nacht weer naar voren stapte. Hij wist dat hij hier niet alleen was. Een of twee paarden waren net als hij Loner. Het deerde hem niet veel, al had een zindelijk deel in zijn hoofd zich nog afgevraagd waarom hun hier rondliepen. Al snel had hij zijn eigen vraag beantwoord. Het deerde niet, hij hoefde ze niet aan te kijken, hoefde ze niet te zien, hoefde ze niet te kennen. Hij leefde hier in zijn eentje. En hoe langer hij niet tegen iemand sprak. Hoe langer hij hier rond bleef dwalen, hoe minder zijn blik op de realiteit werd. Angst was nauwelijks herkenbaar in de gestalte van de hengst. Puur omdat er niets was waar hij bang voor hoefde te zijn. Nou ja niets? In zijn ogen dan. Maar wat was er nou wel nog normaal in de ogen van iemand die zijn blik op alles wat er was langzaam verloor in diepe gestoordheid.

**Profile** Number of posts : 231 Status : Active

Met haastige passen zette ze haar hoeven in de dorre grond. Haar ademhaling gierde door haar longen heen op een onregelmatig tempo waar ze zelf niet eens meer de controle gehad. Ze had de hinniken gehoord, de kwaadaardige hinniken die tegen elke boom leken te weergalmen. Waarom was ze zo stom geweest om het ranggebied te verlaten op de vlucht voor de enge schimmen? Dat was juist nog gevaarlijker dan daar blijven. Er was geen boom tegen de getekende vlakte te zien, met uitzondering van een paar vergeten struikjes waarvan de wortels nog maar half aan de bodem waren vastgehecht en waarachter ze zich nooit zou kunnen verschuilen. Ze was open en bloot, iedereen kon haar zien, waarbij haar ivoorkleurige vacht ook geen goede schutkleur vormde.

Ireane was bang, bang dat de schimmen haar uiteindelijk zouden vangen. Wie weet wat ze met haar zouden doen? Stuk voor stuk openrijten totdat ze een hoopje vlees en bloed was? Haar martelen totdat ze er zelfmoord van zou gaan willen plegen? Of haar gewoon stilletjes doden, zonder dat ze het ook in de gaten had? Eigenlijk zou ze liever het laatste hebben, dan hoefde ze niet zo te lijden. Waarom doodden ze eigenlijk onschuldige paarden? Dat was gewoon stompzinnig. Zover als zij wist, waren paarden herbivoren, maar waren er ook een paar gemeneriken bij die anderen doodden, maar opeten? Nee, zelfs als zij een vleesetend paard was zou ze dat niet doen. Ze zou nog liever een lief en onschuldig eekhoorntje opeten dan iemand van haar soort.

Haar blauwe ogen die licht leken te geven in het maanlicht - wat toepasselijk - schoten angstig van de ene kant van de horizon naar de andere kant. Haar ogen waren nog steeds niet goed gewend aan het maanlicht en het liefst zou ze gaan slapen, als ze niet bedreigd werd door vleesetende paarden. En wat als ze uit de schaduwen zouden stappen, zoals ze had gehoord, en haar zouden doden? Hadden ze haar al in de gaten? Waren ze dichtbij? Met haar oren in haar nek draaide ze angstig rond, de omgeving rond haar in de gaten houdend terwijl ze zich ook nog probeerde te kalmeren. Poging mislukt, gigantisch mislukt.

Een kreet. Het was gewoon maar een vogel, maar wist zij veel. Het enige wat ze nog besefte was dat ze weg moest rennen. Met haar oren in haar nek en haar manen lichtelijk zwiepend galoppeerde ze, half struikelend omdat de stenen haar perse nu weer in de weg moesten zitten.
En toen knalde ze tegen iets aan.
Een zachte kreet verliet haar mond terwijl ze onderuit ging, haar hoofd bonkte tegen de grond aan en haar bips bevond zich opeens onder haar. Zo snel mogelijk probeerde ze overeind te staan en zo snel mogelijk deinsde ze achteruit, starend naar het zwarte paard wat er stond. Wacht.. Nee, het was geen schim. Of wel? Ze had nog nooit een schim gezien, wat als ze zich vermomden als gewone paarden? Wat als er schimmen in haar kudde waren? Wat als..?

ηρεμήσει άνεμο
IREMISEI ANEMO

Hij zou zijn broer vinden. Hopelijk leefde Amor nu lekker met de wonden die Aeron hem tijdens zijn laatste ontmoeting met de zwarte hengst had aangedaan. De wonden die Amor had geprobeerd op Aeron's huid aan te brengen prikte enkel. Een lichte irritatie. Aeron wou dat Amor doodsbang voor hem was. Hij wou hem opjagen. Over heel BMH en nog liever, over de gehele wereld. Tot Amor doodsbang voor hem zou buigen. Tot Aeron eindelijk zijn wraak had. Tot Amor vernietigd was. Dood was niet genoeg voor de donkerbruine hengst. Nee. Amor moest vernietigd worden in elk deel van zijn lichaam. Elk miezerig deeltje van zijn bestaan moest uitgevaagd worden. Zacht grinnikte hij terwijl hij zijn lange manen uitschudde. De rode slierten er in waren een kleine irritatie. Maar ja, geen koningsbloed meer betekende niet dat hij ze niet meer zou hebben. Het koningsbloed van zijn kudde was niets meer. Ze hadden geen koning noch koningin meer. De twee koningszonen waren verbannen. De een door de gene die de macht toen had. De ander kon zijn gezicht niet eens meer laten zien omdat hij dan afgemaakt zou worden. Aeron was die ander.. Aeron zou sterven..

Maar de dood was slechts iets waar Aeron nu grijnzend tegenover stond. Hij lachte in het gezicht van de dood. Hij zou lachen in het gezicht van deze zogenaamde Avanti. Hij lachte het hele leger van deze hengst uit. Paarden die hun vrije ziel hadden gegeven voor wat meer kracht. Kracht die wel aanlokkelijk kon klinken. Kracht die hen de kans op wraak konden gunnen. Ja, Aeron moest toegeven dat hij over de gedachte van zich bij Avanti voegen had gedacht maar al heel gouw had hij deze gedachte ruw van zich afgeslagen. Hij was een leider geen slaaf en nooit zou hij een slaaf van Avanti zijn. De naam stond hem niet aan. Namen met een A stonden hem niet aan. Aeron stond hem niet aan. Enkel de betekenis van zijn naam deed hem zijn naam houden, Slaughter. Ja, Aeron the Slaughter. Dat was hij. Niemand zou hem die naam kunnen afnemen. Opnieuw bij deze gedachte begon hij te lachen terwijl hij zijn lange zwarte manen uitschudde. Zijn ambere ogen voor zich uit richtte en het maniakale lachje dat rond zijn lippen had gelegen verdween weer in een serieuze blik.

Zodra hij even niet oplette botste er iets of iemand tegen hem op. De iets kleinere hengst meteen uit balans gebracht sprong half vallend opzij. Hij liet een grommende en lage hinnik horen waarna zijn ogen zich richtte op degene die zo onbeschoft was tegen hem op te botsen. Met zijn oren plat in zijn nek beet hij half naar de merrie toe. "Wat!" Siste hij woest terwijl hij haar aankeek. Ongetwijfeld zou ze blij zijn niet een Schim tegen het lijf te lopen. Al had ze geen idee dat hij een veel groter gevaar was als zogenaamde Schimmetjes met hun zogenaamde duivelspact. Hij zou haar langzaam en pijnlijk afmaken. En net genoeg fun overhouden voor een andere keer.

**Profile** Number of posts : 231 Status : Active

Haar benen trilden terwijl ze daar stond, starend naar de zwarte schim niet ver van haar vandaan. Wat zou hij gaan doen? Waren de anderen vlak bij? Ireane slikte moeizaam en zette vergeefs een stap achteruit toen het paard naar haar hapte. De snelle lucht vloog langs haar huid die net niet werd geraakt, waardoor ze wat hopeloos achteruit deinsde. Niet ver, aangezien ze al geen kant op kon. Die vreemde schim zou haar vast aan stukken rijten wanneer ze haar omdraaide. Waarom was ze hier in godsnaam heen gekomen terwijl ze al die verhalen al kende? Niet dat waar ze vandaan kwam mooier was dan hier. Misschien was dat het wel. Misschien was de enige reden dat ze hier was heen gekomen dat ze het gebied gewoon mooi vond. Nee, ze was geen avontuurlijk type. Totaal niet.

“Wat!” werd er haar toegesist en haar houding veranderde meteen. Nee, die stem klonk heel anders dan de stem in de verhalen die bijna leek te galmen en ondergedompeld was in dood en verderf. Ook rook de hengst niet naar dood of verderf. Een beetje vreemd, maar verder niet. En nu ze beter keek, was er ook niet of nauwelijks bloed op het paard te vinden. De schimmen waar over werd verteld, hadden altijd bloed op zich. Een van haar oren ging twijfelachtig naar voren en haar eerst gespannen houding ontspande. Nee, dit was geen schim. Dit was een doodnormaal paard, al leek het niet echt veilig voor hem om hier zomaar rond te wandelen. Ondanks zijn grootte, zag hij er ook best wel sterk uit. Misschien was ze wel veilig bij hem als ze voorlopig even bij hem bleef. Als hij dat natuurlijk niet erg vond. Anders dan bleef ze wel op een afstandje.
“Ben je boos?” vroeg ze zachtjes met een spijtige blik. Had ze hem pijn gedaan? Dat zou oneerlijk zijn want paarden hoorden elkaar niet pijn te doen. Nee, nooit.

ηρεμήσει άνεμο
IREMISEI ANEMO

O en hoe hij de wereld haatte, hoe hij alles haatte wat zich afspeelde in deze afschuwelijke bagger wereld. Hij wou ze het liefst allemaal de dood in jagen. Er voor zorgen dat niemand die hem tegenstond ooit nog het daglicht zag. Hij zou ze allemaal de verdoemenis in jagen, Al zou het het laatste zijn wat hij ooit zou doen. Haat was al wat hij nog had en al wat hij nog lief had.

“Ben je boos?” Haar stem deed hem opkijken en hij snoof luid. Even wende hij zijn hoofd af en deed nog een stap verder van haar vandaan. Zo min mogelijk contact proberen te hebben. "Waar lijkt het op.." Siste hij zacht en grommend. Zijn verminkte kleine gespierde lichaam zo ver mogelijk bij haar vandaan proberend te krijgen. Amber gekleurde ogen staarde woest zoals gewoonlijk maar dit maal ook met lichte nieuwsgierigheid ongegeneerd naar de merrie. Het gewoonlijke zenuwtrekje in zijn linkeroog speelde weer eens op en met volle irritatie schudde hij wild zijn hoofd heen en weer. Hij gromde iets onverstaanbaars naar zichzelf en keek haar daarna weer aan. In zijn hoofd de secondes aftellend tot ze weg zou gaan. De meeste deden er niet langer over dan tien seconden nadat zijn zenuwtrek was begonnen, dus of zij sneller weg was wou hij nog wel eens zien.

**Profile** Number of posts : 231 Status : Active

Door de koude wind begonnen haar benen stijf te worden en te rillen, waardoor ze af en toe een been even op tilde om weer een beetje in beweging te komen. Ze had het nog niet eerder opgemerkt, maar het was inderdaad koud. Er lag nog geen sneeuw, maar het zou waarschijnlijk niet lang duren voordat die er wel zou gaan liggen. Misschien kwam hier helemaal geen sneeuw, omdat ze had gehoord dat het overdag hier wel erg warm kon worden. Ach, gelukkig had ze een dikke wintervacht gekregen.
Het zwarte paard voor haar wendde zijn hoofd af en zette een stap achteruit, waardoor ze nieuwsgierig begon te worden. Was de hengst ook bang voor schimmen? Waarom was hij hier zo alleen? Had hij geen kudde? Was hij misschien van een ander gebied of was hij uit een van de kuddes geschopt?
"Waar lijkt het op.." werd er zacht gesist. Ireane’s oren gingen naar achter. Iedereen leek haar altijd wel te mogen en degene die haar niet mochten bleven uit haar buurt, aangezien ze toch een onbelangrijk paardje was (wat haar niet veel uit maakte). Maar iemand recht in het gezicht boos maken? Nee, nog nooit. Haar hoofd hing een beetje en met een onschuldige blik staarde ze de hengst aan, die opeens een zenuwtrekje kreeg. Even gingen een van haar oren naar voren, maar toen weer naar achter. Het zwarte paard schudde wild met zijn hoofd en keek haar vervolgens met van die enge, amberkleurige ogen aan. Nou ja, eng..? Misschien was de hengst wel een paard dat werd verstoten omdat hij er een beetje eng uit zag en er daarom vanuit ging dat iedereen hem haatte?
“Heb ik je oog pijn gedaan?” vroeg ze zachtjes op een bezorgde toon en voorzichtig zette ze een kleine stap vooruit. “Het was niet de bedoeling om je omver te lopen..” Haar zachte stem vervaagde en ze keek afwachtend naar het oog wat daarvoor een zenuwtrek had gemaakt, zich afvragend of het zeer deed.

ηρεμήσει άνεμο
IREMISEI ANEMO

“Heb ik je oog pijn gedaan?” vroeg ze zachtjes op een bezorgde toon. “Het was niet de bedoeling om je omver te lopen..” Zodra ze dichter bij hem kwam haalde hij happend naar haar uit en trok zich nogmaals verder terug. Het boeide hem niet of ze hem nou wou helpen of niet. De enigste hulp die hij nodig had was die van de dood. Die mocht Amor met zich meenemen. Het boeide hem niet hoe en wat. Hij zag hoe ze afwachtend naar hem staarde en nogmaals schudde hij zijn manen uit. De merrie zou het nu ook wel gemerkt moeten hebben. En dat ze het zo lang uithield vond hij verbazingwekkend. "Jij hebt me niets gedaan." Gromde hij laag terwijl hij met zijn amberkleurige ogen haar donker aankeek. "En het boeit me niet of het je bedoeling of niet was. Je deed het toch omdat je niet uit je doppen kan kijken!" Hij spuugde de woorden uit naar haar en snoof nogmaals langzaam. Had ze nou nog niet door dat hij haar hier niet moest?

-omg sorry laat en kort x'D
Aeron is zo mean D=

**Profile** Number of posts : 231 Status : Active

De donkere hengst haalde opnieuw naar haar uit toen ze dichterbij kwam, waardoor ze onzeker haar oren in haar nek legde. Misschien.. Misschien vond hij haar aanwezigheid toch niet zo prettig. Niet dat dat haar stoorde of zo, maar als ze weg moest dan betekende dat dat ze open prooi was voor al die gemene schimmen. Ze kon ook snel terug naar het kuddegebied gaan, al was de weg daarheen niet echt zo veilig. Misschien negeerden ze zwaklijkende paardjes zoals zij wel. Wie weet.
"Jij hebt me niets gedaan." Een van haar oren gingen twijfelachtig naar voren. Ze had hem omver gelopen. Dat was wat ze gedaan had. Of was de hengst tegen haar aangelopen? Haar ogen staarden het grote paard voor haar wat onzeker aan. "En het boeit me niet of het je bedoeling of niet was. Je deed het toch omdat je niet uit je doppen kan kijken!" Had ze nu wel iets gedaan of niet? Ze zette een stap achteruit.
“Um..” Ze twijfelde even, koos haar woorden voorzichtig uit aangezien ze de hengst niet opnieuw wou boos maken. “Ik zie je ooit nog wel een keer,” zei ze, lichtelijk ongemakkelijk en wat glimlachend, voor zover dat kon. “Kijk uit voor de schimmen, hè?” zei Ireane voordat ze zich omdraaide en weg liep. Misschien was hij niet in een goed humeur? Wie weet..

ηρεμήσει άνεμο
IREMISEI ANEMO

“Ik zie je ooit nog wel een keer,” zei ze, lichtelijk ongemakkelijk en wat glimlachend Aeron staarde enkel kil terug met zijn lege ogen. Er was geen enkel intresse te vinden in zijn gehele houding. “Kijk uit voor de schimmen, hè?” zei ze voordat ze zich omdraaide en weg liep.

Die woorden deden hem even knipperen. Schimmen, ja die had je hier ook nog. Meteen bracht de hengst zijn kleine maar stevig gebouwde lichaam in beweging tot hij naast haar was. Wellicht iets kleiner als zij was al deerde het hem maar weinig. Zijn ogen keken even slechts een glimp geïnteresseerd voor ze weer kil werden. "Laat me je dan op ze minst begeleiden tot aan het gebied van de kuddes.. Schimmen zijn inderdaad overal." Was zijn antwoord simpel terwijl hij haar aan bleef kijken. "Vertel je naam eens.." Sprak hij zacht. Zijn stem laag en een volle dreiging was er duidelijk in te horen. Al was het gewoon zijn normale stem. Ooit was hij vriendelijk geweest. Ooit had hij van zijn leven gehouden en had hij er alles aan gedaan om iedereen en dan zeker zijn kudde blij te maken. Nu was het enkel wachten op haat en nijd. Al waar hij op kon hopen was een snel einde van zijn zielige rot leven. Hij zou vrijwillig naar de schimmen toelopen als hij wist dat ze zo simpel een einde aan hem zouden maken. Maar zo makkelijk zou het vast allemaal weer niet gaan.. Hij zou vast een hoop gezeik gaan krijgen en daar had hij absoluut geen zin in.. Deze merrie daarentegen zou vast haar leven nog wel even willen bewaren. Dus tja, waarom niet als een levend schild voor haar rond lopen tot ze terug was in de veiligheid van haar kudde?

**Profile**

» That sweet satanic kiss -ENG
» I want my revenge. [AVANTI]
» [BMH Storyline] Revenge will be ours
» My sweet smell in the air
» I don't know what i'm looking for, maybe for you sweet mare? ~ Mayalynde

Revenge will be sweet

Revenge will be sweet

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen