I don't know what i'm looking for, maybe for you sweet mare? ~ Mayalynde

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Meerdere keren had hij haar naam gehoord, ook had Rimero haar een paar keer in de verte zien ronddwalen, wie? Mayalynde. In haar ogen zou ze niks meer zijn dan een doodnormale hengst zoekend naar aandacht. Dat was hij ook, hij wou aandacht, van haar.

Rustig dwaalde hij over de grasvlakten van Orlais, weer opweg naar Minanter. Zijn spieren zacht rollend onder zijn witte vacht, zijn zwarte manen wapperend in de rustige lentewind. Rimero keek om zich heen, zoekend naar die ene merrie dat alle harten kon laten smelten, in de verte zag hij een figuur, hij opende zijn lippen. 'Mayalynde.' fluisterde hij zo zacht mogelijk, op niks anders lettend ddan het figuur in de verte.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Het zachte kabbelen van het beekje maakte Mayalynde zeer nerveus, haar neusvleugels waren open en trilden. En haar ogen gingen rusteloos heen en weer. Er waren dagen, weken, misschien zelfs wel maanden verstreken na de ongemakkelijke dag dat zij en Salem stil uit elkaar waren gegaan. Niet dat ze ooit samen waren geweest, maar het voelde wel alsof ze echt een band leken op te bouwen. Een zachte zucht verlaat haar lippen, en opnieuw draait ze haar lichaam een half rondje om haar as. Ze kon, en wilde, niet stil staan. De zon brande op haar glanzende zwarte vacht, en de hitte maakte dat ze vrijwel elk moment kon uitdrogen. Ze had gelukkig ergere dingen mee gemaakt, om te weten dat ze dit wel zou over leven. Het was de vraag of ze de leegte die ze nu voelde wel zou overleven.

Het was geen klap voor haar geweest dat zij en Salem op een dag zouden scheiden, hun paden hadden zich gekruist, maar zouden niet eeuwig evenwijdig blijven lopen. Wat wel een klap was geweest was dat Salem het hier bij had gelaten. Ze was niet vaak onzeker, en al zeker niet over haar lichaam, maar op dit moment vroeg ze zich af of Salem iemand anders tegen het lijf was gelopen. Zoals verwacht was dit geen steek in haar hart, ze voelde immers niks voor hem, maar het voelde wel alsof beestjes onder haar huid kruipten en haar langzaam van binnen opvraten. Ze verging van de jaloezie. De hengst was van haar, van haar alleen.

Ze wist dat de jaloezie haar tot waanzin zou drijven, precies zoals het was gegaan bij Diablo, op het laatste ging het niet meer om liefde of bedrog, het ging om simpelweg haar zin te krijgen, ze wilde hem in haar bezit. Net zoals dat Salem haar op dit moment toe behoorde. Ze snoof de lucht door haar neusvleugels naar binnen en richtte haar helder blauwe ogen op de horizon. Ze kon er niet om heen dat ze de logge witte hengst miste, zijn blauwe ogen hadden een deel van haar muur om laag gehaalt, waarschijnlijk zonder dat hij het door had. En ze sidderde van woede dat hij haar daarna niet meer had opgezocht. Het kwam geen enkele tel in haar op dat dat misschien wel door haar woorden was gekomen. Ze wist dat ze nooit meer zo zou houden van iemand als dat ze bij Diablo had gedaan, vroeger. Ze wist ook dat wanneer Diablo om de hoek zou kijken zij zich volledig in zijn armen zou werpen en gebruik zou maken van zijn heerlijke vertrouwde lichaam. Maar van hem houden was al lang geen optie meer, dat was een tijd die was vervlogen, en waar ze niet meer naar toe kon terug keren.

Ze zucht, en probeerd haar gedachten weg te wuiven, ze wilde zich niet langer meer druk maken om wat zich in het verleden had afgespeelt. Ze laat haar hoofd zakken, en haar lange blauw/zwarte manen glijden als zijde, glanzend over haar hals zachtjes het water in. Ze zou een goddelijke verschijning zijn voor elk wezen dat voorbij zou komen, maar donker, en dreigend als een storm. Ze had vandaag haar masker afgedaan, en liep rond als een woedende koningin. Ze kon het niet op een rijtje krijgen, had ze nooit gedaan.. Ze schuurt met haar tanden over haar voorbeen, de beestjes onder haar huid maakte haar gek. Ze trok haar mond pas weer weg toen de smaak van ijzer haar mond vulde, bloed. Ze draait haar oren naar achter en schrikt van een geluid achter haar..

Mayalynde heft haar kleine hoofd en boord haar ogen in de flanken van een palomino hengst, welke enige meters verderop draafde. Enkele merrie's volgde hem, en ze was er van overtuigd dat de hengst ze allemaal aan zijn lippen had hangen. Ze briest geergerd de lucht uit haar neusgaten en draait haar oren plat in haar hals. Ze zet haar benen in beweging en stapt enkele meters het water in, tot het water oppervlakte tot net onder haar keel eindeigde. Het zou maar enkele meters koste voor ze de bodem niet meer zou voelen. Haar 'broer' had altijd gezegt dat een verdrinkingsdood een van de pijnlijkste manieren was om te sterven. Misschien was dat wat haar toe kwam, na alle pijn die zij andere had aangedaan. Ze fronst heel even en blaast het water bij haar neus vandaan. Niet vandaag, vandaag zou ze er geen einde aan maken. Ze dompeld haar hoofd onder water en schud haar lange natte manen zachtjes van haar af wanneer ze weer richting de oever loopt. Maar dan blijft ze stijf staan.

De palomino hengst was verdwenen, en daar stond een witte hengst. Zijn ogen donker zwart, zijn voorpluk zwart als kool. 'Hallo vreemdeling' verlaat haar lippen op fluister toon. Het water glijdt nog verder van haar lichaam af wanneer ze haarzelf verder omhoog tilt, het water uit. Ze blijft druppelend enkele meters bij hem vandaan staan. 'Is je nooit verteld dat staren onbeleefd is?' Een grijns sierd haar zwarte lippen wanneer de hengst zijn ogen naar haar op slaat. De pijn die de bloedrige wond op haar been veroorzaakte maakte haar zachtjes enkele krachttermen vloeken, voor ze hem naderde. Haar manen hingen krullend langs haar slanke gebogen hals. Enkele strengen rood van het bloed, wat langzaam over haar been naar beneden gleed. Ze bleef opnieuw op enige afstand van hem staan en richtte haar helder blauwe ogen naar hem op.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Hij keek op toen hij haar lippen zag bewegen. 'Halle vreemdeling.' Rimero glimlachte en keek naar de waterdruppels die van haar lichaam gleden. 'Is je nooit verteld dat staren onbeleefd is?' zei ze grijnzend. 'Ja, dat is me verteld. Maar naar zo'n merrie als jij moet iedereen wel staren.' fluisterde hij, nogsteeds naar haar zwarte vacht kijkend. Zijn blik gleed naar een open wond op haar been en keek daarna in haar blauwe ogen. 'Jij bent Mayalynde toch?' zei hij schaapachtig. Natuurlijk was ze dat, waarom hij dat nog moest vragen met zijn slimme hoofd wist hij niet. Rimero's donkere ogen gleden weer over haar zwarte vacht. Ze deed hem denken aan zijn zusje, die dezelfde lichtblauwe ogen had, maar Maya's ogen hadden iets anders, je kon erin smelten.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Dit keer was het niet een hengst geweest die haar had pijn gedaan, ditmaal had ze het zelf gedaan. Ze had met haar tanden lopen schuren, net zolang tot haar vlees zich gewonnen had gegeven, en de inhoud van haar been werd bloot gestelt. Maya richt kort haar ogen op haar boven been. Ze schud haar manen los van haar hals, en de bloederige vlek verdwijnt onder een gordijn van zwart satijn. De voldoening die de pijn haar had gegeven was meer geweest dan ze zelf had gedacht, ze was altijd pijn gedaan, maar dat ze er zo gehecht aan was geraakt was iets wat haar zorgen baarde. Het had in ieder geval het jeuken gestopt, en dat is het enige wat er nu toe deed. Ze overbrugt de laatste meters en vleit haar neus tegen de zijne. 'You're gonna make me blush' Glimlacht ze, haar stem hees en verleidelijk zoals deze altijd al was geweest.

Ze heft haar ranke hoofd naar hem op, en kijkt hem aan vanonder haar lange wimpers. De sluier van satijn haar glijd van haar gezicht en maakt dat haar witte bles zichtbaar word. 'Mayalynde of Satine, wat lekkerder in de mond ligt' Beantwoord ze hem, Maya was immers haar echte naam, en Satin is de naam die haar later werd gegeven door de zwarte hengst.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Hij deed zijn ogen even dicht toen ze met haar neus dezijne beroerde, toen hij ze weer open deed zag hij de heldere ogen van Maya. 'You're gonna make me blush.' zei ze op een verleidelijke toon. 'Hmm, misschien was dat m'n bedoeling wel.' fluisterde hij charmant. Ze hief haar hoofd naar hem op en keek Rimero aan, haar witte bles zichtbaar makend. 'Mayalynde of Satine, wat lekkerder in de mond ligt.' Hij glimlachte. 'Rimero.'zei hij nogsteeds met een glimlach om zijn lippen. Het was niet zijn echte naam, die hij van zijn geboorte had, nee. Die naam had hij zichzelf gegeven omdat hij niet anders wou genoemd worden.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Hij was weer één van de velen die kwijlend naar haar toe kwam, klaar voor een avontuurtje. Ze vroeg zich af of hij een merrie had die hij niet kon bevredigen, of zijn leven leeg en waardeloos was en hij behoefte had aan een warm lichaam. Het ging altijd zo, geen enkele uitzondering. Al die hengsten waren één voor één uitschot, maar ze had behoefte aan gezelschap, het kleine beetje aandacht dat ze zou krijgen. Misschien zelfs de korte liefde, al was het voor haar lichaam, die de hengst voor haar zou voelen. Ze zou niet eenzaam zijn, en al haar problemen kunnen vergeten, ze had behoefte aan gezelschap, ze wilde niet nogmaals alleen zijn en niet te vertrouwen zijn met haar leven. Immers was het amper nog maar wat waard.

Toch walgde ze van de hengst met zijn 'charmante' lachje, zijn bedoelingen waren duidelijk, hij had haar naam zelfs al uitgevogeld. Ze vroeg zich af of er de ronde ging dat je voor een fijne nacht bij haar moest zijn, ze hoopte van niet. Haar reputatie was al niet de beste, en eigenlijk wilde ze het liefst van de aardbol verdwijnen. Iets wat natuurlijk niet mogelijk was, zoals zo veel niet mogelijk was voor haar. Zelfs als ze zich totaal niet verleidelijk op stelde dan kwam ze nog zo over, het was iets dat ze van nature had gekregen. Ze was er mee geboren, en het was haar altijd gewoon geweest. Net zoals ze had geleerd in de bossen, van de zwarte hengst. Hij had haar duidelijk gemaakt dan hengsten haar zouden verafschuwen als duidelijk werd wie ze werkelijk was. Ze moest ze om de vinger wikkelen met haar schoonheid, want dat was immers het enige van waarde dat ze had.

Ze was eenzaam en alleen op deze wereld, ze stond er alleen voor en dat zou waarschijnlijk nooit veranderen. Net zoals zij nooit zou veranderen, er waren te veel jaren voorbij gegaan en Maya was geslepen tot wie ze nu was. En als je eenmaal gewoontes had dan verdwenen ze niet snel meer. Maya luistert naar de naam die werd opgegeven, maar besluit er weinig aandacht aan te besteden, uiteindelijk deed een naam er toch niks toe. Een naam zei vrij weinig over een paard, laat staan zijn of haar karakter. Vanonder haar lange wimpers kijkt ze de hengst aan met een lief lachje, haar heldere blauwe ogen groot en lieflijk. Als je niet beter wist dan was Maya het meest onschuldige wezen dat op de aarde rond liep. 'En waarom ben je naar mij toegekomen lieveling?'

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Hij glimlachte waterachtig toen ze weer naar me opkeek en lief lachtte. 'En waarom ben je naar mij toegekomen lieveling?' zei Maya. 'Omdat ik je al een tijd alleen zag rondzwerven en ik zelf ook wat gezeldschap kan gebruiken.' zei hij. Of hij verkeerde bedoelingen had? Nee, hij was goed opgevoed en had respect voor merries. Alleen als ze het zelf uitlokten zou hij pas iets doen waarna hij er spijt van kreeg. Hij had iemand nodig waar hij voor een tijdje kon bijblijven, en Maya leek er perfect voor te zijn, iets zei hem dat haar lieve uitdrukking en uiterlijk alleen maar een dekmantel waren voor haar échte zelf.

Rimero keek even pissig naar een hengst die naar haar zat te kijken en keek dan weer lief naar Maya. Hoe hij zich zo lief voelde, was een raadsel voor zijn brein. Even hoorde hij een liedje in zijn hoofd die perfect bij haar leek te passen. -She's so dangerous, that girl is so dangerous she's a bad girl. - hij lachtte om zijn eigen gedachten.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Mayalynde stond bijna levend te verbranden zo veel hitte slokte haar donkere vacht op. Toch is er geen glimp frustratie of irritatie op haar perfect gevormde hoofdje te zien. Haar grote heldere blauwe ogen richten zich in de zijne en ze glimlacht vriendelijk, ze liet zijn laatste woorden maar even voor wat ze waren. Ze schud haar lange satijnen zwarte manen van haar hals en deze vallen weer verwilderd golvend over haar ranke hals. Ondanks dat Maya een prachtige verschijning was, donker mysterieus en bloedmooi, haar achterbenen waren getekend met blanke littekens, en eveneens zaten er een paar onder haar manen en rond haar schoft. Het waren niet littekens van de laatste jaren, het was van haar jeugd. Een tijd waarin het totaal was mis gegaan. Ze zet haar lichaam aan om de laatste meters te overbruggen en danst langs de hengst heen. Ze glimlacht, onschuldig, liefjes maar o zo donker en met een haast heet randje.

Vanonder haar wimpers slaat ze hem gade, de strakke lijnen en vormen van zijn gezicht bestuderend. Wanneer zijn ogen nijdig naar een andere hengst gaan grinnikt Maya lichtjes. 'Het heeft ook nog een kort lontje' Ze grijnst en geeft hem een duw met haar neus. Zijn woorden van even hiervoor negeert ze, immers had ze niet behoefte aan gezelschap, niet zo vreselijk in ieder geval. En eigenlijk wilde ze deze plek ook niet verpesten door direct weer aan de haal te gaan met een hengst. Ze glimlacht naar Rimero en schud haar lange zwarte manen van haar hals. 'Ik ben graag alleen, al kan ik zo een knappe hengst als gezelschap natuurlijk niet weerstaan'

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Maya merkte op dat hij pissig keek en grinnikte licht. 'Het heeft ook nog een kort lontje.' zei ze grijnzend terwijl ze hem een zachte duw met haar neus gaf. Rimero grinnikte even. 'Ik kan er nou eenmaal niet tegen dat sommige hengsten staan te kwijlen naar merries, dat ze lekker een boom gaan zoeken om op te springen.' snoof hij. Daar had hij echt een hekel aan, zulke hengsten kon hij wel vermoorden. 'Ik ben graag alleen, al kan ik zo een knappe hengst als gezelschap natuurlijk niet weerstaan.' Hij glimlachtte weer, ze streelde zijn kleine ego. 'Tss, ik zou toch bij je gebleven hebben.' zei hij met een brede glimlach. Het was waar, hij liet nooit merries alleen achter.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Hoe erg ze het ook vond om toe te geven, ze hield niet van hengsten die veel te lief richting haar deden. En al helemaal niet van hengsten die bezorgd om haar gingen zijn, ze was al lang geen jonge merrie meer en kon prima haar eigen boontjes doppen. Ze moet de neiging onderdrukken om met haar ogen te rollen, het laatste waar ze op zat te wachten was nog wel een hengst die bij haar bleef om haar te 'beschermen', iets wat Mayalynde maar al te goed zelf kon. Ze wend haar heldere blauwe ogen van de hengst af en met een klein grijnsje kijkt ze naar de hengst die Rimero even hier voor zo nijdig had gemaakt. Met een flirterige blik in haar ogen bekijkt ze de hengst tot deze uit beeld is. Rimero begint weer met praten en ze richt haar ogen op hem. 'Hmm' Haar stem is donker en wat afwezig.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Hmm' haar stem was donker en wat afwezig. Rimero keek haar met zijn donkere ogen aan. 'Je klinkt afwezig, whatsup?' vroeg hij zacht. Hij beroerde haar neus heel zacht met dezijne. Op deze momenten miste hij zijn zusje het hardst, hij wist zeker dat zij & Maya zo met elkaar zouden kunnen opschieten. 'Je doet me aan iemand denken' glimlachte hij.*sawrry voor de korte post D:

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

De woorden van de hengst irriteren haar, alsof hij wist waar hij in viel. Hij was zich totaal niet bewust van de hel waar Maya doorheen was gegaan en toch deed hij net alsof hij haar wou helpen. Maya had dit vaker gezien, en ze was niet van plan om er nogmaals in te trappen. Geen enkele hengst zou haar ooit oprecht willen helpen en daar was ze zeker van, ze dacht na over zijn verborgen doeleinden en een grijnsje siert haar donkere lippen. Maya hield wel van dominante allesoverheersende hengsten, ze was graag onderdanig. Haar zachte verleidelijke ogen glijden over het gezicht van Rimero en ze bijt zacht op haar onderlip voor ze praat. 'Mag een merrie niet dromen?' Ze kijkt hem aan vanonder haar lange glanzende manen en grijnst een zeer charmante grijns bloot, verleidelijk en met een haast heet tintje.

Wanneer ze zijn volgende woorden hoort kijkt ze hem aan, haar blik vermengd met verschillende emoties. Waar zou hij iemand als haar moeten zijn tegen gekomen, Maya was een verleidelijke merrie die hengsten hun liefde won door een masker te dragen. Was ze al zo ver in haar rol dat de hengst iemand in haar herkende? Was ze haarzelf nu al totaal verloren? 'Aan wie?' ze lacht, een heerlijke heldere lach die je binnenste kon laten tintelen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Mag een merrie niet dromen?' Ze keek hem aan vanonder haar lange manen en grijnst charmant. Rimero lachtte. 'Tuurlijk.' zei hij. Toen keek ze hem aan en hij zag verschillende emoties in haar ogen. 'Aan wie?' ze lachtte. 'Aan m'n zusje, dezelfde blauwe ogen en zwarte vacht, vanbuiten doet ze alsof alles goed is maar vanbinnen gaat ze half dood van de pijn.' Hij zag door Maya's masker, ookal wou hij dat zelf niet toegeven. Vanaf dat een merrie begon charmant te lachen voelde hij dat er iets mis was, ook haar reactie op zijn vraag was apart. Met een lichtpuntje van de zon in zijn ogen keek hij recht in de hare. Hij moest zich inhouden om te zeggen dat ze haar ware zelf moest tonen, dat dit alleen haar tweede gezicht was. Maar dat deed hij niet. Hij wou eerst haar reactie hierop zien voordat hij verderging.

Rimero gaf normaal gezien niet veel om merries nadat zijn grote liefde stierf tijdens de bevalling van zijn veulen. Sinsdien had hij ook een inmense haat aan die kleine dingen, ze konden alleen maar rondhuppelen en irriterend zijn. Het zijn merrie-killers, ze lijken onschuldig, maar vanbinnen zijn ze stille moordenaars.. Zijn veulen was toen ook gestorven, maar hij gaf meer om zijn liefde. Maanden had hij getreurd om haar, en nogsteeds dacht hij elke dag aan haar. Het voelde net of ze nogsteeds bij hem was. Met haar opmerkelijke groene ogen en witte vacht. Ze was het type merrie waarmee je niet moest sollen, ze kon tegelijkertijd ook inmens lief zijn.

Hij schudde de gedachte van zijn oude liefde van zich af en keek Mayalynde weer aan en brieste zacht.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Rimero zat fout, volledig fout. Maya was niet ongelukkig, alles behalve zelfs. Ze had haar eigen leven in de hand en hoefde niet te bouwen op een hengst. Het zou onmogelijk voor hem zijn om door haar masker heen te kijken want veel meer schuilde er niet achter. Met de loop van de jaren was Maya haar werkelijke identiteit verloren en was niet meer dan een pop die reageerde op de juiste touwtjes die werden getrokken. Ze verschool zich niet achter maskers omdat ze ongelukkig was, of veel verdriet kende. Dat was absoluut niet wat ze verborg, ze droeg maskers om hengsten te plezieren, beter te zijn dan ze ooit zou kunnen uit zichzelf. Haar masker was een verfijnde, perfectioneerde versie van haarzelf. En dus kon ze ook niet begrijpen van Rimero bedoelde met zijn zusje. 'Wel dan zit je fout grote jongen, met de jaren slijt de pijn en is het lang niet meer mogelijk om iemand te kwetsen die alles al heeft gezien. Begeef je niet op glad ijs, bespaar jezelf het trauma' Haar laatste woorden zijn bijna snijdend en haar ogen zijn gevaarlijk verfijnd.

Als Maya had gewild dat de hengst zich met haar leven ging bemoeien dan had ze daar wel om gevraagd, ze was niet bepaald blij met de woorden die hij had gesproken, vooral niet omdat ze nergens op sloegen, en vooral niet op haar. Immers was Maya niet een zwak mormel dat zo veel liefdesverdriet had gehad dat ze school achter maskers, om dan te onthullen dat ze eigenlijk gewoon een emotioneel wrak is. En dat was ze niet. Diablo had ze al jaren achter zich gelaten, en met hem was haar laatste liefde gestorven. Laat staan enkele gevoelens, ze had al jaren niet gehuild, het enige dat ze nog voelde was de drang om anderen het naar hun zin te maken. Er voor zorgen dat ze nog ergens goed voor was. 'Trap niet op mijn teentjes, je wilt me niet boos zien' Haar stem is hees en verleidelijk, met een ruig randje dat een rilling over je ruggengraat kon jagen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Rimero lachtte bij Maya's woorden. 'Wel dan zit je fout grote jongen, met de jaren slijt de pijn en is het lang niet meer mogelijk om iemand te kwetsen die alles al heeft gezien. Begeef je niet op glad ijs, bespaar jezelf het trauma.' Haar ogen verfijnden gevaarlijk. 'Schaatsen is toch leuk? Hoe gladder, hoe beter.' zei hij nogsteeds met een glimlach rond zijn lippen. 'Trap niet op mijn teentjes, je wilt me niet boos zien.' zei ze met haar hese stem. Een rilling ging over Rimero's lichaam. 'Nee dat wil ik inderdaad niet, By the way. Het zou een klein beetje pijn doen als ik op je teentjes moest staan.' mompelde hij.

Gast **Profile**

MAYALYNDE
I've got a secret, it's on the tip of my tongue,
it's on the back of my lungs, and I'm gonna keep it

Blijkbaar was het niet Maya die op haar teentjes getrapt werd, maar Rimero. Want de charmante grijns die tot nu toe constant op zijn gezicht had gezeten was volledig verdwenen. Maya trekt haar gezicht in de plooi en stapt voorwaarts richting het water van de zee. De golven kletsen tegen haar benen op, en spatten in glinsterende druppels uit elkaar. Een spel waar Maya uren naar kon kijken, alhoewel ze de voorkeur niet gaf aan het water. Het water beangstigde haar niet, het was de diepe intense emoties die het op riep, Diablo was altijd als water voor haar geweest. En ze kon niet niet aan hem denken als ze de woeste zee zag, het was immers een perfecte vergelijking. Diablo was ook woest en ontembaar geweest als de zee. Haar heldere blauwe ogen blijven gefixeerd op de witte schuimkoppen die woest over elkaar heen slaan, en zich uiteindelijk weer soepel de zee in trekken. Het was een prachtig schouwspel van moeder natuur, werkelijk waar prachtig.

Wanneer haar gevoelens weer wat bekoelt zijn voor de witte hengst naast haar kijkt ze hem weer aan met haar diepblauwe ogen, fonkelend en glinsterend als een stel kraaltjes in het duister. Ze had een donkere uitstraling over haar heen, en met maar één blik was het wel duidelijk dat Maya fout was, je moest je niet met haar in laten. En al helemaal niet als je een andere merrie aan je lippen hebt. Tenzij je van die merrie af wilt natuurlijk. Ze grijnst, een verleidelijk haast hete grijns. Ze tuit haar lippen voor een seconde en stapt richting de hengst, duwt haar neus tegen zijn hals, en schuit deze onder zijn donkere manen. 'Je hebt gelijk.. ik hou me groot, ik ben zo eenzaam' Haar woorden zijn niet meer dan een fluistering en ze sluit haar ogen, gekoesterd tegen het warme lichaam van de hengst.

Gast **Profile**

Ik ga niet verder met Maya, sorry (:

**Profile**

» Mayalynde
» The fragrance of salt ~Mayalynde
» MAYALYNDE - I keep ending up in Memorial Lane
» My revenge will be sweet. ~ Zehlia
» My sweet smell in the air

I don't know what i'm looking for, maybe for you sweet mare? ~ Mayalynde

I don't know what i'm looking for, maybe for you sweet mare? ~ Mayalynde

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen