Going round in circles [Larethian]

**Profile** Number of posts : 182 Status : Active

D o n R o m e r o

Het was herfst, maar dat was niet te merken in Seheron. De temperaturen waren nog steeds flink warm en tegelijkertijd ook benauwd. Er was een zandstorm geweest en als er al een paard had gelopen, was dit niet meer zichtbaar. In de verste verte was niks te bekennen. Niets van groen, geen paard, geen schaduw en geen water.

Bij de grens van Seheron en Minanter liep een zwarte vlek. Menig ander zou denken dat hij of zij het zich verbeelde. Maar de twee witte benen, de witte sneb... De lange zwarte manen en staart. Nee, het was echt zo. Er liep daar een paard.
Don Romero had er moeite mee. Zijn benen zakten soms redelijk ver weg en zo nu en dan was het moeilijker ze nog op te tillen dan ze eruit te trekken. Hij strekte zijn hals naar beneden om zo af en toe wat extra kracht te hebben. Zijn lange manen waren een echte hittebron op dit moment. Ze waren lang en vielen als een deken over zijn hals. Zijn staart sleepte over het zand en lieten een soort sleep spoor achter. Soms dacht hij dat zijn staart een bezem was. Vooral wanneer de hoefafdrukken niet te diep waren.

Hij schudde zijn hoofd en zette een draf in. Het zou vanzelf wel goed komen, voor nu wilde hij gewoon de heuvel over welke hij aan het beklimmen was. Zijn oren draaiden heen en weer, zoekend naar geluid. Hij stapte de laatste paar meter naar boven en bleef staan, luisterde weer en intensiever. Maar behalve het geluid van een enkel zucht wind en het geluid van zijn eigen ademhaling was er niets. Zijn neusgaten sperden zich een keer om eens diep uit te ademen. Zijn ogen keken over het gebied, maar door de zon zag hij niets. Zijn groene ogen straalden de vermoeidheid uit. Don Romero kon bijna niet wachten op de nacht. Dan was het koeler en kon hij zichzelf makkelijker verplaatsen. Zijn vader, Aeron, sommigen zweerden dat hij dood was en anderen dat hij leefde. Het had hem er van overtuigd om hem te gaan zoeken.

Be careful making wishes in the dark
Can't be sure when they hit their mark

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

Larethian
"all things it devours: Birds, beasts, trees, flowers;
Slays kings, ruins towns, And beats high mountains down."

Driftig stampt hij met zijn grote grove hoeven in het mulle zand, Bij elke pas verspringen zijn aders en voelt hij het zand onder zich wegzakken. Zijn adem is zwaar, dampend en doordringend, Alsof hij net de hele woestijn had afgerend in rengalop en zijn lichaam zojuist had stopgezet. Geïrriteerd kijkt hij op, de omgeving afzoekend naar een teken van leven.

De flanken van de hengst gaan hevig op en neer, zijn ademhaling is snel en zijn vacht is nat van het zweet. Zijn gevlekte lichaam beweegt zich voort in een soepele maar ijdele tred, ondanks dat hij vroeger aangezien werd voor minderwaardig bewoog hij zich nog altijd trots voort. Die tijd was al lang vervlogen, en verbitterd dacht hij daar aan terug. Hij had het nooit afgesloten, en voelde de woede nog altijd bruisen als hij er aan terug dacht. Het vertrouwen dat hij had gehad in zijn vrienden en famillie had hem het leven zuur gemaakt, alles was hem afgenomen, en hij had er tot bloedens aan toe voor moeten vechten en dat had hij gedaan, Hij had zich altijd ingezet voor zijn eigen belang en dat zou deze hengst blijven doen. Dat was tot nu toe het enige geweest wat hem had beziggehouden... zichzelf.. Me myself and I; Dat was het enige waar het in Larethian zijn leven om draaide. De rest deed er niet toe. Iedere hengst, merrie, schim, vampier, loner die hij tot nu toe had ontmoet hadden tot nu toe niks toegevoegd aan zijn leven. Niks beter gemaakt en dat zou nooit gaan gebeuren ook. Larethian was het levende bewijs dat haat écht bestond.

Hij was groot, haast reusachtig, imposant, arrogant en vreselijk ijdel met een blik waar zo'n beetje geen enkele emotie uit te lezen viel: Enkel de kleur van zijn ogen verraadde zijn stemming: zwart stond voor woede, zeeblauw voor rust en kalmte. Doorgaans dan. Maar wanneer Larethian op zijn best was, wanneer deze imposante hengst zijn ultieme, verraderlijke zelf was, waren zijn ogen donker, zeeblauw, als een wilde stormende oceaan waar geen eind aan leek te komen. Alsof alles en iedereen overspoelt werd door het hevige zeewater en niemand daaruit kon ontsnappen.

In de verte doemt een teken van leven op. Niet veel levenden betraden het gebied van de brandende zon, en niet veel wisten hier hun uitweg in te vinden.. sterker nog, de hoeveelheid levenden in de woestijn waren op een hand te tellen. Larethian focusste zich nog steeds op de schimd in de verte, en niet veel later zet hij dan ook zijn lichaam in draf richting het enige levende wezen wat zich nu in zijn buurt bevond.

Going round in circles [Larethian] K1uh6f

**Profile** Number of posts : 182 Status : Active

D o n R o m e r o

Don Romero had de vlaktes afgezocht naar een teken van leven, wanneer er in de verte iets leek op te doemen draaide hij zijn oren meteen naar voren. Hij concentreerde zich om te kunnen zien of het echt was of een illusie die zich wel eens afspeelde in de woestijn. Een fata morgana. Zoiets was het waarschijnlijk. Nou ja, dat dacht hij totdat het in beweging kwam. Heel even leek het paard in de verte op het paard wat anderen omschreven hadden over zijn vader. Of het waar was of niet, in een waas van woede en tegelijkertijd misplaatste vreugde galoppeerde hij aan, de heuvel af. Zijn neusvleugels waren wijd open gesperd en zijn vacht begon wit te kleuren van het zweet waar de manen continu over heen gleed.

Wanneer de hengst duidelijker werd kwam Don Romero al snel tot de ontdekking dat de hengst die op hem af kwam gedraafd niet zijn vader was. In tegendeel, hij herkende dit paard totaal niet. Zijn oren draaiden meteen naar achteren en hij stopte, zijn achterbenen begravend in het zand. Hij hief zijn hoofd, zijn oren nog steeds naar achteren gedraafd en zijn ogen op zijn hoede. Zodra de andere hengst dichtbij genoeg was snoof hij een keer luid. "Wie ben jij? Waarom ben je naar de vlaktes van Seheron gestuurd?" Sommige paarden uit de kudde hadden hem verteld dat het één van de dingen was die je beter als eerste kon vragen. Het waarom. Maar hij wilde vooral weten wie het was. Mocht de andere hengst besluiten hem aan te vallen had hij in ieder geval de naam van de gene die het had gedaan.

Romero hief zijn hoofd een keer hoger om het vervolgens een beetje te laten zakken om de hengst recht aan te kunnen kijken. De zwarte hengst besloot zijn afstand te houden. De zon brandde op zijn zwarte vacht het zweet glom alsof iemand hem onder een waterval had geduwd. Zijn ademhaling was vrij snel nog van het galopperen, of het was de combinatie van de hitte en de afgelegde afstand.

Be careful making wishes in the dark
Can't be sure when they hit their mark

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

Larethian
"all things it devours: Birds, beasts, trees, flowers;
Slays kings, ruins towns, And beats high mountains down."

Mokkig draaide de witte hengst zijn oren in zijn hals bij het zien van de gestalte van de zwarte hengst. Tegenover al de paarden die hij ooit gezien had, alle wezens die hij al vele jaren vergeten was, uitgemoord had of mishandeld had hij deze hengst vaag ergens van herkend. Of hij dit positief moest bekijken wist Larethian niet. Het enige wat hij wist was dat hij alleen wilde zijn. Zodra het 'schepsel' begint te praten brengt de hengst zijn hoofd hoger de lucht in en draait zijn oren nog verder in zijn nek, Zijn tanden ontbloot. "Wie ben jij? Waarom ben je naar de vlaktes van Seheron gestuurd?" Wat het heeft het voor jou voor voordelen om te weten wie ik ben zwart schepsel.

Met een sinistere lach, haast hysterisch kijkt hij hem grijnzend aan. Maar, omdat je zo aandringt zwart schepsel.. zal ik het je vertellen. Larethian stopt kort met praten, zijn reactie afwachtend. Wie ik ben... Mijn naam is Larethian, waarom ik hierheen ben gestuurd? Omdat Avanti mijn diensten niet langer nodig had. De ex schim ontbloot zijn tanden nogmaals.. waar eens scherpe hoektanden hadden gezeten waren nu weer normale tanden te zien, tanden die hij nog steeds goed kon gebruiken. Mocht hij ze nodig hebben.

Natuurlijk was het typisch iets voor de grote witte hengst om de hengst zonder verdere woorden te begroeten – of om zelfs maar de moeite te nemen om te vragen wat voor naam hij met zich mee droeg. En zelfs al zou hij het doen, mogelijk uit pure beleefdheid, dan zou het hem helemaal niets kunnen schelen wie of wat de zwarte hengst was.

Larethian briest kort, Onwillekeurig drukte de hengst zijn oren nog verder achterover en beende met zware passen op de de hengst af, tot hij pal voor hem stond en hij zijn adem haast zou kunnen voelen. 'Wat doe jij hier.’ Het klonk meer als 'je hoort hier niet' dan als 'wat fijn om kennis met je te maken'. Wat allicht kwam door het feit dat hij helemaal niet blij was om hem te zien. Het had hem nooit wat uitgemaakt of hij iemand wel of niet zou ontmoeten. Het was evenmin dat hij een hekel had aan de zwarte hengst– helemaal niet zelfs... Waarom begeef jij je in het gebied van de brandende zon? En ben je niet aan het vluchten voor de schimmen?! Grijnzend kijkt hij hem aan, zijn reactie pijlend.

**Profile** Number of posts : 182 Status : Active

D o n R o m e r o

Don Romero snoof even op de reactie van de andere hengst. Het maakte hem eigenlijk helemaal geen moer uit wie hij was. Het was meer om uit te sluiten of hij zijn vader zou kunnen kennen. Het kwartje begon te rollen bij de naam Avanti. Romero hief zijn hoofd en keek de hengst verachtelijk aan. Hij leek nu in de verste verte niet eens meer op een schim. Al liet hij zijn tanden zien, het was alles behalve indrukwekkend. Hijzelf was zo vaak getrapt en gebeten dat het hem niets deed. Al zou de hengst hem nu aanvallen en zijn huid aan stukken rijten. Het maakte hem totaal niet uit.

Wanneer hij naar hem toe stapte zette Don net zo goed een stap naar voren. Hij was niet bang voor deze hengst die zichzelf Larethian noemde. Zelfs de woorden die hij sprak konden hem weinig schelen. Maar goed, waarom zou hij de vraag over het waarom niet beantwoorden. "Ik ben op zoek naar mijn vader. Als je zo van het slachten ben geweest met Avanti, dan ken je hem misschien wel. Aeron the Slaughter?" Hij draaide zijn oren naar achteren en zette een kleine stap opzij om naast hem te kunnen staan. Schouder aan schouder, maar beide een kant opkijkend. "Dus, als je hem niet kent of hem niet hebt gezien ben je net zo belangrijk als het zand hier." Hij keek nu om, geïrriteerd. "Laat me dat verduidelijken. Je bent niets dus. En ik hoef niet te vluchten voor de schimmen. Ik waardeer mijn leven niet en ik welkom de dood."

Hij strekte zijn hals om daarmee weer in beweging te komen en snoof een keer. "Ex schimmen... Dreigementen..." mompelde hij. Het had totaal geen indruk op hem gemaakt. Ja, hij was op zoek naar zijn vader. Maar niet dusdanig zo intensief dat het zijn eigen leven ondraaglijk maakte. Nee, hij rende Seheron binnen en buiten zonder enige moeite. De temperatuur was inderdaad minder, maar het maakte hem niet uit. Hij zou zichzelf makkelijk redden hier. Don Romero bracht zijn benen aan tot een draf, denkende dat hij de hengst Larethian toch niet meer zou zien. En eerlijk is eerlijk. De twee gaven niets om elkaar. En hoewel Don Romero graag de grenzen van goed en kwaad op zocht. Op het randje van verbanning en blijven balanceerde... Hij had zijn leven zoals hij het wilde. En niet zoals anderen het van hem verwachtten.

Be careful making wishes in the dark
Can't be sure when they hit their mark

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

"all things it devours"

Na al die jaren als ex schim had de hengst zich weer weten te herpakken. Zijn lichaam was verzwakt geweest nadat avanti hem zijn kracht had afgenomen, Maar na al die jaren had de hengst zichzelf weten op te rapen. Zijn volledige kracht was nog niet terug, en ondanks dat de hengst er imposant uitzag met zijn grote grove lichaam en zijn typerende uiterlijk.. Van binnen was en zou hij een lege ziel blijven. Gedoemd om zwak en beschadigt te leven. Maar van buiten wilde de hengst niet laten zien dat hij zwak was, en avanti hem met gemak aan zou kunnen... Géén denken aan dat hij zijn ijdele karakter op zou geven, al zou het hem zijn leven kosten...

"Ik ben op zoek naar mijn vader. Als je zo van het slachten ben geweest met Avanti, dan ken je hem misschien wel. Aeron the Slaughter?" Is het verloren zoontje van The Slaughter zijn lieve vadertje verloren? of heeft ie je verstoten Larethian’s blik veranderd naar een sinistere haast hysterische lach. Zijn mondhoeken krullen op en zijn ogen staan scherp, richting de zwarte hengst gericht. of heeft je mammie je verlaten en ben je opzoek naar steun bij je vader grapt de hengst er nog achteraan.

de hengst was nu naast hem gaan staan, en hoeveel hij vele malen kleiner van dan Laret kon hij zijn adem haast in zijn nek voelen blazen. "Dus, als je hem niet kent of hem niet hebt gezien ben je net zo belangrijk als het zand hier.” begint hij weer na een korte stilte. Laret’s blik was chaotisch, maar levendig, bijna geïnteresseerd. Wat ongewoon was voor hem, maar de gebeurtenissen van de afgelopen jaren had hem veranderd. Helaas is die naam mij niet geheel onbekend, zwart schepsel.

Als de hengst zou opletten en niet te druk bezig zijn met de waterval van woorden die uit zijn mond stroomde zou hij opmerken dat de oren van de gevlekte hengst zich langzaam maar heel duidelijk zich achterin zijn hals drukten en dat zijn blauwe ogen langzaam hun kleur verloren. "ik hoef niet te vluchten voor de schimmen. Ik waardeer mijn leven niet en ik welkom de dood."
[b]“vreemd schepsel, sist de hengst hem toe Wat weet jij van de dood.” De dood die Avanti jou kan geven is velen malen erger dan wat je ieder levend schepsel hier toe zou wensen. Nee, jij weet helemaal niets van de dood en hoe je die moet verwelkomen.

“Niemand is klaar voor de dood. Zeker niet als de dood eenmaal voor de deur staat. Dan vluchten de meesten alsnog.” Al grijnzend bekijkt Larethian het schouwspel en ziet hoe de hengst zich weg beent uit zijn zicht.. Grijnzend springt hij over in een soepele gallop. ho ho kleine hengst, waar ga je naartoe. Met een sprong brengt hij zijn lichaam voor de zwarte hengst en dwingt hem te stoppen. Laren’s ogen zijn nog steeds zwart, dodelijk, maar oh zo prachtig. je wilde informatie over je lieve vadertje niet waar???grijnzend kijkt hij de hengst aan zijn antwoord pijlend dan zal ik je die geven.

“Lareth speaking”

**Profile** Number of posts : 182 Status : Active

D o n R o m e r o

Don had eigenlijk al een hekel aan Larethian voordat hij zijn mond had open getrokken. Maar de woorden over zijn vader en moeder waren eenmaal een gevoelig punt. "Mijn moeder is niks meer dan een misbaksel waarvoor de dood nog te goed is. Als ik haar ooit tref zal ik de geen zijn die verbannen word omdat zij dood onder mijn hoeven ligt. Mijn vader? Ik wil weten hoe erg hij is en zien of hij me misschien nog wat leuks trucs kan leren." Beet hij Larethian toe. Hij hoefde niet alles over de relatie tussen hem en zijn moeder te weten. Maar dat was iets wat hij best mocht weten. Een ex schim zou er alleen maar van genieten. Het moment dat hij zei dat hij de naam herkende deerde hem eigenlijk al niets meer. Wat als het een leugen was?

Wanneer hij over de dood begint draait Don zijn hoofd. Zijn ogen leken fel groen, maar dit was enkel door het licht wat erin reflecteerde. "Dat ik niet bang ben, betekend niet dat ik er blind in ren, Larethian. En vluchten? Dat is voor hen die te laat inzien dat het geen enkel nut meer heeft." sprak hij rustig. Na die woorden kwam hij in beweging. Maar hij was nog geen vijftig meter verder of Larethian had hem ingehaald en zijn grote lichaam voor zijn neus gegooid. Don moest zijn achterbenen in het zand begraven om op tijd tot stilstand te komen. Hij draaide zijn oren meteen naar achteren en keek naar hem.

"Dat je me informatie kan geven is één ding. Dat je een ex schim bent kan ook betekenen dat je niets dan leugens op gaat hangen." Hij liep met die woorden langs hem heen. "Maar als je echt informatie hebt, zoals jij beweerd, dan raad ik je aan mee te lopen. Ik weet een grot die met wat geluk nog niet ingestort is en waar het koeler is als hier in de zon." Hij draaide zijn oren naar voren, eigenlijk negerend of Larethian hem zou volgen of niet. Inmiddels was het wel zo ver om een plek te zoeken waar het koeler was. De grot was de enige plek die hij had gevonden toen hij een veulen was. En hij heeft er ook veel uitgerust.

Be careful making wishes in the dark
Can't be sure when they hit their mark

**Profile**

» Larethian
» I'm still running in circles.
» new round, new opportunities.

Going round in circles [Larethian]

Going round in circles [Larethian]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen