I'm still running in circles.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

s h y l a r

"Find your heaven in this hell"

Lente, het seizoen van de verliefde stelletjes en de ontelbare veulens die ronddartelen. Het seizoen waar al het witte weer groen word, alles weer ontwaakt uit een diepe slaap die ze die winter hadden gemaakt. Ook was het een verademing voor veel paarden nu ze minder in angst moesten leven... Maar dat hadden ze verkeerd. Weldra zou de 13de blauwe maan aanbreken en de paarden die hier al langer waren wisten dat er iets zat aan te komen. 13 was een ongeluksgetal en daar gaan de schimmen vast en zeker gebruik van maken.. Nogsteeds kon Shylar niet begrijpen wat haar kleinzoon bezield om aan Vyrantium te denken, ze was blij dat ze hem kon overtuigen het niet te doen. Ze was al een vriend en een zus aan hen verloren. Hoe graag ze ook met Mitch en Vanth wou spreken, ze kon het niet. Ze had zelf gezien wat schimmen konden doen. De dag dat Gazardiel in stukken werd verscheurd zat nog vers in haar geheugen gegrift, maar ook de andere gebeurtenissen..

Shylar schudde haar hoofd en haar blonde manen schudden hevig mee om alle gedachten uit haar hoofd te zetten maar het lukte niet. Alles bleef terug komen tot ze er genoeg van had en zichzelf tegen een boom aan liet knallen wat haar nog meer littekens opbracht dan ze al had. Met veerkrachtige passen liep ze naar een verhoogt stukje in het eindeloze Minanter. Hevig ademend en haar ogen gesloten hief ze haar hoofd naar de lucht om af te koelen. Ze wou iemand zien.. Nee, ze moést iemand zien en wel nu meteen. Toen ze haar goudkleurige ogen weer opende versterkte haar ruik-zintuig meteen. Na een paar lange halen had Shylar een bekende geur te pakken. Het was haar bloedeigen zoon, haar zoon die ze zo lang niet had gezien..

Een luide maar hese hinnik verliet haar keel, de roep van een moeder voor haar geliefde veulen. Toen het gehinnik stopte speurde ze de omgeving af opzoek naar Allen, maar tevergeefs zag ze hem niet totdat..

[ALLEN]

Allen

“Until the last breath leaves my body, I will not stop walking"

Hij voelde zich schuldig, oprecht schuldig omdat hij zo weinig tijd had doorgebracht met zijn moeder. Een ander paard had hem misschien vreemd aangekeken wanneer deze zijn drang zag om hogerop te raken in de kudde. Hij zelf wist wel beter. Vanaf het begin van zijn leven, werd het hem moeilijk gemaakt. Hij had zijn vader gehad, die hem dat litteken had bezorgd en hem had opgevoed als zijn persoonlijke kans op wraak. Zelfs nu werd hij nog achtervolgd door de sporen van Aeron. Later kreeg hij de schim Kratos over zich heen, die hem het leven zuur beloofde te maken. Nee, zijn leven was nooit makkelijk geweest. Om zichzelf veilig te stellen had hij hard gewerkt. Nu zat hij in rang 3 en was hij zelden te vinden in de bergen waar hij ter wereld was gebracht. Echter was er één ding dat hem daar terug deed komen en dat was zijn moeder.

Met snelle passen stoof de jonge hengst door de bergen. Zoekend naar de huidige verblijfplaats van zijn moeder. Voor hij de groep paarden had kunnen vinden, hoorde hij echter een vragende hinnik. Niemand kon hem voor de gek houden, dit was de stem van Shylar. Allen was nog altijd redelijk rank gebouwd, niet al te hoog, maar wel gespierd zoals een hengst van zijn leeftijd hoorde te zijn. Toen hij zijn moeder in zicht kreeg versnelde hij zijn pas even, waarna hij voor haar stil hield. Zijn blond met rode manen vielen keurig rond zijn hals, terwijl hij zijn donkere neusje naar haar toe bracht ter begroeting. Zijn lichte, grijsblauwe ogen twinkelde van vreugde. Het was te lang geleden dat hij haar had gezien.

Er waren dagen dat je daadwerkelijk de vogels hun lentelied kon horen zingen. Er waren dagen dat je de konijnen nauwelijks kon tellen terwijl ze in en uit hun holen kwamen. Er waren dagen dat je de wolven hoorde huilen vanuit de bossen van Minanter. Er waren dagen dat de kuddes vrolijk bokkend over het gebied galoppeerde. Er waren dagen dat veulens werden geboren aan de rand van de oceaan. Dagen van geluk, liefde, vriendschap en vrede. Die dagen moest je koesteren want ookal waren ze zo talrijk in de maand … Er kwam een onzeker moment dat je leven voor een bepaalde periode aan een zijden draadje hield. En je kunt denken dat het jou niet overkomen kan want je bent één van die honderden paarden die op BMH rondzwerft, dat het onmogelijke je niet kan pakken in je slaap. Dat jij die ene periode geluk hebt omdat ze jou niet nemen en ook je familie liet. De dagen vol angst overdekten de vrolijke dagen van geluk. Iedere dag kan de laatste zijn in je leven, iedere dag kan je laatste zijn in het zonlicht. Want als een blauwe maan aan de hemel staat, is je ziel zo klein dat hij gemakkelijk genomen kan worden door datgene over wie een vloek rust. Je bent niet veilig, je bent het nooit.

Avanti’s gitzwarte lichaam draafde langs de bosrand. De stralen van de blauwe maan prikten over de horizon en gaven hem een ongekende kracht. Zijn scherpe hoektanden gleden over zijn lippen, zijn altijd zo paarse ogen kregen een diepe inktzwarte kleur. Het lichaam dat altijd zo imponerend en groot leek verdubbelde in je gedachten. Het kille zieke aura dat rond hem hing droeg de stank van dood en verderf. Zijn zwarte hoeven zakten weg in de diepe modder. Het bloed dat over zijn benen liep was vers. De littekens over zijn vacht hadden ieder hun verhaal, een verhaal met één einde … een einde waarin hij altijd de winnaar was. Waarin hij geen tegenspraak duldde en de macht van de duivel zichzelf bezat.

Zijn lichaam kende een razendsnelle reactie op de omgeving. Zijn lege zwarte ogen richtte zich op het tweetal. ‘Jij hoort hier niet thuis Allen.’ Siste zijn stem toen hij in een fractie van een second achter de jonge hengst stond. Er kwam een mismakende zieke glimlach op zijn lippen. ‘En jij …’ Hij keek Shylar aan en grinnikte donker. ‘Mooie avond is het niet?’ Hij draaide zich lichaam en stapte richting Shylar. ‘Zin in een klein spelletje? Ik hou namelijk van familiespelletjes.’ Hij grinnikte en liet zijn scherpe hoektanden onvermijdelijk dichtbij Slylar’s hals dichtklappen. ‘Hoeveel heb je ervoor over om haar niet te horen schreeuwen om genade? Om de pijn niet te kennen die door haar heen gaat? Vertel me Allen, wat wil je het liefst?’ Zijn hoektanden schoten opnieuw uit en boorden zich door het malse vlees van Shylar’s hals …

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

s h y l a r

"Find your heaven in this hell"

Even leek de wereld voor haar stil te staan toen Allen zijn donkere, smalle neus naar haar toe kwam. Shylar kon het niet geloven, hij had haar gehoord. Snel duwde ze haar neus in zijn manen en probeerde de tranen tegen te houden die zich in haar opwelden van geluk. Toen ze achteruitstapte om hem te bekijken liet ze alles de vrije loop gaan. 'Allen..' snikte ze zacht met een kleine glimlach op haar gezicht. Het was duidelijk te zien dat hij gegroeit was en zich een weg naar de top brengt, dit was wat ze wou. Shylar kon niet nog iemand verliezen na Gazardiel en binnekort waarschijnlijk haar kleinzoon erbij.. Shylar schudde haar hoofd en haar blonde manen schudden met zich mee. Teder duwde ze haar neus tegen het litteken dat door zijn prachtige grijsblauwe oog liep terwijl ze hem gelukkig aankeek. 'Ik heb je zo gem..'

In een fractie van een seconde stond hetgene waarvoor ze zo hard vreesde naast hen en voor Shylar haar zin kon afmaken zag ze een scherp aantal hoektanden haar hals net niet raken. 'Godverdomme..' siste ze angstig. 'Zin in een klein spelletje? Ik hou namelijk van familiespelletjes.' Die stem.. die onvermijdelijke stem, de schrik van iedereen die hier rondliep of al was gevlucht. Avanti.. 'Laat hem met rust, Avanti..' klonk haar stem licht smekend terwijl haar ogen vol vuur schoten. Ze zou hem niet van haar af laten nemen, over haar lijk.

[i]Hoeveel heb je ervoor over om haar niet te horen schreeuwen om genade? Om de pijn niet te kennen die door haar heen gaat? Vertel me Allen, wat wil je het liefst?’[/b] voor Shylar zelf alles gehoord had voelde ze een intense pijn door haar hals gaan en meteen gilde ze het uit en keek recht in Avanti's pikzwarte ogen. 'Ren.. Allen..' brengde ze moeizaam uit. Het was niet te geloven hoe dicht hij bij haar halsader zat.. 1 hap en het was over..

**Profile**

» Going round in circles [Larethian]
» And when I walk away, you take off running and come right after me ~ Eros
» Running is the greatest metaphor for life, because you get out of it what you put into it.
» It's time to stop running [Azure]

I'm still running in circles.

I'm still running in circles.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen