Mijn hoeven die dreunen op de harde ondergrond, mijn benen die me met enorme vaart, grote passen dragen de spieren die rollen onder mijn huid. Mijn hals volledig gestrekt, mijn neus in de wind en mijn manen die meedansen op het ritme van mijn krachtige galop. Alles vliegt aan me voorbij en alleen aan het dreunen van de ondergond is te merken dat ik de grond daadwerkelijk raak. Heerlijk was het om soms alles te geven en even alles eruit te rennen. Even gooi ik mijn hoofd in mijn nek en snuif diep. De geur van de lente, ik hield ervan. De geur van vers gras, bloemen, natuur en dan heb ik het nog niet eens over de vrolijke humeuren, alle dieren die weer buiten komen kijken en de dartelende veulens die komen. Enkele seconden sluit ik mijn ogen. In gedachten verzonken denk ik aan mijn eigen veulen tijd. Mijn jeugd was heerlijk, sterker nog, het was perfect. Geboren als zoon van de leider, van mij werd geacht in zijn voetsporen te treden. Ik werd behandelt als een jonge prins, iedereen speelde met me, respecteerde me en ik hoorde er thuis. Ik was jong, onbezonnen en altijd nieuwschierig geweest, iets wat me veel in de problemen had gebracht. Als jong veulen wou ik altijd alles zelf uitvinden en nam ik nooit zomaar iets van iemand aan, ik moest altijd eerst op m'n bek gaan voor ik ervan zou leren en ze zeiden dat een ezel zich niet twee keer stootte aan dezelfde steen, nou.. Ik deed dat dus wel. Heerlijk was het om even te denken aan hoe leuk ik het had als veulen, in plaats van waarom ik er weg was gegaan, dat had laatste tijd al teveel in mijn hoofd gezeten. Ik merkte dat ik enkele blikken ving van paarden en vertraagde mijn pas naar een rustige hand galop, een lichte knik in mijn haals en mijn oren naar voren gespitst. Door mijn gereis waren mijn spieren sterk en ook mijn conditie was enorm, toch kon ik merken dat ik net veel gegeven had, want er stond licht zweet op mijn hals en mijn ademhaling pompte. Ik vertraagde wat naar een draf om vervolgens terug te komen in een stap. Ik stapte nog enkele meters en snoof even luid, om vervolgens stil te staan en rustig weer op adem te komen. Ik voel enkele blikken van paarden branden en laat mijn ogen om de omgeving glijden. De meeste paarden kijken weg, maar een paar blijft me aankijken en enkele secondes blijven mijn ogen rusten in die van het paard. Ik zet mijn lichaam in beweging en stap die kant op.

Devantium de zwarte imposante en breed gebouwde paard stond even heerlijk voor zich uit te kijken. Zijn zware brede benen waar aan de onderkant grote sokken over zijn hoeven heen vallen droegen zijn lichaam. Zijn oren een beetje aan de suffe kant naar achteren en zijn ogen heerlijk wegdromend van het voorjaar. Oh wat was hij blij dat het voorjaar was. Die strenge winter was eindelijk ten einde gekomen en eindelijk had koning winter bmh verlaten. Eindelijk had de zon weer kracht en deed het sneeuw snel smelten waaronder nieuw vers en mals gras groeide. De knoppen aan de mooie loofbomen werden steeds meer bladeren. En al het levend organisme was wakker geworden uit hun winterslaap. Vogels die elkaar hun liederen weer vloten. Het was gewoon heerlijk. Waardoor de sfeer ook goed onderling was. Hier en daar rook je een geur van voorjaars bloemen die uitkwamen. Devantium vulde zijn longen met de frisse voorjaars lucht. Het was niet kil meer. Het was niet koud meer. Integen deel. Het was heerlijk

Door dat het voorjaar haar intrede had gedaan begonnen de paarden allemaal hun dikke wintervacht te verliezen. Alle wollige paarden glommen nu als parels in de fijne zon. En zo ook deventium zelf. Hij had zijn zwarte wollen schapenvacht omgeruild voor een prachtige zomervacht. Zijn vacht glom mooi in de zon wat een teken was van gezondheid en geluk. Zijn warme ogen straalde. Zijn dikke lange golvende bos manen hingen mooi over zijn hals en schouders heen. Aan de andere kant zag je hoe zijn spieren ontwikkeld waren. Aders liepen van zijn hoofd tot aan zijn hals helemaal door naar de benen. Ja devantium was een grote en imposante hengst om te zien.

Devantium had zich weer bij de kudde toegevoegd. Hij gaf hier en daar de bekende paarden voor  hem een vriendelijk en warm neusje en begroette ze. Zijn gedachtes gingen even naar calliope. Zijn droom merrie die hij eigenlijks dankzij een schim beter heeft leren kennen. De schim had hun als zijn maaltje gezien. Alleen wist hij snel genoeg dat ze niet opgaven en dat ze hun leven voor altijd zouden verdedigen. Een leven is kostbaar, en daar moet je zuinig op zijn. Door dat hij een dunne vacht had was zijn litteken op zijn achterhand goed te zien. Het was van die schim. Die schim die zijn vieze tanden in zijn achterhand had geboord. Het was toen vreselijk. Maar devantium kon er niet van wakker liggen. Eenmaal tussen de kudde paarden te staan schudde hij even zijn brede hengsten nek waarna hij die liet zakken om heerlijk even wat te eten van het malse groene gras wat moeder natuur hun had gegeven. En naar al die maanden dorre sprietjes en boom schors te eten was dit zeker elke keer weer een feestmaaltijd. 

Met scheurende geluiden trok hij het gras af en kauwde er gulzig op. Het was doodstil alleen het gekauw en gemaal was te horen bij de paarden, de vogels zongen hun liedjes en voor de rest was het lekker rustig. Tijdens het eten voelde hij de grond trillen. Het was een teken dat er iets naderde. Iets zwaars, een paard. En zo te horen een nieuw paard. Devantium wist altijd al ver van te voren paarden en andere dieren aankomen. Het was zijn instinct. Maar wat wil je? Als je leider bent geweest van rang drie n het verleden? Devantium hief zijn hoofd op. Zijn oren en ogen gefocust op het geluid wat klonk te naderen en wat deze kant op kwam. De zon scheen mooi in zijn bruine ogen. Onder zijn brede kaken hingen nog wat wilde verdwaalde haren, maar ook die zouden snel los laten.

Eenmaal een puntje aan de horizon gezien te hebben liet hij zijn hals weer zakken om weer verder te eten. Tot dat het paard op een paar meter afstand halt hield en luid snoof. Devantium zijn oren en hals schoten weer omhoog. Gericht op de witte hengst. Blijkbaar keek de hengst intimiderend van zich af want de andere paarden ontweken zijn ogen. Maar devantium richtte zijn ogen geen millimeter van de hengst af. Toen de witte hengst in beweging kwam bekeek devantium hem even. Hij was ook groot en zwaar gebouwd. Alleen zijn vacht was wit. En die ban devantium was zwart. Het was duidelijk nog een jonge hengst. Devantium zag het aan puur zijn manier van doen. Devantium was een vriendelijke hengst. Hij hielp graag paarden in nood. A,s het moest was hij je klaagmuur en hij was altijd je schouder om op uit te huilen. 

Devantium zag de witte jonge hengst steeds dichterbij komen. Devantium zijn ogen stonden warm en vriendelijk. Hij besloot hier niet zo te blijven staan en deed ook een paar imposante ruime passen naar voren waarna hij weer halt hield. Hij was nu de kudde iets uit gestapt. Eenmaal voor de hengst te staan gleden zijn ogen even over zijn hals. Hij was nat bezweet. En zijn flanken pompte op en neer. Zijn ogen gingen weer terug naar die van de hengst waarna devantium de jonge hengst diep in zijn ogen aankeek. Zijn warme en vriendelijke uitstraling was nu eenmaal devantium. Een vriendelijke glimlach verscheen naar een kleine stilte op zijn zwarte lippen. " welkom " sprak hij vriendelijk en warm. Zijn stem was laag van toon maar erg rustig en assertief. Afwachtend bleef hij op de eerste reactie van de hengst wachten. 

Met een zelfverzekerende stap nader ik de zwarte hengst die mijn blik nog niet heeft losgelaten. Op een meter afstand van hem blijf ik staan. Mijn ogen glijden over hem heen en analyseer hem. Zwart, groot, groter dan mij? Ik betwijfel het, ik was fors uitgevallen. Lange donkere manen, volgroeid en goed bespierd. Aan zijn blik kreeg ik het idee dat ie me zag als een puberende hengst, iets wat me niet volledige beviel, maar ook niet iets wat ik hem kwalijk kon nemen, omdat ik net als een puberende hengst nog aan het rondracen was. Maar soms had een paard dat gewoon nodig, de gadachte om even vrij te kunnen zijn. Ik voelde hoe de hengst mij opnam, mijn lichaam bekeek en vervolgens zijn ogen weer in de mijne liet rusten. Zijn blik was warm en vriendelijk en ik merkte dat ik zelf ook gelijk begon te ontspannen. Welkom hoor ik en ik krijg het idee dat hij denkt dat ik vanaf buitenaf kom, ondanks dat ik er al enkele dagen ben en enkele paarden heb ontmoet. Ik laat het zo, ik wou niet betweterig zijn en de hengst stond voor me open en was vriendelijk, iets wat ik waardeerde en respecteerde. Ik knik en kijk hem dan vriendelijk aan. 'Ik ben Patriot.' stel ik mezelf voor en strek mijn hals, mijn neus in zijn richting gestrekt en afwachtend of hij de kennismaking zal accepteren. *Hij is niet heel jong haha, jaar of 5/6 en redelijk uitgrgroeid, maar maakt niet uit!

Devantium zag de witte hengst voor hem dichterbij komen. Hij voelde zich niet bedreigd door de hengst. Hij zag er groot en sterk uit. Hij brieste eventjes snel en kort vanwege er een pluisje precies in zijn neusgat kwam waarna hij even zijn voorbeen naar voren zetten en zijn grote friezen hoofd even langs zijn been schuurde. Devantium kwam soms bij andere over als een hengst die misschien min achtende dingen over degene dacht, maar dat was niet zo. De gedachtes had hij niet. Hij accepteerde dat ieder paard is zoals ze zijn, en dat moet je in hun waarde laten. De hengst was wit van kleur en had manen die als een beetje goud in de zon schitterde. Ja wit was een mooie opvallende kleur. Devantium was nou eenmaal zwart en hij had er vrede mee. Hij kende paarden die een andere kleur zouden willen zijn, maar hij vond dat je jezelf lief moest hebben zoals je bent.

Hij hoorde de naam patriot die de hengst uitsprak om hem voor te stellen. Devantium knikte vriendelijk zodat hij dat begrepen had " aangenaam patriot, ik ben devantium " sprak hij toen vriendelijk en keek even achterom. De paarden hadden genoeg van het gras en gingen weer een voor een verscholen in de bossen. Allemaal hun eigen weg. Waarna devantium weer zijn blik op de witte hengst legde. " volgens mij ken ik jou nog niet, ik bedoel heb jou hier nog nooit gezien. Ben je hier nieuw?  " vroeg devantium toen terwijl hij zijn lichaam in een rust stand zetten. Devantium vond het fijn de paarden waar mee hij praten beter te leren kennen. Want ja hoe meer je kent, des te gezelliger het word op bmh. Devantium had al wel een paar ontmoet. Een maar oude bekende van vroeger, en nieuwe die hier allemaal pas zijn aangekomen. Devantium was meer nieuwschierig naar deze witte hengst. En bleef rustig staan wachten


X ahh srry was niet me bedoeling hoowr

Geduldig laat ik mijn blik in de zijne hangen, afwachtend tot ook hij zich voorsteld. Ik knik even en laat zijn naam goed in mijn gedachtes rollen, ik vergat niet graag namen. 'Aangenaam.' zeg ik een vriendelijke lach siert mijn lippen. Ik laat ook zijn volgende woorden door mijn hoofd klinken, een klein lachje siert mijn gelaat. 'Klopt, ben hier nog niet lang.´ zeg ik terwijl mijn gedachtes even afdwalen. Ik was niet het type om mezelf gelijk blood te geven, ik was het type dat de kat uit de boom keek, wou weten waar ik mee te maken had. Iets wat sommige paarden niet snapte en bij meer dan een neutraal gesprek kwam het dan ook niet. Denkend aan hoe ik hier gekomen was. Mijn kudde verlaten, mijn taak om het leiderschap over te nemen achter gelaten. Ik wou dat mijn zoektocht beantwoord zou worden. Ik wou mijn broer vinden en weten waarom hij niet meer bij onze kudde zat. Echter was ik nog geen steek verder gekomen. Ik haak mijn blik weer in de zijne en kijk hem vriendelijk aan. ´Ik ben opzoek naar iets en tijdens mijn reis kwam ik hier, waar ik al een tijdje ben blijven hangen.´ zeg ik en kijk zijn reactie aan, hopen dat hij niet doorvraagt naar mijn zoektocht. Niet dat ik daar snel verder over zou praten. ´Maar ik krijg de indruk dat jij hier dus al langer loop.´ zeg ik met een lach en richt de aandacht op hem.

Devantium knikte af en toe tussendoor als teken dat hij voor de honderd procent naar hem luisterde. Er waren paarden die tijdens een gesprek wel eens naar de lucht keken of naar de uitgestrekte velden waarnaar ze even gaan dag dromen en de helft verstaan hebben. Daar d
Had devantium een hekel aan en dus deed hij niet zo en had de andere vaak ook echt het gevoel dat ze met iemand aan het praten waren. En dat ze niet voor de jan met de korte achternaam hun tijd in iemand stopte. Even kwam er een frisse voorjaars briesje langs wat de puntjes van zijn manen deed opwaaien. De rest was te zwaar voor deze wind. Hij had nog steeds zijn ogen gericht op de witte hengst patriot.

Devantium glimlachte als hij zei dat hij hier nog niet zo lang was en dat hij op reis was en uiteindelijk hier is blijven hangen. " ik denk dat wat jij hebt zowat iedereen hier is overkomen. Het lijkt we alsof dit gebied je niet meer laat gaan. Het is hier zo fantastisch " sprak devantium vriendelijk uit. " je gaat het hier vast naar je zin hebben " sprak hij daarna uit terwijl hij even zijn staart tegen zijn flanken aansloeg, want ja die vliegen horen er toch weer een beetje bij in deze tijd. Hij hoorde de woorden van patriot als hij zei dat devantium hier al langer loopt. Devantium knikte " ja, eigenlijk al vanaf vrij het begin, maar ben er voor bepaalde redenen er even tussen uit geweest " was het enige wat devantium er over zei. Zijn verleden was niet om trots op te zijn. Hij hield het niet geheim ofzo, maar vond het nu gewoon nog niet het geschikte moment om het daarover te hebben. Hij wist niet dat devantium ooit het leiderschap van zijn broer darkness over had genomen en een tijdje leider is geweest van rang drie. Maar devantium lag deze hengst wel en als hij er om zal vragen zal devantium hem alles eerlijk uitleggen en vertellen. Maar tot die tijd hield hij daarover zijn mond dicht. 

" patriot, misschien als je het niet wil vertellen is het ook goed, maar wat is je reden van je reis. En dat het leek dat je zown haast had? " vroeg devantium terwijl hij weer even een blik op zijn bezweten lijf legde waarna hij weer zijn ogen in die van hem legde. Devantium hoefde geen antwoord als hij het niet wou. Maar interesse tonen in iemand is iets wat gewoon in devantium zat.

Met rust hoor ik zijn woorden aan, terwijl mijn blik in de zijne blijft hangen, zonder deze er ongemakkelijk in te boren. Ik had al door dat er hier veel paarden waren blijven hangen en hier hun plek hadden gevonden, misschien dat mijn plek hier ook ooit zou komen. Of er al was, maar nog niet compleet... Met dit soort gedachtes maakte ik mezelf gek en in de war en al snel verban ik ze ook weer en knik rustig. Ik hoor zijn woorden aan en was een tijd weggeweest, misschien net als ik met mijn oude kudde, als ik daar ooit zou terugkeren. Ik knik en laat het erbij, als we elkaar beter leerde kennen zou ik hem er nog naar vragen. Echter liet hij het er niet bij en vraag doelgericht naar de reden voor mijn reis. Even lijkt er irritatie in me op te komen, maar wanneer hij duidelijk maakt dat ik niet hoef te antwoorden en de oprechtheid in zijn ogen zie ontspant mijn houding al snel weer. Ik knik even en wend dan mijn blik toch af naar de velden om even enkele secondes erover na te denken. 'Ik zoek mijn broer.' besluit ik dan toch te zeggen en haak mijn blik weer in de zijne, zijn reactie afwachtend. Veel meer wou ik er op het moment niet over kwijt en ik hoopte dat hij dit respecteerde. Hij was de eerste hier in BMH die ik vertelde waar ik eigenlijk naar opzoek was en dat was al een groot teken, iets in Devantium maakte dat ik hem vertrouwde.

Devantium bleef zijn ogen op de hengst gericht houden. Naar zijn laatste vraag merkte devantium een lichte irritatie die algauw weer verdwenen was. Hij was vast een hengst die dingen graag voor zich zelf hield, die andere er niet mee op wou zadelen of gewoon liever niet over had. Devantium begreep het en luisterde toch maar zijn korte maar effectieve antwoord. Zijn broer? Zocht hij zijn broer? Devantium knikte dat hij het begrepen had. " hmm.. Hopen dat je hem vind patriot. Als je hulp nodig hebt bied ik me wel aan " zei devantium toen en zijn laatste woorden over dit onderwerp omdat hij merkte dat de witte hengst voor hem het daar liever niet over had. 

" wat dacht je er van om even een stukje te gaan lopen? Ik heb zelf een beetje dorst gekregen " vroeg devantium aan hem. Zijn keel voelde binnen in een beetje aan als schuurpapier dus hij kon een wel een slokje water gebruiken, en misschien zou het onderwerp veranderen. Devantium keek hem afwachtend aan terwijl hij even kuchte vanwege de irritatie in zijn keel.

Ik kijk hem vriendelijk aan en een kleine lach siert mijn lippen. 'Dankje' zeg ik en ik meende het. Snel gebruik maken van zijn aanbod zou ik waarschijnlijk niet doen, maar de gedachte dat iemand me zijn hulp aanbood maakte me een goed gevoel krijgen. En al helemaal als de hulp oprecht was en de blik die ik in zijn ogen zag gaven me ook echt het gevoel dat hij het meende. Ik knik en merk dan dat ik toch zelf ook wel wat dorstig ben. 'Ja, lekker.' Ik draai me om en zet mijn lichaam in beweging, ik zet het over in een lichte draf, mijn hals gebogen, mijn hoofd hoog geheven en ik laat het tempo zo tot ik weet dat hij volgt, naast me is of me heeft ingehaald. Ik was hier enkele dagen en dankzij Imagnetrix kende ik het gebied nu redelijk goed voor de korte tijd dat ik hier was en wist dus waar we heen moesten. Ik snuif de lichte geur van bloemen op, heerlijk, wat kon ik genieten van de lente.

Devantium glimlachte opnieuw als de hengst zijn hulp waardeerde. Hij deed het met liefde en alle plezier. Men moet elkaar helpen, steunen door dik en dun. Zelfs je aardsvijand heeft hulp nodig. Althans dacht devantium over dat gene misschien iets anders. Maar goed hij vond het fin dat de witte hengst instemde om even een slokje water te gaan drinken bij een beekje. Voor dat devantium het wist had patriot al aanstalte gemaakt en was in een lichte draf al onderweg. Devantium lachte eventjes zachtjes waarna hij ook zijn brede imposante lichaam in een draf zetten. Ook devantium had krachtige passen. Elke stap die hij zetten dreunde door in de grond, en elke stap die hij zetten gooide hij weer pollen gras omhoog, hij kon er niks aan doe, hij was nou eenmaal groot en lomp.

De zon scheen mooi op zijn zwarte vacht. Zijn vacht glom als een parel. Een teken dat hij goed gezond was, zijn wintervacht was verdwenen en een mooie gladde vacht was er voor terug gekomen. Onder de gladde vacht zag je zijn spieren het werk doen. Het rolde mooi onder zijn vel en de dikke aderen die er liepen pompte bloed naar zijn spieren om verzuring tegen te gaan. Naar een paar passen in draf te zijn gallopeerde hij lomp aan om patriot die al wat verder was bij te halen. Eenmaal naast de hengst vertraagde hij weer in een sukkel drafje. Zijn hals languit en zijn neusje af en toe naar de grond om even een briesje te laten horen. Ook devantium genoot net zo van het mooie voorjaar. 

Even later richtte hij zijn hoofd weer omhoog en keek even naar de witte hengst. " jij weet al aardig goed de weg, voor die korte tijd dat je hier bent! Respect hoor " sprak hij vriendelijjk uit en keek af en toe even voor zich om te zien of er geen obstakels liggen om zomaar languit te vallen. Ze zeggen wel eens hoe groter ze zijn des te harder ze vallen. Devantium wou dat nog maar even uitstellen. Maar tussen door richtte hij zijn vriendelijke ogen op de witte hengst. Hij mocht hem wel. Het was een prima paard. En devantium had zeker respect voor deze kanjer.

Devantium de grote zware hengst liep nu naast patriot. Deze witte hengst was erg groot. Groter dan devantium terwijl devantium al aardig uit de kluitgewassen was. Zie je nou wel er bestonden grotere paarden dan devantium. Hij greens eventjes als hij de hengst in gedachten ziet zinken waarna hij een kleine glimlach op zijn lippen kreeg. " een merrie? Zomaar een merrie? " zei devantium plagerig terwijl hij hem even een knipoogje gaf zodat hij wist dat hij het niet zo bedoelde maar meer als een geintje. Aangezien ze elkaar nu al wat beter kende dacht hij wel dat te kunnen maken.

Opeens zag hij patriot met zijn hals imposant draaien en focussen op een boomstam en aansprong in een gallop en er fijntjes overheen sprong. Devantium kon het niet katen en gallopeerden ook aan waarn hij er ook speels overheen sprong waarna hij even een vreugdebok gaf en genoot van deze tijd met patriot. Vroeger zal hij de eerste beste hengst vermoorden en nu maakt hij er veel plezier mee. De wind door zijn manen hief hij zijn staart even hoog op waarna hij ook de waterkant zag. Hij keek patriot uitdagend aan. " wou je een wedstrijdje doen? Vroeg devantium toen hij even weer een klein vreugde bokje maakte en dribbelde in een korte gallop. En wachtte zijn reactie af.

Devantium keek weer even in de ogen van de witte hengst. Toen hij de naam van image hoorde schudde hij even zijn hoofd met een glimlach. Die merrie was inderdaad aardig. Devantium kende haar nog wel van vroeger. Ja het was inderdaad een mooie merrie om te zien. Devantium knikte ook daarom op de woorden van de hengst. " ja zij is inderdaad mooi en erg aardig " zei hij toen als hij de witte hengst in zag gaan op zijn uitdaging. Hij bekeek de witte hengst hoe hij aansprong in een krachtige rengallop. Devantium reageerde ook door ook een harde schelle hinnik liet horen waarna hij zijn hals in een krul gooide en ook zijn zware lichaam in een gallop zetten. Devantium was wel snel maar patriot was duidelijk sneller. Devantium moest het meer van zijn kracht hebben. Hij droeg zijn volle zwarte staart hoog in de lucht. Zijn neus horizontaal in de wind waarna de wind zo sterk werd door de snelheid hij zijn voorhoofd tegen de wind in duwde. Zijn oren verdwenen in zijn dansende lange dikke manen en zijn ogen straalde het geluk uit wat hij voelde.

Hij vond het heerlijk. Een echte friezen gallop was te zien. Zijn krachtige benen hoog opgetrokken waarna ze met een klap op de grond neer kwam. Tegenovergesteld van Patriot dat hij leek te zweven leek devantium een buldozer die de grond omploegde met zijn grote brede hoeven. Zijn brede achterhand zette alle kracht in wat hij had maar kon de hengst niet inhalen. De spieren van Devantium waren goed te zien onder zijn gladde vacht. Aders liepen duidelijk over zijn spieren heen om genoeg zuurstof naar zijn spieren te sturen om verzuring te voorkomen. Ja het was een mooi gezicht om een grote witte en een grote zwarte hengst te zien racen. Paarden waar ze langs stoven bleven kun nakijken tot dat ze uit hun gezicht verdwenen waren. " hiii haaaa " schreeuwde hij vrolijk bijna veulen achtig. De beek kwam steeds dichterbij nog even en ze waren er en kon devantium zijn ruwe keel verzachten met het heerlijke water.

Ik voel door de trillingen in mijn hoeven dat Devantium volgt, ik kijk om en een lach verschijnt op mijn gezicht. Hij was niet sneller, maar snel was ie zeker. Het sierde, hoe hij een stuk sierlijker dan ik achter me aan gelopeerde. Hoe zijn lange manen en sokken met alles mee dansden en zijn benen hoog op getild werden. Ik hinnek even luid en een wilde spontane vreugde bok toont mijn stemming nog meer. De blikken van paarden die ons volgen maken me nog vrolijker. Of ze ons nou voor gek verklaren of jaloers zijn op de vrijheid waar wij even van genieten, het maakt me niet uit, ik genoot. Ik voelde hoe de grond onder ons zachter word en verandert in vers gras, lente gras. Ik vertraag mijn tempo, mijn flanken gaan op en neer, mijn neus groot, licht zweet in mijn hals en aders verspreid zichtbaar. We hadden toch wel een flinke tijd staan rennen en ondanks dat mijn conditie zo goed als perfect was, was dit wel fysiek inspannend geweest. Ik ga over in een draf en haak mijn blik in die van Devantium, waarna ik begin te lachen ´Dat was ff lekker!´ zeg ik, het maakte niet uit dat het een wedstrijdje was, ik had niet gewonnen en hij niet verloren, we hadden genoten. M´n dorst was echter groter en ik laat mijn hoofd zakken om mijn lippen in het water te hangen.

Devantium gallopeerde nog steeds heerlijk vrij achter Patriot aan die even achterom keek en vervolgens een vreugdebok sloeg. Devantium genoot volle teugen. Zijn zware lichaam vertraagde ook zodra hij het lekkere gras onder zijn hoeven voelde. Het leek wel alsof het een soort van bed was van gras. Of kwam het omdat deze twee niet zo licht gebouwd waren. Hij keek vriendelijk in de dampende witte hengst. Devantium was net zo. Zijn flanken bewogen op en neer, zijn neusvleugels wijd. En zijn lange manen hingen half op zijn rug. Hij hoorde de stem van hem en knikte. " dät was zeker genieten " zej hij enthousiast waarna hij zich al met een schuddende nek in beweging bracht. Hij ging naast de hengst staan en raakte ook met zijn lippen het water. Heerlijk had hij het verkoelende water. Hij voelde hoe het koude water zijn keel verzachten en zijn tong werd steeds roziger en slijmeriger. Eenmaal klaar met drinken hief hij zijn hoofd op. " hee,, hee,m dat lucht op " sprak hij met een diepe maar een voldane zucht. Waarna hij even naar Patriot keek en toen naar zijn spiegelbeeld.

" patriot, ik zit ergens mee, en aangezien jij nu toch een van me beste maatje bent besluit ik het met jou te over praten " sprak devantium en zuchtte even diep. " ik kan naar rang twee, maar ik wil het calliope vertellen, mijn merrie. Maar heb haar al dagen bijna een week niet meer gezien. Wat moet ik doen? Want eenmaal n rang twee is een relatie met haar ondenkbaar. Ik wil het haar vragen maar kan haar dus al een hele poos niet vinden, de tijd dringt. De leiders ban twee hebben het geduld ook niet voor altijd. " lege devantium uit. Waarom aan deze witte hengst? Devantium vertrouwde hem. Daarom 

Ik voel hoe het water mijn keel inglijd en mijn dorst stilt, ik hef mijn hoofd, neem een diepe hap lucht en plaatst al snel mijn lippen weer in het water om weer een paar flinke slokken te nemen. Hmm, heerlijk! De geur en lucht van vers water, lekker zeg! Verderop zie ik een vis opspatten en hef mijn hoofd, een lach op mijn gezicht. Bijna krijg ik de neiging om te gaan zwemmen, maar ik zal nu niet hals overkop het water in duiken. Ik hoor zijn woorden en kijk hem aan, breed lachend en bevestigend knikkend. Wanneer ik zijn stem ernstig hoor richt ik mijn blik op de zijne en laat deze niet meer los, ik hoor zijn woorden en wend mijn blik even af, duidelijk nadenkend. ´Zoeken, blijven zoeken, het is je eigen keus of je wilt gaan of niet, maar ze hoort het in ieder geval te weten en haar mening te kunnen geven.´ zeg ik en richt mijn blik weer terug. Waarom vertelde hij dit aan mij? Ik kende hem net en nou al vertrouwde hij mij, dit gaf me een trots gevoel en ik ben blij dat hij dat deed/

Devantium luisterde de woorden aan van de witte hengst. Hij knikte. Patriot had gelijk. Hij moest blijven zoeken naar de merrie, blijven roepen. En haar mening vragen ze had het recht om er over mee te beslissen. Calliope was alles voor devantium. Alles. En zo ook delight het kleine veulentje. Devantium wist dat hij haar wel zou vinden. Alleen niet wanneer. Maat het maakte hem niet uit. Ook niet als daarbij zijn kans om een rang hoger te staan op het spel staat. Devantium bewoog even onzeker zijn oren waarna ze weer op de hengst gericht waren.

" je hebt gelijk. Ben ook gewoon bang dat er wat gebeurd zal zijnet haar, dat ze ergens is waar ze alleen staat. " sprak de hengst en keek patriot aan. De blik van devantium stond hard nadenkend. Waar kon hij nog zoeken? Hij besloot calliope snel te vinden, en hopen dat het allemaal lukte. Devantium zuchtte diep. " bedankt, vriend " sprak hij toen op een dankbare toon uit. Want dat was devantium. Dankbaar, dankbaar voor de moeite en de gezelschap.

Ik zie hoe het hem dwarszit en hoop oprecht dat het lukt om haar te vinden, zo te zien houd hij echt van d'r en is bereid alles te geven. 'Als ik iets kan doen, moet je het maar laten weten,' zeg ik en druk even vriendschappelijk mijn neus tegen zijn schouder aan om vervolgens mijn blik even in de zijne te laten rusten maar dan over het water te laten glijden. Wat hij had, met zijn merrie, dat had ik nog nooit gehad en stiekem hoopte dat ook ik ooit zo weg kon zijn van een merrie, haar alles zou willen geven en een gezin kan krijgen.