Gulzig drukt de hengst zijn neus het water in en neemt een paar flinke slokken van het koude water. De regendruppels die op zijn rug waren beland hadden zich inmiddels een weg naar beneden gevonden tussen zijn dikke bos krullende manen die verdeeld over zijn hals lagen en dropen langzaam langs zijn benen naar beneden en stopten uiteindelijk bij de drassige ondergrond.
Het was sinds zonsopkomst niet meer gestopt met regenen maar dat weerhield Reducto er niet van om naar buiten te gaan. Hij hield van het water, en van de kletterende regen op het bladerdek boven hem.
In een rustige beweging heft de hengst zijn hoofd weer op en kijkt de rivier af, richting het lager gelegen dal. daar waar de rivier op zou splitsen in verschillende watervallen en uiteindelijk uit zou monden in de zee. Het was een prachtig spektakel en hij hield er van om er naar te kijken. de rivier, en dan met name het water ging altijd zijn eigen weg. Net zoals Red.
Kort sluit hij zijn ogen en dacht terug aan vroeger, hoe het was geweest toen hij hier net was. Toen hij nog een jonge onervaren hengst was geweest. Nu was hij oud. Afgeleefd en de emperor van heel het gebied. Hij had zich naar boven weten te vechten, en daar was hij maar wat trots op geweest. Ondanks de vele tegenslagen waar hij te maken mee had gehad.
Red opent zijn groene ogen weer en struint het gebied wat af. Zonder Skyfall wist hij niet precies wat hij met zijn dagen aan moest. Hij hield ervan om bij haar te zijn, ze had een eigen wil, was nuchter en had altijd iets om haar dagen mee te slijten. In dat opzicht was Reducto een tegenpool en daarom klikte het zo goed tussen hen.
Een vage gestalte doemt niet veel later op in zijn ooghoeken met de geur dragend van een merrie. Hij had de witte verschijning al aan zien komen maar had er niet veel aandacht aan besteed. Er waren zoveel dieren die zich richting de rivier begaven. Zoveel die hij dagelijks zag.
De hengst besluit zijn lichaam weer in stap te zetten een stuk de rivier in, met het water klotsend tegen zijn benen stapt hij de rivier door niet bedenkend dat hij zich richting de merrie begaf. Zijn blik is lichtelijk nors en zijn oren zijn half naar achteren gedraaid. Totaal in zichzelf gekeerd.
’Reducto?’ De zachte warme stem dringt zijn gehoorgang binnen en even stopte hij met ademen. Dit was de stem die hij al zo lang niet meer had gehoord maar toch nog zo bekend in zijn oren klonk. De stem die hij had liefgehad, had gehaat en verafschuwd. -Haár stem-.
Ben jij het echt? De hengst zijn neusgaten sperren open en nu drong de geur pas echt tot hem door.. Image.. Zijn hoofd heft hij op en met zijn groene ogen kijkt hij naar de kleine witte merrie, die zich intussen richting hem begaf. Ze zag er verzopen uit, haar manen hingen slap langs haar prachtige lichaam. Maar er waren nog altijd die blauwe ogen, die ogen die altijd warm naar hem hadden gekeken. En nog steeds.
Het bleef stil, normaal gesproken wist de hengst wat hij moest zeggen en hoe hij iets moest verwoorden. Maar bij de witte merrie had hij altijd problemen gehad.
Image.. komt er uiteindelijk maar tussen zijn lippen door.
Wat doe jij hier zo ver bij Rixan vandaan mompelt de hengst op een nukkige toon. Waarna hij zijn lichaam richting haar begeeft.
'OUR GAMES OF MAKE-BELIEVE ARE AT AN END'