Onderwerp: There and back again - Dormoir wo 11 nov 2015 - 20:24
Dravynea 'The cave you fear to enter, Holds the treasure that you seek'
Zachtjes tikken de regendruppels op het bladerdak, het zorgde voor een heerlijk geluid waarbij Dravynea zo kon weg dromen. Ondanks dat vyn niet hield van de donkere wolken of de gure wind, ze hield van de geur van de regen, de prachtige melodieën die door het woud klonken van de vele druppels die maar blijven vallen. Ze hield van de regen, met haar grote blauwe ogen kijkt ze toe hoe de vele druppels rimpelingen veroorzaken in het water en met een gefascineerde blik ziet ze hoe haar spiegelbeeld in verschillende golven uit elkaar spat, opnieuw en opnieuw.
Toch gaf de merrie de voorkeur aan de dieptes van de grotten, waar je in de duisternis weg kon schuilen tot dat niemand je meer zou kunnen vinden. En ze had het voordeel dat de kristallen die ze meedroeg op lichte wanneer het donker werd, gelukkig kon ze deze zelf ‘besturen’. En kon ze het licht laten schijnen wanneer ze maar wilde.
Dansend als een hert op haar hoge slanke benen beweegt ze haarzelf moeiteloos voort tussen de bomen door, het stromende water van de rivier volgende. Ze wilde niet af wijken van de stroom water, eveneens was er niet veel anders dat haar aandacht greep. Dit waren haar eerste dagen geweest in het gebied van de blauwe maan. En veel was er nog niet gebeurd. Ze had er eigenlijk wel meer van verwacht de verhalen zo aanhorende. De schimmen die dit gebied zouden teisteren, Vin had verwacht dat ze zelfs zonder de blauwe maan het gebied zouden binnen dringen, maar niets is minder waar. het enige spannende wat de kleine merrie tot nu toe had gezien was een ruzie tussen twee hengsten… meer niet.
Na nog enkele minuten te hebben gelopen ziet ze een verschijning lopen. Haar blik veranderd meteen naar een lichte glimlach en enthousiast draaft ze richting de verschijning. ‘Hallo daar vreemdeling’, mompelt ze. Haar stem is zacht en warm, en vragend priemt ze haar oren naar voren.
GhostAttack
Profile Number of posts : 133 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: There and back again - Dormoir vr 13 nov 2015 - 22:55
Het slechte weer hield maar aan. In eerste instantie had de grulla hengst grijnzend het hele gebied doorkruist, genietende van de rust die een beregend landschap hem gaf. Hij kwam haast geen paarden tegen, zolang hij maar op de open delen van BHM bleef. En dit deed hij dan ook. Zijn crème witte vacht was de laatste tijd enorm gegroeid tot hij een behoorlijk dek van haar overal op zijn lichaam had. Het had hem heerlijk warm gehouden op de eenzame tochten die hij zo graag maakte, had hem droog gehouden terwijl hij door de stromende regen struinde en zich de koning van het gehele gebied voelde. Maar overmoed komt voor de val; zijn vacht had de laatste bui toch niet zo heel geweldig gevonden en het water was langzaam verder gekropen dan zijn dekharen.
Zijn houding was dus ook precies hoe hij zich voelde; miserabel. Hij had het koud, was er compleet klaar mee en wilde droog staan. Maar de drang om alleen te blijven was op het moment toch groter; de hengst had er geen zin in om onder het semi-droge bladerdek een ‘huppelmerrie’ tegen te komen. Die tegen hem zou praten. En blijven praten. Hoe bot zijn antwoorden ook zouden worden. Hij had het gehad met de merries, voor nu dan toch. Iedere keer opnieuw, met druilerig weer, kwamen ze terug. De gedachten, aan háár. Aan zijn zoon, die op een dag simpelweg vertrokken was, en die hij nog altijd niet gevonden had. Hij had hem gevolgd, door gebieden groter dan BMH. Had hem af en toe even gezien. Maar nee, hij had de jonge hengst nog steeds niet gesproken.
De regen was aan het minderen, maar dat maakte nog steeds geen verandering in de hoeveelheid water in de ondervacht van het paard, terwijl deze langs een beekje bleef lopen. Toch maar op zoek naar een droge plek om te staan. Maar de grulla had geen geluk; een merrie op enorme stelten kwam het beekje langs gelopen, precies in zijn richting. Maar de slanke bouw en lange benen van de merrie waren niet het enige dat zijn aandacht trok; de merrie had op verschillende delen van haar lichaam kristallen. Dormoir wist dondersgoed dat hij een ontzettend simpel uitziend paard was, hier in dit vreemde land; hij had al heel wat bijzondere kleurtjes langs zien komen. Maar deze merrie was toch wel een uitzondering. Hij kon zich dan ook niet inhouden en keek de merrie even nieuwsgierig aan, tot ze hem ook door bleek te hebben. En toen was het natuurlijk al te laat. ‘Hallo daar, vreemdeling,’ mompelde de merrie met een warme stem. Vreemd, hoe de kristallen rauw en koud oogden en er vervolgens zo’n warme stem uit kwam. ’Je ziet er zelf ook niet uit alsof je hier heel bekend bent,’ was zijn botte response. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij haar kort in de ogen keek. ’Zeg, jij bent nog droog. Waar kom je vandaan, vreemdeling?’ herhaalde hij haar benoeming, terwijl hij met zijn blauwe ogen even om zich heen keek. Hij moest bezig blijven. Ze mocht hem vanalles vinden, maar geen creep omdat hij te lang naar haar kristallen bleef staren. Maar hoe was dat daar in hemelsnaam gekomen? ’Zeg eens, doet het pijn, die dingen?’ Kort maakte hij een beweging naar de dingen op haar schouders, waarna hij zich niet langer toestond ernaar te kijken.
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: There and back again - Dormoir do 4 feb 2016 - 14:02
THE CAVE YOU FEAR TO ENTER
HOLDS THE TREASURE
Het dichtbegroeide bos zorgde ervoor dat Vyn haar oriëntatie gedeeltelijk kwijt was geraakt en daardoor niet wist welke kant richting de kudde ze nou uit zou moeten. Ondanks dat ze haar weg niet kon vinden hield de merrie van het bos, de geur, de verschillende kleuren die de winter met zich mee droeg en de fascinerende dieren die je in het woud zou kunnen vinden.
Toch gaf de merrie de voorkeur aan de dieptes van de grotten, waar je in de duisternis weg kon schuilen tot dat niemand je meer zou kunnen vinden. De verhalen die het woud, de bomen en planten met zich meedroegen vielen in het niets bij wat voor verhalen en grot met zich meedroeg. Duizenden jaren bestonden ze, ontstonden ze en verschuilden diverse wezens zich in het donker. Vyn had altijd de voorkeur gehad aan de donkerste meest diepe grotten. Grotten waar de gangen tot kilometers diep rijken, en waar de meest dappere paarden zichzelf niet in durfden te wagen. Daar voelde zij zichzelf het gelukkigst. Want; In het donker kon de merrie toch haar weg vinden, niet dankzij haar scherpe ogen maar dankzij de paars/blauw kleurende kristallen die zich vergroeid hadden op haar rug en benen, en rond haar ogen. Tientallen kristallen hadden zich op haar lichaam bevestigd. En dat maakte de merrie speciaal. Zonder ze, zou ze een simpele lever kleurige merrie zijn met helder blauwe ogen. En wie dacht dat ze haar kristallen nergens voor kon gebruiken had het mis, ze kon het licht van haar kristallen gebruiken in de meest donkerste gangen, ze kon ze laten schijnen en gebruiken om wonden te genezen, licht in donkere dagen te brengen en gevaar te ontwijken.
Maar het lot had andere ideeën met de kleine merrie. Haar blik was gevallen op een ander paard ze had haar lichaam richting hem begeven en hem begroet. Echter was de reactie die ze kreeg niet helemaal wat ze had verwacht. ’Je ziet er zelf ook niet uit alsof je hier heel bekend bent,’ De merrie draaide kort haar oren weg en hief haar hoofd iets hoger op. Dat klopt vreemdeling Nog voordat ze haar zin had af kunnen maakte begon de hengst alweer te spreken ’Zeg, jij bent nog droog. Waar kom je vandaan, vreemdeling?’Mijn naam is Dravynea, Vyn of iets dergelijks volstaat. ik kom uit een gebied genaamd Dunmer, Maar ik denk niet dat je dat kent. zucht de merrie kort. Niet veel later begint de hengst dan weer te praten’Zeg eens, doet het pijn, die dingen? waarna de merrie meteen een antwoord voor hem klaar had. Mij doen ze geen pijn begint de merrie kort Maar ik heb altijd al eens uit willen proberen of ze echt zo scherp zijn voegt ze er uiteindelijk met een lichte grijns aan toe. Maar zeg eens vreemdeling, Hoe mag ik jou noemen??
