In stilte had de creme beige merrie zich verplaatst naar Minanter. Hoewel Serah tegenwoordig in de vierde rang leefde met haar eigen kleine familie bestaande uit Serano en Leventian kon ze het toch niet laten om zichzelf als de verzorgende merrie die ze was te ontvermen over de kuddes van het gehele land. Misschien kwam dan zo haar gave om de zieken en zwakken te genezen meer van nut dan opgesloten in Ferelden. Want ja. Serah voelde zich af en toe niets meer dan wat ze ooit geweest was. Hoewel zij en haar zus hun oude kudde en hun verleden lang achter zich gelaten hadden. Zij Snow in haar verleden had laten vallen. Nog altijd voelde ze zich net zo opgesloten als vroeger beschermt en geliefd alsof ze breekbaar was. Ondertussen was haar oudere zus Councillor van de derde rang en was haar partner afgestapt van zijn rang als Emperor. Haar zoon was nu General nadat ook hij Emperor geweest was. Alles leek vreemd te zijn en hoe meer Serah er over na dacht. Hoe minder ze tussen hen thuishoorde.

Ze hoorde hier thuis. Tussen de grote kudde anderen helpen. Hoewel je soms ook hard nieuws over zou moeten brengen. Zoals nu zocht ze de moeder van het arme kleine ding dat de blauwe maan niet overleefd had. Ze had het lichaam van het veulen gevonden vlak buiten Vyrantium en ze wist zeker dat het een rang een merrie geweest was bij wie de kleine jongen thuis had gehoord. Maar niemand leek de merrie te herkennen. Eigenlijk had ze de hoop al opgegeven. Maar hoop had een vreemde manier van toch opnieuw opduiken, ze werd op haar schoft geduwd door een kleine merrie en sierlijk draaide Serah haar hoofd om. "Volledig zwart.. Met een witte sok." Haar hart leek even te breken e nze draaide haar lichaam compleet bij. "Dus jij bent zijn moeder.. Het spijt me vreselijk.. Ik was er niet optijd bij.. Achilles heeft hem gevonden.." Haar stem normaal zo zacht en warm was nu droevig. Zij zelf was een moeder. Hoe kon ze niet de pijn voelen wetend dat deze merrie. Deze moeder haar gehele wereld in zou storten bij dit nieuws. "Het spijt me.."

-If I may c: Kon het niet laten.

Haar blauwe ogen stonden meelevend terwijl ze naar de jonge merrie keek die haar vertelde dat zij niet de moeder van het overleden veulen was. Zachtjes zuchtte Serah en knikte langzaam naar de merrie. Blij dat er meerdere in de kudde waren die om het welzijn van de jongere en de zwakkere onder hen gaf. "Zijn moeder leeft zeker ook niet meer." Mompelde ze bijna prevelend en schudde haar ranke hoofdje heen en weer. De emotie wegduwend. Diep haalde ze adem en keek haar met een schuin hoofd aan. "Het zijn schimmen lieverd.. Ze zijn veel lager gevallen dan enkel veulens aanvallen." Mompelde ze zachtjes een trieste blik in haar ogen voor ze iets meer kracht in zowel haar ogen als haar stem kreeg en opkeek naar de witte beige merrie. "Het is een handige tip die ik je zal meegeven. Ik neem aan uit jouw vraag dat je nog niet lang in het land van de blauwe maan bent." Serah zuchtte. "Leer alle schimmen bij naam. Het kan je leven schelen als je weet hoe je met iemand om moet gaan. Ik kan het je leren?" Een warme glimlach gleed over haar lippen naar de merrie kijkend. Hopend dat ze het verlies van het hengstenveulen zo tenminste iets kon verzachten.

De lichte pijn glansde door haar blauwe ogen. Twee levens verloren door de monsters. In stilte maakte ze een klein schiet gebedje voor de twee gevallen onschuldige wezens voor ze haar blauwe ogen weer over de merrie voor haar neus liet glijden. Ze vroeg of de kennis die Serah bezat haar al eens had gered. En tja.. Dat was nou niet een te makkelijk antwoordt om te geven gezien ze door twee. Nee inclusief haar zoon drie paarden iets te beschermdt werdt. Zowel Lightning haar zuster als Serano stonden zo klaar om voor haar tussen de zielloze wezens te springen. Over Leventian nog maar te zwijgen. Terwijl ze zelf niet zwak was. Ze zou zelf dan wel niet kunnen vechten maar de merrie bezat de kracht om wonden te genezen. Dat moest toch ook wel ergens goed voor kunnen zijn? Maar was ze daarmee ook gelijk gedoemt om aan de zijlinie te staan wachtend tot een slachtoffer bij haar kwam.. "Niet mij persoonlijk." Mompelde ze uiteindelijk toch eerlijk. "Maar wel degene die dicht bij mij staan. Degene waar ik van hou.." Een warme glimlach gleed over haar lippen terwijl ze naar de merrie keek. "En uiteindelijk heb ik liever dat zij voortleven met mijn wijsheid dan dat ik eenzaam door zou leven in een wereld zonder liefde."