The breaking of thoughts

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

[td]

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

Een zwart witte merrie draafde op haar gemakjes rond. Nog steeds geen bestemming voor ogen. Er was dan ook nog veel te ontdekken. Achter dat ze zich had kunnen wassen in dat beekje voelde de merrie zich al een heel stuk netter. De rode hand op haar schouderblad was nu dan ook weer zichtbaar. Het enige wat haar nog aan de mensen deed herinneren. haar ogen werden harder... Azure haar oren draden naar alle kanten op. Luisterend naar verdachte geluiden. Niets .. Het was hier stil, als je het gefluit van de vogels en het geritsel van de bomen niet meerekent.
Azure dwong haar lichaam tot stilstand en keek even rond. Wanneer er niks te bezien viel en alles veilig leek te zijn, boog ze haar hals om dan op haar gemak te grazen. Af en toe bij het kauwen op het gras, keek Azure in het rond. Het is stom van iemand om niet soms eens de omgeving te checken. gevaar kan altijd uit onverwachte hoeken komen.

Achter dat de merrie weer genoeg had, zette zichzelf weer aan tot een stevige draf. Nog geen enkele keer was ze degelijk gestopt om even een tijdje te rusten. tenzij je de gesprekken met twee paarden er bij rekende. Achter nog een goed uurtje te hebben rondgedwaald besloot ze even om wat rust te nemen. De merrie wou dan ook juist gaan zitten toen ze een takje hoorde breken. meteen was ze op hoog alert. Haar oren waren in haar nek gedrukt en al haar spieren waren opgespannen. " Wie is daar?" Haar stem was duidelijk en liet geen enkele emotie horen.

For: Larethian

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

Larethian
"all things it devours: Birds, beasts, trees, flowers;
Slays kings, ruins towns, And beats high mountains down."

De flanken van de hengst gaan hevig op en neer, zijn ademhaling is snel en zijn sokken zijn nat van het water uit het riviertje waar hij doorheen stampte. Zijn gevlekte lichaam beweegt zich voort in een soepele maar ijdele tred, ondanks dat hij vroeger aangezien werd voor minderwaardig bewoog hij zich nog altijd trots voort. Die tijd was al lang vervlogen, en verbitterd dacht hij daar aan terug. Hij had het nooit afgesloten, en voelde de woede nog altijd bruisen als hij er aan terug dacht. Het vertrouwen dat hij had gehad in zijn vrienden en familie had hem het leven zuur gemaakt, alles was hem afgenomen, en hij had er tot bloedens aan toe voor moeten vechten en dat had hij gedaan, Hij had zich altijd ingezet voor zijn eigen belang en dat zou deze hengst blijven doen. Dat was tot nu toe het enige geweest wat hem had beziggehouden... zichzelf.. Dat was het enige waar het in Larethian zijn leven om draaide. De rest deed er niet toe. Larethian was het levende bewijs dat haat écht bestond.

De hengst was groot, haast reusachtig, imposant, arrogant en vreselijk ijdel met een blik waar zo'n beetje geen enkele emotie uit te lezen viel: Enkel de kleur van zijn ogen verraadde zijn stemming: zwart stond voor woede, zeeblauw voor rust en kalmte. Doorgaans dan. Maar wanneer Larethian op zijn best was, wanneer deze imposante hengst zijn ultieme, verraderlijke zelf was, waren zijn ogen donker, zeeblauw, als een wilde stormende oceaan waar geen eind aan leek te komen. Alsof alles en iedereen overspoelt werd door het hevige zeewater en niemand daaruit kon ontsnappen.

Larethian had de brandende zon van Seheron vandaag ingeleverd voor de beboste gebieden van Minanter. Het maakte de hengst niks uit dat zijn gebied Seheron was, 'ze' konden hem er niet van weerhouden om naar andere gebieden te reizen. Niemand kon dat punt uit. Laret ging waar hij wilde, woonde waar hij wilde en ondanks dat ze hem hier meerdere malen al verjaagd hadden maakte het hem niks uit. De ex schim zet zijn lichaam in stap en bekijkt het landschap wat nu voor hem lag. Elke millimeter afspeurend en elke geur in zich opnemend. Vele waren hier gepasseerd. En elke geur zou hij een naam kunnen geven enkel was er een geur die hem niet bekend voor kwam. En dus besloot de shire zijn lichaam weer in stap te zetten en uit onderzoek te gaan. Hoe groot en grof hij ook was, hoe makkelijk hij zich tussen de bomen door kon bewegen. Tot na een aantal passen te hebben gelopen er een "Wie is daar?" door het bos klinkt. De hengst draait vrijwel meteen zijn oren in zijn nek, en zoekt de omgeving af. "Dat gaat je niks aan." Sist hij als antwoord.

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

Al de hele dag zat Azure met de gedachte over de blauwe maan... De merrie wou er meer over weten. Dat ze zichzelf beter kon voorbereiden. Ze hield er niet van om in het duister te moeten tasten en dingen beginnen te gokken. uiteindelijk kan dat je leven kosten. De vraag was alleen waar kon ze meer informatie vandaan halen. Azure wou Romero niet nog meer ondervragen. Daarnaast wist de hengst nu ook weer niet alles. Lichtjes zuchtte ze. Het is zo frustrerend dat ze zo weinig van deze plaats wist. Azure was meer iemand die zoveel mogelijk info wou verzamelen. Vermoeid van de zwerm gedachten in haar hoofd, keek ze rond. Er was niet echt veel te zien... Achter dat de zwart witte merrie nog ongeveer een uur rond had gedwaald, besloot ze om te rusten. Iets dat haar blijkbaar niet gegund is. Ze Zat nog niet eens neer of ze hoorde verschillende takjes breken. Meteen vroeg ze dan ook wie er daar was. Het antwoord daarin tegen beviel haar niet. De irritatie was er dan ook weer bij haar omhoog gekomen.' Dat gaat me wel aan, aangezien je mijn rust hebt verstoord. " Azure haar eigen oren had ze strak in haar nek gedrukt en elk spiertje in haar lichaam was gespannen. Ze was nog best gespierd voor een merrie. Ze zette zich klaar voor ieder moment in actie te schieten als het nodig zou zijn. al hoopte ze van niet. " Ga je jezelf nog tonen of ga je vertrekken" voegde ze er vragend aan toe

volgde wordt beter Dx

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

Larethian

"ALL THINGS IT DEVOURS: BIRDS, BEASTS, TREES, FLOWERS;
SLAYS KINGS, RUINS TOWNS, AND BEATS HIGH MOUNTAINS DOWN."

Na zijn antwoord uitgesproken te hebben ziet hij de kleine merrie vanuit zijn ooghoeken bewegen. Zijn blik is kil en uiteindelijk houd hij dan ook halt. Een aantal meters bij de merrie vandaan.

Nou nou, niet zo hooghartig doen kleine merrie. De shire hengst stapte in de richting van de kleine gevlekte merrie. Zijn blik was nors en zijn ogen waren zwart. Wie zegt dat ik jouw rust verstoor. Ik loop hier gewoon. Dat jij nou in de weg ligt kan ik niks aan doen.bijt hij haar toe zijn oren ligt in zin nek draaiend. Niet echt een goede manier van kennismaken vind je niet snuift hij haar toe. De rust keerde weer lichtjes terug en zijn ogen begonnen hun blauwe kleur weer terug te krijgen. Hij had de chaos in zijn hoofd weer onder controle.

**Profile**

» Our life is what our thoughts make it.~ open
» grey sky, grey thoughts.

The breaking of thoughts

The breaking of thoughts

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen