Gotta love the dark. [Ayana]

Zijn passen gleden genadeloos snel onder hem door, de grond raasde verder en verder en verder in het onophoudelijke ritme van zijn zware hoeven. Dag in, dag uit hij was niet gestopt, hij had niet gerust tot de grens van zijn koninkrijk weer voor zijn hoeven lag. Hij was twee weken geleden verdwenen, gesmolten onder het oog van de kudde, herenigd met de schaduwen. Sommige zeiden dat hij aan de bosrand samengesmolten in de schaduw naar de kudde toe keek, anderen beweerden dat de duivel hem terug had geroepen. Slechts weinigen geloofden dat de almachtige Avanti buiten BMH was gegaan, dat hij de grens was overgegaan die hij nooit eerder was over gegaan. Slechts één wezen wist waar hij afgelopen twee weken was geweest, wat hij was gaan doen. Ayana had het schimmenrijk van hem overgenomen als rechtmatige Alpha tot haar leider terug zou komen en dat was … vandaag. Voor wat al de rest interesseerde had hij inderdaad de hele tijd aan de bosrand staan toe kijken naar de kudde. Voor de weinigen die dachten dat hij dood was, wel, jammer dat hij ze daar telleur moest stellen, helaas was onsterfelijkheid even krachtig buiten deze grenzen dan erin. Maar wat ze zeiden was waar, laten we zeggen dat Avanti wel weg was naar hel en terug, dat hij zijn enige echte meester was gaan opzoeken, de duivel. Daar kon zijn lichaam immers over meespreken.

Het bloed drupte uit de ontelbare wonden op zijn lichaam. Zijn neusgaten sperden zich aan een razend tempo open en dicht terwijl hij de grens van BMH over stak en gelijk weer in zijn rijk kwam te galopperen. Zijn vacht was kletsnat, schuimde, de sneeuw zat samengekoekt met zijn dikke wintervacht en het smeltende water ervan prikte in de diepe wonden op zijn lichaam. En dan waren er die paarse ondoorgrondelijke harde ogen waarmee hij Ferelden binnen galoppeerde zonder dat iemand oog had kunnen leggen op zijn lichaam, op zijn snelheid. Het was pas als de bomen rondom zich heen kwamen dat hij vertraagde en terug kwam in een snelle zelfzekere stap. Zijn oren bleven plat in zijn hals liggen en het beetje normale aan zijn hele lichaamsbouw leek weggestorven te zijn met zijn reis buiten BMH.

Hij galoppeerde Vyranthium binnen op het tempo waarvan je zou denken dat er hem iemand achterna zat. Hier was geen sneeuw, hier was enkel maar modder, dood en verderf. In één enkele seconde kon hij opmeten dat zijn schimmen er niet waren, ze hadden allemaal geen flauw idee dat hij in eerste instantie weg was, buiten Ayana dan. Zijn zwaar pompende lichaam kwam tot stilstand, zijn blik ging rond, op zoek naar iets vers dat nog niet oud genoeg was. Er lag een merrie op de grond, ze was dood, maar ze had nog iets in haar lichaam dat Avanti kon bekoren. Heel zijn lichaam trilde, het zweet drupte van zijn lichaam, zijn flanken gingen zwaar op en neer, het bloed druppelde heftig uit alle wonden op zijn lichaam. Hij zette zijn tanden in de merrie en deed zich te goed aan haar bloed … wat ijskoud was. Niet zo heel lekker maar genoeg om hem een beetje extra energie te geven. Toen hij stopte voelde hij dat hij werd bekeken, hij draaide zijn hoofd, twee paarse ogen staarden het donker in. ‘Ayana.’ Fluisterde hij zacht. Ze was zowaar de enige die hij in die twee weken had gemist, de enige die hem compleet maakte, de enige aan wie hij alles zou geven wat aan hem toe behoorde…

» We've gotta take this
» Gotta Catch 'em all.
» Ayana
» Something isn't right about this feeling ~ Ayana
» Never been so angry before. [Ayana]

Gotta love the dark. [Ayana]

Gotta love the dark. [Ayana]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen