Thriumphs vier hoeven stonden in de modder genesteld. Na lange tijd had de modder zich om zijn hoeven heen gevormd en was hard geworden. Hij was het toppunt van verveeld te noemen, er was een afwezigheid van drie schimmen en dat liet een zekere onzekerheid achter. Hij had echter zijn gedachten niet laten rusten, het was op volle toeren bezig met plannen maken, situaties creeëren om straks de ultieme chaos te kunnen ontketenen.

Een zachte geluid van barstende modder was te horen toen zijn hoeven eindelijk afscheid namen van o zo vertrouwde plek in het hart van Vyrantium. Zijn gedachten hadden de plannen gesmeed en zijn verveeldheid was over de top gegaan. Zijn spieren brandde voor meer beweging en zijn maag vertelde hem dringend naar eten te zoeken maar hij negeerde het, het was er niet de tijd voor. De kille blauwe ogen hadden een doel gesteld voor de schim die hem destijds had ingewijd.

'Fluffy..' Grinnikte de jonge schim kil terwijl zijn benen hem de laatste stappen bezorgde. Hijzelf leek in het niet te vallen naast de ruim twee meter hoog en bijna even zo brede hengst. Toch had de roan hengst geen angst voor Achilles, al zou hij altijd zijn respect hebben. Hij blikte naar een misselijkmakend koppeltje dat veel te gelukkig was en rolde zijn ogen. 'De kuddes zijn al tè lang "gelukkig".' Siste hij terwijl hij suggestief naast zich keek. Iets zei hem dat de schimmenhengst in hetzelfde denkpatroon zat als hij.

❧

Twisted, of misschien Wicked? Het waren woorden om Thriumph te omschrijven. Paarden hoefde alleen maar in zijn ogen te kijken om hun lot bezegeld te hebben. Een kleine glimps en het toch al niet zo vrije leven was voorbij. Getekend voor altijd, gedwongen de lappenpop te zijn voor zijn zieke spelletjes. Al zag je het er niet gelijk eraf. Blauwroan was zijn vachtkleur, eens zeldzaam voor dit land, nu zou het wegvallen. Bruine, lange manen die losjes over mogelijke wonden heen vielen. Zijn vacht werd niet vaak onderbroken door de rode smeren, waardoor het makkelijk kon worden aangezien als modder. Zijn lippen die er op het eerste gezicht normaal uitzagen, misschien wat gevlekt door bloed wat vers van een slachtoffer kwam. Al werden er kleine bobbeltjes ontdekt onder zijn lippen nadat er beter was gekeken. Zijn lippen waren weliswaar uitgesleten door zijn vlijmscherpe hoektanden, ze zouden altijd iets van zich laten zijn. Alleen zijn witte markings zouden kunnen opvallen, ze liepen inmiddels door verschillende lijnen heen, wijzend naar zijn originele die laten zien waar het slechte bloed stroomt. Hij zou er mee weg komen omdat niet heel veel kuddepaarden hem gelijk zagen als schim, hij had een mysterie over zich heen waar hij zich o zo bewust van was. Alleen wanneer wezens bij zijn ogen waren uitgekomen sloeg de stemming om, felblauw alsof ze de afwezige blauwe maan verkondigden. Iedereen eraan herinnerend dat die altijd op dit land zou zijn, zelfs al zou die niet te zien zijn.

De jonge schimmenhengst was even in gedachte verzonden. Razendsnel vlogen de seintjes in zijn hersenen heen en weer, waar het nieuwe hersenspinsels bevatte, nieuwe gedachtes erop uitte, raadsels deed ontfutselen. Hij was altijd al scherp geweest, nooit hadden zijn gedachten stil gestaan, geen moment rust was er in zijn hoofd. Vanaf het moment dat hij te benoemen was als schim had hij zich verder kunnen ontwikkelen, was lange tijd stil geweest, had alles aangekeken, met op de achtergrond zijn groei die langzaam plaatsvond. Hij had nieuwe hoogtes bereikt en dat nooit tot uiting laten komen. Maar iets brandde er nu, een drang, anders dan zijn honger. Een inpuls dat hij persé moest uitvoeren, sterker dan al het andere wat hij had gedaan. Of dat anders zijn lichaam stil zou blijven staan waar hij mentaal over zich uitsteeg. Iets klopte er precies, en iets helemaal niet. Iets was zeker, dit was het moment om actie te ondernemen.

'"Oh..? Sinds wanneer ben jij van de bijnamen?" De zware woorden laten hem opkijken naar de gitzwarte ogen van Achilles. Zijn halve grijns laat hem even grinniken. 'Vroeg geleerd, oud gedaan, niet?' Kwam hij terug op de opmerking die werd gegeven. Als automatisch brachten zijn gedachte hem terug naar die eerste tijd als schim. De tanden van Avanti hadden in zijn hals gebrand, het gif was nog lang niet uitgewerkt en zijn eerste dag met Achilles kon op zijn zachts gezegd als vernederend beschouwd worden. Erop terug denken waren het sleutelmoment voor zijn schimmenbestaan. Sneller had hij niet kunnen leren hoe het werkte. "Had je een plan om het te veranderen dan? Zonder commando van Avanti of Ayana?" Zijn woorden wenkte zijn aandacht terug terwijl zijn jeukende spieren met moeite een paar langzame passen zette. 'Ze zouden niet willen dat we deze kans niet pakken. De Emperor is afgeleid, samen met een Councillor en de rest lijkt zich het echte gevaar niet te beseffen.' Siste hij zacht terwijl zijn ogen even oplichtte. Thri dwong zijn benen weer tot stilstand terwijl hij naar een van de kuddes keek. 'Het zou in ieder geval geen kwaad kunnen om iets aan deze overbevolking te doen, niet?' Stelde hij voor terwijl hij zijn lippen aflikte en onbewust zijn ogen al een paar paarden liet volgen.

❧