Sinds de ontmoeting met Reducto had Epona een ander beeld gekregen van Minanter. Nu zag ze meer dan tevoren de schoonheid ervan en haar oren waren gespitst om elk geluidje op te vangen. Terwijl ze zo door een minder dicht gedeelte van het bos liep, hoorde ze naast haar eigen hoefstappen dan ook het gekwetter van vogels en af en toe het geklapper van de vleugels van een raaf. Diezelfde raaf had Epona al een aantal weken gevolgd en ze begonnen zo langzamerhand een band te krijgen. De raaf was nog niet erg spraakzaam, maar had zichzelf al eens voorgesteld als Midna. Waarom Midna haar volgde wist Epona niet, maar dat maakte ook niet veel uit. Ze begon de grote vogel als een bondgenoot te beschouwen en ze vermoedde dat Midna er ook zo over dacht.

Na een tijdje stopte Epona op een kleine, open plek waar wat gras groeide. Ze had wat honger gekregen van haar wandeling en ze liet haar hoofd dus zakken om er wat van te eten. Voordat ze echter een hap kon nemen, hoorde ze de waarschuwende kreet van Midna die op één van de takken van de dichtstbijzijnde boom was gaan zitten. Epona keek meteen op, waarbij ze haar oren bewoog om te bepalen waar de oorzaak was voor Midna's waarschuwing. Ze rook een ander paard, maar ze kon de geur niet direct plaatsen. Ondanks dat had ze het gevoel dat ze dit paard kende, maar dan zou ze hem toch echt eerst moeten zien. Was het een vriend of een vijand?

"Believe in your strenghts...

no matter what happens."

Voor de verandering was de zwartbonte Roque weer eens aan het zwerven geslagen. zijn lichaam, bont als zijn moeder, enorm en gespierd als zijn vader, bewoog zich soepel door Minanter, bomen omcirkelend, stroompjes doorkruisend.

Zijn leven kabbelde voort, zonder gekke veranderingen. hij had genoeg meegemaakt in zijn veulentijd om nu even op te teren. Roque was als een van de weinige hengsten in het gebied nog vrijgezel, zonder een schim te zijn of echt verknipt te zijn. het was lang geleden dat hij een merrie had gehad; waar dat veulen nu ronddoolde wist hij ook niet.

Maar hij was veranderd; zijn leven moest weer wat kleur krijgen, in plaats van de grijze saaiheid die het nu bevatte; het was tijd om zich over zijn gereserveerdheid heen te zetten en gewoon eens opzoek te gaan naar een merrie. en was het geen liefde, dan was het iniedergeval plezier.

tussen de donkere bladeren van het bos was hij nauwelijks te zien, zijn witte vlekken dof in de schaduw en zijn hoefpassen gedempt op de mossige ondergrond. zijn ogen waren op de hemel gericht, turend tussen de bladertoppen door, daar waar hij steeds een schim van een vogel opving. één die wel heel doelbewust rondvloog, iets dat nauwelijks voorkwam bij die domme wezens.

Plots ving zijn neus ook de geur op van een paard, en een licht van herkenning ging af van binnen, een glimlach op zijn gezicht bij de herinnering aan die ontmoeting. Op het moment dat hij zich weer in beweging zette, naar Epona toe, krijste de raaf één keer, langgerekt en akelig. hij schudde even zijn hoofd, zich opnieuw afvragend wat de vogel hier te zoeken had.

Hij brak door op het openplekje waar de merrie met de witte stippen stond, en glimlachte naar haar; het was oprecht leuk haar weer eens te zien. 'Epona.' begroette hij haar terwijl hij nog een pas dichterbij deed.