Stress relief [& Roque]

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Met een zucht liep Epona door het gebied, zonder echt te weten waar ze naartoe ging. Ze had gewoon even wat afleiding nodig van de grote kudde waar ze nog steeds erg aan moest wennen. Het dennenbos leek dan ook de ideale locatie te zijn daarvoor: hier en daar floot een vogel of verstopte een muis zich in het struikgewas. Alle geluiden om haar heen zorgden ervoor dat de jongen merrie even al haar zorgen vergat. Zelfs toen de bomen plaats maakten voor een klein meer, dacht Epona er geen moment aan dat dit weleens een plek zou kunnen zijn waar meerdere paarden op af konden komen en ze begon dan ook rustig te drinken.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
"There was nothing but the soft roar of the waves"

een donker lichaam, met vlekken zo wit als de wolken hoog boven zijn hoofd, baande zich een weg over de heuvels, vanuit Minanter, terug naar Orlais. ooit, ooit dacht hij niet eens na over Minanter. toen was het niks ander dan een plek geweest, ver in het achterste van zijn gedachten.

Dat was voor alles misliep. dat was, toen hij nog béta van de 4e rang was geweest, toen zijn vader E'vesdar nog de emperor was, zijn moeder Darlica niks anders dan een figuur waar hij geen goed woord voor over had, zijn halfzusje Dahlai was nog niet geboren, en zijn pleegmoeder Delaney was meer dan de wereld voor hem.. dat was dat, tot zijn leven veranderde.

Tot hij de liefde vond.. en zijn hart gebroken werd. hij was gevlucht, gevlucht tijdens de blauwe maan, terwijl hij een leider was. hij had zijn hele kudde in de steek gelaten, alleen om zijn eigen gedachten en gevoelens op een rijtje te kunnen zetten. Hoelang hij weggeweest was wist hij niet precies, maar lang genoeg om, toen hij terug kwam, er achter te komen dat alles veranderd was.

En nu zat hij vast in Orlais, tot hij de moed zou vinden om de nieuwe leiders onder ogen te krijgen, tot hij zichzelf weer sterk genoeg, waardig genoeg, zou voelen om proberen op te klimmen naar hogere rangen, rangen waarvan hij vond dat hij ze had verdiend. hij was niet voor niks de emperors zoon, ware het niet dat die emperor verdwenen was, en een nieuwe was opgestaan..

Hij had zijn moedertje een bezoek gebracht, haar oude, stramme lichaam gevonden in Minanter, had het enkele uren met haar uitgehouden tot haar negatieve blik op het leven hem weer terugjoegen naar het gebied met de zee.

Dus daar ploeterde hij nu, halverwege minanter. Zijn blauwe oog, en zijn donkere oog stonden vastberaden, bijna uitdagend. wat zou het hem doen als hij een schim tegen kwam? een ander paard? Ooit was er die tijd geweest, toen hij nog jong en onbezonnen was, net opgeklommen tot de 3e rang, toen hij voor de lol merries opzocht, ze verleidde.. een rilling liep over zijn lichaam toen hij er aan dacht; hoe had hij ooit zo kunnen zijn?

zijn hoeven kwamen op nattere ondergrond, zijn lange, volle staart hier en daar vast-hangend in de naalden van de bomen tot hij door de laatste rij brak en bij het meer kwam waar hij naar op zoek was gewees; even op adem komen voor hij door trok.

langzaam stapte hij het water in, zijn ogen gericht op het heldere water, diertjes hier en daar wegschietend voor zijn sterke hoeven. vanuit zijn ooghoek zag hij iets bewegen, en hij spitste zijn oren, zoals altijd gefocust op elke beweging; een eigenschap die hij had overgehouden aan het leider zijn.

daar stond een merrie, aan de andere kant van de waterplas, haar mond in het water, totaal geen rekening houdend met de rest van de wereld terwijl ze haar dorst leste. haar uiterlijk was het volgende dat hem opviel; ze had een prachtig schouwspel aan stippen op haar achterhand, een lange witte staart. hij dacht een schittering van een blauw oog te zien, maar dat kon verbeelding zijn in het licht.

ze had zijn interesse gewekt, even bleef hij staan, zich afvragend of ze hem echt nog niet had gezien, maar aangezien ze rustig bleef drinken leek het van niet. een glimlach gleed over zijn gezicht terwijl hij sluw om zich heen keek, in voor een geintje, en daarbij gelijk een waarschuwing voor de merrie om niet zo onoplettend te zijn in het land van de blauwe maan.

Zijn achterhand spande zich aan, en met een grote sprong vloog hij vooruit vanaf de kant waar hij stond, met een enorme plons belandde hij vlak voor de merrie, water golfde om hem heen naar haar toe, en hij kwam bovenwater, schaterlachend als de puber die hij diep van binnen nog was, zijn ogen schitterend in het zonlicht terwijl hij zijn manen uitschudde die kleddernat tegen zijn gespierde hals sloegen.

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Toen ze een grote plons hoorde en een golf van water over zich heen kreeg, liet Epona een geschrokken kreet horen en sprong ze vlug achteruit. Ze keek een tel lang verbaasd naar het water, maar zodra er een lachende, zwartbonte hengst aan het oppervlak verscheen kwam haar gewone gezichtsuitdrukking weer terug. “Wat denk je dat je bent, een orka?” vroeg ze lichtelijk geamuseerd – want toegegeven, die verrassing had ze wel verdiend –, waarna ze haar hoofd schudde om het water uit haar vacht en manen te krijgen. Zodra ze het paard weer aankeek, zag ze tot haar verbazing dat hij ook één blauw oog had, net als zijzelf. Het voelde bijna alsof ze in een spiegel keek, maar het andere vlekkenpatroon verzekerde haar ervan dat dat niet het geval was. “Je bent toch geen verloren tweelingbroer, mag ik hopen?” vroeg ze wat grappend. Normaal gezien lachte ze zelden om iets wat een hengst deed, maar aangezien Orka als een vrolijke jaarling haar had laten schrikken in het water betwijfelde ze dat hij een gevaar vormde. Bovendien leek hij qua uiterlijk wel op haar en als er iets was waar Epona het volle vertrouwen in had, dan was dat in zichzelf.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
"There was nothing but the soft roar of the waves"

De merrie slaakte een kreet uit, en even kon hij zichzelf wel vervloeken; ze liepen midden in het bos! dan wel in het gebied van Minanter, maar iedereen wist dat het bos gevaarlijk terrein was. door zijn stommiteit had ze misschien zojuist wel een horde hongerige schimmen laten weten waar ze zaten.

Hij wist dat hij haar zou proberen te beschermen, beschermen met zijn eigen leven als het moest, ookal kende hij haar niet. dat was nou eenmaal hoe hij in elkaar zat.

Wat denk je dat je bent, een Orka? onderbrak haar stem zijn gepeins, en hij glimlachte, wetend dat ze er dus wel de lol van had ingezien. toch was het voor hem ernst, begreep de merrie niet wat voor gevaar ze liep? 'je had blij moeten zijn als ik een Orka was, voor het zelfde geld hadden er plots 5 schimmen voor je neus gestaan..' zijn stem was diep, melodieus, maar wel vriendelijk. hij bedoelde het niet zo kwaad als hij misschien overkwam, het was echt een waarschuwing. 'Je moet echt beter op jezelf letten als je het hier wil volhouden.' voegde hij er aan toe terwijl hij haar weer aan keek.

Haar ogen richtten zich op de zijne, en ze bestudeerde hem. de vraag die uit haar mond kwam rollen liet hem grimassen. 'Wie weet wat mijn moeder verder allemaal heeft uitgevreten' zijn stemming was omgeslaan. natuurlijk was deze merrie geen familie van hem, haar bouw was veel anders, en haar patroon zou nooit kunnen voorkomen. alhoewel je het maar nooit wist; ook Dahlai, zijn halfzusje, leek in de verste verte niet op hem; ze hadden alleen hetzelfde, felblauwe oog.

Hij schudde zijn hoofd, druppels van zijn manen vliegend, terwijl hij de merrie nog eens bekeek. hij snapte dat zij het nu niet meer begreep, en besloot te proberen de spanning in de lucht wat te klaren. ' Ik ben Roque.' glimlachte hij.

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Epona werd toch even stil van de opmerking van Orka. Hij was nu al het zoveelste volwassen paard dat serieus over de schimmen praatte en misschien zou zij dat zelf ook moeten doen. Ze knikte dan ook lichtjes toen het bonte paard haar aanraadde om beter op te letten, ook al hield ze er niet van om zomaar naar hengsten te luisteren. Nu had ze echter geen enkele reden om te protesteren, want Orka had geen enkele reden om zomaar te zeggen dat ze beter moest opletten. “Ik zal eraan denken, al heb ik mijn kracht wel onderschat als er vijf schimmen nodig zijn om mij aan te vallen,” zei ze grappend nu ze toch al niet meer in haar normale, serieuze bui was. De hengst maakte een opmerking over zijn moeder, waarbij Epona niet goed wist wat ze ervan moest denken. In de verhalen die ze van haar voormalige kuddeleden had gehoord waren het immers altijd de hengsten die allerlei gekke dingen deden en niet de merries. Gelukkig ging Orka daar niet verder op in en stelde hij zichzelf voor als Roque, al vermoedde Epona dat ze hem in haar hoofd 'Orka' zou blijven noemen. “Ik heet Epona, en zoals je vast al gemerkt hebt ben ik hier nog niet zo lang,” zei ze. Het was een subtiele hint naar het feit dat ze nog lang niet alles wist over BMH en dat ze best wel eens meer informatie zou kunnen gebruiken. Aangezien Ork- eh, Roque er veel van leek te weten was dat misschien niet eens zo'n gek idee.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
"There was nothing but the soft roar of the waves"

de manier waarop haar lichaamshouding veranderde door zijn woorden over de schimmen, vertelde hem meteen het belangrijkste dat hij moest weten; ze kwam niet van hier, en waarschijnlijk was ze pas zo kort in het gebied, dat ze nog geen blauwe maan had meegemaakt.

Op haar grap reageerde hij met niets anders dan een hoofdschudding. over de schimmen maakte je geen grappen, punt uit. hij ging geen moeite doen om er nog wat over te zeggen; hij had het al geprobeerd. als ze écht zo hardleers was, dan zou ze het wel merken met de eerst volgende blauwe maan. en de manier waarop de lucht kleurde, vertelde hem dat die niet lang meer op zich zou laten wachten.

Ze bevestigde zijn vermoeden met haar volgende woorden, en hij knikte haar vriendelijk toe. Epona. een mooie naam. 'Het enige dat je hoeft te weten op dit moment, is dat de bossen gevaarlijk zijn, en dat als de maan blauw kleurt, je bij je kudde moet blijven.' verder liet hij zich er niet over uit; hij was jammergenoeg geen leider meer, dus het informeren en waarschuwen was niet meer zijn taak, al zou hij het graag doen.

Laat de andere leiders het maar gewoon doen, dan zullen ze merken hoe lastig het is om íedereen te beschermen. misschien, heel misschien, dat ze dan ooit nog eens aan hem zouden denken, mochten ze versterking zoeken.

Hij draaide zijn lenige lichaam om, de spieren rollend onder zijn vacht. 'Kom' hij keek even om naar de merrie, en knikte toen naar de lucht. 'De zon gaat bijna onder, het is tijd om het bos te verlaten.' de schijn-veiligheid van de kudde, dat moesten ze opzoeken.

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Haar grapje over de schimmen bleek niet zo grappig te zijn, aangezien Roque zijn hoofd schudde en er verder niets over zei. Er kon zelfs geen grinnikje vanaf. De schimmen waren dus zó vreselijk dat je er niet eens grappen over kon maken om de situatie wat minder zwaar te maken? Dan had Epona ze toch wat onderschat, tenzij ze hier gewoon niet van grappen hielden. In elk geval nam ze zich voor om de verhalen over schimmen weer serieuzer te nemen, maar of ze daar snel in zou slagen was nog maar de vraag. In elk geval kreeg ze van Roque te horen dat de bossen gevaarlijk waren en dat ze bij de kudde moest blijven zodra de maan blauw kleurde. Hoewel ze het niet helemaal eens was met de laatste hint, knikte Epona kort dat ze het had begrepen. Ze wist niet zeker meer wat ze moest zeggen, dus ze liet het daar maar even bij. Het was gelukkig niet nodig om er iets op te zeggen, want de hengst draaide zich om en zei dat het tijd was om het bos te verlaten. Epona bewoog even onrustig haar oren, aangezien ze er niet van hield om bevelen op te volgen, maar aan de andere kant had ze ook helemaal geen zin om in haar eentje rond te lopen. Niet nu ze te weten was gekomen dat bossen gevaarlijk waren. “Ik kom eraan,” zei ze, waarna ze naar hem toe liep. Het was wat onwennig, maar ze moest het er maar even mee doen. “Dus... Leef jij ook in Minanter?” vroeg ze wat nieuwsgierig. Orka was tot nu toe het enige paard dat ze zowaar aardig vond – ook al was hij een hengst – en dan was het wel prettig als ze af en toe eens een praatje met hem kon maken. Of hem ontwijken als ze weer in een humeurige bui was, natuurlijk.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
"There was nothing but the soft roar of the waves"

Het duurde niet lang voor Epona zijn advies, bijna bevel al was dat niet zijn bedoeling geweest, opvolgde en zich bij hem voegde. tesamen stapten ze in de richting van de open velden, terwijl de zon langzaam naar beneden zakten en het bos zich in stilte omhulde.

De merrie kuierde maar wat naast hem, de onschuld zelve, terwijl ze hem een vraag vroeg. zijn aandacht was echter afgeleid, zijn oren schoten naar achter en met een ruk sprong hij voor de merrie, zijn ogen strak op de bossen gericht, iets zuidelijker dan waar zij stonden.

Zijn neusgaten groot, de spieren rollend onder zijn vacht terwijl hij een geur probeerde op te vangen. hij zwiepte met zijn staart terwijl hij een pas vooruit deed, vast besloten Epona te beschermen, wat er ook gebeurde. zijn hart bonste, zijn binnenste leek samengeknepen.

En daar was het grote gevaar; een hert sprong van achter een boom en rende snel weg. hij ademde uit, schudde zijn hoofd terwijl hij zacht lachte, tegen zijn eigen stommiteit. natuurlijk was het geen schim geweest, zo vlak voor de blauwe maan zaten die allemaal in het diepst van Vyrantium verscholen, plannen te smeden. toch wist hij dat er altijd een kans bestond, hoe klein ook; dat was nou eenmaal het risico van het land van de blauwe maan.

Hij keek om, naar Epona, terwijl hij glimlachte, 'Sorry.' Hij had haar niet willen laten schrikken, maar ergens diep van binnen bleef altijd die verantwoordelijkheid spoken, dat gevoel, dat hoorde bij het zijn van een beschermer, een leider. altijd maar iedereen willen veilighouden.

Hij voegde zich weer naast haar, vastbesloten zichzelf niet meer voor schut te laten zetten, en besloot maar te antwoorden op haar vraag. 'Nee, ik ben hier wel geboren, maar ik woon op dit moment in Orlais.' Dat hij alle rangen al eens zijn thuis had kunnen noemen liet hij erbuiten. 'Mijn moeder woont hier.' verklaarde hij het feit dat hij hier toch rondliep.

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Epona had nog maar net haar vraag gesteld toen Roque iets verdachts had opgemerkt. De hengst sprong onmiddellijk voor haar met zijn oren naar achteren gericht, waardoor Epona geschrokken stilstond. Ze volgde de blik van het bonte paard naar het bos en ze hield haar oren gespitst, waardoor ze al snel een groot dier dichterbij hoorde komen. Verder kon ze niet direct onderscheiden wat het dier was, maar de spanning van Roque was op Epona overgeslagen waardoor ze onwillekeurig een stap achteruit zette en haar oren onrustig bewogen. Naarmate ze het grote dier dichterbij hoorde komen klopte haar hart steeds sneller en spanden haar spieren zich, klaar om weg te rennen van het gevaar...

Een hert. Het was een hert dat vanachter een boom tevoorschijn kwam en dat weer wegrende zodra het de twee paarden opmerkte. Epona keek het dier wat verward na, terwijl ze weer wat rustiger werd. Al dat gedoe om een hert? Het was dan wel een vrij groot exemplaar geweest, maar dit was een bos en in bossen zaten nu eenmaal herten. Ze waren geschrokken van een onschuldig hert, wat eigenlijk wel een grappige situatie was en Epona snoof dan ook geamuseerd. Op dat moment keek Orka haar weer aan met een glimlach op zijn gezicht, waarbij hij zijn excuses aanbood. “Mijn held,” reageerde Epona droogjes, maar met een geamuseerde ondertoon. Ze bleef zich wel afvragen waarom hij zo beschermend was, al zou het haar niet veel verbazen als dat gewoon aan zijn karakter lag. Zodra hij weer naast haar stond, begon Epona weer te lopen. Dit keer liep ze wat minder rustig door de adrenaline die daarnet nog door haar lichaam gierde, waar ze even niet op lette toen Roque eindelijk haar vraag van eerder beantwoordde die ze zelf bijna vergeten was. Blijkbaar was hij hier wel geboren, maar leefde hij in Orlais. Zijn moeder leefde wel in Minanter, wat Epona ook wel interessant vond. “Wie weet kom ik haar nog wel eens tegen,” zei ze op een vriendelijkere toon dan normaal. Ze kende immers nog niet veel paarden en hoe meer connecties ze had, hoe beter. Nu dat het even stil was voelde ze de adrenaline weer in haar lichaam, waardoor ze automatisch op een drukkere manier liep. “Zin in een galopje?” vroeg ze toen ze Orka weer aankeek. Ze moest toch op de één of andere manier die energie kwijt, niet?

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Prachtige dingen waren elk moment, van elke dag, weer te zien in het land van de blauwe maan, maar alles dat iedereen zag was dood en verderf, schimmen die hoogtij vierden terwijl de gewone paarden als angstige hoopjes bij elkaar gedrukt zaten. ooit, ooit zou het anders zijn had hij zichzelf beloofd.

Ooit zou hij zichzelf weer leider mogen noemen, of beschermer, ooit zou hij weer mogen helpen om de kuddes in het land van de blauwe maan sterker te maken, weerbaar te maken; de schimmen terugdringen in Vyrantium, net zolang tot ze niet meer zouden komen. hij wist dat het niks anders was dan een droom, maar zoals hij deze merrie nu weer zag werd die droom aangewakkerd; iedereen moest vertrouwen kunnen hebben, in zichzelf, in de kuddes, in de leiders, en vooral in hun leven.

Hij grijnsde om Epona's woorden, die hem uit zijn gedachten wegtrokken. 'Alles voor een dame in nood.' Knipoogde hij naar haar. Hij volgde de bewegingen van haar sierlijke lichaam, zijn spieren rollend onder zijn vacht terwijl zijn oren ronddraaiden. de zon was bijna onder, en de blauwe gloed begon de hemel al te beklimmen; Het speelkwartier van de schimmen was opnieuw aangebroken.

Wie weet kom ik haar nog wel eens tegen. Het was verfrissend om eens een open blik over zijn moeder te krijgen, in plaats van de afkeurende antwoorden die hij meestal kreeg; zijn moeder had nogal een reputatie opgebouwd. 'Dat zou ze vast leuk vinden.' antwoordde hij, zijn stem vriendelijk en hoopvol. zijn moeder was nauwelijks in de buurt van haar kudde te vinden, uit angst voor de hatelijke blikken en roddels, maar Roque wist dat ze graag paarden leerde kennen, wat afleiding wilde van haar eenzame leven.

Er bleef een korte stilte tussen hen in hangen, éen die niet vervelend was maar zelfs overkwam als een stilte tussen goede vrienden, zo éen waarin ieder zijn eigen gedachten had maar toch dicht bij elkaar stond. Roque's gedachten dwaalden opnieuw af naar de schimmen, terwijl de laatste restjes zonlicht verdwenen van tussen de bomen.

Zin in een galopje? doorbrak de merrie de stilte opnieuw met haar fluwelen stem. hij glimlachte naar haar. 'Zin wel, altijd.' hij schudde kort zijn hoofd terwijl hij vooruit tuurde, naar de laatste rij bomen die hen scheidde van de open vlaktes. 'Maar het is niet verstandig om lawaai te maken, om op te vallen, als de blauwe maan naar de hemel kruipt.' hij blikte opzij, hopend dat ze zijn waarschuwing respecteerde.

"I amar prestar aen.
Han methon ne nen,
Han methon ne chae,
A han noston ned gwilith."

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

De jonge merrie kon het niet laten om even te grinniken bij de reactie van Orka. Zíj, een dame? Er moest nog veel gebeuren voordat Epona zichzelf een dame zou kunnen noemen. Ze miste de edele elegantie die veel merries hadden – tenminste, in haar ogen –, maar dat maakte niet zo gek veel uit voor haar. In elk geval leek Roque er blij mee te zijn dat ze aan had geboden om eens een praatje te maken met zijn moeder, waardoor Epona enkel meer gemotiveerd werd om de merrie een keer op te zoeken. Ze moest wel dezelfde geur dragen als haar zoon en het zou Epona ook niet verbazen als ze gelijkaardige vlekken zou hebben, dus het kon niet al te moeilijk zijn om haar te vinden, toch?

Toen Epona hoorde dat Orka ook wel zin had in een galopje, zette ze zich al bijna af om haar benen wat te strekken, maar ze wist zich in te houden toen de hengst meedeelde dat het niet slim zou zijn om veel lawaai te maken nu de blauwe maan tevoorschijn begon te komen. Epona dwong haar spieren om weer wat te ontspannen en ze keek even op naar de lucht. Het was al wat donkerder en bewolkt geworden, waardoor ze niet goed kon zien of er inderdaad een blauwe schijn te zien was. “Je zult wel gelijk hebben,” zei ze ietwat teleurgesteld in het feit dat ze zich nu niet kon laten gaan in een galop. Ze ademde een keer diep in- en uit om wat tot rust te komen en wist weer op een normaal tempo te stappen. Er was weer een stilte gevallen, maar de waarschuwing van Orka in combinatie met haar kalmere lichaam zorgde ervoor dat Epona die stilte zowaar kon appreciëren. Hierdoor werd ze ook wat alerter en ze begon het gevoel te krijgen dat ze door iets of iemand in de gaten werd gehouden...

"Believe in your strenghts...

no matter what happens."

OOC: Sorry voor de laatheid, de laatste tijd ben ik vaak weer te moe om te posten ^^”
Als je het niet erg vindt introduceer ik ook haar raaf in dit topic, vandaar die laatste zin c:

**Profile**

» Roque
» I need you # Roque
» RANG EEN, Roque
» You are still in my mind ~ Roque
» Let's Roque this world.

Stress relief [& Roque]

Stress relief [& Roque]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen