Onderwerp: Don't let the waves change the face of tomorrow ma 14 maa 2016 - 14:23
WORLD WAR ME Een klein knopje had zijn weg bovengronds gevonden. Voorzichtig en twijfelend als het was waagde het zich in de nog barre omstandigheden voor het prille ding. Het had geen bewustzijn en kon op geen enkele wijze nadenken over welke gevolgen zijn acties konden hebben. Toch gaf het een shaduw af op de nog kille grond net zoals het misschien wel invloed gaf op meer dan voor te stellen was. Altijd was er dat eerste bloempje dat hoop gaf, aan elk levend wezen. Een nieuwe cyclus was begonnen, een nieuw begin voor al het leven. Het begon lente te worden.
Wat aarde verzette zich voordat een hoef er dwars doorheen spitte. Een rustige stap liet zijn spieren even rusten terwijl ze zich tegelijkertijd oplaadde voor een volgende actie. Een frisse blik had zich gevestigd in de smaragd groene ogen van Eros terwijl zijn vacht al aan het slinken was. Het was bijzonder rustig geweest deze winter, er waren geen massamoorden geweest na de laatste blauwe maan die in het najaar was geweest en de kudde leek niet veel te zijn geslonken. Het liet een tevreden glimlach staan op zijn gelaat terwijl hij zijn dagelijkse rondje maakte. Het was moeilijk te zeggen wat de duisternis van plan zou zijn, al leek de switch naar Councillors met Reducto als Emperor een goede zet te zijn geweest. Ook met het eiland bij Orlais die uiterst zeldzame gaves weggaf leken steeds meer paarden zich beter zelf te kunnen verdedigen. Al was hij er zich bewust van dat hij absoluut niet achterover kon leunen.
De kudde had zich dicht bij het Orlais geplaatst, wat een mooie gelegenheid gaf om de stranden van het gebied op te zoeken. Hij was blij met zijn General die ondanks dat het een merrie was bijzonder goed paste als Betha. Zij zou een oogje in het zeil houden en bij rustige tijden kon hij het zich veroorloven om even de kudde te verlaten.
Een gestalte ving de blik van zijn groene ogen terwijl hij zijn oren even naar voren spitzte, zich afvragend wat haar zo ver van de kudde afbracht.
Mariëlle
Profile Number of posts : 601 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Don't let the waves change the face of tomorrow di 26 apr 2016 - 19:12
Rhaella Ym'oth
The rim Of the sky will be the colour of hard crimson
she was not soft; she was all hard lines and edges, jagged pieces that never fit together. she was a dark shoreline, rock and mountain, she was the storm and the sadness inside your chest, and you broke yourself upon her
Dieprode ogen zoeken zich een weg door het dichtbegroeide bos. Hoelang had ze door het bos gezwerft? 2/3 dagen? Misschien zelfs nog wel langer. haar ogen hadden het daglicht in ieder geval al lang niet meer gezien. Het landschap van Minanter lag namelijk verstopt onder een groot bladerdek van verschillende soorten bomen. Rhaella had in het bos naar haar vader gezocht maar had tot nu toe nog geen enkel tegen vernomen van hem. Ze was enkel en alleen wat andere kuddedieren tegengekomen en een aantal andere bewoners van het grote woud. Rhaella had besloten dat wanneer ze eindelijk uit het bos zou komen ze eerst het gebied wilde verkennen voordat ze weer verder zou gaan met zoeken. Ze wilde de paarden leren kenne, de emperor en councillors die het gebied bewoonden. Ze had bedacht dat dit wel eens voordelig kon uitpakken wanneer de blauwe maan weer op de loer lag. Na nog eens honderden meters gelopen te hebben begon ze eindelijk andere begroeiing te zien. Hier stonden minder bomen en werd de lucht grauwer. Orlais.. dacht ze. Orlais met zijn reusachtige kliffen, kolkende golven en imposante rotsen. daar waar je je het kleinste wezen voelt in tegenstelling tot de imposante rotsmuren die boven je uittorenen. Waar de zilte zeelucht langs je lichaam streek en je de rillingen over je lichaam voelt gllijden. Eenmaal aangekomen aan de rand van het bos knijpt de merrie haar rode ogen iets dichter om zo haar ogen te laten wennen aan het licht. Ze begaf haarzelf het liefst in het dichte bos iets wat ze van haar beide ouders geeërfd had.
Even had de merrie getwijfeld om het bos te verlaten ver van de kudde verwijderd. Maar uiteindelijk had ze haar slanke lichaam uit het bos verplaatst en was gaan lopen, over de kale vlaktes richting de kust, Meteen nadat ze het bos verliet voelde de merrie zich vrijer dan ooit, kilometers vlakke stranden waar ze zou kunnen rennen tot haar benen het zouden begeven. Kort zet de merrie haar lichaam stil heft haar hoofd op en spert haar neusgaten open een stroom van warmte ontsnapte door haar neus en voor ze het wist zette ze haar slanke lichaam weer in stap.
Rhaella besefte niet hoeveel ze de gebieden werkelijk had gemist. Ondanks de gevaren die er schuilgingen had ze besloten terug te komen. Op zoek naar hem, haar vader. Haar geliefde vader die zich waarschijnlijk niets van haar kon herinneren. Ze was te jong geweest, te onwetend wat voor gevaren hier schuilgingen. Inmiddels was het gebied van de blauwe maan een bekend fenomeen geworden. Iedereen kende de verhalen wel van de blauwe schimmen die ronddoolden door het woud. Elk levend wezen teisterend.
Voor Rhaella had het niet uitgemaakt, ze had immers de genen van haar vader Aeron geërfd. als wist ze nog niet precies wat die inhielden. Eenmaal aangekomen bij de stijle kliffen realiseerde ze zich eigenlijk pas waar ze aan was begonnen. de zoek tocht naar haar vader was eindelijk begonnen en ergens hoopte ze dat ze hem snel zou ontmoeten. Maar ze had geen idee hoe hij eruit kon zien of waar hij zich schuil kon houden, het enige wat ze had was een naam. En zelfs daarmee was ze nog geen steek verder gekomen.
Rhaella betrapte zichzelf erop dat ze tot stilstand was gekomen en dat ze de omgeving afspeurde naar enig teken van leven. Haar ogen kwamen uiteindelijk tot stilstand bij een schim die zich niet ver weg van haar leek te begeven. Een schim die ze niet kende maar die haar aandacht wel had getrokken. Haar dunne manen dansden lichtjes mee op de zilte wind die langs haar heen strijkten.
You will hear thunder and remember me, And think she wanted storms. The rim Of the sky will be the colour of hard crimson, And your heart, as it was then, will be on fire
