Tarquando

Met langzame maar zware passen stapte de zwarte hengst over de rotsachtige bodem van de kliffen hoog boven de zee. Het geluid van de golven die tegen de rotsen sloegen was te horen in de zachte wind van hogerop. Niet heel hard maar het was toch te horen en Tarquando vond het zeer rustgevend. Zijn blik was gevestigd op de zee die verderop rustig aan het meebewegen was met de golven terwijl hij rustig verder liep. Hoewel hij af en toe wel op zijn eigen hoeven moest letten, het was namelijk niet de bedoeling dat hij over het randje zou kukelen. De weg werd namelijk steeds smaller maar de grote hengst was er wel vaker langs gekomen dus hij wist dat het wel zou passen, tenzij er een stuk afgebrokkeld zou zijn, dan zou het misschien wel moeilijk worden voor hem. Zijn lichaam was wat zwaarder gebouw dus de kliffen waren eigenlijk niet de beste plek voor hem, maar hij hield van de geur en het geluid.

Voorzichtig bracht hij zijn lichaam langs een smaller stukje langs de grote wand van rotsen. Hij plaatste zijn hoeven rustig, stap voor stap, zodat hij zeker wist dat hij stevig stond en niet op een zwak stukje dat onder hem weg zou vallen. Zijn hoofd trok hij wat dichter naar zijn borst toe terwijl hij het pad onder hem bestudeerde. Het ging nog een stukje verder naar beneden en dan zou het uiteindelijk ook weer breder worden tot hij bij het strand terecht zou komen, waar het weer veilig was om overal je voeten neer te zetten.

Zonder al teveel problemen was de hengst langs het moeilijke stukje gekomen en werd het hem al snel weer makkelijker. Zijn lichaam ontspande zich weer en hij maakte zich weer langer, plaatste zijn hoeven weer in een rustige gang zonder al te voorzichtig te doen. Tarquando bracht zijn neus weer wat verder de lucht in en zag vervolgens verderop ook nog een ander paard, een wat jonger paard, spelend in het water. Wild sloeg hij met zijn been tegen het water aan waardoor de spetters om zijn smalle lichaam vlogen. Rustig liep Tarquando verder en begon hij het jonge paard te benaderen. Hij opende zijn neusgaten wat verder en begon te briesen, om zijn aanwezigheid bekend te maken. ”Hee, doe je een beetje voorzichtig, je zwaait gevaarlijk veel spetters in het rond, straks doe je nog iemand zeer.” Zei de zwarte hengst met een goed bedoelde stem, ook al meende hij het natuurlijk niet, want veel last zou de jonge hengst niet veroorzaken met zijn gespetter en hij zou er al zeker niemand pijn mee doen. Hij zou het grapje wel snappen. De vriendelijke bruine ogen van Tarquando keken de blauwe ogen van de hengst aan terwijl hij zijn reactie afwachten.

Manip

Tarquando

Stiekem bracht het wel wat vreugde in zijn hart om die jonge hengst in het water te zien spelen, hoe hij de vele waterspetters in het rond liet vlogen. Het bracht een stukje licht op een somber uitziende dag wat het weer iets dragelijker maakte. Niet dat hij er veel last van had, want hij dacht toch niet zoveel na op het moment. Het was voor hem een rustige wandeling geweest om tot rust te komen. Toch, dit klaarde alles wel een beetje op en daarom was hij er ook op afgestapt.

Aangezien de jonge hengst dit waarschijnlijk niet door zou hebben brieste hij een keer om te laten weten dat hij er was, zo zou hij niet meteen heel erg schrikken. Hoewel hij er uiteindelijk wel best erg van leek te schrikken. Zijn oortjes schoten omhoog en in een snelle beweging had het kleine hengstje zich omgedraaid om zo voor de grote Tarquando te komen staan, die ook wel een best stuk groter was dan hem. Dus Tarquando snapte ook wel waarom hij schrok. Hij had alleen geluk dat de friese hengst een groot hart had en eigenlijk geen kwaad in zich had, tenminste niet wanneer je hem niet kwaad probeerde te maken. Dus er was geen probleem. Gelukkig had de kleine hengst al snel wel door dat Tarquando hier niet was om hem kwaad te doen en begon te ontspannen. Om hem nog een beetje meer rust te gunnen deed hij ook nog even een stapje achteruit, het was misschien wel een beetje te intimiderend wanneer hij met zijn grootte te dicht op de ander zou staan.

Met tevreden pretoogjes keek de ander hem aan en vriendelijk schonk Tarquando hem een glimlachje. wat alleen niet lang duurde. Want al snel trok de kleine hengst zijn ogen een beetje samen en niet lang daarna begon hij met zijn hoef tegen het water te staan zijn richting op. Rustig deed de grote fries wat stappen naar achteren en ging op zijn achterbenen hangen terwijl hij zijn ogen dichtkneep.  ‘Fear the mighty and powerfull sea water,’ Zei de ander en probeerde zo diep mogelijk te klinken. Tarquando trok een voorbeen op om deze voor zijn lichaam te houden zodat hij het water een beetje kon afweren. ”Oohh please, merci merci, have merci with me.” Zei hij terug, smekend en half lachend. ”Doe me dit niet aan.” Ging hij verder. ”Ik geef me over, jij wint.” Vervolgde hij en keek de jonge hengst weer aan met een vriendelijk gezicht. Hij zou het spel gewoon meedoen om de ander een plezier te doen, en hij vond het tenslotte zelf ook leuk. Hoewel de kou van het water wel te voelen was op zijn vacht maar dat maakte niets uit, zo gevoelig was hij er ook niet voor.

Manip