Mijn als naar voren gestrekt, mijn neus in de wind, mijn oren iets naar achter en mijn hoeven die sporen achterlaten in het zand. De geur van de lente die begon te komen was heerlijk. Mijn manen dansen om me heen en mijn passen worden groter, krachtiger. Ik had mijn lengte mee en door mijn gereis waren ook mijn spieren en uithoudingsvermogen groter geworden, maar om de een of andere reden kreeg ik mijn ivacht nooit zo wit en glanzend als andere paarden. Onderhand had ikkennis gemaakt met enkele paarden en voelde me nu wel op mijn gemak, ookal hoorde ik er nog niet echt bij, ik was niet mee de nieuweling. Echter hoorde ik nog niet echt bij de kudde, iets wat bij mijn oude kudde anders was. Ik hoorde erbij, zoon van een leider, geboren als opvolger, maar altijd het gevoel dat er iets miste, iets niet verteld werd, iets werd verzwegen. Na jaren met dit gevoel gelopen te hebben en iedereen vertelde dat er niks was en het waanideeën waren kreeg hij de waarheid te horen. Hij had een broer, ergens, maar waar. Hij was uit de kudde vertrokken en de reden werd hem niet verteld, alleen dat zijn broer zich niet meer bij hun in de kudde bevond. Hier begon mijn zoektocht, mijn leven was altijd goed geweest en ik had alles wat mijn hartje begeerde, toch wou ik opzoek, ik wou mijn broer vinden en weten waarom hij weg was. Na mijn twijfel er even uitgeraasd te hebben vertraag ik mijn tempo terug naar een rustige beheersde galop. Nu was ik al enkele weken weg, veel kuddes gezien en de twijfel begon toe te slaan. Ging ik hem ooit wel vinden? Ik wist niks van hem, geen naam, alleen de naam van zijn ouders, mijn ouders. Het leek hopeloos en hier op BMH was er iets wat mij vast hield, iets wat maakte dat ik hier een tijd wou blijven. Tot nu toe was ik ook nog niet zo lang in een kudde blijven hangen, maar dit ging mijn zoektocht niet verder helpen. Ik laat mijn tempo terug zakken naar een draf en til mijn voeten hoog op, mijn hals licht gebogen en mijn lange manen dansend op mijn schouder. Al snel wordt ik uit mijn gedachten getrokken en even kijk ik zoekend om me heen. Waar was ik? oh, de ferelden, mijn lichaam had mij erheen gedragen zonder met mijn hoofd te communiceren. Kom maar tevoorschijn. Of ben je soms bang? Verbaasd en zoekend kijk ik om me heen, wat was dit voor agressief iets? Ik snuif diep en mijn passen worden krachtiger, mijn spieren rolden onder mijn huid en mijn oren schieten in mijn nek. Ik was niet zo, integendeel, ik was heel sociaal, maar de toon en woorden van dit paard maakte mij op mn hoede en ik loop een stuk, om vervolgens op enkele meters afstand oog in oog te staan met een paard.

De uitstraling van de merrie verandert echter onmiddelijk wanneer ze hem in het oog krijgt. Haar houding ging van verdedigent op haar hoede naar openheid en haar oortjes schoten naar voren. Ook ik laat mijn oren uit mijn nek draaien en mijn ademhaling word zachter, maar volledig ontspannen ben ik nog niet, waarom was zij zo op haar hoede? Wanneer ze naar me toe komt lopen wacht ik af, ze was dus toch opzoek naar contact. Wanneer ze begint te praten word me al snel duidelijk waarom ze zo op haar hoede was, ze wist niet eens waar ze was. Ik ontspan mijn spieren en laat mijn hoofd iets zakken. Ik knik langzaam. 'Patriot.' stal ik me kort voor en laat even mijn ogen over haar glijden. Ze had iets anders, een ander soort uitstraling dan meeste paarden, haar ras was me nog onbekend, maar verder was ze mooi compact gebouwt, een stuk kleiner dan ik, maar dat waren de meeste. 'Je bent in Blue Moon Horses, een kudde met meerdere rangen en meerdere gebieden.' zeg ik rustig en kijk haar afwachtend aan, nieuwschierig naar haar reactie.

Wanneer ze zegt dat zij bijna bang voor mij werd begin ik te lachen. Ik was groter dan haar en waarschijnlijk ook sterker, maar zij was degene die ervoor zorgde dat ik op mijn hoede was geraakt. ´De reden dat ik zo deed was om jou nerveuze gedrag en aanvallende woorden.´ leg ik uit en laat het daarbij, we waren nu allebei ontspannen en dat was een stuk beter en aangenamer. Ik hoor geduldig haar woorden aan. Ze was dus nooit in kuddes geweest waar ze met meerdere rangen werkte. Om de een of andere reden reageerde zij op bepaalde hele kleine dingen anders dan de meeste paarden. ´Je hebt vier rangen en elke rang heeft een bepaalde leider De ene rang is hoger dan de andere en je moet je best doen om rangen hoger te komen.´ leg ik uit en kijk haar aan, haar reactie afwachtend. ´Waar kom jij vandaan?' vraag ik nieuwschierig omdat ik merk dat ze anders is. *sorry beetje inspiloos

Met geduld hoor ik al haar woorden aan en af en toe knik ik ter bevestiging. Ze praatte veel en ze praatte graag, maar saai werd het niet en mijn aandacht wist ze goed vast te houden. ´Zoals ik al zei, je bent in het gebied van de Blauwe Maan en wanneer het volle maan is, een blauwe maan, wordt het hier gevaarlijk. Wezens waar ik je voor wil behoeden komen dan tevoorschijn en zijn op hun sterkst. Wanneer jij omhoog klimt naar rang 4, kunnen ze je niet meer doden, een reden om hogerop in rang te komen.´ leg ik uit, nu was ze gelijk op de hoogte over het gevaar hier, de vloek van het gebied. Ik hoor haar verleden aan en stel geen vragen, maar ik snap er helemaal niks af. Mensen? Wat zijn dat, ik kende het niet, het was een onbekend vlak voor mij. En een boerderij, wat was dat? Ik begreep er niks van, ze heeft net aan een onbekende, aan mij haar hele verleden blootgegeven en ik zal er nooit misbruik van maken en al zou ik dat willen... Of ik moest heel dom zijn of net als ik zou geen een paard hier wijzer van kunnen worden. 'Boerderij? Mensen?' herhaal ik twee woorden en met een vragende en enorm verwarde blik haak ik mijn ogen in de hare, afwachtend, zoekend naar een verklaring. Benieuwd of het uberhoud is uit te leggen aan iemand die nog nooit iets heeft gezien als zij. 'Ik ben hier aangekomen, ben hier nu enkele weken.' beantwoord ik haar vraag en een kleine lachje siert mijn gelaat. Als ze het wou zou ik haar alles laten zien en leren wat ik wist. Zo was ik er ook gekomen, dankzij Imagnetrix. Zij had mij rondgeleid, het hele gebied laten zien en nog steeds was ik haar daar enorm dankbaar voor. Het had veel gescheelt en in mijn eentje had het wel een tijd geduurt om alles uit te vinden.

Zijn donkere gestalte baande zich door het bos, in het licht van de blauwe maan die op zijn inktzwarte vacht scheen. Witte manen dansend op de kalme wind. Het was zijn tijd van de maand en dat maakte Achilles sterk. Zachtjes grijnsde hij. Ferelden was het gebied waar zijn zware hoeven zich doorheen bewogen. De reus van een hengst zocht zijn prooi en al gouw zag hij twee paarden. Een Spierwitte hengst en een bruinige merrie. Zachtjes grinnikte hij terwijl hij hun woorden van een afstandje hoorde. 'Dan kan je me helpen!' Klonk de merries stem en zijn ogen werden donkerder. Hij deed een stap naar voren toen de hengst zijn stem klonk. 'Ik denk niet dat ik dit ga snappen tot ik het ooit zal zien.' Achilles volgde het gesprek niet, maar ze leken het gezellig te hebben, gestoord als ze waren, en Achilles zou dat geluk snel omzetten in wanhoop en verdriet. De maniakale grijns deed hem licht naar voren stappen toen de hengst weer sprak. 'Een rondleiding, madame?' klonk zijn stem plagerig en een lichte grinnik weergalmde door de omgeving. 'Hou je van strand, bloemen, bergen? Zeg het maar.' zachtjes stapte hij uit de schaduwen en staarde de twee paarden met donkere ogen aan. "Wel, wel, wel wat hebben we hier, twee verdwaalde schatjes, op nieteens hun eigen terrein." Zijn stem was zwaar en zacht begon hij te grijnsen, wachtend op reactie van een van de twee die net pech hadden hem tegen het lijf te lopen.

-BOEH-

Afwachtend op antwoord kijk ik de merrie geduldig en met een vriendelijke lach aan. Een stem naast mij doet mij echter verbaasd opkijken en met een blik weet ik dat het foute boel is. Mijn blik glijden over zijn gedaante en vervolgens haak ik mijn blik in de zijne. Dit was het, dit waren de schimmen waar ik net nog aan dacht en waar ik haar net nog over vertelde. Ik wist het onmiddelijk, ze zeiden al dat je het zou herkennen als je er een zag. Eindelijk zag ik er een, maar ik wist nu al dat ik dit nooit gewild had moeten hebben. Ik draai me met een ruk om en ga voor Maybrit staan, ik hef mijn hoofd hoog, snuif luid en maak me breed. Niet bedoelend om hem te imponeren, de verhalen zijn verschrikkelijk, maar meer afwachtend en duidelijk makend dat ik niet te zacht in mijn schoenen sta. Mijn ogen boren zich afwachtend in de zijne, een reactie op zijn woorden kan ik zo snel niet bedenken. *Aaaah, paniek!!

De hengst grinnikte zacht bij het beschermende gedrag van het witte gedrocht. Ergens kon hij faag bekend voor komen, maar Achilles had zijn hele leven op deze plek gewoont, zelfs toen hij nog normaal en gelukkig was. Nu was er niet veel meer over van dat onbezorgde dartelende veulentje. In de onderste gedeeltes van zijn manen zat vastgeklit bloed dat sterk afstak tegen zijn spierwitte manen. Zijn enorme hoeven normaal bedekt met witte sokken waren nu rode sokken geworden, sinds de hengst ze had gedompeld in het rottende markas van een eens ontvoerde merrie waar nog aardig wat bloed in had gezeten. Zijn ogen koud en zwart die licht oplicht in het schijnsel van die o zo perfecte blauwe maan. Op het weerzinwekkende bloed na en zijn ongewoon duidelijk te gespierde lichaam leek de hengst nog normaal. Tot hij zijn tanden zou ontbloten ja. Maar het was al duidelijk wat hij was. En dat hun einde wellicht nabij kon zijn hadden ze ook nog niet echt door.

Helthaftig maar zeer stupide zette de bruine merrie zichzelf voor de hengst. 'Wat wil je,' klonk haar stem dapper maar met een angstige bibber er in. Nu kon Achilles het niet meer houden. Lachend gooide hij zijn hoofd in zijn nek en stootte een angstaanjagende gruwelijke hinnik uit voor zijn donkere ogen die van de merrie raakte. Hij grijnsde breed waarbij zijn tanden zich ontblootte en zette zijn lichaam in beweging. Tergend langzaam liep hij op hen af. En in eem grote boog om hen heen. Zijn hoofd laag, zijn mond open en zijn ogen op elke zwakke plek gericht die er maar kom zijn. "Och schatje, ik wil jou." Klink zijn lage stem terwijl hij zachtjes grinnikte. "En hengstjelief er ook bij, is jullie nooit verteld dat bij een blauwe maan gemene paardjes komen om stoute paarden te straffen, en duidelijk zijn jullie niet op de plek waar jullie horen te zijn, of heb ik het fout. Correct me if I'm wrong little ones." Zijn grijns werd breder terwijl zijn cirkel kleiner en kleiner werd, wachtend op het juiste punt om toe te slaan..

Wanneer Maybritt besluit zich als een achterlijke merrie te gedragen door een grote mond te geven en naast me te springen schieten mijn oren in mijn nek. Ik ontbloot mijn tanden en richt ze op haar, een teken om duidelijk te maken dat ze dit niet moet doen en beter een stap achteruit kan doen. Waar was ze mee bezig? Moest ze nou laten zien dat ze best een wild paard kon zijn? Nou erg goed was ze er dan niet in. Ik was niet specifiek heldhaftig, wel was ik het type dat mezelf op de tweede plaatst zette en andere en hun levens op de eerste, dit was iets wat ik nu ook deed. En het idee dat ik hier met een merrie zat, kleiner, minder sterk en ontwetend over hoe het hier is en ik de hengst ben geeft het me automatisch het gevoel dat ik haar moet verdedigen. Nogmaals doe ik een hap in haar richting, mijn oren plat in mijn nek en duidelijk makend dat ik wil dat ze naar achter gaat. Mijn ogen glijden over de schim voor mij, zijn hoeven rood, zijn manen, ik wist wat het was, maar ik wou het niet weten en bewust ontweek ik de gedachte. Mijn blik liet hem niet los en zijn woorden sloeg ik op in mijn hoofd. Zijn woorden dringen duidelijk door, toevallig was ik net bezig haar dat te vertellen, maar dit leek me niet het moment om beidehand te zijn en ik besluit te zwijgen. Maybrit had al een vraag gesteld en een goed antwoord leek er niet opgekomen te zijn dus ik laat het erbij. Hij begint om ons heen te cirkelen en mijn blik draait mee, hem niet loslatend, spieren op spanning, alles opletten en mijn borstkas gaat duidelijk op en neer, mijn ademhaling word zwaar. Als je hem zo zag zou je niet denken dat hij kan doen wat je hoort van de verhalen, maar ook in de verhalen hoorde je hoe dat wel het geval was en wat ze deden maakte dat ik op mijn hoede was.

Ze reageerde niet wat Achilles licht irriteerde, normaal had hij altijd heel veel gedult maar nu, nu sijpelde dat gedult een beetje weg. Hongerig staarde zijn ogen naar de merrie terwijl die zich weer achter de hengst schuilhielt. Langzaam begon hij te lachen en keek hen bijde aan. "Tinywhiny horsy makes a big mistake." Klonk zijn stem zachtjes terwijl hij opnieuw begon te lachen. Zachtjes schudde Hij zijn gespierde nek en keek hem bijde aan. "Zeer interessant. Zeg hengstje, je wil haar beschermen.. Of niet soms?" zachtjes begon hij te grijnsen en keek hem recht aan. "Zou je voor haar willen sterven?" Hij doelde op iets interesants.. Hij mocht van Avanti iemand meenemen om zo lang als hij wou te martelen, en Achilles was meestal wel geiriteerd, en die bruine onwetende merrie, tja zij kon wel goed zijn tegen stress. Zacht grinnikte hij, niet meer als een maand.. Dan zou hij wel weer een nieuw stresspopje vinden. Ver sprijdde hij zijn mond open maar gaapte. Hij wou eerst antwoord anders zou het zo saai worden..

De stilte tussen ons drieën irriteerd de hengst duidelijk en zijn volgende woorden komen aan als een bliksemschicht. Wil ik haar verdedigen, natuurlijk, ik zou willen dat haar niks overkomt. Wil ik voor haar sterven? Nee, ik wil niet dood, maar haar geven in ruil voor mijn eigen, nee, dat is iets wat ik nooit zou kunnen doen. Even dacht ik dat hij al in de aanval zal gaan en sta ik al in de verdedigingshouding, maar hij blijkt alleen te gapen. Mijn ogen doorboor ik in de zijne, woedend en zijn blik maakt dat ik me enkele secondes misselijk voel. Echter herstel ik snel en maak me breed. 'Ja.' komt en zacht en schor uit mn droog geworden keel gegleden. Wou ik dit echt? Ongetwijfeld niet en dit heldhaftige gedoe was het stomste wat ik ooit gedaan had, maar niks in deze situatie zou goed voelen.

Hij lachte breed terwijl hij bijde paarden aankeek. Zo'n zielige vertoning had hij in geen tijden gezien, maar de inktzwarte hengst wist dat hij op moest schieten. Er was geen tijd meer voor spelletjes! 'Ja.' Klonk de stem van de witte hengst als antwoord en Achilles luisterde nieteens meer naar de merrie. Snel schoot hij vooruit, zijn tanden plantte zich in de schoft van de hengst wie hij omlaag smeet. Binnn secondes torende hij boven de hengst uit. "Ditmaal kom je er met een litteken af dat je voor de rest van je leven zal sieren! Ik kom nog wel eens terug voor jou!" Met die woorden draaide hij zich met een ruk om naar de merrie, zijn ogen donker en woest. "Jij meekomen!" Donderde zijn stem woest terwijl hij zijn voorhand ruw tegen haar aanduwde. "Bij de volgende ben ik niet zo lief!" Verzekerde hij de merrie woest terwijl hij met ontblote tanden tussen de liggende hengst en de merrie in bleef staan. Als dat jonge ding wist wat goed voor haar was kwam ze mee.. Zo niet.. Zou Achilles wel degelijk moorden.

- kan geen kader -

Het leek alsof de schim niet eens meer naar haar luisterde. Hij negeerde haar compleet, en viel gewoon patriot aan. Tja, en nu? Ze kon er moeilijk tussen gaan springen, dan zou ze in de verwarring meer fout doen dan goed. Maar ze wilde niet gewoon blijven staan, ze kon niet toekijken hoe Patriot langzaam gedood werd. Ze moest actie ondernemen. Ook al leidde ze de hengst alleen maar af, ze moest iets doen. Ze moest de overlevingskans van Patriot iets groter maken. Anders zou ze het zichzelf nooit vergeven.
Ze kreeg niet eens de kans meer om wat te doen. De schim liet de hengst los met een waarschuwing, en richtte zich toen op haar. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze helemaal bevroor. Het voelde alsof ze een harde trap in haar buik had gekregen, ze kon niet meer ademen. En toen ze weer begon te ademen, leek het alsof ze aan het hypifentileren was.
Ze begon te bewegen, meer automatisch dan dat ze echt haar lichaam aanstuurde. Het voelde niet eens alsof zij degene was die bewoog. Het was alsof lichaam en ziel gescheiden waren. Ze wilde niet naar hem toe, maar haar lichaam dacht er anders over. Die wilde Patriot beschermen. Als zij meeging, had ze garantie dat Patriot gered werd. Ze zal dan bij ik de schim zijn, en als de schim nog terug wilde komen als zij dood was, was Patriot natuurlijk allang weg. Een iemand zou het in ieder geval overleven. Daar moest ze maar genoegen mee nemen.
Ze voelde de aanraking van de schim, het liet haar huiveren. Daarna zetten ze haar blik op oneindig, en liet ze zich meevoeren.