xDjurax
Profile
Number of posts : 32
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Mr. Curiosity is killin' me za 24 maa 2012 - 20:20 | |
|  | Hazel
~Hold on to the moment
When there's something brewing in the sky
Come on, there's too much distance
Seperating you and I~
Ze schudde haar manen uit haar groenblauwe ogen en draaide opgewekt met haar oortjes. Grijzige mist kronkelde langs de met donkergroene bladeren getooide loofbomen en streelde het bedauwde mos. Kleine, witte bloempjes waren her en der vrespreid en bespikkelden de bodem. Vroeg in de ochtend ontwaakte ze uit haar slaap, en schudde zich op haar gemakje uit. Ze brieste luid en ervan overtuigd dat ze alleen was, de stilte gonsde in haar oren en elk geluid dat ze maakte leek onnatuurlijk. Zelfs de vogels floten nog niet, en de zon was nog niet op. Gisteren had ze een late avondwandeling gemaakt, om de gebieden wat te verkennen. Maar toen had ze zoveel zin gehad om een dutje te doen dat ze onder een grote eikenboom ter plekke in slaap was gevallen. Nu ontwaakte ze op precies diezelfde plek; Ergens in het één of andere woud dat haar wel interessant had geleken. Al had ze werkelijk geen fláuw idee waar ze naartoe ging of waar ze was, de palomino merrie vermaakte zich prima en sniffelde druk in het rond, de frisse ochtend geuren in zich opnemend. Iets vertelde haar dat ze in het verkeerde gebied rondwandelde en dat haar gebied, het gebied van Rang 1, een heel andere kant op was, zover was zij ook al gekomen. Welke kant dat was wist ze dan weer niet, maar je kunt natuurlijk niet teveel vragen van een paard met een richtingsgevoel zoals het hare.
Je zou denken dat wanneer ze nú al geen idee had waar ze was, ze rechtsomkeert zou maken en de weg terug zou proberen te vinden. Elk paard met een greintje gezond verstand zou dat doen.
Hazel ging in een stevige draf dieper het woud in, om haar spieren wat op te warmen na de koude van de nacht. Wederom wist nieuwsgierigheid gezond verstand te verslaan. 1-0 voor Nieuwsgierigheid.
In een pittig tempo sjeesde ze tussen de bomen door en luisterde of ze al iets hoorde, een teken van leven, van dieren die ontwaken. Ze dacht dat ze een tijdje terug een roodborstje had horen zingen, of een andere vogel, ze had er eerlijk gezegd geen verstand van. Ze wist alleen dat heel vroeger, toen ze als veulen met haar moeder in een bos was gekomen, die haar daarop gewezen had.
"Luister, Hees, wat voor vogel is dat?" Vroeg haar moeder haar. Veulen-Hazel had met haar ogen gedraaid. "Ik denk dat het een flamingo was, mam." En ze stak eigenwijs haar tong uit. Haar moeder zuchtte diep, en gaf haar een por in haar zij. "Hoe creatief ik dat antwoord ook vind, ik moet je teleurstellen. Dat was toch echt een roodborstje." Klonk het wijze antwoord.
Ze grinnikte in zichzelf, wat redelijk falend klonk zo in haar eentje. Heheh, yep, ze was een verschrikkelijk eigenwijs beest geweest vroeger, raakte altijd in de problemen door haar nieuwsgierige, onbezorgde aard. En eigenlijk...Was ze nog geen steek veranderd. Ook vandaag bewees ze dat, want terwijl ze emotioneel werd en jeugdherinneringen ophaalde -kuchkuch- was de begroeiing zonder dat ze het door had aanzienlijk dichter geworden, en liet het bladerdak al wás er zon geweest geen straaltje licht door. Uhh..Ze keek een beetje twijfelachtig om zich heen. Moest ze terug, nu ze nog ongeveer wist uit welke richting ze was gekomen..? Alles scheen hier op elkaar te lijken.
Nee, dôh. Dit was júist het moment waarop de boel een beetje interessant werd, concludeerde ze, en ze sprong aan in de galop. 2-0 voor Nieuwsgierigheid vs. Gezond Verstand. Ze gooide haar hoofd in haar nek en scheurde er plotseling vandoor, zoefde als een racewagen tussen takken en doorns door en gooide zichzelf vervolgens over een omgevallen boomstam heen. Yeah, clichéee. Een tak zweepte in haar gezicht en ze liep een schram op op haar neus, maar ze grijnsde slechts ondeugend en dreunde gewoon door het kreupelhout heen, de kleine druppeltjes scharlakenrood bloed die in de kras opwelden negerend.
Uiteindelijk minderde ze vaart, keek even om zich heen, en kon zichzelf feliciteren. Ze was ófficiëel verdwaald. De vraag was echter hoe zeer ze zich er van bewust was wat voor problemen dat kon opleveren. Ze zette enkele stappen in een richting, stak haar hoofd door een stuk dicht struikgewas en boink, daar stond een paard. Ze donderde bijna acherover van de plotselinge schrik en haar hart ramde tegen haar borstkas. Op het randje van een hartaanval besloot ze dat ze niet meer plotseling om hoekjes ging turen voor ze überhaupt geroken had of er iemand was.
Für Avareth :3
|
|
|
|
Gast
Gast
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Mr. Curiosity is killin' me za 24 maa 2012 - 20:53 | |
| 
De zwarte borst van de shire gaat hevig op en neer, wite zweet schuimt op zijn hals, en druipt langs zijn bebloede benen naar beneden. Schichtig gaan zijn ogen van de bomen naar het gras, van het gras weer naar de bomen. Hij wilde het woud in, hij móest het woud in. Hij wilde de geur van Myou ruiken, de warmte van haar lichaam voelen, hij wilde tussen de bomen door draven en weten dat ze in de buurt was, dat ze in zijn aanwezigheid verbleef. Maar hij kon het niet, na al die jaren kon hij het nog steeds niet. De hoge bomen zorgen er voor dat zijn hart in zijn borst klopt, en dat zijn oren plat in zijn nek liggen. De schaduwen van de bomen strekken zich ver uit, de zon staat laag. Hij stond hier al enige tijd, woedend maaiend met zijn benen, zijn ogen wit van de angst. Het was niet eens zozeer angst, het waren de beelden die hem niet met rust lieten. Het waren de pijnlijke steken in zijn gemuteerde gezicht die hij niet kon vergeten. Zijn blinde oog staart doelloos in de verte terwijl hij moeite doet om zijn ademhaling te beheersen. Een plotseling verdriet overspoelt hem en hij vroeg zich af hoe hij ooit bij zijn geliefde Myou moest komen als hij het woud niet in durfde.
Het woud was haar thuis, het was haar vertrouwde plek, ze kende elk grassprietje en wist wanneer er iets bewoog. Ze bewoog zich zelf alsof ze bang was om het gras pijn te doen of te bomen wakker te maken. Avareth hield van haar zachte aard, de manier waarop ze respect kon op brengen voor bijna alles wat leefde. Een waterige lach siert zijn lippen, en hij sluit enkele tellen zijn ogen. Hij kon met moeite haar prachtige gezicht weer voor zich halen. Het duurt helaas maar een paar seconde voordat er een rode waas voor zijn ogen komt en spookachtige stemmen tegen hem schreeuwen, angstig en van slag opent hij zijn ogen en steigert verticaal de lucht in. Opgejaagd spurt hij er vandoor in een galop en rent langs het woud, hij bleef versneller tot zijn benen zwaar werden, naar lucht happend zodat hij niet zou stikken. Hij ademt diep in en sluit een korte tel zijn ogen, zijn pas word langzamer, en tergend langzaam zet hij zijn eerste stappen tussen de bomen door. Zijn ogen zijn pissig op de grond voor hem gericht, waar deed hij het überhaupt voor? Een lange zucht ontglipt hem en hij stapt stevig door, totdat hij bij een beek komt, diep verborgen in het woud. Hij richt zijn ogen op naar de hemel, en het claustrofobische gevoel word minder.
Hij schud zijn lange krullende manen van zijn gespannen hals af en laat zijn hoofd zakken om te drinken. Een geluid achter hem laat hem opschrikken en binnen een fractie van een seconde heeft hij zich gedraai en zijn immens grote lichaam opgespannen. Zijn tanden zijn ontbloot en zijn ogen staan gejaagd op de kleine merrie. Hij legt zijn oren plat in zijn nek en snuift spottend, wat had een scharminkel als haar hier te zoeken?
AVARETH
I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle
|
|
|
|
