without sight

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

De grond was zacht van de regen dat vannacht was gevallen. Een lichte mist hing tussen de bomen waardoor het moeilijker was om ver te kunnen zien. Daarnaast was het dan nog eens koud ook.De merrie die door de mist door draafde wist dat ze een slechte dag had genomen om naar Minanter te gaan. Niet dat ze er spijt van heeft. Hoe sneller ze er gaat zijn hoe beter. Ze had gewoon liever dat ze de omgeving beter in de gaten kon houden. Het zat in Azure haar natuur om alles strak in de gaten te houden. Ieder detail in zich op te nemen. Om zeker te zijn van wat er rond haar afspeelt. Iets dat nu het geval niet is. Geïrriteerd snoof ze lichtjes waardoor haar neusgaten wat opengesperd werd. haar hals hield ze gebogen en kort en haar oren half plat. De irritatie was haast van haar af te lezen.

Haar draf vertraagde ze naar gewoon stapvoets om weer wat op adem te komen. Ze was van galop naar draf gegaan, om dan te eindigen met stapvoets. Abrupt stopte ze om rond te kijken. Haar zwart witte manen plakten aan haar hals van het zweet. Azure had bijna niet meer door hoe lang ze nu eigenlijk wel al niet onderweg was. Voor een merrie was ze al gespierd waardoor ze langere afstanden kon afleggen, maar zelf zij had zo haar limiet. Die had ze wel nog niet bereikt maar de merrie voelde al hoe haar ademhaling wat onregelmatiger werd. Achter eens krachtig met haar hoofd te schudden ging ze weer in een sierlijk en stevige draf verder. haar staart zwiepte ze heen en weer voor de vele insecten van haar vacht weg te houden. De mist zorgde er echt voor dat ze niet zeker wist of ze er nu bijna was of niet.

Voor de tweede keer stond ze abrupt stil. Deze keer niet alleen uit irritatie voor het weer, maar ook omdat ze iemand ruikt. Azure was er niet zeker van aangezien de mist het er niet makkelijker op maakte. Meteen was haar hele houding gespannen en klaar voor actie. Azure is niet een merrie dat meteen in een aanval zou gaan, maar ze was liever voor bereid, en vooral in dit weer waar je de andere van ver niet zou zien afkomen. "wie is daar" sprak ze kalm maar toch ook weer duidelijk om te laten zien dat ze niet bang was. Ze heeft al zoveel meegemaakt in haar vorige jaren dat ze niet meer snel ergens bang van wordt.

for Jenn, je mag kiezen met welke je het liefst hebt Wink

Hij stond daar maar, half zijn tijd stond hij gewoon maar stil, te luisteren, te kijken. Vandaag was het niet dat laatste, een dik misttapijt had zich op BMH neer gelegd waardoor het voor hem haast kinderspel was om de kudde binnen te dringen. Alsnog stond hij daar, tussen de bomen door, omhuld door nog iets van zijn kostbare duisternis. Hij voelde de mistbanken door zijn vacht en manen kruipen waardoor alles een wit laagje ijs kreeg maar het deerde hem niet. De honger was er wel en hij wist dat hij niet de enige was. In Vyranthium was Ayana even hongerig en ook Achilles stond tegenwoordig naar de kudde te kijken alsof hij ze vanop afstand kon afmaken. Al dat nieuws, het voelde evenals bijna als kinderspel. Hij verplaatste zijn hoef een beetje in de sneeuw, zijn lichaam mocht er dan nog zo ontspannen bij staan, hij was klaar om een aanval te ontvangen of uit te voeren.

Zijn zwarte hoofd kantelde zich een beetje toen hij de galoppassen van een paard hoorde voorbij komen. Vaag kon hij misschien een schim zien passeren maar algauw stierf de kracht van die galop af naar een stap en kon hij enkel nog maar de versnelde ademhaling horen. Hij hoefde niet te zien om te weten dat het een merrie was, en waar ze was. Hij staarde naar de specifieke plek waarin ze in de mist was stil komen te staan, alsof zijn paarse ogen straal door haar konden kijken. Nieuwe paarden betekende nieuwe overmoedigheid, nieuwe uitdagingen. Er waren heel veel paarden hier die niet wisten wie ze waren of wat ze deden. Avanti zou ze een demonstratie moeten geven, een lange pijnlijke alvorens hij bij blauwe maan iedereen zou tonen wie hij echt was. Ze hield zich in het duister, niemand had de schimmen noch gezien in maanden en hij was zo verrukt om weer tevoorschijn te springen, als een leuk verjaardagscadeau. Suprice!

De merrie kwam terug in beweging, hij rook haar zweet dus dat betekende dat ze al eventjes liep. Avanti zette zijn lichaam in beweging, hij was een jager, wat betekend dat je hem nooit zou horen of tenzij hij dat zelf wilde. Zijn draf was log, hard bijna maar met het mechanisme van een echte moordenaar. Hij hoefde geen energie te verspillen om tussen de boven parallel met haar te blijven mee draven. Hoelang voor ze het bekeken gevoel zou opmerken? Of iets anders. Hij had er plezier in toen hij na amper een paar meters gelijk kreeg en ze opnieuw stopte. Hij voelde haar spanning wat betekende dat ze iets had opgenomen. “Wie is daar.” Haar stem was zo heerlijk zelfzeker, haar geur zo aantrekkelijk voor zijn honger. ‘De grote boze wolf.’ Fluisterde hij vanuit de mist, vantussen zijn bomen. Hij bewoog, ze zou het niet merken, hij bewoog tot hij tussen haar en de kudde opstond. Hij bewoog dicht genoeg zodat hij haar een beetje kon onderscheiden en zij hem. ‘Mijn advies, ren nooit zo lang en snel aan één stuk want nu heb je niets meer over om weg te rennen.’ Het was bijna vriendschappelijk advies. Hij strekte zijn hals een beetje, kwam daarbij nog niet eens in de buurt. ‘Het schijnt hier gevaarlijk te zijn.’ Fluisterde hij haar onheilspellend toe. Ze kon hem niet duidelijk zien, ze kon enkel zijn zwarte hoofd zien, een beetje van die paarse ogen, vaak was dat al voldoende …

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

Het moest altijd wel met haar gebeuren. Had ze ooit eens geluk in haar leven? Nee, waarschijnlijk niet nee. van geboorte moest ze zichzelf al staande houden. Zichzelf verweren van anderen. Door een simpele fout. Het stond haar niet aan, dat de fout van de ouders overgingen naar hun kind. Die er zelf niet voor had gekozen om geboren te worden. Lichtjes snoof ze aan de koude herinneringen. Het waren herinneringen die ze met volste plezier zou vergeten. Haar moeder kwam van hier. Dat was de enige reden waarom dat Azure hier naar toe was gegaan. Niemand die haar moeder kende aangezien ze een loner was geweest. Dus niemand zou op Azure gaan neerkijken zoals bij haar oude kudde. Haar vader mocht dan wel de leider zijn, hij had geen flauw idee wat er gebeurde in de kudde en wat er gedaan werd met Azure. Op subtiele momenten had ze aan haar moeder over haar verleden gevraagd. Maar ook over de gevaren. Daarom dat ze nu al vanaf het beginnen gespannen was. De merrie wist wat er in de schaduwen te vinden was. Het was haar 'geluk' weer dat het vanaf haar eerste dag al die schaduwen tegen kwam.

‘De grote boze wolf.’ werd er gefluisterd. Meteen schoten haar ogen naar alle kanten. Haar houding bleef doodstil staan. Ze had zo gehoopt dat het niet een van hen ging zijn... Langzaam hield ze haar ademhaling onder controle. De merrie was nou niet slim bezig geweest. Ze had veel eerder moeten stoppen en rusten. Iets waar ze nu veel te laat achter kwam. haar zwarte oren had ze plat in haar hals gedrukt terwijl ze op zoek was naar de hengst. Zo merkte ze op dat hij tussen haar en hoogstwaarschijnlijk de kudde stond. slim... niet handig voor haar. "Heb ik gehoord" sprak ze zo rustig mogelijk. Azure is niet dom genoeg om nu stoer te gaan doen, maar doodsbang was ze ook niet. "Had ook niet gerekend op zo'n kut dag" mopperde ze meer tegen zichzelf dan tegen de hengst die voor haar stond. Bij het zien van zijn ogen verstijfde ze. Azure had genoeg verhaaltjes over die hengst met paarse ogen gehoord. Haar moeder had er veel over te vertellen, al had ze hem zelf nooit persoonlijk ontmoet. Haar 'geluk' dat ze hem wel ontmoet. Hoe noemde de hengst ook weer. "Ik heb nog genoeg energie. Dat uurtje was niet genoeg om me uit te putten" Ook nu was ze niet aan het stoer doen. Het was een feit, natuurlijk had ze niet zoveel energie als de donkere hengst voor haar.

"Avanti..."Dat was zijn naam! de leider. "Fuck" Fluisterde ze stilletjes tegen haarzelf weer. Voorzichtig zette ze een stap achteruit. " Mooie dag uh..." zou ze zich hier nog kunnen uitpraten..? hoogstwaarschijnlijk niet. Azure moest toegeven dat hij er gevaarlijker en gespierder eruit zag dan haar moeder hem had beschreven. "Ik kan waarschijnlijk er niet vanuit gaan dat je me gewoon laat gaan...?" Kort verzette ze zich van positie. In verdediging om direct te kunnen ontwijken moest hij meteen aanvallen. Kort berekende ze hoe snel ze bij de kudde zou kunnen geraken.

Was hij vandaag van plan geweest iets te doen … nee, maar hij had zijn terugkeer beloofd aan de kudde en daarvoor had hij een heleboel dingen nodig, zoals informatie. Zijn gehoor mocht dan zo scherp zijn, sommige dingen miste je gewoon. En Avanti hield er niet van om dingen te missen, al zeker niet in zo’n grote kudde nieuwe paarden. Niemand kon nooit echt wegblijven van dit land, ook Nirvana niet dus het was slechts een kwestie van tijd voor die merrie onderdanig weer zijn kant zou op komen gekropen, smekend om genade, smekend om zijn aandacht. Maar nu hij Nirvana niet meer had moest hij zijn plezier ergens anders zoeken en dan raasde hem momenteel voorbij in de mist. Wat was beter om zijn terug keer aan te kondigen dan een klein kat en muis spelletje om een voorbeeld te stellen?

Hij had haar weg van de kudde niet afgesneden om haar tegen te houden, zelf vanop een kilometer zou hij haar alsnog kunnen inhalen en tegen kunnen houden. Het voelde bijna aan als een enthousiast verlangen, de manier hoe hij daar naar haar stond te kijken. Ondanks dat zijn paarse ogen altijd dat lege emotieloze zouden hebben kon je alsnog merken aan zijn woorden dat hij plezier had terug in het spel te zitten. Hij had plezier … of zij dat zou hebben was een hele andere vraag. Hij hoorde haar ademhaling zo nauwkeurig, maar het was lang niet zo aantrekkelijk als die zwarte hartslag in haar borst. Zijn ogen vonden de verleiding om richting haar borst te kijken, waar die ene spier haastig al het bloed door haar lichaam begon te pompen. Hoelang zou haar hart hem aankunnen? De mits hield zijn gevaarlijke lichaamsbouw tegen voor haar om te ontdekken dus ze klonk nog steeds redelijk rustig. Toen ze vertelde hoe haar dag was kwam er iets van een glimlach op zijn lippen. ‘Wauw,’ besloot hij. ‘En dat was voor je mij ontmoette, wat moet het zijn als ik vertrek.’ Dat laatste met net wat meer nadruk, god, hij had hier zoveel plezier al in. En hij putte nog meer plezier toen ze het eindelijk merkte, die paarse ogen van hem. Ze verstijfde en hij verroerde geen vin.

Het feit was, zoals ze het zelf beaamde, dat het uurtje rennen haar niet alle energie had ontnomen. Probeerde ze op te scheppen tegenover een schim, tegenover de schim van bmh, de heer van het duister, de kracht achter de duivel? ‘Daar is maar één manier om achter te komen.’ Besloot hij. Zijn hoef zette zich nog een stapje dichter naar haar toe, waardoor ze meer van hem te zien kreeg, de littekens, het opgedroogde bloed, de scherpe hoektanden over zijn lippen. ‘Ik stel voor dat jij begint te rennen en we eens zien hoelang het duurt voor je echt moe word, of ik je inhaal.’ Dat was een leuk spelletje, niet?

En toen zei ze zijn naam, de naam waar iedereen bij huiverde. ‘We hebben een winnaar.’ Zei hij haast euforisch, alsof hij de jackpot had gewonnen. ‘Inderdaad, fuck, jij moet vast zo heel nieuw niet zijn.’ Hij grinnikte, zijn lichaam verdween kort in een dikke bank aan mist waardoor hij ook ongezien weer kon bewegen en langs de andere kant van haar kwam te staan. Bij haar woorden voelde hij zich al diep beledigd. ‘Natuurlijk kan je dat.’ Deed hij haar van aan de andere kant schrikken. ‘Zo erg ben ik nou ook weer niet.’ Loog hij nonchalant. Hij bewoog dichter naar haar toe, zijn neus amper van haar oren verwijderd. ‘Zolang je maar me maar voor kan blijven.’ Zijn gelittekende lichaam bewoog langs haar heen, hij stationeerde zich weer tussen haar en de kudde in. ‘Dus, wil je die slechte dag nog slechter maken of hou je het gewoon bij een slecht dag?’ Zijn verlangen groeide, zijn tanden blonken bijna. Ze hoefde enkel maar te rennen, iedereen die Avanti of de schimmen een beetje kende wist dat je hen nooit kon voor blijven …

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

Alles kan gebeuren in een seconde. Dit heeft Azure al op een jonge leeftijd geleerd. Moest ze nu iets later gekomen zijn, of iets vroeger. Zou er dan een kans zijn geweest dat ze dit had kunnen voorkomen. Hoogstwaarschijnlijk wel. Dan had ze nu al bij de kudde gestaan. De merrie was van de veronderstelling gegaan dat je ze pas zou kunnen tegenkomen bij de blauwe maan. Dit had ze dus niet voorzien. Ze had er nu al spijt van dat ze in dit mistige was blijven verder gaan. Ze had beter een veilige plaats gezocht en wat zitten rusten tot de mist bijna volledig verdwenen was. Waarom had ze ook zo stom geweest... Azure had gewoon zo snel mogelijk die kudde gaan zitten opzoeken. Haar drang om een hogere positie te krijgen was sterk waardoor ze even niet meer had logisch zitten nadenken. het was raar om van de hoogste rang te zitten in de kudde van haar vader tot een loner te zijn achter de moord. Ze walgde ervan. Het stond haar niet aan maar ze moest het aanvaarden en zich dan gaan bewijzen.

Moest Avanti nou niet de leider zijn van de Shades... Dan had ze naar hem opgekeken. Haar had al leiderschap en macht uitegestraald, de hengst voor haar was 10 keer beter. Iets dat ze ook terug wilt hebben. De zelfzekerheid die hij had. ‘En dat was voor je mij ontmoette, wat moet het zijn als ik vertrek.’ Zijn sarcasme stond haar niet aan. Moest het niet Avanti zijn die voor haar stond had ze meteen een snijdend antwoord gegeven. Maar aangezien het hem wel is wil ze dat liever niet doen. Vooral niet omdat ze nog liever ongeschonden bij de kudde wilt geraken. Al kwam er toch een licht geïrriteerd hufje uit haar neusgaten tevoorschijn. Goh wat heeft hij een attitude. Een domme merrie die denkt dat ze hem voor kan blijven? Ze zag het nut er niet van in om zijn spelletje te spelen? Misschien kickt hij daar wel op, Azure juist niet. Haar ogen kneep ze tot spleetjes. Kort schudde ze haar hoofd. " Onee, ik ben nieuw anders zou ik hier niet staan" sprak ze droogjes en volledig niet op haar gemak met hem, en haar irritatie. Haar irritatie gaat er nog kunnen voor zorgen dat ze dingen gaat zeggen die haar alleen maar slecht gaan uitkomen. "Ik ken gewoon iemand die genoeg te vertellen had over jou" Bijna sprak ze bewonderen, bijna.

Meteen verstijfde ze weer wanneer zijn neus vlak bij haar oren gericht waren. Hem voor blijven. Wie denkt hij wel niet dat ze is? Kort schoten haar ogen in het rond voor die weer op die paarse ogen vielen van de donkere hengst. Kort zwiepte ze even met haar staart weer. "Ik denk dat ik het maar bij een gewone slechte dag wil houden, en het niet erger wil gaan maken." met een gespannen houding bekeek ze hem aandachtiger. "Wat nou als ik niet wil gaan rennen" Wat is ze aan het doen... "Wat gaat er dan gebeuren" Hoeveel paarden moesten wel niet zo stom zijn als zij en haar mond gaan openzetten... het leek haast alsof ze haar leven beu is. Helemaal niet maar zijn sarcasme maakte het er niet echt beter op.

**Profile**