De wind waaide zachtjes tegen hem in, waardoor de onderste plukjes van zijn manen rustig heen en weer deinsde. Het was rustig op de plek waar hij nu stond, aan de rand van het Minanter gebied. Misschien was dat niet zijn slimste actie. Misschien kon hij beter een andere plek opzoeken. Meer richting.. richting de bescherming van de kudde. Dat was immers de reden dat hij hier was. Voor de bescherming. Maar hij was nu niet op de meest beschermde plek. Wat deed hij dan hier? Misschien zocht hij iets. maar wat zocht hij dan? Rust? Kalmte? Hij was al kalm, en het leek erop dat overal waar hij kwam het rustig was. Hij zocht het op, en hij trok het aan. Enapay geloofde dat in iedereen een kern van rust zat. Een kern die ervoor zorgde dat ze na konden blijven denken. Dat ze geen beslissingen namen zonder erbij stil te staan. Dacht ze konden denken om wat ze zeiden. Rust is de plek waar zelfs paarden met het duisterste hart zich konden weerhouden van slechte daden, áls ze dat zouden willen. Misschien was hij daarom op deze plek, die rustiger was dan de anderen. Misschien dachten anderen dat met de bescherming van je kudde je veiliger was, waar anderen je konden helpen. Maar de hengst dacht er niet zo over. Een paar sterke vrienden konden zeker helpen, maar hoe kalm het was in je hoofd.. dat bepaalde hoelang je zou kunnen overleven. En hier was hij het rustigst. Hier verlaagde zijn hartslag zich tot het minimum en hier bleef het helder in zijn geest. Met deze gedachte draafde hij iets de berg af, om vervolgens weer stil te staan. Even dacht hij hier geheel alleen te zijn, maar dat was hij niet. Hij hoorde geluid. Iets wat de stilte verstoorde. Dus hij keek om...

~ Open.