De bomen vlogen aan de hengst zijn gezichtsveld voorbij, voor enkele seconden vastgepind aan zijn netvlies en daarna weer loslatend door de hoge snelheid die zijn lichaam bereikte. Zijn hart en longen werkten zich een slag in de rondte om zijn spieren en organen van zuurstof te kunnen voorzien. Lichte dampwolkjes kwamen uit Pilgrims opengesperde neusgaten. Ook al galoppeerde hij al minstens meerdere tientallen minuten op dit tempo voort, toch vertoonde hij nog geen vermoeidheidsverschijnselen. Zijn leverkleurige lichaam was erop gebouwd om intensieve prestaties te leveren op lange afstanden. Bovendien, de jonge hengst vond het heerlijk om de wind langs zijn oren te horen suizen en de prille ochtendzon te voelen op zijn gevoelige huid. Alhoewel, de afgelopen stressvolle maanden hadden wel hun tol geëist. Pilgrim was enkele kilo’s afgevallen, waardoor zijn ribben lichtjes door zijn wollige wintervacht schemerden, evenals waren zijn lange manen in een klittenbos veranderd. Niet iets waar je als voormalig General van rang twee trots op kon zijn.

Zijn hersenen seinden zijn benen tot stilstand, waarbij zijn blik over het Minanter en de kudde die in de diepte van het dal rustig aan het grazen was gleed. De meeste figuren herkende hij niet of nauwelijks, maar één sprong er wel degelijk uit. Haar bruine vacht en haar groene ogen waren zelfs op deze afstand zichtbaar voor hem. Hij had tenslotte ook oog voor detail. Het was de hengst en zijn testosteron niet ontgaan dat de dochter van voormalig Councillor Skyfall tot een ware schoonheid was uitgegroeid. En toch, ondanks al dat schone, had hij haar bewust verlaten zodra de eerste mogelijkheid zich aan hem had gepresenteerd. Het was beter zo. Spectre had hem niet nodig en bovendien, hij haar niet. Al die jaren was het verwende merrieveulen een blok aan zijn been geweest. Ze had - weliswaar onbewust - zijn plannen om een einde aan Vestivals bestaan te maken, gedwarsboomd en vertraagd. Pilgrim was in de tijd als General voornamelijk een oppas voor Sky’s dochter geweest, in plaats van een beschermer van rang twee.

Op dat moment drong het tot zijn gezonde verstand door dat zijn huidige positie bovenaan de open heuvel misschien niet zo heel slim gekozen was. Spectre kon, als ze een beetje oplettend was, hem met gemak spotten. De jonge hengst slikte, keek nog een laatste keer naar de kudde in het dal, waarna hij zich weer met de schaduwen van het woud verenigde. Hopend dat ze hem niet gezien had.

“Pilgrim!” De bomen droegen zijn naam nog tot ver voorbij zijn oren het woud in, zodat ieder organisme mee kon genieten dat hij zojuist op het matje geroepen zou worden door de juf. De levervos hengst wist dat het nutteloos was om nog een poging tot vluchten te wagen. Spectre kon hem zowat op kilometers afstand nog ruiken. Ze leek hem overal en nergens te kunnen vinden. Het maakte niets uit hoeveel moeite hij deed – of juist niet – om aan haar te ontkomen. Dat kleine merrietje had hem in haar greep en zou hem nooit meer loslaten. Ergens, in een verre uithoek van zijn ziel, vond de hengst dat niet heel erg, maar dat toegeven zou hij nooit doen.

“Ik weet dat je hier bent. Kom onmiddellijk tevoorschijn!” bulderde haar stem door de lucht. Voor een seconde kromp de leverkleurige hengst lichtjes in elkaar. Pilgrim kon haar aanwezigheid in het woud van Minanter zowat voelen, hij ademde nog net niet haar geur in, maar ook dat zou niet lang meer op zich laten wachten. De hengst slaakte een diepe zucht. Hij seinde zijn gespierde ledematen tot een slome stap, en maakte zich vervolgens los uit de beschermende schaduwen van de bomen. Zoals een gewillige slaaf zich aan zijn meesteres toonde, liet ook hij zich aan de dochter van de machtigste hengst in BMH zien. Verslagen liet Pilgrim zijn hoofd ietsjes hangen. Hij gaf op. Het had geen enkele zin om nog te vluchten. Ondanks dat Spectre hem eindelijk gevonden had, schonk hij haar niet het genoegen om zijn diepgroene ogen te mogen bewonderen. Hij hield zijn kijkers strak op de bodem onder zijn hoeven gericht. “Congrats, je hebt me weten te vinden. You happy now, princess?” mompelde de hengst sarcastisch. Het koosnaampje vanuit haar jeugd had hij nog steeds niet verleerd. En het was nog maar de vraag of hem het überhaupt ook zou lukken om dat ooit af te leren.

“Waarom kun je gewoon geen vrede vinden met het feit dat ik niks meer met je te maken wil hebben? Ik ben je babysitter niet meer, en je bent volwassen genoeg om voor jezelf te zorgen.” sprak Pilgrim op nukkige toon. “Je pappie is ook weer terug. Waarom ga je hem niet lastigvallen in plaats van mij?” vervolgde de leverkleurige hengst cynisch. Hij hief zijn hoofd, zette een stap in Spectre’s richting en boorde zijn felgroene kijkers in de hare. Hij probeerde intimiderend over te komen, al zei een stemmetje in zijn hoofd dat hem dat waarschijnlijk toch niet ging lukken. “What is it about me that you can’t let go of?” ademde hij op haar zachte huid.

Hij was een grote sukkel geweest. Een blinde idioot. Natuurlijk wist hij dat al deze drama en gezeik zou volgen zodra ze hem weer had gevonden. En dat had ze zeker. De enige manier om permanent van Spectre verlost te zijn, was haar levend begraven. Letterlijk. Een diepe, verveelde zucht ontsnapte door zijn half geopende lippen. Het geratel over hoe hij een belofte aan haar ouders had gemaakt om over haar te waken en dat hij die belofte niet na was gekomen, ging maar door. Er leek geen einde aan te komen. Pilgrim kon aan haar stem horen dat ze zich rustig probeerde te houden, maar dat dat niet volledig vlekkeloos verliep. “Beloftes worden de hele tijd verbroken. Dat is niet meer dan menselijk. En als je bij elke niet nagekomen belofte zo’n drama toneelstuk op gaat voeren, dan blijf je bezig.” De levervoskleurige hengst rolde bij het uitspreken van die woorden met zijn ogen. Dat kind moest niet altijd van een mug een olifant maken.

Alsof hij nog niet genoegd gestraft was, vervolgde Spectre haar dramatische geratel van zonet. “Het kan me geen reet schelen of je niets met mij te maken wilt hebben. Je hebt gewoon pech. Je zit aan mij vast en zou de hemel dankbaar moeten zijn dat ik jou mijn aandacht wil schenken.” Alsof het niet erger kon, deed ze er nog een tandje bovenop door haar arrogante kop van hem vandaan te draaien. Ondertussen begon het aardig heet te worden in Pilgrims hoofd. Hij had er genoeg van. Was dat bitcherige, respectloze gedrag van haar spuugzat. Niets of niemand leek tot die hersenpan van haar door te dringen. “Jij hebt volgens mij half niet door hoe de wereld in elkaar steekt, of niet? Laat me het even voor je ophelderen, Spectre. Zonder mijn bescherming had je hier niet meer gestaan. Ik heb jou niet nodig. Nee, jij hebt míj nodig! Dus je zou míj dankbaar moeten zijn, in plaats van andersom.” brieste de levervos hengst kwaad, de nadruk leggend op hemzelf.

“En om je vraag te beantwoorden. Ik heb mijn belofte aan je ouders niet gebroken. Ik ben hier in BMH om jóú te beschermen.” En om wraak te nemen op dat mislukte schepsel van een Vestival. Maar dat was iets dat niet voor haar nieuwsgierige oortjes bestemd was. Niemand hier in het land van de blauwe maan wist van zijn afkomst, behalve Skyfall dan. Pilgrim keerde zijn aandacht weer tot Spectre. “Dus een reminder voor de volgende keer dat je zomaar tegen mij uitvalt met allemaal verwijten, denk twee keer na voordat je iets naar mijn hoofd slingert.” eindigde de hengst zijn lecture. Hij hoopte oprecht dat ze nu eindelijk eens ging inzien dat ze niet altijd als een prinses behandeld zou worden, en zeker niet door hem.

Haar geschrokken reactie deed zijn blik ietwat verzachten. De levervoskleurige hengst was allang tevreden met het feit dat hij eindelijk iets teweeg had weten te brengen bij haar. De realiteit leek eindelijk tot haar hersenspinsels door te dringen. En dat werd ook weleens tijd, ze was tenslotte volwassen. Hij kon niet eeuwig haar babysitter blijven en haar behoeden van de gevaarlijke buitenwereld. Hoewel Pilgrim dat onbewust maar al te graag zou willen. Dat laatstgenoemde dan. De eeuwige babysitter uithangen was nou ook weer niet bepaald zijn dreamjob.

De grote hengst spitste zijn oren toen hij zijn naam van haar tong hoorde rollen. “Ik heb je gewoon gemist, oké, lul!” Daar keek Pilgrim even van op. Niemand had hem ooit gemist, behalve zijn geliefde moeder dan, maar dat telde nu niet. Spectre’s woorden verwarmden langzaam zijn steenkoude hart en ziel. Het maakte iets in hem los waar niemand ooit beweging in had gekregen. Ongewild opende zijn eens zo gesloten hart zich voor het kleine, bruine merrietje. Hij had haar altijd angstvallig op een veilige afstand gehouden, bang om opnieuw in de steek gelaten te worden zodra ze hem niet meer nodig zou hebben. Daarom had hij haar ook verlaten toen ze terug waren gekomen in BMH. Liever haar eerst gekwetst dan hem.

“En waar zou jij mij dan van willen beschermen, hmm. Misschien kan ik mezelf nu prima beschermen, omdat het wel moest zonder m’n beste vriend!” antwoordde Spectre. Opnieuw brachten haar woorden iets bij hem teweeg. En opnieuw liet hij haar verder toe tot zijn hart. Pilgrim schudde zijn en vermande zich om een mental breakdown te voorkomen. Zijn felgroene kijkers werden op die van de merrie gefocust. Hij schraapte zijn keel en antwoordde daarna: “Wat dacht je van de schimmen? Als de dochter van Reducto en Skyfall ben je een gewild hapje voor hen.” De levervos hengst liet haar blik niet meer los. Hij wist niet of hij dat überhaupt nog wel ooit kon.

Hij zou haar niet voor eeuwig kunnen behoeden van het grote, boze buitenwereld. Hoe graag de hengst dat ook wilde, het kon simpelweg gewoon niet. Dat was de keiharde waarheid. Hij moest een realistische kijk op de werkelijkheid behouden, en zich niet laten meeslepen in Spectre’s fantasiewereldje waar alles naar rozen rook en geen kwaad voorkwam. Tuurlijk, toen ze nog een jong merrieveulen was geweest had hij graag meegespeeld in haar spelletjes, maar ze was nu oud en – hopelijk – wijs genoeg om de realiteit onder ogen te zien. Pilgrim hoopte dat hij met zijn snoeiharde woorden tot de kern bij haar was doorgedrongen. De tijd zou het leren of dat ook daadwerkelijk het geval was. Jammer genoeg hadden ze weinig tijd om daar op te wachten. De volgende blauwe maan stond alweer te hijgen in hun nek. Het zou niet lang meer duren of ieder levend wezen had voor diens leven te vrezen.

Alsof Spectre zijn gedachten kon lezen, begon ze over de schimmen te spreken. “Ze hebben nog nooit iets geprobeerd. Ik zou niet weten wat dat nu anders zou moeten maken..” Haar naïviteit was bijna schattig te noemen… Bijna dan. Ergens anders in de wereld, ver hier vandaan, zou ze ermee weggekomen zijn. Hier in het land van de Blauwe Maan kon die naïeve instelling haar de kop kosten. Nee, niet kon, maar zou haar de kop gegarandeerd kosten. Pilgrim schraapte zijn keel. “Denk daar dan maar eens heel goed over na. Ik zal je een hint geven: de rang van je pappie en de voormalige van je mammie. En die van jezelf.” weerklonken zijn woorden. Ze hadden serieus geklonken, met een vleugje cynisme erin verweven. De levervoskleurige hengst was niet van plan om haar alles voorgekauwd en op een zilveren dienblaadje te serveren. Kennis en wijsheid kwamen onder andere met zelf ontdekken en onderzoeken.

“Het spijt me dan dat ik je tijd opgenomen heb..” kwam er mompelend uit Spectre gekropen. De hengst kon zijn eigen oren zowat niet geloven. Hij had nog nooit een vrijwillig aangeboden excuus van haar kant horen komen. Lichtelijk verbaasd knipperde hij met zijn gifgroene ogen, waarna hij antwoordde: “Excuses aanvaardt.” Ergens ervaarde Pilgrim een gevoel van triomf, hij had eindelijk tot haar weten door te dringen. Misschien dat het dan ooit nog goed zou komen met haar. “Maar ik vrees toch echt dat je er gewoon aan moet wennen. Ik wil niet dat je mij ooit nog verlaat.” Of misschien had hij toch nog te vroeg gejuicht. Echter bracht deze uitspraak hem niet in walging zoals dat vroeger het geval was geweest. Haar antwoord had oprecht geklonken, niet bezitterig of claimend.

Pilgrim richtte zijn twee kijkers op de jonge merrie, en keek haar voor het eerst gemeend met een warme blik aan. “Maak je geen zorgen. Ik zal je nooit alleen laten.” sprak hij op zachte toon, terwijl zijn gespierde lichaam zich richting Spectre bewoog. In een poging affectie te tonen, omhelsde hij haar lichtjes, awkward als het was en voelde. “Not ever.”