Michelle
ǤØÐ ÂßØVЄ ÂĿĿ
Profile
Number of posts : 6870
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Piles of bones (open) wo 18 jan 2017 - 15:21 | |
|
I say let the world go to hell
but I should always have my tea. Nirvana was een simpele ziel. Werkelijk waar. Zo simpel dat iedere halve zool er een spel mee kon spelen. Ze geloofde anderen op hun woord en er was niemand zo onschuldig als zij. Tenminste.. Over veel dingen dan. Er waren nachten, als de maan nog niet helemaal vol was en haar verlangens de loop namen met haar. Dat ze veranderde. Iets anders leek te zijn dan dat ze werkelijk was. En maar een ding wou..
Haar ogen stonden wijd open. De wolken trokken voor de maan maar er was nog genoeg licht, en de merrie was gewend aan de duisternis, om te kunnen zien wat ze zojuist had aangericht. Pijnlijke kreunende geluiden. Nog geen halve meter van haar af. Een jong hert dat wanhopig aan haar leven probeerde vast te houden. Haar rug gebroken en raar gekronkeld. Bloed en slijm druipend uit de wijd opengesperde bek. En de ogen leken zo uit te puilen van angst dat Nir er verzekerd van was dat ze elk moment uit hun kassen konden poppen.
Wat had ze gedaan..
Het was een moment van blinde woede geweest. Haat jegens de moeder van dit wezen misschien omdat die wel gelukkig had mogen zijn. Dat die een familie had gevonden en een dochter had mogen krijgen terwijl Nirvana tot de eenzaamheid verdoemd was. En in die seconde van haat en afgunst had iets in haar besloten dat de moeder dit niet had mogen voelen..
De moeder in question lag niet veel verder van het jonge dier. Alle vier haar poten gebroken voor de zwart witte merrie op haar hoofd had gestaan. De inhoud van het beest lag verspreid over het lange gras. Nir's hart ging als een gek tekeer. Angst en verdriet en pijn aanwezig in haar ogen. "Het spijt me." Trillend stapte ze naar voren naar het jonge hert kijkend. "Het spijt me zo.." Tranen vielen neer op de bruine vacht terwijl ze haar hoef langzaam ophief. "Het is beter zo.." In stilte oefende ze kracht uit op haar hoef die nu achter het oog van het diertje geplaatst was. Het beestje probeerde onder haar vandaan te komen, maar het zou nooit meer kunnen lopen. HEt zou levend opgegeten worden door de wolven of katachtigen die in dit gebied rondliepen. Het zou nog meer pijn hebben als ze dit niet deed. "Slaap.." Wegkijken deed ze niet. Dat verdiende ze niet. Terwijl ze het hoofdje van het hert plette bleef ze het dier in haar oogjes aankijken. "Slaap.."
|
|
|
