barely holding on

**Profile** Number of posts : 248 Status : Active

@ ali, mag ik het ook een merrie zijn?

Gast **Profile**

Ginny: Misschien kan jouw merrie dan ook in dienst zijn van die leidersfamilie? Als persoonlijke hulp van de leidersdochter, dat ze voor Lye'et zorgde omdat deze geen moeder had. En dan kent ze E'vesdar omdat hij vaak de wacht hield. Moet je even een verhaal vanuit haar oogpunt schrijven, en dan zal ik desnoods aanpassen, als je dat leuk lijkt!

Jolien: Gaaf, schrijf jij ook even een stukje vanuit het oogpunt van Sylver?

xx

Gast **Profile**

Beetje lange verhalen, maar goed. Op dit moment spelen deze paarden in het plot, er staat ook onder welke rollen er nog vrij zijn maar je mag ook zelf wat verzinnen, en helemaal onder kan je evt. namen vinden als je niks weet. Voordat mensen vragen; Mag ik meedoen? Ja iedereen mag mee doen, als je hier antwoord dus direct even een kleine omschrijving van de rol die je wilt en een verhaal uit het oogpunt van jouw paard (:

Bezet

Vrij

E'vesdar
E'ves was een jonge hengst die zich al snel bewees in de kudde. Zijn ouders waren vroegtijdig overleden en de hengst was opgevoed door de alpha merrie van de kudde. Hij bezat een kracht die ongekend was voor de streek en werd getraind om later te dienen als persoonlijke beveiliging voor de belangrijkste leider. Ondanks dat hij zijn ouders nooit had gekend was hij een vriendelijke hengst, en hij deed niks kwaad als je hem maar niet uit lokte. Want een opvliegend temperament had de hengst wel. Het duurde ook niet lang voor E'vesdar werd opgemerkt door de leider, en al snel werd hij van de Alpha merrie weggetrokken en ondergebracht bij de hoogste der rangen. Hij mocht mee delen van de grootste geheimen en kreeg andere hengsten onder hem, alles om de leider te beschermen. En diens dochter, hij had een prachtig gevlekte dochter die elke hengst wel begeerde. E'vesdar was daar nooit één van geweest, hij hield niet van alle pracht en praal en de gelogen onschuld van de meeste merrie's. Ondanks dit deed hij zijn best om haar te beschermen en tot haar bediening te zijn.

Echter wist ook iedereen dat E'vesdar vrienden had die hem een blok aan het been waren. De hengst waar hij mee om ging was bekend om de duistere zaakjes die hij afhandelde, en als E'ves niet zo een goudeerlijke hengst was geweest dan zou iedereen de roddels geloven. Want zijn vriend was niet één van de vriendelijkste paarden, en deed ook eigenlijk niks voor de kudde. Toch bleef E'vesdar trouw aan zijn vriend en bleef hem steunen ondanks alle roddels. Dat was de eerste fout die hij maakte, hoe hard het ook klinkt hij had beter zijn vriend in de steek kunnen laten. Want het ging alsmaar slechter met zijn vriend en al snel kreeg E'ves de kriebels van alle duistere dingen die hij uitvoerde.

Uiteindelijk kwam de ommekeer en zijn vriend leek de contacten met alle duistere hengsten te hebben verboken. E'vesdar had niet blijer kunnen zijn. Hij begon zijn vriend bij zijn werk te betrekken en kreeg het voor elkaar om een plekje als wacht voor hem te regelen. Alles ging goed totdat er een nieuw gezicht in het leven van zijn vriend op dook, Sylver, een gitzwarte merrie met her en der zilveren aftekeningen. Ze was zo mooi als de nacht, en zo arrogant als maar kon. E'vesdar viel als een blok voor de bloedmooie merrie, maar verachte zichzelf dat hij niet eens naar haar karakter keek. Ze had een grillig randje dat er voor zorgde dat ze E'ves zijn aandacht volledig had. Helaas was ze het vriendinnetje van zijn beste vriend, behalve kijken kon hij niks doen. Daarnaast was zijn werk ook het allerbelangrijkste en het was een taak die hij graag uit voerde. Het duurde niet lang voor hij weer een promotie kreeg, en hierbij steeg zijn vriend ook een rang hoger. Zijn vriend was een echte rokkenjager, en het duurde niet lang voordat hij de prachtige dochter van de leider op het oog kreeg. Sylver werd jaloers, maar liet dit niet blijken, meer dan een speeltje was de hengst toch niet voor haar. Maar het zat haar dwars dat de andere merrie mooier werd gevonden. Ze begon E'vesdar lichtjes uit te dagen, en de arme hengst stond in tweestrijd. Uiteindelijk heeft hij haar afgewezen, en dat is iets wat Sylver hem nooit zou vergeven.

Zijn vriend werd steeds betere vrienden met de dochter van de leiding, en langzaam begon dit hem zorgen te baren, een simpele kudde hengst zou nooit goed genoeg zijn voor een leidersdochter, en daarnaast had hij Sylver ook nog. Hij probeerde de merrie te waarschuwen, maar zij vatte dit op alsof E'vesdar jaloers was, en zelf verliefd op haar. Hierna volgde een ruzie, en werd E'vesdar hevig toegesproken door de leider. Gekrenkt trok hij zich terug, hij zou zijn werk altijd met respect doen, maar de woorden van de leider hadden door zijn ziel gesneden. Hij had zijn hele leven gegeven aan het beschermen van de leidersfamilie, en had daarnaast nog zo zijn best gedaan om zijn vriend gelukkig te maken. Het was die avond dat alles fout ging. E'vesdar stond op wacht bij de dochter van de leider, en hield zijn ogen goed open. Het was laat in de avond toen zijn vriend op dook en een kort praatje met hem maken. De leidersdochter luisterde aandachtig mee, en volgde elke beweging die de vriend van E'vesdar maakte. Waarschijnlijk had ze toen der tijd een oogje op de vriend van E'vesdar gehad, waardoor het later moeilijker voor haar werd om E'ves zijn onschuld te accepteren.

Het was een gure nacht, en de vriend van E'vesdar zou het over nemen. Dus E'vesdar vertrok richting de leider, wat er die avond met de leidersdochter is gebeurt zou hij nooit weten. Wat hij wel weet is dat de vrolijkheid in haar ogen was verdwenen en ze niet langer meer kon lachen. Hij had haar nooit achter moeten laten met zijn vriend. (Melissa, je mag dus zelf verzinnen wat de vriend van E'vesdar met haar heeft gedaan, misschien heeft ze een veulen van hem, of heeft hij haar aangevallen, ergens vast gezet waar ze dagen niet weg kon etc.) E'vesdar zelf was op weg naar de plek van de leider, een grot diep verborgen in de bergen, hier leefde de gehele leidersfamilie. Het duurde niet lang voordat hij merkte dat er iets niet klopte. Er weerklonken gillende echo's, en angstige paarden renden weg. E'vesdar versnelde zich en volgde de rode sporen op de muren. Met zijn ogen wijd opengesperd keek hij toe hoe de vertrekken van de leiders waren overgenomen door de volgers van zijn vriend, de vrienden waarvan hij had gehoopt dat hij ze had losgelaten. De angstige ogen van de leider hengst schoten vuur van verraad.
" Jij! Jij hebt dit allemaal verzonnen, ik wist het! Al vanaf het moment dat je ouders waren vermoord wist ik dat er niks terecht kwam van dat zielige hoopje! " Luid briesend werd de hengst tegengehouden door de handlangers van E'ves zijn vriend. E'vesdar greep om zich heen, vocht tegen de hengsten, baande zich een weg naar de leider, om ondanks zijn woorden hem nog steeds te beschermen. Maar toen hij op keek zag hij dat het te laat was, de hengst zijn ogen stonden leeg in de ruimte te staren, en de rode vloeistof verspreidde zich rond zijn lichaam.
" Nee, nee, nee..-" E'vesdar stond aan de grond genageld, totdat hij word aangevallen door één van de hengsten die onder zijn toezicht stonden. Hij kon de hatende blik van de zwarte/zilveren merrie (Sylver) nu nog voelen, ze genoot van de situatie als geen ander. Niemand geloofde hem, en toen is hij gevlucht.

Lye'et
Lye'et was de dochter van de leider, het was een grote kudde en van haar perfecte jeugd als veulen groeide ze op tot een prachtige jonge merrie. Een naïeve merrie, die genoot van alle aandacht van de hengsten die haar begeerde, maar een enkele deedt dit niet. Dit maakte haar naief, ze was de onschuld zelve. Ze wist niet anders, dacht dat haar leven zoals zij dat nu leide normaal was en maakte er dan ook optimaal gebruik van. Toch was ze nooit echt gemeen geweest, ze kon arrogant zijn en liep rond met de uitstraling dat ze beter was, omdat ze dacht dat ze dat ook echt was, maar toch had ze vele vriendinnen in de kudde, vele vrienden had ze niet, want ze hield van de gedachte om gelieft te zijn en verleide andere hengsten dan ook graag, ze wou dat ze hun best voor haar deden zonder dat zij er echt op in zou gaan. Van roddels en de slechte dingen of paarden in de kudde had zij nooit enig benul gehad, ze had nooit wat slechts meegemaakt, behalve een enkele keer een ruzie. Als er wat gebeurde of er ging een slechte roddel rond, dan werd dat verzwegen voor haar. Opdracht van haar vader, bescherm mijn dochter tegen alles, laat haar niet bewust zijn van het kwaad in de wereld tot zij er klaar voor is. iets wat als hij dit nooit gezegt zou hebben, haar misschien wijzer had gemaakt, slimmer en vooral minder naïef.

Toen kwam E'vesdar in beeld, hij kwam via de alpha merrie en was getraind om mijn vader en mij te beschermen. Mijn moeder was bij mijn geboorte overleden en ik was zijn dierbaarste bezit. Ik bracht veel tijd met hem door, want als hij mijn vader niet beschermde, beschermde hij mij en was ook veel bij me in de buurt. E'ves was anders, hij had mijn nooit aantrekkelijk gevonden, misschien wel een mooie verschijning, maar zoals andere hengsten vaak naar me keken en deden, zo was hij niet. In het begin had het me gefrustreerd, wat was er mis me? Of met hem? Maar na enige tijd had ik er vrede mee, ik had geen mannelijke vriend en in gedachten noemde ik hem er heen, omdat hij me anders behandelde. Diep van binnen wist ik dat het zijn werk was en of hij me uberboud mocht heb ik nooit geweten, hij zou zijn mening me niet mogen vertellen van vader. Ik vertrouwde hem, eerst niet, maar uiteindelijk begon ik hem te vertrouwen, nou vertrouwde ik snel andere, maar niet met mijn leven ookal had ik niks om te vrezen dacht ik. E'ves vertrouwde ik, hij hoorde mij te beschermen, maar dit was iets wat ik hem nooit zou vertellen. Ik dacht dat ik wijs was en mijn eigen boontjes kon doppen. Toen kwam er een nieuwe hengst in dienst, ik had hem al veel met E'ves gezien en had iets wat mij onrustig maakte, een tintelent gevoel. Hij begon onderaan, als wacht, maar kwam met de tijd hoger. Echter had hij een vriendin, iets wat me vaak niet weerhield, want ik was hoog, met hoorde voor mij te kiezen. Ik raakte in contact met de hengst, hij behandelde me naar mijn waarde, als echte leidersdochter, iets wat de meeste hadden geprobeert, maar hij gaf me het gevoel dat ik echt speciaal was. Met Sylver had hij geen contact meer zei hij en als ik Sylver zag, dan was ze beleefd wegens mijn naam, maar de kille ondertoon in haar stem was te horen. De hengst ondernam leuke dingen met me, haalde me even weg van haar rang en maakte me bijzonder. Als ie op wacht stond, hield ik hem gezelschap, hij complimeneerde me en maakte me aan het lachen. En bovenal, hij gaf me een speciaal gevoel, alsof hij de hengst was waar je als veulen van droomde. Echter was hij niet van mijn rang en zou meer dan vriendschap ons verbode worden, maar tot dusver wierhield het me er niet van.

E'ves begon zich ermee te bemoeien, dat ik voorzichtig moest zijn. Maar deze hengst had mij beter behandelt dan hij of wie dan ook ooit gedaan had. Eerst had ze het weggewuifd en uiteindelijk was ze tegen hem uitgevallen. Altijd had hij neutraal tegen haar gedaan, dan moest ie nu niet jaloers gaan doen! Vader had zich ermee bemoeid en hem op zijn plek gezet. Die avond stond hij op wacht en de blik in zijn ogen maakte dat ik medelijden met hem kreeg, iets wat ik nooit zou toegeven. En al snel kwam de hengst aangelopen, waarom hij op dit tijdstip wacht over kwam nemen riep even vraagtekens op, maar al snel bedacht ik me dat hij bij me wou zijn. Een gedachte die snel de grond in geboort zou worden. Als een dartelent veulen draafde ik heen en weer toen ik zag dat op het moment dat E'ves wegging hij gelijk naar me toe kwam. Deze dag zou in mijn geheugen gegrift staan. Hij begon lief, maar steeds meer drong hij zich op, hij wou haar, maar niet op de lieve manier zoals ze hem kende. Ik werd bang en schreeuwde, een hulp om vader, niemand kwam, zelfs de hulp van E'ves heeft over het land geschald, maar ik had moeten weten dat hij onderdeel van de actie geweest was. Bruut werd ik verkracht en mijn ziel werd gebroken, maar dit was nog niet genoeg. Vervolgens kwamen er meer en onder dwang van hun en de hengst waar ik ooit zo weg van was geweest moest ik mee, mee naar de plek van mijn familie.

Bloed overal, paarden die mijn familie overnemen, ik begon te stribbelen, hinneken om hulp en angst hebben lang geklonken bij het zien hoe mijn familie werd vermoord, maar mijn gegil stopte toen mijn vader voor mij werd gebracht. Ik verstijfde, angst in mijn ogen. 'Papa..' zei ik zacht en keek hem aan, tranen stroomde over mijn wangen. Lang keek hij niet terug, want na enkele seconden werd hij bruut door een aantal hengsten vermoord. De lach van de hengst, Sylver en andere paarden zou ik nog lang horen. Ik bleef over, maar als speeltje. Dagen lang hebben ze me er gehouden, zodat ze met me konden doen wat ze wouden. Tot ik dankzij een hengst die onder leiding stond van hem, die nog een greintje goed in zich had, werd vrijgelaten, iets wat hij waarschijnlijk niet overleefd heeft. Ik was gebroken, had niks meer, en mijn ogen straalde dof uit, de lach op mijn gezicht was verdwenen en enkele littekens zaten verborgen op mijn lichaam, maar de meeste zaten op mijn hart. Ik was niet meer dat naïeve meisje, ik was keihard met vier benen op de aarde gezet en had iets gezien waarvan ik niet eens wist dat het bestond.

Sylver
Weg van de saaie kudde waar ze was opgegroeid, Sylver had genoeg van haar stiefmoeder en vader, ze had het gevoel alsof ze nooit een leven had gehad. Haar moeder was op jonge leeftijd overleden, en ze was veel te snel opgegroeid. Ze wilde echter niet langer meer volwassen zijn, ze wilde niet de zielige merrie zonder moeder zijn. Ze was meer dan dat, en ze moest weg uit het oord om te bewijzen dat ze beter was. Dat het heel anders zou lopen kon ze niet weten. Ze kwam terecht in een kudde, één zoals ze die nog nooit had gezien. De kudde was gigantisch, en er waren verschillende rangen. Echter kon je alleen een rang bekleden als je ouders deze al hadden, dit was voor de paarden met adel, oftewel arabisch bloed. Sylver was misschien voor een deel arabisch, ze had zeker ook het bloed van een shire. Het duurt niet lang voor ze een beetje haar weg heeft gevonden, deze plek zat heel anders in elkaar. In plaats van simpelweg een leider en een alpha-merrie, was er een hele familie die aan het hoofd stond. En deze werd zeer belangrijk geacht, zo belangrijk dat je als normaal paard daar nooit deel van uit zou maken, alleen nakomelingen mochten delen in die rijkdom.

Na enkele dagen valt haar oog op een duistere hengst met donkere poelen als ogen. Hij intrigeerde haar, deed de adrenaline door haar aderen stromen door alleen al naar hem te kijken. Ze wilde van haar brave imago af, en deze hengst was precies wat ze nodig had om dat imago kwijt te raken. De hengst liet er geen gras over groeien en begon al snel hevig met Sylver te flirten, dit eindigde in een passionele romance, die nooit echt meer zou betekenen dan lust en manipulatie. Ze speelde spelletjes met elkaar, de hengst had geen gevoelens en ging met elke merrie die hem zinde. Sylver werd gekwetst maar liet dit niet zien, ze pakte hem op een andere manier weer terug. Al snel kwam er een andere hengst in het spel, E'vesdar genaamd, ze kende hem niet maar aan de handelingen tussen de twee hengsten bleek dat ze al lang vrienden waren. Ze kon de blik van E'vesdar constant op zich voelen branden en flirtte onschuldig met de hengst, in de hoop haar eigen hengst zijn aandacht te trekken.

E'vesdar word al snel een lievelingetje van de leider, en hij zorgt er voor dat Sylvers hengst een goede plek in de lijfwacht kreeg. Sylver heeft nog steeds een hekel aan E'vesdar dat hij dit heeft gedaan, dat was namelijk het moment dat ze haar hengst kwijt raakte aan Lye'et, de leider zijn dochter. Ze was bloedmooi, en gedroeg zich als een echte prinses, ze was wat naïef en geloofde in het goede van elk paard, en boven alles werkte ze Sylver vreselijk op de zenuwen. Sylver haar hengst werd geïnteresseerd in Lye'et en Sylver werd vreselijk jaloers, ze verachte de leiders dochter en wenste haar dood. Ze begon met E'vesdar te spelen in de hoop haar hengst zijn aandacht te winnen, dit was echter tevergeefs, E'vesdar had zijn volledige aandacht voor het bewaken van de leider. En hoewel zijn ogen constant verlangend naar Sylvers lichaam keken, hij ging er niet op in. Hij wees haar zelfs af. Een diepe haat jegens E'vesdar groeide diep in Sylver en op een dag zou zij hem terug pakken.

Al snel gaat er de roddel dat E'vesdar op zijn kop heeft gekregen voor het verliefd worden op de leider zijn dochter, iets wat een simpel kudde paard nooit zou mogen, de dochter was meer waard dan dat. Sylver kon enkel toe kijken en lachen, net wat de hengst verdiende. Later die avond ging het echter volledig mis, ze was op zoek naar haar hengst, om hem voor eens en altijd terug te krijgen. Maar ze vond deze diep in het woud hijgend op de rug van Lye'et, gebroken door het verraad draait ze hem de rug toe en verdwijnt met de zwarte handlangers van haar voormalige hengst. Zij dacht dat ze E'vesdar het verhaal van Lye'et zouden vertellen, en ze wou niks liever dan de gekwelde blik in zijn ogen zien als hij wist dat hij had gefaald. Het ging alleen anders, heel anders. De grot waar de leiders familie woonde was gevuld met gekwelde gillen, donkere strepen bloed en de geur van zweet. De handlangers van de voormalige vriend van E'vesdar waren bezig met de familie uit te moorden, en Sylver stond kort aan de grond genageld. Ondanks dat dit nooit was geweest wat ze wilde, ze genoot van de adrenaline door haar aderen, en keek toe zonder ook maar emotie te tonen. Pas wanneer E'vesdar op het toneel verschijnt grijnst ze. Haar ogen branden in zijn rug en haar heldere stem weerklinkt in de grot.
"We hadden het nooit zonder jou kunnen doen E'vesdar, bedankt voor het binnen laten" Het verraad dat blink in de ogen van de leider, en de gemene woorden die deze spreekt tegen E'vesdar zorgen voor een gekwelde blik in E'vesdars ogen. Ze kijkt toe hoe E'vesdar instort als hij ziet dat zijn leider word vermoord. Hij had gefaald in de taak die hij zo graag deed en waarvoor hij alles opofferde, zelfs haar. Sylver grijnst en draait zich om, het was tijd om weg te gaan voor iemand er achter zou komen wie ze was.

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Oooh, veulens die voortkomen uit onfortuinlijke situaties.. Ik vind die echt heeerijk om te spelen. ~~-Waarom had ik me voorgenomen om maar 4 chars te hebben-~~.

Wat zoeken jullie daar precies voor? En hoe oud hij/zij ondertussen?

Gast **Profile**

Sapphire schreef:: Oooh, veulens die voortkomen uit onfortuinlijke situaties.. Ik vind die echt heeerijk om te spelen. ~~-Waarom had ik me voorgenomen om maar 4 chars te hebben-~~.

Wat zoeken jullie daar precies voor? En hoe oud hij/zij ondertussen?

Moet je even overleggen met Melissaamlo (:

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Wanneer Sylver in hun terrein kwam, het was die ene hengst die haar aandacht trok. de donkere shaduw dat rond hem ging was gewoon 'het' ding dat haar intrigeerde. en al vlug was zij ook in het oog gesprongen van de vriend van E'ves. Maar Sylver merkte al vlug op dat naast die donkere kant van de hengst, dat hij ook een oog had op de leiderdochter, Lye'et. Voor Sylver was het niks meer dan een uitdaging om zijn aandacht te houden ...

Maar het werd moeilijk en moeilijk en Sylver kon het niet verkropen dat Lye'et ook de aandacht van haar speeldje trok. ze ging naar E'ves, de vriend van hem. Ze daagde hem uit, ze speelde met hem om zijn aandacht, in de hoop hjaar vriendje jaloers te krijgen. Maar ze kreeg zijn aandacht niet en uiteindelijk wees E'vezs haar zelfs af. en dat was voor Sylver iets dat ze niet kon vatten of accepteerde. Het was zij en zij alleen die iemand kon afwijzen. niet andersom.

de 2 raakte ik een ferme ruzie en ging met het verhaal dat E'ves haar probeerde te verleiden naar ???. Al was het maar om hem een beetje kwaad te krijgen op E'ves, alles was voldoende om de hengst te doen lijden.

En dan in die nacht gebeurde het. ??? had iets met de leidersdochter uitgestoken en Sylver kon enkel genieten van het lijden van de leidersdochter. zij zag het als wraak ...
Sylver ging tesamen met enkele hengsten naar de leidergrot. zij dacht dat zij gewoon gingen melden dat er iets mis was met Lye'et ... maar niks was minder waar.
ze vielen de leider aan. en dan verscheen E'ves ten tonele. ze angst, de pijn in zijn ogen waren voor Sylver genoeg om te zien. ze zag hoe hij leide want hij had gefaald. Hij had gefaald in de taak die hij zo graag deed en waarvoor hij alles opofferde, zelfs haar ...

Hoop dat het iets is ^^; niet zo handig als je nog niet alles goed weet XD

Gast **Profile**

Weg van de saaie kudde waar ze was opgegroeid, Sylver had genoeg van haar stiefmoeder en vader, ze had het gevoel alsof ze nooit een leven had gehad. Haar moeder was op jonge leeftijd overleden, en ze was veel te snel opgegroeid. Ze wilde echter niet langer meer volwassen zijn, ze wilde niet de zielige merrie zonder moeder zijn. Ze was meer dan dat, en ze moest weg uit het oord om te bewijzen dat ze beter was. Dat het heel anders zou lopen kon ze niet weten. Ze kwam terecht in een kudde, één zoals ze die nog nooit had gezien. De kudde was gigantisch, en er waren verschillende rangen. Echter kon je alleen een rang bekleden als je ouders deze al hadden, dit was voor de paarden met adel, oftewel arabisch bloed. Sylver was misschien voor een deel arabisch, ze had zeker ook het bloed van een shire. Het duurt niet lang voor ze een beetje haar weg heeft gevonden, deze plek zat heel anders in elkaar. In plaats van simpelweg een leider en een alpha-merrie, was er een hele familie die aan het hoofd stond. En deze werd zeer belangrijk geacht, zo belangrijk dat je als normaal paard daar nooit deel van uit zou maken, alleen nakomelingen mochten delen in die rijkdom.

Na enkele dagen valt haar oog op een duistere hengst met donkere poelen als ogen. Hij intrigeerde haar, deed de adrenaline door haar aderen stromen door alleen al naar hem te kijken. Ze wilde van haar brave imago af, en deze hengst was precies wat ze nodig had om dat imago kwijt te raken. De hengst liet er geen gras over groeien en begon al snel hevig met Sylver te flirten, dit eindigde in een passionele romance, die nooit echt meer zou betekenen dan lust en manipulatie. Ze speelde spelletjes met elkaar, de hengst had geen gevoelens en ging met elke merrie die hem zinde. Sylver werd gekwetst maar liet dit niet zien, ze pakte hem op een andere manier weer terug. Al snel kwam er een andere hengst in het spel, E'vesdar genaamd, ze kende hem niet maar aan de handelingen tussen de twee hengsten bleek dat ze al lang vrienden waren. Ze kon de blik van E'vesdar constant op zich voelen branden en flirtte onschuldig met de hengst, in de hoop haar eigen hengst zijn aandacht te trekken.

E'vesdar word al snel een lievelingetje van de leider, en hij zorgt er voor dat Sylvers hengst een goede plek in de lijfwacht kreeg. Sylver heeft nog steeds een hekel aan E'vesdar dat hij dit heeft gedaan, dat was namelijk het moment dat ze haar hengst kwijt raakte aan Lye'et, de leider zijn dochter. Ze was bloedmooi, en gedroeg zich als een echte prinses, ze was wat naïef en geloofde in het goede van elk paard, en boven alles werkte ze Sylver vreselijk op de zenuwen. Sylver haar hengst werd geïnteresseerd in Lye'et en Sylver werd vreselijk jaloers, ze verachte de leiders dochter en wenste haar dood. Ze begon met E'vesdar te spelen in de hoop haar hengst zijn aandacht te winnen, dit was echter tevergeefs, E'vesdar had zijn volledige aandacht voor het bewaken van de leider. En hoewel zijn ogen constant verlangend naar Sylvers lichaam keken, hij ging er niet op in. Hij wees haar zelfs af. Een diepe haat jegens E'vesdar groeide diep in Sylver en op een dag zou zij hem terug pakken.

Al snel gaat er de roddel dat E'vesdar op zijn kop heeft gekregen voor het verliefd worden op de leider zijn dochter, iets wat een simpel kudde paard nooit zou mogen, de dochter was meer waard dan dat. Sylver kon enkel toe kijken en lachen, net wat de hengst verdiende. Later die avond ging het echter volledig mis, ze was op zoek naar haar hengst, om hem voor eens en altijd terug te krijgen. Maar ze vond deze diep in het woud hijgend op de rug van Lye'et, gebroken door het verraad draait ze hem de rug toe en verdwijnt met de zwarte handlangers van haar voormalige hengst. Zij dacht dat ze E'vesdar het verhaal van Lye'et zouden vertellen, en ze wou niks liever dan de gekwelde blik in zijn ogen zien als hij wist dat hij had gefaald. Het ging alleen anders, heel anders. De grot waar de leiders familie woonde was gevuld met gekwelde gillen, donkere strepen bloed en de geur van zweet. De handlangers van de voormalige vriend van E'vesdar waren bezig met de familie uit te moorden, en Sylver stond kort aan de grond genageld. Ondanks dat dit nooit was geweest wat ze wilde, ze genoot van de adrenaline door haar aderen, en keek toe zonder ook maar emotie te tonen. Pas wanneer E'vesdar op het toneel verschijnt grijnst ze. Haar ogen branden in zijn rug en haar heldere stem weerklinkt in de grot.
"We hadden het nooit zonder jou kunnen doen E'vesdar, bedankt voor het binnen laten" Het verraad dat blink in de ogen van de leider, en de gemene woorden die deze spreekt tegen E'vesdar zorgen voor een gekwelde blik in E'vesdars ogen. Ze kijkt toe hoe E'vesdar instort als hij ziet dat zijn leider word vermoord. Hij had gefaald in de taak die hij zo graag deed en waarvoor hij alles opofferde, zelfs haar. Sylver grijnst en draait zich om, het was tijd om weg te gaan voor iemand er achter zou komen wie ze was.

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

dat klinkt allesinds beter dan mijn versie XD

Gast **Profile**

Oh zo was het niet bedoelt hoor, ik dacht ik typ het even voor je uit (:

**Profile** Number of posts : 743

@ Maaike: het veulen maakt me niet uit hengst/merrie. Miss dat na de bevalling het veulen is opgevangen door een andere merrie en Lye'et er verder geen idee van heeft, nooit echt heeft omgekeken, door alles wat haar overkomen was en niet tot rede vatbaar zoiets? Dan kan je zelf heel veel invullen.

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Uhm.. Oke. Maar dat maakt het wel lastiger voor mij, haha. Ik vind juist van die 'canons' leuk om te spelen. Dus dat er al wel een duidelijke basis is vastgelegd voor t veulen. Mijn eigen brein is nooit zo goed in die dingen. Of ik moet een karakter al langer spelen xD. En heb niet echt iets wat in aanmerking komt daarvoor..

Uhm..

Gast **Profile**

ik verzin wel iets, geef me 5 min..

Gast **Profile**

Oke, wat nou als die slechterik het veulen heeft opgeeist (want Lye'et is vast gehouden, misschien totdat het veulen gebaard was) Toen is Lye'et weg gestuurd, hart gebroken om haar veulen achter te moeten laten, want ondanks dat het niet uit liefde kwam, het bleef een deel van haarzelf. De slechterik gebruikt het veulen als zijn persoonlijke slaafje, en leidt deze op om in zijn voetsporen te treden. Het veulen is zich van geen kwaad bewust, en neemt aan dat zijn 'vader' wel weet wat goed voor hem is. Hij aanbid zijn 'vader' dan ook, tot hij op een gegeven moment waarneemt dat zijn vader niet zijn vader is, misschien gehoord van één van de volgelingen die er ook bij was op de nacht dat alles mis ging. Enkele dagen later word degene die het hem/haar heeft verteld vermoord, en dan slaat het veulen op de vlucht, zoekend naar antwoorden (:

**Profile** Number of posts : 743

You're really creatif! Moet dat stukje dan ook ff bij Lye'et dr verhaaltje toevoegen zo Smile

Mr love it! Nu nog iemand voor de slechte hengst!

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Oooh, jaa! Klinkt goed ^^.
Daar kan ik wel in komen, haha. En een hengst kan geen kwaad. Nëya is ook 'n merrie dusja, een hengstje klopt wat mij betreft helemaal.

Wil je zijn geschidenis nog verder uitgewerkt hebben? Daar zuig ik behoorlijk in (zie Gaby & Syths' join).

En dan de naam.. :C

Gast **Profile**

Zou wel leuk zijn als je een klein verhaaltje typt door de ogen van het veulen, zijn standpunt zegmaar (:

Gast **Profile**

Oh en Melissa, ja dat mag, hoeft niet (:

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Ik ga zometeen wat proberen ^^. Maar beloof niets denderends _o-

Naam komt later wel xD

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn hengst kan ik eventueel wel als een verrader joinen. Wat deden die dan precies? Zij volgden de bevelen op van de ex-vriend van E'ves en zij hebben dus die leidersfamilie wat aangedaan? (:

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Nog naamloos hengstveulen.. -> Suggesties?
De herinneringen van mijn moeder zijn vaag, allemaal heel onduidelijk en zo ver weggezakt dat ik me haar amper herinner. Ooit, lang, lang geleden heb ik haar wel eens gezien, heeft ze me mijn naam gegeven en heb ik de eerste momenten van mijn leven met haar doorgebracht. Echter waren we nooit alleen. Een aantal dreigende gestaltes hielden ons altijd in de gaten en lieten ons nooit met rust. Toen wist ik niet wie ze waren, was te jong om te begrijpen wat er allemaal gebeurt is. Voordat ik het in de gaten had was ze ineens verdwenen, nergens terug te vinden en voelde ik me hopeloos alleen tussen alle grote, ruwe gestalten. Gelukkig was mijn vader daar, die de taak van mijn verdwenen moeder overnam en voor me zorgde. Als veulen trok hij veel met me op, speelde met me en liet me zien hoe het leven in elkaar zat. Hij leerde me zijn manier van leven, voedde me op en leerde me dingen die hij van belang vond. Al die tijd was hij mijn grote voorbeeld, wou ik zijn wat hij was als ik later groot zou zijn. Ja, ik heb hem een lange tijd geadoreerd, iets wat ik niet kan begrijpen nu ik op die tijd terug kijk. Hoewel hij zoveel als mogelijk tijd met me doorbracht voelde ik me alleen, eenzaam. Ouderlijke liefde, een goedkeurend gemompel, een schouderklopje of een compliment was niet iets wat een onderdeel wat geweest van mijn jeugd. Vriendschap of anderen van mijn leeftijd waren ook ver te zoeken, ik had niemand mee te spelen behalve mezelf. En geloof me, daar is op den duur ook niet veel meer aan. Zeker als je ouder en baldadiger wordt.
Toch heeft ‘mijn vader’ me nooit overdreven op mijn plaats gezet omdat ik te ver ging, ik wist waar de grens lag, heb hem meerdere keren opgezocht, maar nooit overschreden. Zo verstandig was ik wel, gezien ik meerdere keren heb meegemaakt hoe hij anderen hun plaats wees en hij daar niet bepaald vriendelijk onder was. Een enkele keer had hij wat botbreuken veroorzaakt bij een van zijn volgelingen die de fout in was gegaan. Die ervaringen hadden er wel voor gezorgd dat ik me enigszins gedeisd hield, bang om de woede over me uit te roepen van diegene waarvan ik wilde dat hij me zag staan en mijn aanwezigheid waardeerde. Iemand die moeite en tijd in me stak om te worden wat hij voor ogen had.

Echter was er een dag die voor mij alles heeft omgegooid. Alles wat ik kende, waar ik al die jaren voor geleefd had waren niets meer waard. Het betekende allemaal niets meer, ik was niets meer. Hoe kon ik weten wie ik was als mijn herinneringen aan mijn moeder bijna helemaal verdwenen waren en mijn vader mijn vader niet bleek te zijn? Opheldering heb ik niet gekregen, bevestigingen alleen maar des te meer. Diegene die me het slechte nieuws had gebracht was kort na die alles veranderende dag gevonden, er was niets meer van hem over. Het lichaam was gebroken, helemaal bewerkt tot er een misvormd hoopje over was. Het leek niet eens meer op iets wat ooit een paard was geweest, mismaakt en vervormd als het kadaver was. Dit sloeg mij angst aan, maakte me schichtig en zorgde ervoor dat ik me terug trok. Overdag probeerde ik mezelf zo goed als mogelijk te verbergen, schuil te houden voor diegene die het gedaan had. ’s Avonds trok ik rond om zo ver als mogelijk bij de plek des onheil weg te komen. Ik was mijn leven niet zeker meer, achter elke boom kon gevaar schuilen, iedereen kon wel eens een verrader zijn. Nee, ik nam het zekere voor het onzekere en bracht mezelf, mijn zielige bestaan, in veiligheid. Nu ben ik op zoek naar antwoorden, antwoorden die mij meer duidelijkheid geven over mijn bestaan. Antwoorden die mij vertellen wie ik ben, waar mijn levensweg ligt en waar ik mijn toekomst op kan bouwen. Totdat ik die antwoorden heb blijf ik achterdochtig, zoek gevaar dat er niet is. En dat enkel en alleen omdat mijn jeugd een totale leugen was.

Zoiets? ^^

Gast **Profile**

Sapphire, perfect! Super leuk ^^
In het eerste bericht heb ik nog wat namen staan, maar anders weet ik het zo snel even niet..

Amber, een handlanger van de ex-vriend van E'vesdar, wel dan heb je de keuze om Lye'et te achtervolgen (misschien kan je een leuk verhaal verzinnen, hij wilt zijn excuses aanbieden? Was al die tijd verliefd op haar? Of misschien heeft hij de opdracht haar te vermoorden nu haar veulen op vrije voet is?) Of je kan er voor kiezen dat je hengst achter E'vesdar aan gaat, om er voor te zorgen dat de waarheid nooit aan het licht komt. Je kan hem dus goed spelen, en vol berouw, smekend om vergiffenis, of slecht en verlangend naar het laatste hoofdstuk van het verhaal, er voor zorgen dat niemand de waarheid weet over E'vesdar, hem dus uitmoorden.

Kies een leuk idee en schrijf deze uit ^^

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Quicer. Aangezien mijn hengst nog naamloos was,
dacht ik om misschien die vanuit jouw naampjes te pikken. Als ze voor
andere personages bedoeld waren, laat het me dan maar weten ^^

Ik werd geboren in een gebied hier heel ver vandaan. Altijd ben ik gevoelig geweest voor gemoedstoestanden. Als geen ander kon ik voelen hoe een ander zich voelde, als zat ik in een ander lichaam. Zomaar opeens konden die gevoelens mij overvallen, het ene moment kwam het mij al beter uit dan het andere. En zelfs als veulen van enkele minuten oud, voelde ik dat de 'liefde' van mijn ouders voor mij niet oprecht waren. Het was alsof ik daar gewoon gaandeweg gedropt was, en geen betekenis voor hen had. Daarom gedroeg ik me één jaar schijnheilig tegenover hen, vertelde niets over mijn 'gave', laat staan over mijn toekomstige plannen. Een jaar lang deed ik krachten op, voedde mij zodat ik goed rond stond en wat spieren had gekweekt. Dan confronteerde ik hen ermee, en vertrok zonder ook maar een woord te zeggen. Zelfs een kleine boodschap liet ik niet achter. Ze lagen sindsdien volledig in mijn verleden.

Het lukte me aardig om op mijn eigen benen te staan. Twee jaar lang ben ik gewoon doelloos van plaats tot plaats gereisd, zonder contacten met anderen te leggen. Daar hield ik me helemaal niet mee bezig. Nee, ik joeg op wild om mijn lichaam wat spieren en vechttechniek bij te brengen. Inmiddels was ik drie jaar oud, en volgens mij sterk genoeg om terug te keren naar mijn ouders die ik toen zonder aarzelen had verlaten. Ik verraste hen, proefde hun bloed, zag hun ogen dof en levenloos worden. Dit was wat ze van mij hadden gemaakt. Een moordenaar. Mezelf nam ik helemaal niets kwalijk, want zij hadden dit daadwerkelijk gewild. Ze moesten zich schamen.

Pas daarna leerde ik mijn eerste sociale contacten leggen. Via de eerste leerde ik er snel een hele hoop kennen. Hij had mij zogezegd al langer in het oog gehouden, en had gezien hoe ik als jong dier op mijn eentje was weggegaan en opgegroeid. Hoe ik mezelf had getraind, en mij had voorbereid op het koelbloedig uitmoorden van mijn ouders. De hengst verzocht mij om me bij zijn groep te voegen, we zouden allemaal in het daglicht van één hengst in het bijzonder staan. Zijn bevelen zouden we gewoon moeten opvolgen, in ruil voor een zekere positie en eer. Dat leek me wel wat, en daarom stemde ik er meteen mee in. Mijn 'gave' kwam me goed van pas, want ik had voor het eerst in mijn leven een oprechte interesse in mijn bestaan gevoeld.

Ik vorderde snel en kreeg aanzienlijk veel respect van onze leider. Opdracht na opdracht werd met succes volbracht. Zo herinner ik mij er nog wel één van, het was er één waarvan ik ongelofelijk veel genoten heb. We werden erop gewezen zo voorzichtig mogelijk te zijn, er mocht niets uit de hand lopen. En dat is wat ik deed. Even nauwkeurig als altijd, zocht ik ons doelwit op. Het was een zekere leider met een pracht van een dochter. Haar moeder was bij de haar geboorte overleden, maar dat hoorde ik pas achteraf. We drongen de schuilplaats binnen, dreven alle paarden in een hoekje en rokken het niet te lang. Alles moest snel gebeuren, opdat we zo snel en zo onopgemerkt mogelijk weer weg zouden kunnen sluipen. Net wanneer ik de laatste hengst onder handen neem, de leider in kwestie, komt een andere hengst de grot ingelopen. Ik kijk hem dreigend aan, en zie het ongeloof dat zo in zijn ogen af te lezen staat. Medelijden had ik niet, intégendeel. Wanneer de hengst onder mijn hoeven met enige moeite nog wat heeft uitgebracht, druk ik met mijn rechterhoef zijn keel toe. Het duurde niet lang of ik stond met mijn vier hoeven volledig in het bloed ondergedompeld. Wanneer ik opkeek, was de laatst opgedoken hengst al gevlucht. Een brede grijns hing rond mijn lippen. Hij zou mij beter mijden, want een tweede ontmoeting zou hij niet overleven.

Nu volg ik nog steeds de bevelen van onze leider op. Ik ben er gelukkig, heb er de nodige contacten en macht. De blik die de hengst in zijn ogen droeg laten me nog steeds niet los, evenals de schoonheid van de dochter van de hengst die mijn hoeven bevuilde. Ik wacht gewoon op mijn orders, en zal ze opvolgen van zodra ik ze krijg..

[à] Heb hier heel uitgebreid over nagedacht, ben er eigenlijk wel tevreden over Very Happy

Hope u like it ! ö

Gast **Profile**

I like it very much ^^
Ik ga hem er bij zetten, dit is echt super leuk, krijg vet veel inspiratie ^^

Gast **Profile**

Beetje lange verhalen, maar goed. Op dit moment spelen deze paarden in het plot, er staat ook onder welke rollen er nog vrij zijn maar je mag ook zelf wat verzinnen, en helemaal onder kan je evt. namen vinden als je niks weet. Voordat mensen vragen; Mag ik meedoen? Ja iedereen mag mee doen, als je hier antwoord dus direct even een kleine omschrijving van de rol die je wilt en een verhaal uit het oogpunt van jouw paard (:

Bezet

Vrij

E'vesdar
E'ves was een jonge hengst die zich al snel bewees in de kudde. Zijn ouders waren vroegtijdig overleden en de hengst was opgevoed door de alpha merrie van de kudde. Hij bezat een kracht die ongekend was voor de streek en werd getraind om later te dienen als persoonlijke beveiliging voor de belangrijkste leider. Ondanks dat hij zijn ouders nooit had gekend was hij een vriendelijke hengst, en hij deed niks kwaad als je hem maar niet uit lokte. Want een opvliegend temperament had de hengst wel. Het duurde ook niet lang voor E'vesdar werd opgemerkt door de leider, en al snel werd hij van de Alpha merrie weggetrokken en ondergebracht bij de hoogste der rangen. Hij mocht mee delen van de grootste geheimen en kreeg andere hengsten onder hem, alles om de leider te beschermen. En diens dochter, hij had een prachtig gevlekte dochter die elke hengst wel begeerde. E'vesdar was daar nooit één van geweest, hij hield niet van alle pracht en praal en de gelogen onschuld van de meeste merrie's. Ondanks dit deed hij zijn best om haar te beschermen en tot haar bediening te zijn.

Echter wist ook iedereen dat E'vesdar vrienden had die hem een blok aan het been waren. De hengst waar hij mee om ging was bekend om de duistere zaakjes die hij afhandelde, en als E'ves niet zo een goudeerlijke hengst was geweest dan zou iedereen de roddels geloven. Want zijn vriend was niet één van de vriendelijkste paarden, en deed ook eigenlijk niks voor de kudde. Toch bleef E'vesdar trouw aan zijn vriend en bleef hem steunen ondanks alle roddels. Dat was de eerste fout die hij maakte, hoe hard het ook klinkt hij had beter zijn vriend in de steek kunnen laten. Want het ging alsmaar slechter met zijn vriend en al snel kreeg E'ves de kriebels van alle duistere dingen die hij uitvoerde.

Uiteindelijk kwam de ommekeer en zijn vriend leek de contacten met alle duistere hengsten te hebben verboken. E'vesdar had niet blijer kunnen zijn. Hij begon zijn vriend bij zijn werk te betrekken en kreeg het voor elkaar om een plekje als wacht voor hem te regelen. Alles ging goed totdat er een nieuw gezicht in het leven van zijn vriend op dook, Sylver, een gitzwarte merrie met her en der zilveren aftekeningen. Ze was zo mooi als de nacht, en zo arrogant als maar kon. E'vesdar viel als een blok voor de bloedmooie merrie, maar verachte zichzelf dat hij niet eens naar haar karakter keek. Ze had een grillig randje dat er voor zorgde dat ze E'ves zijn aandacht volledig had. Helaas was ze het vriendinnetje van zijn beste vriend, behalve kijken kon hij niks doen. Daarnaast was zijn werk ook het allerbelangrijkste en het was een taak die hij graag uit voerde. Het duurde niet lang voor hij weer een promotie kreeg, en hierbij steeg zijn vriend ook een rang hoger. Zijn vriend was een echte rokkenjager, en het duurde niet lang voordat hij de prachtige dochter van de leider op het oog kreeg. Sylver werd jaloers, maar liet dit niet blijken, meer dan een speeltje was de hengst toch niet voor haar. Maar het zat haar dwars dat de andere merrie mooier werd gevonden. Ze begon E'vesdar lichtjes uit te dagen, en de arme hengst stond in tweestrijd. Uiteindelijk heeft hij haar afgewezen, en dat is iets wat Sylver hem nooit zou vergeven.

Zijn vriend werd steeds betere vrienden met de dochter van de leiding, en langzaam begon dit hem zorgen te baren, een simpele kudde hengst zou nooit goed genoeg zijn voor een leidersdochter, en daarnaast had hij Sylver ook nog. Hij probeerde de merrie te waarschuwen, maar zij vatte dit op alsof E'vesdar jaloers was, en zelf verliefd op haar. Hierna volgde een ruzie, en werd E'vesdar hevig toegesproken door de leider. Gekrenkt trok hij zich terug, hij zou zijn werk altijd met respect doen, maar de woorden van de leider hadden door zijn ziel gesneden. Hij had zijn hele leven gegeven aan het beschermen van de leidersfamilie, en had daarnaast nog zo zijn best gedaan om zijn vriend gelukkig te maken. Het was die avond dat alles fout ging. E'vesdar stond op wacht bij de dochter van de leider, en hield zijn ogen goed open. Het was laat in de avond toen zijn vriend op dook en een kort praatje met hem maken. De leidersdochter luisterde aandachtig mee, en volgde elke beweging die de vriend van E'vesdar maakte. Waarschijnlijk had ze toen der tijd een oogje op de vriend van E'vesdar gehad, waardoor het later moeilijker voor haar werd om E'ves zijn onschuld te accepteren.

Het was een gure nacht, en de vriend van E'vesdar zou het over nemen. Dus E'vesdar vertrok richting de leider, wat er die avond met de leidersdochter is gebeurt zou hij nooit weten. Wat hij wel weet is dat de vrolijkheid in haar ogen was verdwenen en ze niet langer meer kon lachen. Hij had haar nooit achter moeten laten met zijn vriend. (Melissa, je mag dus zelf verzinnen wat de vriend van E'vesdar met haar heeft gedaan, misschien heeft ze een veulen van hem, of heeft hij haar aangevallen, ergens vast gezet waar ze dagen niet weg kon etc.) E'vesdar zelf was op weg naar de plek van de leider, een grot diep verborgen in de bergen, hier leefde de gehele leidersfamilie. Het duurde niet lang voordat hij merkte dat er iets niet klopte. Er weerklonken gillende echo's, en angstige paarden renden weg. E'vesdar versnelde zich en volgde de rode sporen op de muren. Met zijn ogen wijd opengesperd keek hij toe hoe de vertrekken van de leiders waren overgenomen door de volgers van zijn vriend, de vrienden waarvan hij had gehoopt dat hij ze had losgelaten. De angstige ogen van de leider hengst schoten vuur van verraad.
" Jij! Jij hebt dit allemaal verzonnen, ik wist het! Al vanaf het moment dat je ouders waren vermoord wist ik dat er niks terecht kwam van dat zielige hoopje! " Luid briesend werd de hengst tegengehouden door de handlangers van E'ves zijn vriend. E'vesdar greep om zich heen, vocht tegen de hengsten, baande zich een weg naar de leider, om ondanks zijn woorden hem nog steeds te beschermen. Maar toen hij op keek zag hij dat het te laat was, de hengst zijn ogen stonden leeg in de ruimte te staren, en de rode vloeistof verspreidde zich rond zijn lichaam.
" Nee, nee, nee..-" E'vesdar stond aan de grond genageld, totdat hij word aangevallen door één van de hengsten die onder zijn toezicht stonden. Hij kon de hatende blik van de zwarte/zilveren merrie (Sylver) nu nog voelen, ze genoot van de situatie als geen ander. Niemand geloofde hem, en toen is hij gevlucht.

Lye'et
Lye'et was de dochter van de leider, het was een grote kudde en van haar perfecte jeugd als veulen groeide ze op tot een prachtige jonge merrie. Een naïeve merrie, die genoot van alle aandacht van de hengsten die haar begeerde, maar een enkele deedt dit niet. Dit maakte haar naief, ze was de onschuld zelve. Ze wist niet anders, dacht dat haar leven zoals zij dat nu leide normaal was en maakte er dan ook optimaal gebruik van. Toch was ze nooit echt gemeen geweest, ze kon arrogant zijn en liep rond met de uitstraling dat ze beter was, omdat ze dacht dat ze dat ook echt was, maar toch had ze vele vriendinnen in de kudde, vele vrienden had ze niet, want ze hield van de gedachte om gelieft te zijn en verleide andere hengsten dan ook graag, ze wou dat ze hun best voor haar deden zonder dat zij er echt op in zou gaan. Van roddels en de slechte dingen of paarden in de kudde had zij nooit enig benul gehad, ze had nooit wat slechts meegemaakt, behalve een enkele keer een ruzie. Als er wat gebeurde of er ging een slechte roddel rond, dan werd dat verzwegen voor haar. Opdracht van haar vader, bescherm mijn dochter tegen alles, laat haar niet bewust zijn van het kwaad in de wereld tot zij er klaar voor is. iets wat als hij dit nooit gezegt zou hebben, haar misschien wijzer had gemaakt, slimmer en vooral minder naïef.

Toen kwam E'vesdar in beeld, hij kwam via de alpha merrie en was getraind om mijn vader en mij te beschermen. Mijn moeder was bij mijn geboorte overleden en ik was zijn dierbaarste bezit. Ik bracht veel tijd met hem door, want als hij mijn vader niet beschermde, beschermde hij mij en was ook veel bij me in de buurt. E'ves was anders, hij had mijn nooit aantrekkelijk gevonden, misschien wel een mooie verschijning, maar zoals andere hengsten vaak naar me keken en deden, zo was hij niet. In het begin had het me gefrustreerd, wat was er mis me? Of met hem? Maar na enige tijd had ik er vrede mee, ik had geen mannelijke vriend en in gedachten noemde ik hem er heen, omdat hij me anders behandelde. Diep van binnen wist ik dat het zijn werk was en of hij me uberboud mocht heb ik nooit geweten, hij zou zijn mening me niet mogen vertellen van vader. Ik vertrouwde hem, eerst niet, maar uiteindelijk begon ik hem te vertrouwen, nou vertrouwde ik snel andere, maar niet met mijn leven ookal had ik niks om te vrezen dacht ik. E'ves vertrouwde ik, hij hoorde mij te beschermen, maar dit was iets wat ik hem nooit zou vertellen. Ik dacht dat ik wijs was en mijn eigen boontjes kon doppen. Toen kwam er een nieuwe hengst in dienst, ik had hem al veel met E'ves gezien en had iets wat mij onrustig maakte, een tintelent gevoel. Hij begon onderaan, als wacht, maar kwam met de tijd hoger. Echter had hij een vriendin, iets wat me vaak niet weerhield, want ik was hoog, met hoorde voor mij te kiezen. Ik raakte in contact met de hengst, hij behandelde me naar mijn waarde, als echte leidersdochter, iets wat de meeste hadden geprobeert, maar hij gaf me het gevoel dat ik echt speciaal was. Met Sylver had hij geen contact meer zei hij en als ik Sylver zag, dan was ze beleefd wegens mijn naam, maar de kille ondertoon in haar stem was te horen. De hengst ondernam leuke dingen met me, haalde me even weg van haar rang en maakte me bijzonder. Als ie op wacht stond, hield ik hem gezelschap, hij complimeneerde me en maakte me aan het lachen. En bovenal, hij gaf me een speciaal gevoel, alsof hij de hengst was waar je als veulen van droomde. Echter was hij niet van mijn rang en zou meer dan vriendschap ons verbode worden, maar tot dusver wierhield het me er niet van.

E'ves begon zich ermee te bemoeien, dat ik voorzichtig moest zijn. Maar deze hengst had mij beter behandelt dan hij of wie dan ook ooit gedaan had. Eerst had ze het weggewuifd en uiteindelijk was ze tegen hem uitgevallen. Altijd had hij neutraal tegen haar gedaan, dan moest ie nu niet jaloers gaan doen! Vader had zich ermee bemoeid en hem op zijn plek gezet. Die avond stond hij op wacht en de blik in zijn ogen maakte dat ik medelijden met hem kreeg, iets wat ik nooit zou toegeven. En al snel kwam de hengst aangelopen, waarom hij op dit tijdstip wacht over kwam nemen riep even vraagtekens op, maar al snel bedacht ik me dat hij bij me wou zijn. Een gedachte die snel de grond in geboort zou worden. Als een dartelent veulen draafde ik heen en weer toen ik zag dat op het moment dat E'ves wegging hij gelijk naar me toe kwam. Deze dag zou in mijn geheugen gegrift staan. Hij begon lief, maar steeds meer drong hij zich op, hij wou haar, maar niet op de lieve manier zoals ze hem kende. Ik werd bang en schreeuwde, een hulp om vader, niemand kwam, zelfs de hulp van E'ves heeft over het land geschald, maar ik had moeten weten dat hij onderdeel van de actie geweest was. Bruut werd ik verkracht en mijn ziel werd gebroken, maar dit was nog niet genoeg. Vervolgens kwamen er meer en onder dwang van hun en de hengst waar ik ooit zo weg van was geweest moest ik mee, mee naar de plek van mijn familie.

Bloed overal, paarden die mijn familie overnemen, ik begon te stribbelen, hinneken om hulp en angst hebben lang geklonken bij het zien hoe mijn familie werd vermoord, maar mijn gegil stopte toen mijn vader voor mij werd gebracht. Ik verstijfde, angst in mijn ogen. 'Papa..' zei ik zacht en keek hem aan, tranen stroomde over mijn wangen. Lang keek hij niet terug, want na enkele seconden werd hij bruut door een aantal hengsten vermoord. De lach van de hengst, Sylver en andere paarden zou ik nog lang horen. Ik bleef over, maar als speeltje. Dagen lang hebben ze me er gehouden, zodat ze met me konden doen wat ze wouden. Tot ik dankzij een hengst die onder leiding stond van hem, die nog een greintje goed in zich had, werd vrijgelaten, iets wat hij waarschijnlijk niet overleefd heeft. Ik was gebroken, had niks meer, en mijn ogen straalde dof uit, de lach op mijn gezicht was verdwenen en enkele littekens zaten verborgen op mijn lichaam, maar de meeste zaten op mijn hart. Ik was niet meer dat naïeve meisje, ik was keihard met vier benen op de aarde gezet en had iets gezien waarvan ik niet eens wist dat het bestond.

Sylver
Weg van de saaie kudde waar ze was opgegroeid, Sylver had genoeg van haar stiefmoeder en vader, ze had het gevoel alsof ze nooit een leven had gehad. Haar moeder was op jonge leeftijd overleden, en ze was veel te snel opgegroeid. Ze wilde echter niet langer meer volwassen zijn, ze wilde niet de zielige merrie zonder moeder zijn. Ze was meer dan dat, en ze moest weg uit het oord om te bewijzen dat ze beter was. Dat het heel anders zou lopen kon ze niet weten. Ze kwam terecht in een kudde, één zoals ze die nog nooit had gezien. De kudde was gigantisch, en er waren verschillende rangen. Echter kon je alleen een rang bekleden als je ouders deze al hadden, dit was voor de paarden met adel, oftewel arabisch bloed. Sylver was misschien voor een deel arabisch, ze had zeker ook het bloed van een shire. Het duurt niet lang voor ze een beetje haar weg heeft gevonden, deze plek zat heel anders in elkaar. In plaats van simpelweg een leider en een alpha-merrie, was er een hele familie die aan het hoofd stond. En deze werd zeer belangrijk geacht, zo belangrijk dat je als normaal paard daar nooit deel van uit zou maken, alleen nakomelingen mochten delen in die rijkdom.

Na enkele dagen valt haar oog op een duistere hengst met donkere poelen als ogen. Hij intrigeerde haar, deed de adrenaline door haar aderen stromen door alleen al naar hem te kijken. Ze wilde van haar brave imago af, en deze hengst was precies wat ze nodig had om dat imago kwijt te raken. De hengst liet er geen gras over groeien en begon al snel hevig met Sylver te flirten, dit eindigde in een passionele romance, die nooit echt meer zou betekenen dan lust en manipulatie. Ze speelde spelletjes met elkaar, de hengst had geen gevoelens en ging met elke merrie die hem zinde. Sylver werd gekwetst maar liet dit niet zien, ze pakte hem op een andere manier weer terug. Al snel kwam er een andere hengst in het spel, E'vesdar genaamd, ze kende hem niet maar aan de handelingen tussen de twee hengsten bleek dat ze al lang vrienden waren. Ze kon de blik van E'vesdar constant op zich voelen branden en flirtte onschuldig met de hengst, in de hoop haar eigen hengst zijn aandacht te trekken.

E'vesdar word al snel een lievelingetje van de leider, en hij zorgt er voor dat Sylvers hengst een goede plek in de lijfwacht kreeg. Sylver heeft nog steeds een hekel aan E'vesdar dat hij dit heeft gedaan, dat was namelijk het moment dat ze haar hengst kwijt raakte aan Lye'et, de leider zijn dochter. Ze was bloedmooi, en gedroeg zich als een echte prinses, ze was wat naïef en geloofde in het goede van elk paard, en boven alles werkte ze Sylver vreselijk op de zenuwen. Sylver haar hengst werd geïnteresseerd in Lye'et en Sylver werd vreselijk jaloers, ze verachte de leiders dochter en wenste haar dood. Ze begon met E'vesdar te spelen in de hoop haar hengst zijn aandacht te winnen, dit was echter tevergeefs, E'vesdar had zijn volledige aandacht voor het bewaken van de leider. En hoewel zijn ogen constant verlangend naar Sylvers lichaam keken, hij ging er niet op in. Hij wees haar zelfs af. Een diepe haat jegens E'vesdar groeide diep in Sylver en op een dag zou zij hem terug pakken.

Al snel gaat er de roddel dat E'vesdar op zijn kop heeft gekregen voor het verliefd worden op de leider zijn dochter, iets wat een simpel kudde paard nooit zou mogen, de dochter was meer waard dan dat. Sylver kon enkel toe kijken en lachen, net wat de hengst verdiende. Later die avond ging het echter volledig mis, ze was op zoek naar haar hengst, om hem voor eens en altijd terug te krijgen. Maar ze vond deze diep in het woud hijgend op de rug van Lye'et, gebroken door het verraad draait ze hem de rug toe en verdwijnt met de zwarte handlangers van haar voormalige hengst. Zij dacht dat ze E'vesdar het verhaal van Lye'et zouden vertellen, en ze wou niks liever dan de gekwelde blik in zijn ogen zien als hij wist dat hij had gefaald. Het ging alleen anders, heel anders. De grot waar de leiders familie woonde was gevuld met gekwelde gillen, donkere strepen bloed en de geur van zweet. De handlangers van de voormalige vriend van E'vesdar waren bezig met de familie uit te moorden, en Sylver stond kort aan de grond genageld. Ondanks dat dit nooit was geweest wat ze wilde, ze genoot van de adrenaline door haar aderen, en keek toe zonder ook maar emotie te tonen. Pas wanneer E'vesdar op het toneel verschijnt grijnst ze. Haar ogen branden in zijn rug en haar heldere stem weerklinkt in de grot.
"We hadden het nooit zonder jou kunnen doen E'vesdar, bedankt voor het binnen laten" Het verraad dat blink in de ogen van de leider, en de gemene woorden die deze spreekt tegen E'vesdar zorgen voor een gekwelde blik in E'vesdars ogen. Ze kijkt toe hoe E'vesdar instort als hij ziet dat zijn leider word vermoord. Hij had gefaald in de taak die hij zo graag deed en waarvoor hij alles opofferde, zelfs haar. Sylver grijnst en draait zich om, het was tijd om weg te gaan voor iemand er achter zou komen wie ze was.

Naamloos veulen van Lye'et
De herinneringen van mijn moeder zijn vaag, allemaal heel onduidelijk en zo ver weggezakt dat ik me haar amper herinner. Ooit, lang, lang geleden heb ik haar wel eens gezien, heeft ze me mijn naam gegeven en heb ik de eerste momenten van mijn leven met haar doorgebracht. Echter waren we nooit alleen. Een aantal dreigende gestaltes hielden ons altijd in de gaten en lieten ons nooit met rust. Toen wist ik niet wie ze waren, was te jong om te begrijpen wat er allemaal gebeurt is. Voordat ik het in de gaten had was ze ineens verdwenen, nergens terug te vinden en voelde ik me hopeloos alleen tussen alle grote, ruwe gestalten. Gelukkig was mijn vader daar, die de taak van mijn verdwenen moeder overnam en voor me zorgde. Als veulen trok hij veel met me op, speelde met me en liet me zien hoe het leven in elkaar zat. Hij leerde me zijn manier van leven, voedde me op en leerde me dingen die hij van belang vond. Al die tijd was hij mijn grote voorbeeld, wou ik zijn wat hij was als ik later groot zou zijn. Ja, ik heb hem een lange tijd geadoreerd, iets wat ik niet kan begrijpen nu ik op die tijd terug kijk. Hoewel hij zoveel als mogelijk tijd met me doorbracht voelde ik me alleen, eenzaam. Ouderlijke liefde, een goedkeurend gemompel, een schouderklopje of een compliment was niet iets wat een onderdeel wat geweest van mijn jeugd. Vriendschap of anderen van mijn leeftijd waren ook ver te zoeken, ik had niemand mee te spelen behalve mezelf. En geloof me, daar is op den duur ook niet veel meer aan. Zeker als je ouder en baldadiger wordt.

Toch heeft ‘mijn vader’ me nooit overdreven op mijn plaats gezet omdat ik te ver ging, ik wist waar de grens lag, heb hem meerdere keren opgezocht, maar nooit overschreden. Zo verstandig was ik wel, gezien ik meerdere keren heb meegemaakt hoe hij anderen hun plaats wees en hij daar niet bepaald vriendelijk onder was. Een enkele keer had hij wat botbreuken veroorzaakt bij een van zijn volgelingen die de fout in was gegaan. Die ervaringen hadden er wel voor gezorgd dat ik me enigszins gedeisd hield, bang om de woede over me uit te roepen van diegene waarvan ik wilde dat hij me zag staan en mijn aanwezigheid waardeerde. Iemand die moeite en tijd in me stak om te worden wat hij voor ogen had.

Echter was er een dag die voor mij alles heeft omgegooid. Alles wat ik kende, waar ik al die jaren voor geleefd had waren niets meer waard. Het betekende allemaal niets meer, ik was niets meer. Hoe kon ik weten wie ik was als mijn herinneringen aan mijn moeder bijna helemaal verdwenen waren en mijn vader mijn vader niet bleek te zijn? Opheldering heb ik niet gekregen, bevestigingen alleen maar des te meer. Diegene die me het slechte nieuws had gebracht was kort na die alles veranderende dag gevonden, er was niets meer van hem over. Het lichaam was gebroken, helemaal bewerkt tot er een misvormd hoopje over was. Het leek niet eens meer op iets wat ooit een paard was geweest, mismaakt en vervormd als het kadaver was. Dit sloeg mij angst aan, maakte me schichtig en zorgde ervoor dat ik me terug trok. Overdag probeerde ik mezelf zo goed als mogelijk te verbergen, schuil te houden voor diegene die het gedaan had. ’s Avonds trok ik rond om zo ver als mogelijk bij de plek des onheil weg te komen. Ik was mijn leven niet zeker meer, achter elke boom kon gevaar schuilen, iedereen kon wel eens een verrader zijn. Nee, ik nam het zekere voor het onzekere en bracht mezelf, mijn zielige bestaan, in veiligheid. Nu ben ik op zoek naar antwoorden, antwoorden die mij meer duidelijkheid geven over mijn bestaan. Antwoorden die mij vertellen wie ik ben, waar mijn levensweg ligt en waar ik mijn toekomst op kan bouwen. Totdat ik die antwoorden heb blijf ik achterdochtig, zoek gevaar dat er niet is. En dat enkel en alleen omdat mijn jeugd een totale leugen was.

Quicer
Ik werd geboren in een gebied hier heel ver vandaan. Altijd ben ik gevoelig geweest voor gemoedstoestanden. Als geen ander kon ik voelen hoe een ander zich voelde, als zat ik in een ander lichaam. Zomaar opeens konden die gevoelens mij overvallen, het ene moment kwam het mij al beter uit dan het andere. En zelfs als veulen van enkele minuten oud, voelde ik dat de 'liefde' van mijn ouders voor mij niet oprecht waren. Het was alsof ik daar gewoon gaandeweg gedropt was, en geen betekenis voor hen had. Daarom gedroeg ik me één jaar schijnheilig tegenover hen, vertelde niets over mijn 'gave', laat staan over mijn toekomstige plannen. Een jaar lang deed ik krachten op, voedde mij zodat ik goed rond stond en wat spieren had gekweekt. Dan confronteerde ik hen ermee, en vertrok zonder ook maar een woord te zeggen. Zelfs een kleine boodschap liet ik niet achter. Ze lagen sindsdien volledig in mijn verleden.

Het lukte me aardig om op mijn eigen benen te staan. Twee jaar lang ben ik gewoon doelloos van plaats tot plaats gereisd, zonder contacten met anderen te leggen. Daar hield ik me helemaal niet mee bezig. Nee, ik joeg op wild om mijn lichaam wat spieren en vechttechniek bij te brengen. Inmiddels was ik drie jaar oud, en volgens mij sterk genoeg om terug te keren naar mijn ouders die ik toen zonder aarzelen had verlaten. Ik verraste hen, proefde hun bloed, zag hun ogen dof en levenloos worden. Dit was wat ze van mij hadden gemaakt. Een moordenaar. Mezelf nam ik helemaal niets kwalijk, want zij hadden dit daadwerkelijk gewild. Ze moesten zich schamen.

Pas daarna leerde ik mijn eerste sociale contacten leggen. Via de eerste leerde ik er snel een hele hoop kennen. Hij had mij zogezegd al langer in het oog gehouden, en had gezien hoe ik als jong dier op mijn eentje was weggegaan en opgegroeid. Hoe ik mezelf had getraind, en mij had voorbereid op het koelbloedig uitmoorden van mijn ouders. De hengst verzocht mij om me bij zijn groep te voegen, we zouden allemaal in het daglicht van één hengst in het bijzonder staan. Zijn bevelen zouden we gewoon moeten opvolgen, in ruil voor een zekere positie en eer. Dat leek me wel wat, en daarom stemde ik er meteen mee in. Mijn 'gave' kwam me goed van pas, want ik had voor het eerst in mijn leven een oprechte interesse in mijn bestaan gevoeld.

Ik vorderde snel en kreeg aanzienlijk veel respect van onze leider. Opdracht na opdracht werd met succes volbracht. Zo herinner ik mij er nog wel één van, het was er één waarvan ik ongelofelijk veel genoten heb. We werden erop gewezen zo voorzichtig mogelijk te zijn, er mocht niets uit de hand lopen. En dat is wat ik deed. Even nauwkeurig als altijd, zocht ik ons doelwit op. Het was een zekere leider met een pracht van een dochter. Haar moeder was bij de haar geboorte overleden, maar dat hoorde ik pas achteraf. We drongen de schuilplaats binnen, dreven alle paarden in een hoekje en rokken het niet te lang. Alles moest snel gebeuren, opdat we zo snel en zo onopgemerkt mogelijk weer weg zouden kunnen sluipen. Net wanneer ik de laatste hengst onder handen neem, de leider in kwestie, komt een andere hengst de grot ingelopen. Ik kijk hem dreigend aan, en zie het ongeloof dat zo in zijn ogen af te lezen staat. Medelijden had ik niet, intégendeel. Wanneer de hengst onder mijn hoeven met enige moeite nog wat heeft uitgebracht, druk ik met mijn rechterhoef zijn keel toe. Het duurde niet lang of ik stond met mijn vier hoeven volledig in het bloed ondergedompeld. Wanneer ik opkeek, was de laatst opgedoken hengst al gevlucht. Een brede grijns hing rond mijn lippen. Hij zou mij beter mijden, want een tweede ontmoeting zou hij niet overleven.

Nu volg ik nog steeds de bevelen van onze leider op. Ik ben er gelukkig, heb er de nodige contacten en macht. De blik die de hengst in zijn ogen droeg laten me nog steeds niet los, evenals de schoonheid van de dochter van de hengst die mijn hoeven bevuilde. Ik wacht gewoon op mijn orders, en zal ze opvolgen van zodra ik ze krijg..

Gast **Profile**

Ze hoort de verontwaardigde stem van Patriot en een heldere lach verlaat haar lippen, zo een lach zo melodieus dat hij nog even na klonk nadat ze was gestopt. Haar ogen gaan over de duinen heen, de zachte zanderige bulten verliezen elke seconde meer zandkorrels, en deze dansen met de wind mee. Imagnetrix bewonderde natuur, ze hield van elk grassprietje, van elke zonsondergang. Ze snuift de heerlijke geur diep haar longen in, en heel even was ze zo blij dat ze leefde. Ze lééfde, een brede lach siert haar lippen en haar ogen twinkelen vrolijk als ze Patriot een duwtje geeft. 'Kijk!' Een gigantische staart komt omhoog uit het diepe zeewater en verdwijnt met veel gespetter weer in het diepblauwe water. Met grote ogen staart Image naar de walvissen die omhoog komen, naar lucht happen, en weer in het water verdwijnen. 'Wauw!' Een grote lach siert haar lippen. Ze zet haar lichaam in een rengalop en dendert de duinen af. Haar hoofd draagt ze hoog, en haar ogen laten geen moment het schouwspel los van de grote vissen. 'Kom Patriot!' Gilt ze vrolijk.
• Voor naamloos veulen, voor Sapphire (:

Code:: [table align=center border="0" cellspacing=0 cellpadding=0 bgcolor=black][tr][td][img]http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/Sapphire.png[/img][/td][/tr][tr][td][table align=center border="0" cellspacing=0 cellpadding=0 width=500][tr][td][justify][font=tahoma][color=#382c1a][size=10]Ze hoort de verontwaardigde stem van Patriot en een heldere lach verlaat haar lippen, zo een lach zo melodieus dat hij nog even na klonk nadat ze was gestopt. Haar ogen gaan over de duinen heen, de zachte zanderige bulten verliezen elke seconde meer zandkorrels, en deze dansen met de wind mee. Imagnetrix bewonderde natuur, ze hield van elk grassprietje, van elke zonsondergang. Ze snuift de heerlijke geur diep haar longen in, en heel even was ze zo blij dat ze leefde. Ze lééfde, een brede lach siert haar lippen en haar ogen twinkelen vrolijk als ze Patriot een duwtje geeft. [b]'Kijk!' [/b]Een gigantische staart komt omhoog uit het diepe zeewater en verdwijnt met veel gespetter weer in het diepblauwe water. Met grote ogen staart Image naar de walvissen die omhoog komen, naar lucht happen, en weer in het water verdwijnen. [b]'Wauw!' [/b]Een grote lach siert haar lippen. Ze zet haar lichaam in een rengalop en dendert de duinen af. Haar hoofd draagt ze hoog, en haar ogen laten geen moment het schouwspel los van de grote vissen.[b] 'Kom Patriot!'[/b] Gilt ze vrolijk.

[/size][/color][/font][/justify][/td][/tr][/table][/td][/tr][/table]

**Profile**

» Holding on and letting go [Faylice]
» Barely surviving has become my purpose [&AERON]

barely holding on

barely holding on

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen