De dagen begonnen langzaamaan korter te worden, een teken dat de herfst en daarna winter weer voor de deur stond. Ik genoot met volle teugen van de laatste zomerdagen, want wie weet voor hoe lang ze nog zouden duren. De winter was altijd een seizoen van dood en verderf geweest in BMH. In mijn tijd als leider had ik maandelijks, soms wekelijks, het traumatische bericht aan de nabestaanden van een overleden kuddelid moeten vertellen. De één was ten prooi gevallen aan een hongerige schim, de ander was doodgevroren of door het ijs gezakt. Altijd was er weer een nieuw verhaal dat verteld moest worden. Godzijdank was ik geen leider meer, alhoewel soms miste ik het wel. Het was altijd fijn om de dankbare blikken van de kuddeleden na een veldslag tegen de schimmen te zien. Het gaf voldoening; een voldoening die ik nu al bijna een jaar niet meer ervoer. Ook de onsterfelijkheid die de rang met zich meebracht was een privilege die ik miste.

Mijn sterke, gespierde lijf ervoer het genot van de felle avondwind door mijn lange, zijdeachtige manen, alsof het een kam was. Mijn tweetonige ogen, blauw en groen, waren gefocust op een onzichtbaar punt in de verte. Af en aan draaiden mijn oren naar de schrale, met sneeuw bezaaide bergen achter me. Pas nu besefte ik hoe erg ik de wonderschone natuur van Minanter had gemist. Na maanden, zelfs jaren, van afwezigheid waren de details van mijn voormalige leidersgebied naar de uithoeken van mijn geest gedreven. Ik kon me nog vaag herinneren hoe ik hier als jonge, onbezonnen hengst het land van de blauwe maan binnenstapte, onwetend wat me allemaal te wachten stond. Als ik mijn toekomst toen had geweten dan was ik nooit hier binnen komen wandelen. Ik had meer leed dan lief ervaren tijdens mijn tijd hier. Enkele sporen van het leed dat ik geleden had was fysiek nog goed zichtbaar. De littekens lagen her en der verspreid op mijn gespierde bruin-witte lichaam. De rijke, glanzende kleur was uit mijn vacht verdwenen, deels door de naderende winter en deels door verwaarlozing ervan. Alles aan mijn uiterlijk schreeuwde naar vergane glorie en verloren trots, behalve mijn heterochrome ogen. Mijn tweekleurige kijkers straalden nieuw vuur uit, ook al was het nog maar een kleine fonkeling. Een fonkeling die over de komende periode zou uitgroeien tot een machtig brandend, innerlijk vuur. Het leven was wedergekeerd in mijn lijf na maanden van onderdrukte emoties.

Ik bracht mijn lichaam weer in beweging en zette koers richting de grens van Orlais. Ik was in geen jaren bij de prachtige, oceaanblauwe zee van BMH geweest. Met enkele tientallen minuten draven had ik grens bereikte en overschreed die. De kalme zeelucht kwam me vriendelijk toegewaaid. Ik sloot mijn tweekleurige ogen voor een moment en genoot intens van de omgeving. Voor een seconde kon ik al mijn zorgen vergeten en gewoon mezelf zijn. Helaas duurde dit ogenblik maar kort en was ik, toen ik mijn oogleden weer geopend had, in de harde realiteit beland. Geuren uit het gebied kwamen mijn neus binnengevlogen. Geuren die mij nog onbekend waren, maar ook die vaag een belletje in mijn hersenen deed rinkelen. De laatstgenoemde kwam vaag bekend voor, of nee, kwam mij deels bekend voor. Het was een geur die vermengd was met het zoete, vrouwelijke aroma van de toffeekleurige merrie die ik eerder in de steek had gelaten en voor gevlucht was. Alweer. Ik had haar nooit moeten vertellen dat ik van haar hield, natuurlijk was dat geen leugen maar ik kon niet samen met haar een gelukkig leventje leiden terwijl een andere ziel met mijn hart rondliep. Ik zuchtte vermoeid, de geur verder negerend. Jammer genoeg voor mij kwam de geur dichterbij met elke hoefstap die zich in mijn gehoorgang dreunde.

Het lichaam van een niet al te grote, roetzwarte hengst verscheen ten tonele. Het meest opvallende aan het nog onbekende figuur waren de opmerkelijke aftekeningen die zijn lijf sierden en de rode highlights in zijn manen, angstaanjagend voor de meesten maar niet voor mij. Ik had teveel gezien in mijn jaren hier op de aarde om nog te schrikken van zoiets nietigs als dat. Ik had geen flauw idee wat dit paard van mij wilde; het enige dat zorgwekkend aan hem was, was de geur van Dahlai op zijn vacht die als een bij aan honing kleefde. “Zo zo Vestival toch, jij bent wel heel ver van je thuis verwijderd.” grinnikte de zwarte hengst zachtjes, waarop hij vervolgde. “Op zoek naar een hartje om te stelen?” Met de minuut, correctie: seconde, werd ik achterdochtiger. Wie was deze hengst, hoe wist hij mijn naam en wat wilde hij van mij? Die tweede vraag viel simpel te verklaren: ik was ex-leider van rang één en vrij bekend in het land van de blauwe maan, dus achter mijn naam komen was een koud kunstje voor menig paard.

“Wie ben je? En wat moet je van me?” vroeg ik ietwat nors. Mijn tweekleurige kijkers blikten wantrouwend naar de donkere hengst. Ik draaide mijn oren tegen mijn schedel en nam een onwelkome houding aan. “En waarom draag je de geur van Dahlai met je mee?” antwoordde ik argwanend, een steek van jaloezie sidderde door mijn bloedvaten. Wie weet was dit wel haar nieuwe vriendje die wraak kwam nemen voor haar op mij. Het deed pijn om zo te moeten denken, dat ze al zo snel weer een ander had gevonden. Had ik dan niks voor haar betekend? Oké, ik was zelf degene geweest die het allemaal had afgekapt, maar dat betekende nog niet dat ik niet meer van haar hield en haar gelukkig wilde zien. Maar met een eikel als deze zwarte hengst hier voor me, daar zou ze toch nooit happy mee kunnen worden? Hij leek me sowieso veel te oud voor haar, zelfs ouder dan ik was waarschijnlijk. Ik schudde mijn hoofd lichtjes. Ik moest me niet laten gek maken door doemgedachten. Mijn ogen focusten zich weer op de roetzwarte gedaante, wachtend op een reactie van zijn kant.

Ik draaide mijn hoofd lichtelijk ongeïnteresseerd naar de diepzwarte hengst toen hij zich zacht grijnzend voorstelde als Aeron. Ik moest haast lachen om wat hij er nog achteraan voegde. “Zo belangrijk was je dus niet in de tijd dat je verbannen werd, anders had ik zeker wel geweten wie je was. Tja, sommige - de meeste loners - vallen in de vergetelheid.” antwoordde ik met een sarcastisch grijnsje aan mijn lippen geplakt. In de tijd dat ik leider was geweest had het me weinig geïnteresseerd hoeveel, of wie, loners er waren. Zodra er eentje verbannen was naar de hete, kurkdroge woestijn van Seheron dan was de kans zeer rijkelijk aanwezig dat ze de eerste week niet zouden halen. Daarom had ik me ook nooit zo bekommerd om de arme stakkers die om wat voor reden dan ook het land van de blauwe maan waren uitgeschopt. De paarden van rang één vroegen tenslotte al mijn aandacht tijdens de blauwe maan, dan kon ik me geen zorgen gaan maken over loners die toch al een zeer kleine kans hadden op overleving. Gelukkig was de tijd als leider zijnde voorbij; het stokje was overgedragen aan de hengst Eros. Het waren dus niet meer mijn zorgen, maar de zijne nu.

Ik luisterde half naar de zwarte hengst toen ik Dahlai’s naam hoorde vallen, pas toen had hij mijn volle aandacht. Dus zo zat het, Dahlai was Aerons dochter. Het verbaasde me, vader en dochter leken in de verste verte niet op elkaar. Hij was zwart en zij toffeekleurig. De wonderen waren de wereld dus nog niet uit. “Goh, dat verklaart dus alles.” mompelde ik binnensmonds, wat niet meer als een fluistering in de wind was voor de buitenwereld. Ik spitste mijn oren toen Aeron vroeg wat ik hier helemaal alleen deed. Een donkere twinkeling speelde in mijn tweekleurige ogen. “Ja, dat zou je wel willen weten, hè?” sprak ik, waarbij ik een kleine grijns zichtbaar maakte op mijn gelaat. Mijn blonde staart zwiepte een keer uitdagend, terwijl de emoties één voor één uit mijn systeem werden verbannen. Mijn tweekleurige ogen veranderden in donkere poelen met daarin een kleine glinstering van diens oorspronkelijke kleuren, blauw en groen. Dit spelletje was veel te leuk om te laten verpesten door onnodige emoties.

Een tweede gedaante maakte diens entree op het strand. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat het hoogstwaarschijnlijk Dahlai was. Pas toen ik mijn hoofd ook daadwerkelijk haar kant opdraaide, kreeg ik een volledige bevestiging van mijn vermoedens. “Ach, wat gezellig dat je er ook bent, Dahlai.” sprak mijn mond emotieloos. “Nu kan het feestje pas echt beginnen.”

De bruin-witte hengst bleef quasi-geamuseerd naar het duo tegenover hem kijken, rustig luisterend naar hun conversatie. Hij was benieuwd wat de roetzwarte hengst en zijn toffeekleurige dochter voor hem in petto hadden. Zijn oren vingen zo nu en dan woorden van hun gemompelde woordwisseling op, maar helaas kon hij niet veel met de afgestompte woorden die zijn gehoorgang wisten te bereiken. Een verveelde deken viel over zijn emotieloze gelaat. In een poging om de voort tikkende seconden sneller door te komen, focuste Vestival zijn tweekleurige ogen op de toffeekleurige merrie. Haar doelloos aanstaren deed hem niks voelen. De liefde voor haar die ooit zijn pompende hart had verwarmd, liet hem nu koud en leeg. Het zou de hengst een worst schelen als haar iets zou overkomen; hij kon haar missen als een boer met kiespijn.

Toen er eindelijk een eind aan hun ellenlange gemompel leek te zijn gekomen, richtte de tweekleurige hengst zijn aandacht op Aeron. “Heb je ooit een spoedcursus zwemles gehad, Vessie?” antwoordde het zwarte paard grinnikend. Terwijl Vestival de woorden tot zich door liet dringen, haalde de diepzwarte hengst onverwacht uit naar zijn borstkas. Op het nippertje wist Vestival de bijtgrage tanden van Aeron te ontwijken, maar daardoor verloor hij wel kort zijn evenwicht waardoor hij dichter bij de rand van de klif kwam. De hengst hervond zijn evenwicht en spoorde zijn ledematen aan tot een stormende galop richting Aeron, maar eenmaal enkele meters van hem verwijderd maakte hij een plotselinge wenteling naar rechts. Vervolgens galoppeerde hij met volle kracht richting Dahlai, waarna zijn voorbenen van de grond kwamen en maaiend met een klap op haar borstkas belandden.