Just the beating of hearts, like two drums in the grey

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Maanogen, Rank 1
Onwennig plaatste hij zijn zware, enorme hoeven in het mullige zand. Van genot rolde er een rilling over zijn ruggengraat. Enthousiast snoof hij de zilte lucht op. Het was zo enorm lang geleden dat hij zich in dit gebied begaf, er waren hier zo veel dingen gebeurd. Beheerst liet hij zijn grote lichaam in een drafje vallen. De woeste zee klotste tegen zijn benen aan en hoewel het water redelijk koud was, deerde het hem niet. Hij was benieuwd hoe veel oude contacten zich nog in dit gebied bevonden. Het was immers nog wel een berucht gebied, waar gruwelijke moorden plaatsvonden. Zijn gedachten gingen naar Myou, oh zijn geliefde Myou. Het was een leermeesteres voor hem geweest, door haar had hij zichzelf weer hervonden. Daarnaast herinnerde hij zich vooral Katarzyna, waar hij fijne conversaties mee had gehad. Door de fijne gedachtes kwam er een waterig glimlachje op zijn lippen te staan. Zijn donkere ogen tuurde de zee over, verzonken in deze gedachten.

Langzaam liet hij zijn lichaam weer in een normaal tempo vallen. Beheerst stapte hij uit het water, om zich daarna een weg naar de duinen te banen. In de korte tijd dat hij hier nu was, had hij nog niet veel soortgenoten gezien. Teleurstellend, vond hij. Hoewel communiceren niet zijn sterkste kant was, vind hij gezelschap wel een belangrijk aspect van het leven. Het liefst voerde hij diepe conversaties, op een filosofische manier. Of hersenloze gesprekken, waarbij de ingewikkeldheid van het leven niet betrokken werd. Andere paarden vond hij verfrissend, daarbij wordt je vaak gespiegeld door een ander, waardoor je dat weer op jezelf kunt reflecteren.

Een tevreden zucht rolde over zijn lippen. Rustig inhaleerde hij nogmaals de zilte lucht en sloot zijn ogen even kort. Bij het open doen van zijn donkerbruine ogen, was er plots een soortgenoot in zijn vizier gekomen. Enthousiast zette hij zijn pas aan, tot een sukkelig drafje. Glimlachend hield hij op een nette afstand halt, van het andere paard. “Hallo vreemdeling,” rolde over zijn lippen. Nog precies op de manier waarop een ander het ooit tegen hem had gezegd. Zijn kracht was imiteren, omdat hij nooit had leren praten. Ondertussen had hij het aardig onder de knie, maar in principe was geen een woord dat uit zijn mond kwam, echt van hem.

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Just the beating of hearts, like two drums in the grey Azewyd

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

In stilte stapte Azure verder. Ze had het ene gebied verkent en kende het nu al zowat een beetje. Het was dan ook tijd om iets nieuws te zoeken. Met een korte beweging had ze haar hoofd omhoog getrokken en nam een stevige pas in draf. Haar staart zwiepte als een zweep heen en weer waarbij ze af en toe haar vacht raakte om irritante vliegen bij haar vandaan te houden. Onbewust hield ze haar benen iets hoger dan een paard van het wild. Azure is dat nu ook wel, maar nooit gaat ze de dingen verleren dat ze bij de mensen had geleerd. Wanneer ze zich weer uit haar gedachten had getrokken merkte ze op dat ze bij de zee was. Geamuseerd keek ze even rond en ging stapvoets verder met haar hoeven juist door het water.

Het voelde goed om koude spetters van de zee op haar vacht te voelen. hoe het water rond haar hoeven langs gleed om dan weer terug te trekken naar de grote zee. Azure besloot om hier wat langer te blijven hangen. De frisse lucht hield haar gedachten in toom. Verveeld rekte ze haar hals uit naar beneden en liet haar neus het water raken terwijl ze langzaam verder stapte. Haar haren ondertussen nu nat en plakkerig tegen haar zwart witte hals. Het uiteinde van haar staart tegen elkaar geplakt wanneer het uit het water was en verspreid wanneer het water weer ingaat.

Onbewust had Azure gehoopt dat ze nog een tijdje alleen kon blijven. Het voelde beter om even alleen te zijn dan andere paarden tegen te komen. Waarom zou ze ook met hen willen communiceren? De meeste waren toch niet interessant genoeg. Misschien had ze daar niet over mogen nadenken.... “Hallo vreemdeling,” Een diepe zucht verliet lichtjes haar keelgat. Ze hief haar hoofd weer omhoog en bekeek de hengst. Haar ogen bestudeerde hem aandachtig. Pikzwart. Geen enkel ander kleur. " Is er iets?" Sprak ze koeltjes. Ze was niet afstandig of vies gezind. Nee, men kreeg gewoon niet snel haar interesse.

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Maanogen, rank 1
De merrie die voor hem stond had half de kleur van zijn eigen gelaat, half de tegenovergestelde kleur. Men beweerde dat zwart en wit beide geen kleuren waren. Zwart was een gebrek aan licht en wit is licht. In een bepaalde mate trok hij dit aan, misschien was diegene die voor hem stond wel net zo ingewikkeld als hoe de kleurcirkel in elkaar zat. Haar lange, zwarte manen sierde haar bevlekte hals. Een seconde lang liet hij zijn donkere ogen even op haar rusten, om haar gelaat in zich op te nemen.

Langzaam draaide hij zijn hoofd richting de rusteloze zee. De golven kolkten en slokten elkaar op. De merrie stoorde hem in zijn handeling, door enkele woorden uit te spreken. Beheerst draaide hij zijn hoofd weer terug, om haar woorden zo goed mogelijk op te kunnen vangen. “Is er iets?” Sprak ze uit. Rustig liet hij deze vraag even in zijn hersenpan ronddartelen, was er iets? Hij vroeg zich af in welke zin hij deze woorden moest interpreteren. Langer dan hij wilde ratelden zijn gedachten door zijn hoofd, waardoor hij even terug in de realiteit getrokken werd, hij had namelijk een vraag te beantwoorden. ”Wel,” begon hij wat onzeker, omdat hij nog niet zeker was welke woorden uit zijn mond zouden komen. “Ik geloof wel dat er iets is. In de zin dat ik geloof in een metafysische kracht, dat wordt ook wel het Ietsisme genoemd.” Hij sprak deze woorden uit alsof hij dagelijks over deze dergelijke gebeurtenissen sprak. “Het is een algemene term voor uiteenlopende overtuigingen over dat er meer speelt tussen hemel en aarde.” Verklaarde hij zijn woorden nader. Zijn stem was nog steeds licht trillend en vrij onzeker. Hij wist niet goed hoe hij zich een houding moest geven bij deze merrie, die vrij nors overkwam.

Ondanks dat hij deze woorden zelf had uitgesproken, had het voor hem een onverwachte wending genomen. Voor veel van zijn soortgenoten waren zijn filosofische woorden vreemd, ze concludeerden eruit dat hij een dromer was en zich niet met de realiteit bezig was. In zekere mate was dat ook wel zo, maar aan de andere kant wilde hij alle kennis vergaren die er bestond. Wat nerveus trok hij zijn blik weer van de merrie af, omdat hij wist dat hij zich weer in een situatie had gewerkt waarbij een kans bestond dat hij niet begrepen werd. “Excuseer me, vreemdeling.” Sprak hij zachtjes, terwijl hij zijn robuuste hoofd liet zakken om haar met een waterige glimlach aan te kijken.

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

In stilte keek Azure weer naar de zee. Het heeft haar altijd weten te kalmeren. De helft van haar focus was op de zee gericht, het andere deel op de zwarte hengst. Dat wilde niet zeggen dat ze volledig geen interesse had in de hengst. Het is gewoon dat ze altijd deels naar de omgeving gaat luisteren. Er kunnen altijd onverwachte dingen gebeuren als je voor heel even je concentratie van je omgeving verliest. Azure kan uit ervaring spreken. Dezelfde fout gaat ze zeker en vast geen tweede keer meer maken. Met vernauwde ogen keek ze de hengst afwachtend aan nadat ze een simpele vraag had gesteld. ”Wel,” begon hij wat onzeker. Dat was toch verdorrie niet zo'n moeilijke vraag? Een vraag dat je op ieder moment kon stellen en simpel weg kon antwoorden. als hij nog langer zijn tijd gaat nemen om over die vraag na te denken gaat ze hem gewoon hier achter laten en weer op weg gaan. Ze heeft niet alle tijd van de wereld.

“Ik geloof wel dat er iets is. In de zin dat ik geloof in een metafysische kracht, dat wordt ook wel het Ietsisme genoemd.” Hij sprak deze woorden uit alsof hij dagelijks over deze dergelijke gebeurtenissen sprak. “Het is een algemene term voor uiteenlopende overtuigingen over dat er meer speelt tussen hemel en aarde.” Droogjes keek ze hem aan. Lichtjes schudde ze haar hoofd. De woorden die langs geen kanten klopte deden haar wel aan 'hen' weer denken. Het zorgde ervoor dat haar spieren opgespannen werden. Haar oren lichtjes plat maar dan nog niet helemaal. Het was niet de bedoeling dat zijn woorden haar aan hen doet laten denken. " En kun je dat nu nog eens in onze gewone Nederlandse taal zeggen." Haar stem trilde zeer lichtjes, het duidt aan dat haar stemming niet al te best meer was. “Excuseer me, vreemdeling.” Sprak hij zachtjes. Lichtjes snoof de merrie. "Spreek je tegen iedereen zo ingewikkeld." Bromde ze wat.

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Het viel hem op dat de bonte merrie een wat gespannen houding aan had genomen, een houding waarvan hij niet goed wist hoe hij erop moest reageren. Normaal gezien kalmeerde hij zijn gesprekspartners altijd, door de rust die hij uitstraalde. Dat mocht bij deze merrie niet baten. “En kun je me dat nu nog eens in onze gewone Nederlandse taal zeggen?” Hoorde hij over haar lippen rollen, op een toon die hem volledig vervreemde van de situatie waarin hij zich nu bevond. Wat paniekerig begon zijn bloed sneller door zijn aderen te stromen, waardoor er meer zuurstof nodig was om dat bloed te vervoeren. Dat betekende dat hij ondertussen al onrustig aan het ademhalen was. “Spreek je tegen iedereen zo ingewikkeld?” De brommende woorden van haar volgde de weg naar zijn oorschelp. Wat beduusd wendde hij zijn blik af van de bonte merrie. Deze situatie was hem vreemd, hij wist niet goed hoe hij hierop moest reageren.

Om de rust weer een beetje in zichzelf te laten keren zette hij een paar stappen achteruit, zodat zijn persoonlijke ruimte wat meer omtrek had. De gespannen houding van de merrie voelde voor hem bedreigend aan, dus de afstand die hij nam van haar liet hem wat meer ontspannen. Kort dacht hij na over haar woorden, of hij dat in Jip en Janneke taal uit kon leggen en of hij tegen iedereen zo ingewikkeld sprak. Sprak hij ingewikkeld? Over deze kwestie had hij nog nooit echt nagedacht, omdat hij er nooit eerder mee was geconfronteerd. Gespannen schraapte hij zijn keel. “Om eerlijk te zijn is spreken niet mijn favoriete bezigheid.” Begon hij wat langzaam, maar ondertussen wat zekerder van zijn zaak. “Ik spreek dus niet tegen iedereen zo ingewikkeld. Het liefst communiceer ik met dieren zoals konijnen en vogels, omdat imiteren een van mijn sterkste eigenschappen is.” Zijn woorden waren nog wat wankel, met enkele bekende tonen van Myou en andere wezens erin die hij in zijn levensweg had leren kennen. “In de kudde waar ik vandaan kom is het niet normaal om te communiceren met woorden, zie je.” De laatste woorden die hij uitsprak deed hem denken aan zijn jeugd. Het was een paradijs, de hele dierenwereld communiceerde met elkaar door middel van imitatie. Daarbij was het mooiste communicatiemiddel nog niet eens aan bod gekomen, er werden namelijk beelden gedeeld in een soort van dromen wanneer je contact had met een ander paard als je je ogen sloot. Dit middel had hem gered in de wereld buiten zijn kudde, want Myou was zo vriendelijk geweest om hem al die beelden met haar te leren delen. Vervolgens had ze hem woorden geleerd, waar hij nu nog steeds profijt van had.

Ondertussen was zijn hartslag al weer wat gedaald en zijn hoofd had rustigere gedachtegangen aangenomen. Hij liet zijn grove hoofd even zakken om zijn onderdanige positie aan de merrie aan te tonen. De gespannen houding van haar stond hem niet aan, maar hij wist ook niet precies wat hij kon doen om haar een aangenaam gevoel te geven. Langzaam liet hij zijn hoofd weer op een plek komen waar hij op gelijke ooghoogte met de merrie kwam. Nieuwsgierig liet hij zijn blik vallen op haar ogen, hij was benieuwd welke woorden er over haar lippen zouden rollen.

**Profile** Number of posts : 118 Status : Active

Azure
'Even those who never frown eventually break down'

Azure haar stemming was in enkele seconden omgeslagen. Het was nou niet vijandig, meer richting een lichte irritatie. Dat was al. Het was niet echt volledig zijn schuld. Misschien wist hij het zelf niet, of misschien wel. Hij kon het ook niet weten waar zijn woorden haar aan doen denken. Toch veranderde dat niet Azure haar stemming, het werd er niet milder op. Van de irritatie begon haar staart wat harder heen en weer te zwiepen. Haar spieren bleven gespannen en veranderde niet. Met haar nog steeds vernauwde ogen keek ze gespannen toe hoe hij wat afstand begon te nemen. Iets dat best wel een goed idee was. Niet omdat ze onverwacht kon aanvallen, maar omdat ze zelf dan ook zo meer ademruimte had. Beide hadden dan meer ruimte. . “Om eerlijk te zijn is spreken niet mijn favoriete bezigheid.” Dat was al meteen iets dat ze niet zo onverwachts was. Het was op te vallen. Hoe apart hij sprak, alsof hij niet kon of wist normaal te spreken. Ook dat maakte haar stemming niet beter.

“Ik spreek dus niet tegen iedereen zo ingewikkeld. Het liefst communiceer ik met dieren zoals konijnen en vogels, omdat imiteren een van mijn sterkste eigenschappen is.” Imiteren? Dat was wel onverwacht. Is dat het enige wat hij kan doen? Lichtjes begon ze te fronsen. Dus zonder die imitatie zou hij helemaal niet kunnen praten? Wat een vreemd paard is hij wel niet. " Doe je niks anders dan imiteren? " Vroeg ze dan maar, de irritatie was er nog altijd alleen deze keer meer intoom gehouden. “In de kudde waar ik vandaan kom is het niet normaal om te communiceren met woorden, zie je.” Verontwaardigd snoof ze bij die woorden. " Hoe onlogisch. Hoe kun je anders in godsnaam communiceren. Wat belachelijk" Mopperde ze. "Dus ook nooit geleerd om zoals ieder ander te spreken?"

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

De stemming van de zwartwit gevlekte merrie voor hem stond hem niet aan, helemaal niet zelfs. Misschien omdat hij zelf een gedaante was dat bijna nooit enige vorm van gespannenheid aannam, misschien omdat hij niet kon achterhalen waarom hij elke spier in haar lichaam deed aanspannen. Hij had namelijk niet het gevoel dat hij dreigend of opdringerig overkwam. De onzekerheid maakte hem nog nerveuzer, geen idee wat voor acties deze merrie zou ondernemen. Misschien zou ze hem bij zijn eerste woorden aanvliegen en zijn tanden in zijn hals planten of zou haar stemming omslaan in een positieve manier. De gedachtegangen die door zijn hersenen kronkelden gaven hem een naar gevoel, omdat hij op dit moment zelf niet eens op een rijtje had wat voor houding hij zichzelf moest geven. Hij besloot dat hij zichzelf tot ultieme ontspanning moest roepen, vooral voor zijn eigen gemoedstoestand maar misschien baatte het ook bij de merrie. Tergend langzaam ontspande ieder spiertje dat in zijn lichaam thuishoorde, waardoor een zachte bries over zijn lippen rolde.

De merrie haalde hem uit zijn moment van rust, door weer enkele woorden uit te spreken. Nog steeds klonk zij geïrriteerd, weliswaar minder dan de vorige keer wanneer ze woorden uitsprak, maar de toon stond hem nog steeds niet aan. “Doe je niks anders dan imiteren? De vraag liet hij even rusten in zijn gedachte, maar voordat hij een antwoord op haar vraag kon formuleren liet ze nog meer stemgeluid uit zich komen. “Hoe onlogisch. Hoe kun je anders in godsnaam communiceren. Wat belachelijk.” De verontwaardigde woorden nestelde zich in zijn oorschelp, kort sloot hij zijn ogen om zijn lichtelijke nervositeit te verdoezelen. “Dus ook nooit geleerd om als een ander te spreken?” Een positieve kant aan deze verschrikkelijk ongemakkelijke ontmoeting was dat ze in ieder geval wel de juiste conclusies trok, ook al waren ze wat overhaast. Haastig schudde hij zijn hals, waarbij zijn lange manen weer een andere plek aannamen dan waar ze hadden gelegen. Zijn voorpluk viel over zijn robuuste hoofd en bedekte enkele gedeeltes van zijn ogen. Het kwam hem wel goed uit, het vormde een soort schild voor diegene die tegenover hem stond.

Beledigd door de woorden die ze zojuist had uitgesproken probeerde hij een enigszins beleefd antwoord te bedenken op de vraagstukken die ze hem had voorgeschoteld. “Belachelijk? Vind je alles waar je geen kennis van hebt belachelijk, vreemdeling? De nerveuze toon die bij deze woorden waren gevoegd maakte duidelijk dat hij deze situatie alles behalve gemakkelijk vond. “Het klopt dat ik nooit heb geleerd om als een ander te spreken, althans met woorden. Ik wil je best vertellen hoe wonderlijk het is om konijnen uit hun hol te kunnen fluisteren, liederen tjilpen met vogels en mee te zoemen met de bijen door middel van imitatie. Echter heb je mij zojuist verteld dat je allesbehalve woorden belachelijk vindt, dus veel zin om die moeite te nemen heb ik niet.” Deze woorden waren een enorme verlichting, hij had gesproken was op zijn hart lag waardoor hij ook een rustigere houding aan kon nemen. Tot zijn eigen verbazing ontspande hij enigszins. “Woorden..” Begon hij zachtjes, niet wetend of hij dit nou eigenlijk tegen zichzelf had of tegen het zwart-witte gestalte. “Ik weet niet of het de mooiste manier van communiceren is.” Maakte hij zijn zin af, zachtjes maar toch zelfverzekerd. Lichtelijk begaf hij zich weer in zijn eigen, dromerige gedachten. Zijn aandacht was van de merrie afgewend, omdat zijn interesse in haar wat afgezwakt was. Normaal gezien wilde hij alles weten van een ander, puur om te leren en zichzelf te verbeteren. Echter waren kortzichtige wezens in de eerste instantie niet zijn favoriet. Waarschijnlijk zat er nog veel meer inhoudelijks achter het gevlekte hoopje irritatie, maar zolang ze niet buiten haar boekje wilde denken had hij er geen behoefte aan om die inhoudelijke kant te ontdekken.
Just the beating of hearts, like two drums in the grey 2zxzi90

Just the beating of hearts, like two drums in the grey 2zxzi90

**Profile**

» grey sky, grey thoughts.
» grey skies above *Aeron*
» THE PUREST HEARTS
» hearts keep dreaming - Omniel
» Seasons go and seasons come, steady as the beating drum

Just the beating of hearts, like two drums in the grey

Just the beating of hearts, like two drums in the grey

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen