“Skyfall is de naam, vreemdeling. Skyfall, Councillor van de tweede rang en jij, vreemdeling?” stelde de bruinkleurige merrie haarzelf voor. Zo, dus ze was een paard met een hoge rang. Eentje die Pilgrim vast meer kon vertellen over zijn ‘lieve’ pappie, aangezien hij gehoord had van een rang één paard dat hij vroeger leider was geweest in Minanter. Deze Skyfall zou vast wel wat meer informatie over Vestival bezitten, daarmee wekte je gemakkelijk Pilgrims aandacht. Hij wachtte dus geduldig af wat ze verder nog mee te delen had. “Trekjes die ik herken maar toch veel vreemd. Vertel eens.. Ben jij de zoon van Vestival?” vervolgde de Councillor, waarbij een ogenschijnlijke grijns over haar gelaat gleed. De jonge hengst draaide als reflex zijn oren tegen zijn schedel bij het horen van die naam.

“Goed geraden, Skyfall. Maar zoveel lijk ik nou ook weer niet op die vuilnisbak.” sprak Pilgrim een tikkeltje minachtend, waarbij de haat overduidelijk in zijn stem hoorbaar was. Het liefst maakte hij nu gelijk een einde aan het leven van die verachtelijke, tweekleurige hengst. “Mijn naam is trouwens Pilgrim.” vervolgde de leverkleurige nakomeling van de oud-leider. Een onheilspellend en duister grijnsje verscheen op zijn gelaat. “Vertel eens, wat kun je mij over mijn liefste pappie vertellen?” kwam er mierzoet van zijn tong gerold. Hopelijk kon deze merrie hem dichterbij zijn doel helpen.

Pilgrim voelde hoe de wind zachtjes met zijn lange manen speelde, genoot er voor een kort ogenblik van, voordat zijn aandacht werd getrokken naar de bewegende ledematen van de bruine merrie. Haar blik was strak op de jonge hengst gevestigd, terwijl haar woorden zijn gehoorgang bereikten. “Oh, ik heb genoeg te vertellen over jouw vader, maar ik zou eerst wel wat dingen over jou willen horen, Pilgrim.” Ze was nog niet uitgesproken dus wachtte Pilgrim lichtelijk ongeduldig op haar vervolgverhaal. “Zie je, ik ben maar wat geïnteresseerd in wat de zoon van deze ‘vuilnisbak’ hier te zoeken zou hebben in het land van de blauwe maan.” eindigde Skyfall.

“Maar natuurlijk, Councillor Skyfall.” begon de leverkleurige hengst quasi-beleefd, terwijl het sarcasme geluidloos van elk woord afdroop. Zijn helse, groene kijkers keken intens naar de leidster van rang twee. Natuurlijk zou ze willen weten wie hij precies was; hij was tenslotte de volgroeide, sterke zoon van een ex-leider. Wie weet, misschien had Pilgrim ook wel de leiderskwaliteiten die zijn vader ooit had gehad, volgens de rank één paarden die onder Vestivals hoede hadden geleefd. Hij geloofde er echter maar weinig van. Hoe kon een hengst als Vestival nu een goede leider zijn geweest? Die hengst was niet eens in staat om voor zijn eigen zoon te zorgen, laat staan voor een hele kudde paarden.

Pilgrim haalde zijn aandacht terug naar het heden en vervolgde zijn zegje. “Ik ben opgegroeid buiten het land van de blauwe maan onder de hoede van mijn moeder. Vestival, die zak, heeft haar verlaten toen hij erachter kwam dat ze in verwachting was van mij.” Hij schraapte even zijn keel en ging verder. “Ik ben hier naartoe gekomen nadat ik de geboortekudde van Vestival had gevonden. Mijn grootvader heeft mij deze kant opgestuurd, volgens hem zou mijn geliefde pappie zich hier schuilhouden, omdat hij wordt verdacht van de moord op zijn bloedeigen moeder.” eindigde de hengst, maar voegde er algauw nog achteraan: “Ik ben hier om wraak te nemen op hem.”

Er was niets liever dat de jonge, leverkleurige hengst wilde zien dan het vloeiende, donkerrode bloed van zijn vader die aan zijn hoeven om zijn leven smeekte, om vergiffenis vroeg. Pilgrim zou hem laten lijden, net zo machteloos laten voelen als dat hij zich had gevoeld in de jaren dat hij zonder vaderfiguur was opgegroeid, had moeten leren vechten zonder de hulp van hem en had leren overleven in zijn eentje. Als het kon zou hij vandaag nog een einde maken aan Vestivals bestaan op aan. Een smerige grijns vol van verlangen naar de wraak waar hij zo naar snakte, verscheen op zijn donkere, voskleurige gelaat. Een onaantastbaar gevaarlijk vuur brandde hels achter de ramen van zijn ziel, wachtend om losgelaten te worden in de wereld. Nee, het zou niet lang meer duren voordat Pilgrim zijn wraak zou krijgen nu dat hij Skyfall tegen het lijf was gelopen. The odds were in his favor.

Pilgrim ervoer hoe de zilte zeelucht zijn neusgaten binnendrong met elke ademhaling, genietend sloot hij voor een halve seconde zijn groene kijkers, maar opende ze algauw weer bij het horen van de Councillor’s woorden. “Ik kan je helpen deze wraak te realiseren, Pilgrim. Wordt mijn General en ik zal je elke wraak geven die je zoekt.” kwam er uit de mond van Skyfall gerold. Dat aanbod klonk hem niet verkeerd in de oren, helemaal niet verkeerd trouwens. De jonge hengst hoefde dan ook niet lang na te denken over dit aanbod.

“General Pilgrim, dat klinkt eigenlijk wel goed.” antwoordde Pilgrim zachtjes grinnikend. Hij keek nu met een grijns op zijn gelaat naar de bruinkleurige merrie voor hem. “Ik doe het. Ik neem je aanbod aan.” sprak de hengst met een onheilspellende glimlach op zijn mooie smoeltje geplakt. Nu zou hij eindelijk zijn wraak krijgen op die verdomde Vestival.