don't take anything for granted. ~ Skyfall.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Donkere manen omfraimden een lichaam met witte vlekken, een blauw oog dat helder de wereld in keek, vergezeld door een donker oog. De bèta leider van de 4e rang, Roque, liet zijn spieren rollen terwijl hij moeizaam door de dikke laag sneeuw draafde, zijn benen hoog optillend. Het was heerlijk om jezelf zo af te matten, tijd te gunnen om na te denken en de wereld buiten te sluiten.

er was de laatste tijd veel gebeurd. Hij had, na 5 jaar, zijn moeder weer terug gezien, en ze had het hem duidelijk gemaakt dat ze spijt had van haar daden. Toch zou hij haar nooit kunnen vergeven. Ze had hem zoveel afgenomen. Een normale moeder-zoon relatie, een normale jeugd.. hij had niks van dat gekend. De enige die er ooit was geweest voor hem, zijn vader, de emperor, was verdwenen. Zo maar uit het niets was hij de enige familie waar hij een band mee had kwijt geraakt. Het deed hem pijn, maar gaf hem eens te meer de kracht om op zichzelf te vertrouwen en door te zetten.

En dan, als laatste.. zijn hart. Het deed nog steeds pijn. Het was al maanden geleden dat hij Luna had ontmoet, de merrie die zijn leven had veranderd. Eerder was hij niks anders dan een flirter, met hier en daar een merrie, een veulen van hem liep er ook rond ergens. Maar deze merrie had hem veranderd. Had zijn knieën week gemaakt, zijn hart laten springen en vlinders in zijn buik doen zweven. Op het moment dat hij het zelf besefte dat dit misschien wel eens liefde kon zijn, had hij een grote fout gemaakt waardoor ze met ruzie waren opgesplitst.

al deze zaken passeerden zijn gedachten terwijl zijn achterbenen ploeterden om zijn gespierde lichaam in beweging te houden. Zijn oren draaiden, zoals altijd, overuren hier in Ferelden, altijd opzoek naar gevaar, altijd opzoek naar dingen die niet klopten. Hij was een oplettende leider, en zou alles doen voor de kleine kudde die in ‘zijn’ gebied leefde.

zijn heldere ogen glijden naar het pad dat hij draafde, opgeschrikt uit zijn gedachten. Een pad, hoefstappen in de sneeuw. Het waren niet zijn passen, en de rest van het gebied was nog altijd spierwit en onbewandeld. Hij brieste, en zette zijn lichaam in galop terwijl hij het nieuwe pad volgde. Wie had hier gelopen?

skyfall

"This is a story about a little girl. She never wanted to die and now she's all grown up and running loose in this world. All she wants is to survive "

Dit nieuwe gebied facineerde haar. Hoe Velkan overhet had gesproken was bijna alsof het echt de woonplaats van de duivel was maar hoe zou de bruine merrie dat moeten geloven. Ze geloofden niet in dit soort onzin de duivel, schimmen het was allemaal onzin die nergens op sloeg en Skyfall zou die hele mythe ontkrachten. Zo waar zij Skyfall was.

Haar lichte neus hief ze even zoals ze altijd deed in de lucht en snoof de kille lucht in. De geur van dood was er nog altijd aanwezig en het gaf haar de kriebels en het verlangen naar hoger komen in dit leven bleef altijd aanwezig. Ze trok haar oren heen en weer. Ze slikte even en draaide zich half om. Haar oren zouden haar nooit verraden. Iemand had haar pad gevolgt en de statige bruine merrie staarde naar de gevlekte hengst die langzaam aan steeds dichterbij kwam. Aan zijn gehele houding zag ze meteen al dat hij een hoge rang bekleedde en haar minachtende houding veranderde naar intresse. Een zachte glimlach gleed over haar lippen en ze deed een halve stap dichterbij, over haar lippen liep een glimlach terwijl ze de hengst in zich op nam en statig bleef ze zo staan terwijl haar manen tegen haar bruine nek wapperde. Geen woord verliet haar lippen en stil bleef ze zo staan terwijl de hengst haar kant op kwam en de zachte glimlach op haar lippen werd langzaam breder. Ze had een doel hier en ze zou haar doel volbrengen. Wellicht was deze hengst wel de juiste om aan te spreken. En anders zou ze vechten zoals het in haar vorige kudde ging. Vechten voor je macht. Sky was niet bang te vechten.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Er wordt wel eens gezegd dat de ogen zien waar het hart vol van is. Even was dat waar voor de bonte hengst. Voor zich, tussen de bomen, merkte hij al snel het lichaam van een paard op, en even speelden zijn ogen een spelletje met hem en zag hij daar de merrie staan die hem gek maakte. Luna. Haar donkere lichaam en de lange witte manen, zacht bewegend op het frisse winter briesje. Even fronste hij. Wat had ze hier te zoeken? Ze hoorde niet in deze kudde en ze had ruzie met hem gehad..

pas als hij nog enkele passen dichterbij zet, zijn lange benen hoog optillend over de hopen sneeuw terwijl zijn ogen op de bosrand gericht blijven, ziet hij dat het Luna totaal niet was. Een merrie was het wel, dat was duidelijk. Een prachtig schepsel. Ook dat was duidelijk. De merrie voor hem, een prachtige bruine kleur sierde haar lichaam, terwijl ze op haar buik wat lichter leek te zijn. Haar manen waren warempel samengebonden tot een losse vlecht, die sierlijk langs haar nek gleed.

De merrie deed niks anders dan hem strak aankijken, haar blauwe ogen borend in de zijne. Roque deed geen moeite om te verbergen dat hij haar bekeek. Een kleine glimlach lag op de merrie haar lippen , maar ze bleven op elkaar liggen zonder een geluid te produceren. Even hefte Roque zijn wenkbrauw op, waardoor zijn blauwe oog nog iets meer leek te schijnen, duidelijk zichtbaar in het flauwe zonnetje dat weerkaatste op de witte grond.

wat wilde ze bereiken met haar stilzwijgende glimlach? Het kriebelde hem om terug te glimlachen, om haar te vertellen dat ze er goed uitzag, dat ze best mocht spreken. Toch hield hij zijn mond ook gesloten. Roque was geen hengst van vele woorden. Zijn verleden had hem geleerd dat je beter je mond kon houden dan klappen te krijgen door het verkeerde te zeggen. Dat was een van de weinige dingen die zijn verachtelijke moeder hem had geleerd.

de blauwe ogen van de merrie voor hem deden hem aan de ogen van zijn moeder denken, en even schudde hij zijn hoofd, zich ervan overtuigend dat hij nog steeds in het hier en nu was, geen veulen maar een volgroeide hengst, en dat hij niet meer bang hoefde te zijn voor zijn tirannieke moeder. ’Hallo.’ verbreekt hij dan toch maar de stilte, om zijn gedachten het zwijgen op te leggen.

een kleine glimlach speelde op zijn lippen terwijl hij de merrie bekeek. Ze was zeker geen slechte verschijning, en als er geen klein stemmetje in zijn achterhoofd over en over de naam Luna zou herhalen, zou hij het wel weten met het schepsel hier voor zich. De glimlach op zijn lippen trekt even verder terwijl hij nadenkt, maar verdwijnt dan en maakt plaats voor een serieuze blik. ’Je hoort niet in deze kudde.’ constateert hij. Het was geen venijnige opmerking, niet meer dan een constatering. zijn stem neutraal, diep en zwaar als altijd, terwijl zijn ogen, éen blauw en éen bruin, op de merrie gericht waren, zich afvragend of ze soms niet kon praten.

skyfall

"This is a story about a little girl. She never wanted to die and now she's all grown up and running loose in this world. All she wants is to survive "

Een schuine glimlach gleed over haar lippen en haar groene ogen staarde naar de bonte hengst. Ze had haar huiswerk gedaan en herkende hem meteen als de beta van rang vier, Roque. "Hallo.." Klonk haar stem zacht haar stem fluisterend op de wind terwijl haar staart op de zachte bries danste en haar oren even heen en weer trokken. "Hoe veel gelijk je toch hebt jonge hengst." Haar stem was nog altijd even betoverend als vroeger dezelfde stem waar ze zo veel harten mee had gewonnen in de tijd dat ze het nodig had. Ze grijnsde nog even en knikte haar hoofd uit respect naar de hengst. "Skyfall is de naam." Sprak ze dit maal met wat meer kracht in haar stem en een grijns rond haar lippen die nog dieper omhoog trok dan daarnet. "De gloednieuwe Alpha van rang twee, maar ik neem aan dat je daar wel van hebt gehoord. Oh wat een gelijk heb je toch dat ik hier niet thuishoor. Maar een mag toch altijd wel op onderzoek uitgaan wetend waar een paarden naar toestuurt?"

-sorry wist even niets-

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Plotseling gleed er dan toch een glimlach op de merrie haar lippen, en Roque kon er niks aan doen ,maar het werkte aanstekelijk, en meteen gleed er een grijns over zijn gelaat. Haar fluwele stem doorbrak nu ook de stilte die tussen hen in hing, terwijl ze zelf nog altijd als een standbeeld stilstond, alleen de wind bewoog haar manen heen en weer.

Even schudde hij onbegrijpelijk zijn hoofd op haar woorden. Waar doelde ze op? Hij snapte haar niet. Nog voor hij iets kon vragen sneed haar stem opnieuw door de stilte heen. Skyfall is de naam’ aha! Die naam deed een belletje rinkelen, en Roque knikte goedkeurend naar de merrie voor hem, waarvan hij nu doorhad wie het was; de alpha van rang 2, pas aangenomen toen Theron, die eigenlijk altijd Roque’s lievelingsleider, en mentor, was geweest, eindelijk had besloten van zijn pensioen te gaan genieten als normaal kuddelid. Natuurlijk vond Roque het jammer dat hij nu niet meer voor het minste geringste naar de bonte Theron toe kon, en niet even kon langswippen als hij weer eens door Orlais liep te struinen, maar het was de juiste beslissing geweest. De bonte hengst was echt oud aan het worden, en deze jonge merrie was dus veel beter geschikt.

hij grijnste breed om haar woorden. ’SKyfall, de alpha. Ja, ik heb van je gehoord.’ grinnikte hij zachtjes, terwijl zijn ogen nog eens goedkeurend over haar heen gleden. ’En als ik het niet verkeerd heb zit er tussen jouw en mijn gebied nog een klein gebiedje genaamd Anderfels waar ze eerst doorheen moeten.’ de grijns op zijn lippen verspreidde zich, terwijl hij zacht brieste.

’Hoe bevalt het leidersschap?’ glimlachte hij toen, terwijl hij zijn lenige lichaam verplaatste om wat aangenamer te staan. Zijn ogen, éen blauw en éen donker, staarden strak naar de merrie, terwijl er nog altijd een sparkeling van vreugde in te lezen was, vreugde om eindelijk eens iemand te zien in zijn gebied, dat meestal totaal leeg was. de kleine kudde die er leefde was erg op zichzelf.

**Profile**

» Skyfall
» Skyfall needs a story to tell
» Gazing at the sea [Skyfall]
» Councillor Rank 2 | Skyfall
» Oh, The Damn Bloodlines [Skyfall]

don't take anything for granted. ~ Skyfall.

don't take anything for granted. ~ Skyfall.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen