And whilst I watch in silence

"I could more easily forgive his vanity

had he not wounded mine."

Dit was niet haar favoriete plek om te zijn. Skyfall was opgegroeid in de bergen. Of tenminste. Ze had het grootste gedeelte van haar jeugd daar meegemaakt. Vandaar dat dit soort gebieden haar altijd een nare smaak in haar mond gaven. Vandaar dat ze ook zo snel omgeturned was naar het gebied genaamd Orlais. Ze had bijna vanaf dag 1 de leiderrol overgenomen van haar broer, die ze overigens dood gevonden had toen ze hem eindelijk vond that is.

Ja. Dat was geen leuke geweest. Daarnaast nog het feit dat de arrogante, incompetente en idiote hengst die bij haar een zoon had verwekt hier ineens stond als Emperor. Hij had haar haar broers rang gegeven. Zonder vragen of opmerkingen. Achteraf had dit wel geholpen en was ze toch nog harder voor hem gevallen. Ze was zwak geweest. Maar Het had wel haar leven gered.

Sky was altijd het type geweest om in haar eentje te zijn. Geen gevoelens toe te laten en zeker niet die van de hengst die haar vertrouwen zo gekrenkt had jaren geleden.

En nu liep ze hier. Een zoon en dochter rijker. Maar een rang verloren. Ze had zelf het leiderschap opgegeven. Sky was nooit iemand geweest om te leiden. Ze was in haar eigen ogen een soldaat en een overlever. Ze was opgevoed als rechterhand van een monster. Niet zo'n monster als Avanti. Maar Aeron kwam in de buurt. In ieder geval in haar thuisgebied droeg Aeron net zo'n slechte naam.

Het had haar sterker gemaakt. Maar ook in sommige opzichten zwakker. Sky kon een zekere arrogantie meedragen. Al was dit meer een cover voor haar eigen onzekerheden. Dit resulteerde in bijna geen vriendschappelijke banden. Ja misschien enkele met doorgewinterde paarden die haar in goede en slechte tijden hadden meegemaakt. Maar die waren op één hand te tellen.

Vroeger had dit haar ook niets geboeid. Maar goed, dat is vroeger. Tegenwoordig, met haar dochter die ouder aan het worden was, voelde ze toch wel de eenzaamheid omhoog kruipen. Stilletjes en voorzichtig slokte het haar meer op. Zo lang ze nog niet verder kon richting Rang 4 zat ze vast tussen onbekende paarden. En als zij ook nog nieteens de stap probeerde te zetten om deze te leren kennen bleef ze zo alleen. En een eenzaam paard was juist des te meer in gevaar.

Schimmen zagen alles.

Het leek echter niet in Minanter alsof zij de enige was. Veel nieuwelingen kwamen binnen vanuit Seheron en moesten hun plek nog zien te vinden. Zo ook dit merkwaardige ding dat al uren naar de kolkende golven leek te staren. Voor Skyfall was het niets nieuws. Zij leek af en toe zelfs een te zijn met het zilte zeewater. Maar het kon imposant lijken voor een nieuw oog.

Als ze het goed had was de merrie hier nog niet lang. Of in ieder geval nog niet lang genoeg om de werkelijkheid van dit land te onderzien. Anders bleef je dichter bij de kudde. Tenzij je natuurlijk zeker genoeg van je zaak was. Een doodswens had of juist Avanti's leger wou verrijken. In het laatste geval moest je ook wel iets van een doodswens hebben. Maar de merrie leek haar niet een voor zelfmoord of bloedlust. Dus besloot Sky dat het eerste waar moest zijn.

Goed. Een nieuwe merrie. Dat kon nooit moeilijk zijn? Ze had het zichzelf en Red belooft wat meer contacten te leggen. Dus waarom zou ze niet beginnen? Met een rustige pas stapte ze op de merrie af. Duidelijk haar aanwezigheid laten horen zodat deze niet zometeen van schrik in het water zou belanden. "Onwerkelijk nietwaar?" Zachter dan normaal sprak ze terwijl haar zeegroene ogen naar de golven gleden. "Soms vraag ik mij af waar het water begint en eindigd.. En hoe de golven tot stand komen." Een kleine glimlach vormde op haar lippen terwijl ze haar hoofd naar haar draaide.

"Skyfall is mijn naam. En jij bent nieuw nietwaar?"

And whilst I watch in silence