“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

De zon was verdwenen en maakte plaats voor de maan. De nacht hulde het land in zijn ongekende duister. Niet zoals men het gewend was, want vannacht was speciaal. Het was alsof de schaduwen zich hadden vergroot en hun donkere vormen over het gebied hadden uitgetrokken. Om zo de paarde te hullen in het pikzwarte duister. In de verte, aan de horizon, kleurde de lucht langzaam aan blauw. Het licht dat werd opgewekt door de stijgende blauwe bol. De maan, die normaal een prachtig zilver licht uitstraalde, was van kleur veranderd. Van zilver naar blauw, zo kleurde ook het landschap mee. Voor iedere ziel in BMH een teken van onheil, een bron van paniek. Op een enkeling na, een enkeling die zich niet inliet met onnodige emoties of gevoelens. De enkeling die zijn ziel had verpacht om te kunnen genieten van dit licht. Zij voelde in plaats van paniek, een zeker enthousiasme. Adrenaline door hun aderen stromend, het gevoel volledig onkwetsbaar te zijn. En dat waren ze ook. Niemand kon hen schaden, zeker niet nu met de blauwe bron van kracht boven hen.

Ayana keek nog eenmaal de groep rond, knikte kort richting Avanti en verliet toen hun bekende plekje in Vyrantium. Zij was een van hen, de paarden zonder ziel, de dienaren van de duivel, de schimmen. Haar leven had ze nooit anders willen leiden dan dit. Al dravend begaf ze zich in de minder donkere delen van het bos. De plaatsen waar men soms een dwalende ziel kon vinden. Eentje die was gescheiden van de groep. Kortom, makkelijke prooi. Terwijl de maan op een kalm tempo zijn plaats in begon te nemen, verdween de kleur uit haar eens groene ogen. Deze nacht waren zij puur zwart. Met haar scherpe zintuigen was het niet moeilijk om de aanwezigheid van een ander op te merken. Een lichte grijns sierde haar lippen toen ze op de verloren merrie af stapte. Deze keek schuw om zich heen, niet wetende wat ze moest zien. Nu ook het groen van haar ogen uitgedoofd was, leek ze net een panter in de zwarte nacht. Niemand merkte haar op, ondanks haar redelijk lichte vachtkleur. De merrie was dus ook redelijk verbaasd toen ze opeens wat langs zich heen voelde glijden. Ayana had haar staart over haar rug laten lopen. Geschokte ogen keken haar angstig aan. Hoe hoger de maan rees, hoe makkelijker een normaal paard kon zien. 'Ben je bang?' siste de schimmenmerrie zoetjes. De onbekende merrie wist echter niets uit te brengen en bleef stijf op haar plaats staan. 'Dat is ook saai' fluisterde ze in haar oor, voor ze haar tanden door de rug van het van angst versteende paard haalde. Het bloed werd van haar lippen afgelikt, waarna ze haar scherpe hoektanden in de nek van de merrie boorde. Deze sloeg een ijzige kreet, waarna ze op de grond neerzakte. Niets meer dan makkelijke prooi, aan paarden zoals deze was niets leuks te beleven. Ayana likte nog wat aan het bloed dat langzaam uit de wonden sijpelde, maar besteedde er verder geen aandacht meer aan.

De schim trok zich terug in de schaduwen, wachtend op haar volgende prooi. Dit was niet haar gebruikelijke tactiek. Het was enkel te doen om de voetstappen die ze eerder had gehoord. Een nietsvermoedend kuddelid was op zijn weg hier heen. Zo'n kansje zou ze niet laten schieten. Het feit dat het paard zich hier begaf kon betekenen dat deze wat interessanter zou worden als haar eerste slachtoffer. Het duurde niet lang voor hij verscheen, het was een hengst, dat kon je niet missen. Zijn uiterlijk was niet mis, maar Ayana werd enkel getrokken naar zijn ogen. Paarse ogen, misschien net een iets andere tint, maar paarse ogen. Afgezien van het wit dat over zijn benen en hoofd vloeide, leek hij erg op Avanti. Haar nieuwsgierigheid was dan ook meteen gewekt. Met de oortjes naar voren, stapte ze het blauwe licht van de maan in, om zichzelf te onthullen aan dit vreemde bezoek. Ze wist dat haar leider zijn kroost zelden in leven liet, wat moest betekenen dat hij een of andere waarde had voor Avanti. Althans, geen waarde, meer dat hij hem kon gebruiken. 'Heb je nooit gehoord wat er hier schuilt? Of ben je gewoon niet zo snugger dat je dit bos rond deze tijd betreed?' vroeg ze hem. Haar stem was niet zozeer duister, maar ook zeker niet vriendelijk.

“Listen closely for it might be the last words you'll ever hear"

Ayana schudde haar manen weg voor haar ogen, die diepe poelen van zwart, die de hengst aandachtig aanstaarden. Hij hief zijn hoofd op, waardoor ze hem nu zag in volledige lengte. Niet dat het haar iets uitmaakte, of dat ze door het zien van een hengst de benen zou nemen. Nee, zij had hier nog altijd de overhand, wat hij ook mocht proberen. Er waren zo veel dingen die hij nooit zou kunnen weten. Een daarvan was al het feit dat ze haar lichaam naar hartenlust in andere beesten kon vervormen. De interessante verschijning deed zijn mond open en vertelde haar dat hij genoeg wist en dat hij op doortocht was voor een afspraak. Zijn stem gaf weg hoe erg hij op zijn hoedde was, wat haar lichtelijk tevreden stelde. Hij had er een goede reden voor. Ze zou zich nog beledigd voelen wanneer een paard niet op zijn hoede was met haar in de buurt. Tevens was het nog nooit voorgekomen dat iemand volledig relaxed op haar had gereageerd. Vooral niet als je die grote hoektanden onder haar lippen uit zag stelen. Tanden die zonder moeite door de huid van anderen heen scheurde om hen te laten bloeden.

Ze was echter niet verbaasd toen hij iets om haar heen liep en vervolgens deels nieuwsgierig verklaarde dat zij een van de schimmen was. Natuurlijk, hij was een nakomeling van Avanti. Alleen dit was genoeg om hem een vreemde aantrekking te laten voelen naar alles dat slecht was. Nee, het bloed van de duivel stroomde deels door zijn aderen en dat was iets waar je niet aan ontkwam. De woorden die hij daarna sprak, verbaasde haar echter wel. Zo voorzichtig als hij eerst was geweest, klonk zijn stem nu lichtelijk uitdagend. Ayana's mondhoeken krulde op in een onheilspellende grijns, die hem eigenlijk al genoeg zei. Wie was hij om haar de les te lezen. Enkel Avanti kon dat. 'Ik was ook op doortocht, maar ik kan toch onmogelijk zo'n interessante hengst laten staan. Die paarse ogen van je, die zeggen genoeg' sprak ze, haar stem onheilspellend mysterieus. Kroost van Avanti leefde meestal niet lang, maar ze had er wel eens eentje ontmoet. Hades, bij hem was het goed te zien dat het niet helemaal goed zat in dat hoofdje van hem. Van Nyxerinn had ze enkel gehoord van Avanti. En nu stond er een onbekende zoon voor haar. Eentje die heel onnozel Vyrantium was binnen gewandeld tijdens een blauwe maan en haar nu lichtelijk uitdaagde met zijn woorden. Nee, snugger waren ze geen van allen. De kudde maakte haar nu even niets uit. Ze had er al een gedood en nu was het tijd om hem even op zijn plek te zetten.