Thriumph kijk zijn weg door de donkere bomen. Hij ziet en ruikt vooral zijn nieuwe omgeving. Hij was wel blij met zijn nieuwe krachten, zijn spieren waren al 3x zo groot geworden en hij was ongeloofelijk snel. Niet voor de andere schimmen, die zouden hem natuurlijk wel weer inhalen, maar wat boeit dat. Hij was tevreden, alhoewel hij er nog wel aan zou moeten wennen.

Hij staat stil verstokt aan de grond, er loopt nog steeds een klein straaltje bloed uit de 2 puntjes die door Avanti waren gezet. Met de opmerking van Achilles komt hij in beweging, alhoewel het niet van harte is, de halve uithaal doet Thriumph niks. Maar die opmerking. Binky Boy? Alsje blieft nee zeg, maant hij in zijn gedachtes, dat was gewoon een vernederende naam. Die lieve Achilles was niet meer zo lief, maar gemeen. Heel anders had Thriumph het ook niet verwacht, denk niet dat die lieve paarden moorden. Ook een kwestie van wennen neemt hij zich maar voor.

Met een kleine klap laat hij zijn kaken neervallen naar waar hij ze net heel even had open gegooid terwijl hij naar Achilles toe stapt. Het zou allemaal een kwestie van loyaliteit worden en overleven. Hij hoefde het ook totaal niet makkelijk te hebben, waarom zou hij. Hij wilde wel eens weten hoe lang hij het zou volhouden in deze wereld. Alhoewel het hem wel heel erg beviel zou hij waarschijnlijk ook zijn terleurstellingen voor de kiezen moeten krijgen, en al helemaal moeten doorbijten als dat moet.

Thriumph werd gekleineerd, en vernederd door Achilles, het pesten meegerekend. Hij liet het toe van de grote hengst die ver boven hem uit torende alhoewel hij ook niet de kleinste was. als Thriumph ziet hoe vol van genot Achilles de geuren van verderf in zich opsnuift. Dat hoefde voor Thriumph nog niet, hij was nog niet helemaal schim en wist dat hij zich de geur nog niet kon veroorloven. Alhoewel de geuren zich automatisch binnenin zijn neus drongen, de natuurlijk ook veel maal scherper was. Hij hield zich er staande mee en nam zich wederom voor dat hij maar moest wennen.

En toch beviel de hele sfeer zich voor Thriumph, hij genoot daar wel van, het licht zou hem niet meer aankijken, maar het donker zou hem toespreken. En daar hield hij van, ook wel van de mentaliteit, sterkste mogen schim blijven, het was gewoon normaal, zelfs voor Thriumph, ookal hadden die zielige kuddenpaarden dat nooit doorgehad. In zijn verleden is hem dat geleerd, evenals het respect voor een leider, mits die waardig is. Bij de opmerking van Achilles over 'Binky Boy'. laat hij opnieuw zijn kaken met een klap op elkaar vallen, niet speciefiek naar Achilles toe. "Het bevalt me wel" laat de hengst geïnteresseerd weten met de zware klanken die zich de woorden vormden. En toch was het niet hard, bijna fluisterend, gewoon om dat Thriumph wist dat Achilles hem luid genoeg zou kunnen horen.

Thriumph is het er nog steeds niet mee eens, Binky Boy, wat een belachelijke naam. Hij gooit zijn hoofd achterover er laat zijn oren fel naar achter vliegen terwijl zijn neusgaten zich vervormen. Hij blaast de witte wolkjes vel uit die een damp creeëren die zich tot over de grond verspreiden waarna ze dansend weer verdwijnen. "Je hebt nog een lange weg te gaan Binky Boy.." Wederom liet hij zijn kaken vallen waar hij ze net uit elkaar had gezet, daarna gooit hij nog eens zijn hoofd omhoog bij het lachen van Achilles erna. "Zal vast." deelt Thriumph de klanken mee die geërgerd uit zijn keel kwamen. Ook hij wilde bloed proeven, iets unieks wat hij nog nooit heeft gedaan, maar er wel de behoefte aan heeft. Hij kreeg de drang om te mishandelen, te verwonden, te vermoorden. Te verkrachten, als het zou moeten. Hij had de drang om zijn gigantische hoektanden in die van een onschuldig paard te zetten.

"Maar mooi dat het jou wel bevalt, driekwart van de blauwe maan zal je hier moeten wegzinken tot we genoeg kracht hebben." Waren de volgende woorden van de grootste, zwarte hengst. Hij negeerde het want hij wist dat het de hengst zelf ook niet aanstond. Hij liep nu iets gewilliger met de hengst mee, tenminste in dat zinnetje niet die verschrikkelijke naam.. "Nou goed, wat denk je al te weten over de schimmen Binky Boy." En weer klapte zijn kaken dicht. Hij had ze al eerder open getrokken, maar meer om zich uit te rekken. Zijn oren hadden nu al een vaste plaats gevonden in de hals, ze leken zich er te nestelen en het maakte de drang er alleen maar groter op. "Nou." Begon hij zijn verhaal, daar moest hij even nadenken. Even graven in zijn pijnlijke verleden die hij had gehoopt achter zich te laten, maar in plaats van dat hij er, zoals vroeger, van in elkaar klapte werd hij er woedend om, de haat in zijn lijf was weer opgegloeid. "Dit heb ik allemaal van die zielige kuddepaarden, dus ik weet niet al te veel." Vermelde Thriumph hem voordat hij verder ging, hij sprak zijn woorden zacht maar zorgvuldig uit, alhoewel zijn vorige opmerking iets weg had van een sneer naar de kuddes die hij zo verafschuwde. "Schimmen hebben grote hoektanden, daar was ik zelf ook al wel achtergekomen, ze zijn heel snel, halen elk paard in, ze zijn heel sterk en hebben zwarte ogen." Somde hij op voor Achilles, die hem nog steeds amper een blik waardig gunde. En dat was eigenlijk wat hij wist over schimmen. Raar eigenlijk, hij was er zelf een maar hij wist eigenlijk niet eens wat hij kon.

"Oh, ze kunnen ook niet dood, behalve door de leiders, en in de middaguren door een sterke hengst." Melde hij tot slot, het schoot hem nog binnen. Terwijl hij hoopte dat dit gebeuren snel voorbij was en hij hem snel de truckjes kon leren, hij wilde bloed proeven, en zou daar ook niet voor terugdeinzen.