Zijn manen dansend op de wind, zijn hoofd hoog opgeheven en trots met gesloten ogen stond hij daar op een van de kliffen. Een van de kliffen die sinds kort onder zijn hoede stond. Hoe lang geleden was het dat hij was gekozen tot onderleider van de tweede rang? Slechts enkele dagen waren er overheen gegaan, maar nu al voelde het vertrouwd voor hem. Ja hij hoorde hier op deze plek, op dit moment en er was niemand die dat kon ontkennen zonder te liegen. Theron Hunter of the west was niet langer meer zo eigenlijk. Hoewel hij zijn volledige geboorte naam bleef houden. Het was dan wel de naam die zijn vader hem had gegeven, een naam die haat met zich mee bracht maar toch was het zijn naam. En ooit zou hij zijn vader recht in diens ogen aan kunnen kijken en hem kunnen zeggen dat zijn oordeel over Theron fout was geweest. Dat de hengst beter was dan wat zijn vader hem ooit had wijsgemaakt. En ja, Theron zou dat ooit zeggen, ooit als de tijd rijp was. Toen hij net verbannen was had hij misschien zijn vader willen vermoorden, had hij niets liever gezien dan het dode lichaam van zijn vader waar hij lachend boven zou staan. En dan zou Theron de kudde hebben overgenomen. Hij zou hetzelfde met de merries hebben gedaan als wat zijn vader deed. Hij zou ze hebben verkracht, verwond en gemarteld.. Als hij daar nu aan dacht liepen de rillingen over zijn schouderbladen. Maar hij zou het gedaan hebben, toen had hij absoluut geen respect voor welk leven wezen dan ook, maar sinds hij hier was, sinds BMH zijn thuis was geworden voelde hij zich beter. Bijna bevrijd uit de greep van zijn vader. Hoewel hij zijn familie wel elke dag misste had hij hier nieuwe vrienden. En Thowra beschouwde hij bijna als broer, dus zo erg zou hij ze ook wel niet missen.

De sterk gebouwde pinto hengst draaide zich langzaam om. De zon streelde zijn gevlekte huid waardoor elk litteken op zijn lichaam pijnlijk zichtbaar werd. Elk zijn eigen verhaal, of het nou een gevecht was of een marteling.. Hij droeg de herinnering mee. Zijn goede bruine oog staarde even over zijn gebied terwijl zijn blinde oog er maar rusteloos bij leek te liggen. Hij was ze geboren.. Vlak voor zijn moeder stierf had hij haar met een oog mogen aanschouwen.. Zijn vader had hem dat nooit vergeven.. Maar Theron zichzelf eigenlijk ook niet. Toch had hij geluk gevonden, geluk en rust in het kalme BMH. En hij was voorlopig nog niet van plan om te vertrekken. Bovendien lurkte er schaduwen in het duister. Schimmen die hun kans afwachtte, Theron zou zijn vrienden beschermen tegen het gevaar van de blauwe maan. Al kostte het zijn leven. Standvastig bleef hij staan met zijn ogen geopend naar de horizon. Niets maakte hem meer bang of liet hem klein voelen. Men keek op met respect als hij voorbij kwam. Theron was absoluut niet het type om zijn macht te misbruiken. Maar het deed hem wel elke keer weer glimlachen. Misschien was dat omdat hij pas zo jong onderleider was. Of om zijn vader voor te stellen hoe die hem zou aankijken als hij hem zo zag. Al met al, het maakte hem gelukkig. Zachtjes knipperde hij even zijn ogen toen hij zich had omgedraaid en van de klif af draafde. Een zwarte gestalte leek zijn weg te passeren. Duidelijk een merrie. Vriendelijk hinnikte hij haar even toe ter begroeting en begreep toen pas dat hij haar niet echt vaak had gezien. Een merrie met zulke aftekeningen hoorde hij te herkennen. Maar rustig wachtte hij met een vriendelijke glimlach af op de merrie om hem te bereiken.

De merrie leek hem niet te kennen, logisch hij was hier nou niet echt lang om het zo maar te noemen. Lang genoeg om zo hoog te klimmen als hij nu was waar de hengst letterlijk apentrots op was. Maar deze merrie kwam niet van hier, of misschien was ze ooit van hier gekomen maar nu niet meer leek het. Langzaam glimlachte hij zachtjes terwijl hij haar in zich opnam. Ze begroette hem vriendelijk en hij kwam even los van de zandgrond met zijn voorhoeven om ze daarna weer op de grond te laten denderen. "Hallo, ik neem aan dat je niet van hier bent. Mijn naam is Theron Hunter of the west. Onderleider van rang twee, maar alsjeblieft, noem me maar Theron, die volle naam is veelste officieel." Zachtjes grinnikte hij even. Ze zou eens moeten weten hoe veel haat en verdriet er met die naam meeging. Maar ja.. Dat wist ze niet, en dat was net mooi. Haar aftekeningen waren werkelijk uitzonderlijk. Hoewel hij nergens op belust was was hem toch het stukje witte vacht op haar rechter bil opgevallen. Het deed hem licht denken aan een poot van een hond, geinig absoluut. "En wat is de naam van deze schone verschijning?" Klonk zijn charmante lage stem. Hij hoefde niets van de merrie, maar zo was gewoon zijn manier van doen en laten. En elke merrie was toch al gouw gevleid met een complimentje over haar uiterlijk.