Meg
Profile
Number of posts : 115
Contact
|  Onderwerp: Panic zo 15 apr 2012 - 17:58 | |
| 
Maybritt
Het was nacht. De maan was een klein streepje, gaf bijna geen licht. De blauwe maan was net afgelopen, de nieuwe zat er al weer aan te komen. Door de bossen rende een bruin paard. In volle snelheid, zonder ook maar een keer af te rennen. Alsof de duivel haar achterna zat.
Het wit van haar ogen was volledig te zien. Haar vacht zat onder het zweet. Ze galoppeerde maar door en door, ook al werd het eigenlijk te veel voor haar. Was ze ontsnapt, of was ze vrij gelaten? Was dit weer een of ander ziek spelletje van die hengst? De afgelopen maand was de ergste van haar leven. Vergeleken met hèm, was de man die haar had geslagen een lieverdje. Waarom moest hij haar hebben? Waar was hij nu? Ze was het besef van tijd helemaal kwijt. Ze wist niet eens waar ze was en wat ze kon verwachten. Het enige wat ze wist, was dat ze hier weg moest. Hij kon haar volgen, hij zou haar vinden als hij dat zou willen. Ze zou nooit van hem af komen. Moest ze uit dit gebied? Ze was hier net, het was een prachtig gebied. Ze wilde er eigenlijk niet meer weg. Maar het was hier de hel op aarde. Al de pracht en praal was afleiding van hetgeen wat in dit gebied gebeurde.
Uiteindelijk moest ze wel stoppen met rennen, en zakte ze van ellende en vermoeidheid door haar benen. Ze wilde niets liever dan haar ogen even te sluiten, misschien om zelfs wel weg te zakken in een droom, maar ze kon het niet. Ze had het gevoel alsof er elk moment iets uit de bosjes kon springen. En waarschijnlijk was dat ook zo. Onkruid verging niet.
De volgende morgen werd ze wakker. De nacht was voorbij, de volgende dag was aangebroken. Het was een mooie dag, de zon scheen door de bomen heen en de vogels zongen vrolijk. Maar ze kon er niet van genieten. In paniek stond ze in een keer rechtop, oren naar achteren, neus gaten gespreid, en haar staart tussen haar benen. Ze maakte een rondje op haar plek, zoekend naar die ene schim die haar leven had verpest. Maar er was niemand. Of tenminste, geen schim. Ze rook hem niet, ze rook die rottende geur niet die altijd om hem heen hing. Daardoor kon ze altijd weten dat hij kwam, voor haar. Ze letten niet eens op een andere geur, van een ander paard, de enige geur die ze probeerde op te vangen, was de zijne. Ze was te erg in paniek om te realiseren dat er hier ook andere paarden waren naast de schimmen. Paarden die een hele andere geur hadden.
|
|
|
|
