Still don't know where I am

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Axis had haar het een en ander uitgelegd over de schimmen. Ze was de helft alweer vergeten, maar ze wist nog goed dat de schimmen eng waren. Schimmen waren niet goed. En dat had ze dan ook goed in haar achterhoofd geprent. Het enige was, dat ze niet wist hoe een schim eruit zag. En ze kon moeilijk vragen aan een schim of hij een schim was. Dat vond een schim vast niet leuk. En ze kon ook niet weten of die schim wel de waarheid sprak. Misschien zei hij wel nee, maar was hij het stiekem toch. Zij zou het niet weten. Dan zou hij haar in alle stilte mee kunnen nemen, en opeten. Of wat een schim dan ook deed. In ieder geval enge dingen. Wat iemand die eng was, deed enge dingen. Toch?

Toen ze bij de rotsen uitkwam, en het uitzicht zag, deed ze even een vreugdedansje. Haar ouders hadden haar eens meegenomen naar het strand. Misschien was dit hetzelfde strand wel! Ze wist dat dat onmogelijk was, maar ze hoopte het stiekem wel. Zou ze dan nog de weg terug weten? Hoe lang hadden ze eigenlijk gelopen toen ze naar het strand gingen? Toen ze nog klein was had het lang geleken, maar zou ze het nu ook nog lang vinden? Waarom had ze niet beter opgelet! Dan had ze er nu tenminste nog wat aan gehad! Damn, waarom waren zulke dingen toch altijd zo ingewikkeld? Waarom stond er niet gewoon een pijl met daaronder 'die kant op.' Dan was het avontuur er misschien wel af, maar zij zou haar ouders dan terughebben. En dat was voor haar nu even het enige wat telde.
'Mam! Pap!' schreeuwde ze. Ze hoopte dat het hier heel toevallig maar een klein stukje verwijderd was van haar gebied. Maar ze kreeg geen antwoord. Ze had het ook geweten, maar ze wilde zichzelf hoop geven. Maar of het beter was... Ze voelde zich nu nog verslagener. Zou ze haar ouders ooit nog vinden?

De sneeuw verdween voor de zon, de bloemetjes en bijtjes deden hun werk en merries ... er kwamen veulens. Zo simpel was het gezegd. Voor de donkere helft van BMH was dit een tijd van walging en deelse vreugde. Het was zielig te zien hoe gelukkig paarden konden zijn, hoe veulens dartelde op de wei en zich nergens zorgen om leken te maken. Het was gewoon zielig over het algemeen, hoe kon je gelukkig zijn in een wereld waar geluk soms helemaal niet mogelijk was? De deelse vreugde ... nouja, er was niets sappigers dan een veulen tussen je tanden. De gitzwarte hengst grinnikte donker voor hij zijn lichaam wegdraaide van de bosrand nadat hij de hemel zijn gelukzalige glimlach schonk.

Ja de blauwe maan was onderweg en geen enkel paard, goed of slecht kon aan zijn wil en wet ontsnappen. Hij hunkerde al dagen naar het vlees, het bloed van de onschuldigen. En hij zou het krijgen, willen of niet. Hij stond machtig nu, met zijn medeschimmen, eens zien hoe Sythka en Achilles hun tweede blauwe maan zouden doorgaan. Langzaam wandelde hij door het bos, zijn humeur kon niet op, hij was gelukkig op zijn eigen moeilijke manier. Maar zijn geluk was niet zo lief ... hij was zo gelukkig omdat er enkel doden zouden vallen.

Zijn paarse ogen kijken met zo'n wreedheid en hebzucht langs het bos heen tot hij bij de kliffen kwam. Zijn blik gaat opzij en zijn neusgaten sperren zich kort. Al zijn zintuigen waren extra geprikkeld en de geur van een veulen had hij zeker geroken. Maar wat deed zo'n jonge dier helemaal alleen onder de blauwe maan van BMH wetend dat de blauwe maan zijn slachtoffer eiste? Geruisloos, op een manier dat niemand kon bewoog zijn lichaam verder en dieper het bos in, naar de bron. En daar verscheen een veulen, jong, zorgeloos en zich blijkbaar niet bewust van de veranderingen in haar omgeving. 'Wel wel wel.' Sprak hij vanuit het donker. Ze zou enkel zijn paars fonkelde ogen kunnen zien en dat alleen was al een reden om te vluchten. 'Wat doet men liefste hier zo alleen?' Vroeg hij met een donkere grinnik. Verkeerde plaats, verkeerde tijd voor haar ... Avanti liet zo snel zijn prooi niet gaan ...

Leader Shade

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Teneergeslagen liep ze naar de zee, genietend van de flashback die veroorzaakt werd. Ze wist nog goed toen ze voor het eerst voelde hoe de golven lang haar benen gingen. Ze wist nog goed dat ze het water probeerde te drinken. Ze was compleet verrast door de vieze zoute smaak toen ze het zeewater proefde. Ze had zich verontwaardigd naar haar ouders gedraaid, die hun lachen probeerde in te houden. In het begin was ze razend, maar daarna kon ze meelachen. Dat was een van de herinneringen die het scherpst waren. Ze was volmaakt gelukkig op dat moment. Als iemand haar op dat moment had gevraagd wat er ontbrak in haar leven, had ze niks kunnen bedenken. Maar die dag had de zon geschenen. Nu stond de maan hoog, die een enge gloed met zich mee bracht. Het water leek blauwer, het zand leek grauwer. Het zorgde ervoor dat haar haren overeind stonden. Ze voelde zich niet op haar gemak. Was er niet iets aan de hand als er een blauwe maan was? Vaag stond haar er iets van bij dat iemand er iets over had gezegd. Haar ouders? Axis? Ze kon het zich niet meer herinneren. Misschien had ze het zelfs wel bedacht, gewoon omdat de maan een eng gevoel in haar buik veroorzaakte.

Uiteindelijk besloot ze dat ze hier niks te zoeken had. Daarbij voelde ze zich kwetsbaar op zo'n open vlakte. Ze zou dan wel alle slechteriken zien aankomen, zij zouden haar ook al op kilometers afstand zien. En als er iemand zou winnen met een potje rennen, was zij dat niet. Ze kon ze onmogelijk op afstand houden.
Al snel bereikte ze de rand van het bos. Ze voelde zich aan de ene kant veilig tussen de bomen, alsof ze een grote knuffel kreeg. Maar aan de andere kant voelde het als een verstikking, alsof ze nergens heen kon. En toen ze die paarse ogen zag, alleen die paarse ogen, wist ze dat ze een grote fout had gemaakt. Die geur herkende ze nog van toen met Axis. Ze haalde het gezicht van Axis voor de geest toen hij vertelde over de hengst met die paarse ogen. De woorden herhaalde zich keer op keer in haar hoofd. Al haar zintuigen stonden op scherp, maar ze wist dat niks of niemand haar meer kon helpen. Ze was in het hol van de leeuw gestapt.
'Weggaan?' vroeg ze zwakjes, toen de paarse ogen vroegen wat ze hier zo alleen deed. Ze kromp een beetje in elkaar, terwijl ze de paarse ogen goed in de gaten hield. Zou dit het laatste zijn dat ze zag? Zou ze haar ouders nu nooit meer terugzien? Het was helemaal stil in het bos. Geen vogels, geen geritsel, alleen zij en de duivel. Waarom had Axis niks gezegd over zwakke plekken of iets? Ze had nu geen kans. Of zou hij haar komen redden? Waarschijnlijk niet, ze had een te grote mond gehad. Stilletjes vervloekte ze die grote mond.

Hij wandelde nochalant het strand op, hij was hier zelden tot nooit maar het was een uitgelegen kans. je kon hier niet weg, noch je verstoppen en zelf dan zou Avanti je vinden, villen en aan stukken scheuren. Hij blikte naar het veulen, hij kende haar, hij had haar al lang op het oog enkel en alleen omdat ze met de grote leider had gepraat. 'Ik heb je gewaarschuwt, gewaarschuwt ben je meermaals.' Spraks zijn doodse stem. Hij haar oh zo zielige antwoordt grinnikte hij donker. 'Ik denk dat het daar de laat voor is liefje.' Sprak hij zoetig. Hij liep op het veulen af en boorde zijn paarse ogen bijna recht in de ziel van het kleine onschuldige wezentje. Zijn neus tikte kort tegen haar zielig kleine lichaampje en tevreden was hij toen hij voelde hoe haar bloed als een razende tekeer ging. 'Ik heb Axis die belofte gedaan weet je. Al waar hij lief om toont gaan dood dus ...' Zijn stem stierf weg, hij liep om het veulen heen en blikte kort naar de bossen. 'Roep hem, roep zo luid je kan. Ik wil dat hij net te laat is voor je je laatste adem uitstoot.' Siste hij dreigend. Zijn hoektanden boorden zich door haar kleine lichaam, het zou pijn doen maar haar niet doden. 'Roep hem!' Siste Avanti dreigend ...

Leader Shade

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

'Het spijt me, ik zou het nooit meer doen. Vergeef het me astublieft,' zei ze, terwijl ze beleefd probeerde te blijven. Ze kon niks anders. Ze kon niet vechten, ze kon niet vluchten, haar leven hing aan een zijde draadje. Zou hij het leuk vinden dat hij haar leven in de hand had? Dat hij kon kiezen tussen leven en dood? Hij voelde zich er vast stoer door. Ze wilde die macht van hem afnemen, ze wilde ervoor zorgen dat zij degene was die mocht kiezen of hij zou sterven of niet, maar dat kon ze niet. Daar had ze het lichaam en de kracht niet voor. Ze hoopte vurig dat iemand haar kwam helpen. Iemand die hem wel aankon.
'Maar hij heeft mij niet lief, hij haatte me. Hij wilde juist dat ik wegging. Hij vond me brutaal. Volgens mij wilde hij mij zelf op sommige momenten doden,' zei ze. Het was waar. Ze had tussen de regels gelezen, ze had zijn blik op sommige momenten gezien. Ze was ook brutaal en irritant. Zou hij haar daarom nu niet komen helpen? Zou hij nu op hen neerkijken, blij dat hij van haar af was? Maar hij wilde haar toch wel beschermen? Of was dit allemaal een truc zodat zij uiteindelijk in de handen van de hengst met de paarse ogen kwam? Dan was het hem wel gelukt.
'Nee, ik roep hem niet. Dan dood je hem alleen maar!' zei ze koppig. Ze wist dat ze dood ging, maar ze wilde Axis niet de dood in jagen. Misschien zou hij haar dan wel aardig vinden. Het maake toch niks uit of ze hem zou roepen of niet. Dat zei hij zelf.
Toen ze de tanden in haar vlees voelde boren, gilde ze. Ze zakte in elkaar, op de grond. Alweer zei hij dat ze Axis moest roepen. De pijn was onverdragelijk. 'Axis!' riep ze, gekweld. Ze probeerde haar stem te dempen, in de hoop dat Axis haar niet zou horen. Hopelijk was het goed genoeg voor Avanti.

Jennifer schreef:

Niets was leuker. Hoe het veulen zichzelf probeerde goed te praten, hoe het smeekte achter genade, hoe ze haar gesprek met Axis in de slechte kant probeerde te wenden en dat terwijl Avanti bijna alles gehoord had. Het was leuk om andere te zien krimpen onder zijn blik die recht door hun zielen boorden. Het was zijn taak, zielen stelen en aan de blauwe maan te schenken. Lichamen te nemen en naar de duivel te voeren. 'Axis zou nooit iemand doden.' Siste Avanti geamuseerd. Zijn paarse ogen bleven naar de bossen kijken, klaar om zijn tanden recht door het onschuldige veulen te boren van het moment dat Axis zou verschijnen. Opstandig weigerde het veulen de leider te roepen en diep vanuit zijn keel kwam een ontzette grinnik gerold. 'Hoe dapper.' Siste hij nijdig. De naam van Axis dreef tot de bossen en iets dieper, het bloed van onschuld liep over het jonge veulen heen. Zijn oren spisten zich slechts een seconde toen hij iets hoorde in de bossen en ja, daar verscheen de leider van rang 4. Axis galoppeerde het strand op maar Avanti was sneller. Hij zette zijn scherpen hoektanden net in de slagaders van het veulen, hij rijtte het helemaal open zodat geen leven haar lichaam ooit zou kunnen hervatten. Avanti wist dat het veulen dood zou zijn, zoniet dat bloedde ze dood. Hij keek toe hoe Axis woendend zijn lichaam tot stilstand zette een meter verder. 'Je weet hoe ver ik het drijf.' Siste hij terwijl hij zijn hoef op het veulen zette en de botten onder zijn gewicht liet krakken 'De groeten.' En daarna verdween hij onder de blauwe maan met een ontzette snelheid die niemand kon volgen ...
* Sorry maar wij schimmen hebben die taak. ='(
Geef dit char op als gestorven zodat we dit uit de lijsten kunnen verwijderen.

Leader Shade

**Profile**