Together in all these memories

All of my memories
Keep you near
In silent moments
Imagine you'd be here
All of my memories
Keep you near
The silent whispers, silent tears

Zijn ogen staarde koud over het water wat zich voortbewoog. Rollende golven op het gelige strand. Schuim dat achter bleef om vervolgens weer meegenomen te worden door een andere golf. Het leven leek door te gaan, doch kon Theron zich er niet helemaal in vinden. Ja, hij was geweldig gelukkig met zijn leven zoals het nu leek. Maar doch bleven herrineringen achter. Haar schitterende licht bruine vacht. De herrineringen aan die merrie staken hem en leken hem telkens toch pijn te doen. De eerste wie haar hart ooit aan hem overdraagde, de zijne om te beschermen.. Hij had gefaalt, maar wie had ooit kunnen denken dat het zijn vader zou zijn tegen wie hij zou falen.. Dat het zijn vader zou zijn die een einde maakte aan zijn droom en hem terug bracht naar de werkelijkheid. Het wit in haar ogen toen ze angstig hinnikte. De haat van zijn vader toen hij de merrie vermorzelde onder zijn o zo machtige hoeven.. Tijden had de pinto hengst zichzelf afgevraagd of het waar was geweest. De tijd dat hij had rondgezworven met een schuldgevoel.. Na die dag was het zo snel gegaan, was Theron zo snel naar de afgrond van zijn eigen zelfbeheersing gegleden.. Zijn leven hangend aan de woorden die zij tegen hem had gesproken voor het te laat was geweest. Hij wist als enigste de waarheid achter de dood van die lieve merrie.. En hij had zich stil moeten houden terwijl zijn vader hem de schuld gaf.. Het ergste was nog wel geweest dat de kudde zijn vader leek te geloven.. Dat lieve zachtaardige ontschudlige Theron een moordenaar was en dat hij in koele bloeden de merrie had vermoord omdat die had gezegt dat ze meer van zijn broer hielt.. Zijn broer. Hunter, tja dat was nog een verhaal apart.. Maar ja, wat was nou geen verhaal apart.. Nu hij er zo over dacht werd Theron bijna misselijk. Ja daarom had hij nooit een sprong naar de macht van de kudde gedaan.. Zijn broer had hem daarvan weerhouden. Hunter was dolverliefd geweest op die merrie, net als Theron, hij had het al niet kunnen hebben dat Whisper zo veel naar hem toe trok.. En haar dood zette geen zoden aan de dijk. Als Theron dan nog eens de macht had gegrepen zou zijn leven over zijn.. Zijn broer had veel gelult maar alsnog vertrouwde Theron het niet. Het klopte niet maar ja, zijn broer was het schatje van zijn vader geweest dus die was harstike ingepraat door zijn vader..

Zachtjes zuchtte de hengst.. Zijn broer.. Wat zou hij er voor over hebben om hem een keer het echte verhaal te mogen vertellen, of juist nooit meer te zien.. Hij vertrouwde het niet.. Want liefde maakt blind en liefdesverdriet moordlustig.. Dat had Theron wel geweten toen hij tijden had rondgelopen met de zin zijn vader af te maken. Theron had het zelfrespect gehad zich in te houden en Whisper in herrineringen te nemen, of zijn broer daar zo goed in zou zijn geweest had Theron geen weet van. Maar eigenlijk mocht hij niet meer denken aan deze dingen, mocht hij zich niet druk maken om dingen uit het verleden. Hij leefde nu in dit gebied, naast Thowra die de plek van Hunter leek in te hebben genomen.. De band die Theron ooit met Hunter had gehad leek hij nu met Thowra te hebben. Het voelde goed en zacht zuchtte Theron terwijl hij weg keek van de oceaan en haar eeuwige kalmerende golven. Maar waar zijn blik op viel toen zijn goede oog over het strand gleed deed hem verstijven. Het was geen gevaar of toch wel.. Die vacht herkende hij uit duizende.. Hoe besmeurd die vacht ook zou zijn.. Die vacht was de vacht van iemand die hij al zijn hele leven kon.. Iemand wie hij wenste te omhelzen en gelijk nooit meer te zien.. Die vacht was de vacht van Hunter.. En wat die hier deed was voor Theron een raadsel. Te laat besefte hij dat hij vol in het zicht stond en Hunter hem ongetwijveld al gezien had, er zat dus niets anders op als zo stil te blijven staan met zijn oren licht in zijn nek. Wachtend tot de hengst dichter bij kwam.. En wachten op het feit dat hij wellicht weer een strijd moest leveren. En op die kliffen waar hij zich nu bevond zou dat nog wel eens een strijd van leven en dood kunnen worden..

-Hunter-

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

TekDe zachte plofjes van de hoeven van een bruine hengst waren niet hoorbaar terwijl hij zich soepel voortbewoog. Zijn vacht glansde in het zonlicht en zijn manen wapperde sierlijk mee in de wind. In het verleden had hij een hoop meegemaakt, niet alleen met zichzelf maar ook met zijn familie. De helft van zijn leven had bestaan uit plezier en geluk, tot Whisper in beeld kwam. Zijn eeuwig lijkende goede band met zijn broer werd vernield door haar. Haar schoonheid had hen beide in haar macht genomen. Maar het had zijn broer volledig veranderd, zijn eens zo lieve broertje was uit haat veranderd in een moordenaar. Hij had haar vermoord, zijn vaders haat voor zijn broertje was altijd juist geweest. Hij was niet goed, hij was het ergste wat er bestond. Zelfs bij de gedachte aan zijn broertje nu deed zijn bloed koken. Hoe had hij de lieve merrie kunnen vermoorden? Hoe had hij het gedurfd om haar zo weg te nemen uit het leven van vele? Even stond hij stil en keek uit over de zee, zoals hij nu stond leek hij groter dan dat hij was. Hoewel hij al veel grootte had, was hij toch niet abnormaal. De wind die van zee kwam tilde opnieuw zijn manen hoog op en zijn staart zweefde mee. De bruine hengst sloot zijn donkere ogen en snoof de lucht op. Die geur! Met een ruk draaide hij zijn hoofd om en keek strak naar een bonte hengst die een eind verderop stond. Zijn broertje bevond zich op een van de kliffen, hoog maar niet ver weg van hem. Zijn blik viel op het pad dat naar boven liep. Nu moest hij het niet vergallen, dit was zijn enige kans om zijn plek terug te winnen in zijn oude kudde. Dit was de kans om aan zijn vader te bewijzen dat hij geen nutteloos stuk vel was. Langzaam liep de grote hengst richting het pad en versnelde zijn passen om te draven. Zijn manen wapperde door terwijl hij het pas op draafde. Zijn oren zakte langzaam naar achteren en haat vulde zijn geest op. Langzaam kwam hij boven en stond toen ineens weer oog in oog met zijn broertje. ''Kijk eens wie we daar hebben, onze kleine moordenaar...''

Together in all these memories
I see your smile
All the memories I hold dear
Darling, you know I love you till the end of time

Ja hij had hem gezien, natuurlijk had hij hem gezien. Theron stond hier verdomme midden in het zichtveld van de voskleurige hengst. Zijn oudere broer.. Wat kon hij hier ooit doen, waarom was hij hier ooit.. Onwillekeurig deed Theron een stap achteruit. De band tussen zijn broer en hem was ooit zo goed geweest, maar nu.. Nu wist Theron zeker dat zijn broer hem het liefst aan stukken zou scheuren. Zijn blinde oog nog altijd even doelloos, zijn bruine goede oog straalde licht angst uit wat hij meteen verborg. Nee, hij hoorde niet bang te zijn.. Hij was hier in zijn voordeel. Dit was zijn gebied en daarmee wist hij ook precies wat er in dit gebied gebeurde. Standvastig bleef hij staan. Zijn hoeven onder de harde ondergrond terwijl hij toekeek hoe zijn broer zich een weg vond richting hem. Stil bleef hij staan wachtend.. Met zijn oren laag in zijn nek bleef hij wachten..

''Kijk eens wie we daar hebben, onze kleine moordenaar...'' De woorden doorboorde hem terwijl zijn tweekleurige manen over de littekens op zijn gezicht waaide. Zijn ooit mooi gevlekte vacht was niet enkel door zijn vader, maar door alle gevechten die hij had moeten leveren om te overleven in zijn Loner leven besmeurd en vol van littekens. Elke zijn verhaal en elke zijn pijn. Zijn blik bleef hard terwijl hij de bruine ogen van zijn broer aanstaarde. Hij had een nieuwe rust over zijn lichaam. Een rust die er eerder niet was geweest. En absoluut niet de laatste keer dat zijn oudere broer hem had gezien. Zo ontspannen mogelijk bleef hij zijn broer aankijken terwijl hij zijn hoofd langzaam hief. "Dus.. Jij bent ook naar dit gebied gekomen voor een nieuw leven.. Grote broer." Zijn stem was zacht maar een lichte drijging gleed toch door zijn stem. "En als je een moordenaar wil, rot dan maar op naar je papa." Zijn stem leek zacht te grommen terwijl hij zijn hoofd gevaarlijk verlaagde. Zijn oog doorgronde zijn broer terwijl de wind door zijn vacht bleef waaien. Hij staarde hem recht aan terwijl hij hem bleef aankijken. Nee, niets en zeker zijn broers pijntjes konden hem niets meer doen. Theron had neiuwe vrienden, Theron had Thowra en Axis. Hunter kon hem niets doen. Echt niet..

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

Hij wist zeker dat het hem was, maar zijn haat kon niet erger zijn dan dat het was. Ze was zo mooi geweest, zo lief en elegant. En dat misbaksel dat zijn broertje was har daar genadeloos een eind aan gemaakt. Maar niks kon de grote bruine hengst meer stoppen, hij wilde wraak en een verklaring. Waarom had hij het gedaan, was het om iedereen te kwellen. Het was beter geweest dat hij was vertrokken, hij had toch wel een stapje voor op hun vader. Hunter was altijd zijn vaders oogappel, hij was beter en sterker volgens hem. En dat was ook waar geweest, nu was hij klaar voor wat hij al tijden plande. Nu was het tijd voor wraak, voor Whisper. Hunters donkere ogen staarde priemend naar zijn jongere broertje. Daar stond het eindpunt van zijn lange reis. Onderweg hadden de onbekende hem vaak ontweken, het voordeel van zijn bouw. Hij had zijn vaders machtige bouw en spiermassa overgenomen en was niet een hengst die je zomaar moest uitdagen. En hij wist het zelf ook, hij was machtig en wilde nu bewijzen dat hij veel meer waard was dan dat achterlijke broertje van hem. Met elke stap die de grote hengst zette zag je al zijn machtige spieren spannen onder zijn huid. Het was indrukwekkend aanzicht, en terwijl hij zijn hoofd hief deinsde zijn manen mee met de wind.

Langzaam naderde hij zijn broertje en sprak de woorden uit die al tijden door zijn hoofd rondspookte. Hij bekeek Theron even onderzoekend, dit deed hij echter wel onopvallend. Het viel hem op dat hij veel littekens had, vast van gevechten door de tijden heen. Hij kreeg de neiging een schampere opmerking te maken maar hield zich in. Een zwakkeling als zijn broer vroeg erom om afgemat te worden. Ook een teken dat hij hem wel zou aankunnen, en zodra hij terug zou gaan was het aan hem om de kudde over te nemen. Al moest hij zijn vader daarvoor doden, daarna had hij alle rust die hij zich kon wensen. Rust die hij in lange tijd niet had gehad, zijn vader had hem zwaar getraind zodat hij nooit zou falen. "Dus.. Jij bent ook naar dit gebied gekomen voor een nieuw leven.. Grote broer." Zijn stem was zacht maar een lichte dreiging gleed toch door zijn stem. Niet dat hem dit iets deed, hij had geen angst. "En als je een moordenaar wil, rot dan maar op naar je papa." Nu schoten Hunters koperkleurige oren naar achteren terwijl hij zacht snoof. Dreigend zette hij een stap naar voren, terwijl de krachtige spieren onder zijn vel zichtbaar werden. ''Ik ben hier niet voor een nieuw leven veradelijke broertje van me.'' Zijn stem had een kille toon en zijn donkere ogen glansden vol haat. ''Ik ben hier alleen gekomen om een paar dingen recht te zetten, recht te zetten met jou broertje.'' Hij hief zijn elegante hoofd ver op, iets wat hij van zijn vader had overgenomen. ''En mijn vader is ook die van jou, en de enige moordenaar hier ben jij.'' Siste hij Theron toe en stampte krachtig met zijn hoef op de grond. Zijn koperen staart zwiepte heen en weer van agressie, en met zijn al even donkere ogen bleef hij zijn broertje aanstaren. Zijn ogen gevuld met uitdaging en haat.

Together in all these memories
I see your smile
All the memories I hold dear
Darling, you know I love you till the end of time

''Ik ben hier niet voor een nieuw leven veradelijke broertje van me.'' Zijn stem had een kille toon en zijn donkere ogen glansden vol haat. ''Ik ben hier alleen gekomen om een paar dingen recht te zetten, recht te zetten met jou broertje.'' Hij hief zijn elegante hoofd ver op, iets wat hij van vader had overgenomen. ''En mijn vader is ook die van jou, en de enige moordenaar hier ben jij.'' Siste hij Theron toe en stampte krachtig met zijn hoef op de grond. Theron's ogen werden groot, wat had hun vader hem verteld! Hij strekte zijn borst terwijl hij boven Hunter uittoornde. Nee, hij zou zich niet laten tegenhouden door zijn broer. "Spreek niet op zo'n toon tegen mij Hunter!" Dit was geen manier van spreken voor Theron en hij voelde zich er niet helemaal goed onder maar het was een toon die gesproken moest worden, wellicht kon hij zo zijn broer van hun vaders fout wijs maken. "De verhalen die jou verteld zijn zijn leugens. Ik ben niet wie je denkt dat ik ben, je vader heeft Whisper vermoord. Ik zou nooit degene van wie ik hou pijn kunnen doen. Hunter je zit fout!" Schreeuwde hij uit terwijl zijn goede oog zich in die van Hunter boorde. Hij moest luisteren. Het moest gewoon!

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

Hunter zou niet terugdeinzen voor zijn broertje, hij was niet bang. Tijd voor wraak, dat was alles wat hij wilde. Zijn broer was een moordenaar, en niks minder dan dat. Het had hem een lange tijd gekost om hier te komen en zijn acties te plannen. Hij had hard getraind om sterk te worden, zowel metaal als fysiek. Hij was al geen onderdeurtje, maar wel kleiner dan zijn broertje. Maar zijn spieren waren verder ontwikkeld en zwaarder getraind. Hij zag zijn broertjes ogen groot worden door zijn opmerking en voelde meteen een vlaag van overwinning door hem heen gaan. Hoewel zijn broertje boven hem uit toornde was hij vastbesloten zich niet te laten intimideren. ‘’Spreek niet op zo’n toon tegen mij Hunter!’’ Hoorde hij Theron zeggen en Hunter schudde met zijn hoofd waardoor zijn kopere manen heen en weer wapperden. ’’Geef mij een goede reden om dat niet te doen.’’ Sprak Hunter met een krachtige stem en je zag dat zelfs de kleinste spiertjes in zijn benen strakgespannen stonden. Hij zou dit winnen, hij was veel sterker dan die moordenaar. "De verhalen die jou verteld zijn zijn leugens. Ik ben niet wie je denkt dat ik ben, je vader heeft Whisper vermoord. Ik zou nooit degene van wie ik hou pijn kunnen doen. Hunter je zit fout!" Schreeuwde zijn broertje hem toe en Hunter brieste kwaad. ‘’Waarom denk je dat ik geloof dat vader Whisper heeft vermoord. Ik ben niet achterlijk.’’ Siste Hunter terug naar zijn broertje en zwiepte met zijn staart. Hij weigerde aan te horen dat zijn vader zijn geliefde Whisper had vermoord. ‘’En jij zou diegene van wie je houdt nooit pijn doet, waarom heb ik je dan ooit vertrouwd!’’ Snauwde Hunter zijn broertje nu toe. Hij wist niet wat hij had meegemaakt in zijn leven. Hij wist niet hoe het was geweest in zijn eentje. Maar dit bewees ook weer dat zijn broertje nooit om hem had gegeven, anders had hij hem de waarheid eerder verteld. Als het de waarheid eigenlijk wel was.

‘’Waarom denk je dat ik geloof dat vader Whisper heeft vermoord. Ik ben niet achterlijk.’’ Siste Hunter terug naar zijn broertje en zwiepte met zijn staart. ‘’En jij zou diegene van wie je houdt nooit pijn doet, waarom heb ik je dan ooit vertrouwd!’’ Snauwde Hunter zijn broertje nu toe. Theron sloot zijn ogen en slikte. "Hunter ik heb je nooit pijn willen doen, het was vader die Whisper vermoord heeft omdat ze voor mij koos! Ze koos voor mij en vader kon het niet hebben. Hij vermoordde haar uit wraak omdat bij mijn geboorte moeder stierf. Hunter. Ik zou haar nooit pijn willen doen. Hij was het." Zijn woorden waren oprecht en eerlijk. Hunter moest luisteren. Zou Hunter willen vechten zou er niets anders op zitten dan hem naar de Loners sturen. Wat hem het perfecte doelwit voor schimmen maakte. Theron zou het niet aan kunnen zien. Hij zou niet kunnen zien hoe zijn broer vermoord zou worden door Avanti en zijn monster leger puur omdat hij Hunter niet had kunnen overtuigen van het feit dat het hun vader was die hier het monster was. Hij niet!

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

Waarom moest hij de leugens van zijn jongere broertje geloven? Hij had Whisper gedood, dat wist iedereen en het was ook niet anders. Maar er lag ook wel iets van waarheid in de woorden van Theron. Hunter wilde het niet geloven, zijn vader was geen moordenaar, hij had altijd voor hen gezorgd. Hunter staarde zijn jongere broertje strak aan en wachtte zijn woorden af. Hij wist nog steeds hoe goed de band tussen hen was geweest, maar die was vernield. Maar zijn broer had hem echt veel pijn gedaan, iets wat hij natuurlijk niet besefte. Theron sloot zijn ogen en slikte. "Hunter ik heb je nooit pijn willen doen, het was vader die Whisper vermoord heeft omdat ze voor mij koos! Ze koos voor mij en vader kon het niet hebben. Hij vermoordde haar uit wraak omdat bij mijn geboorte moeder stierf. Hunter. Ik zou haar nooit pijn willen doen. Hij was het." Hunter Snoof kwaad. ''Je bent een leugenaar, waarom bleef je dan niet.'' Zijn stem klonk steeds kwader. ''Ik weet al waarom, alleen zij die schuldig zijn slaan op de vlucht.'' Hunter mocht dan wel kleiner zijn dan Theron, maar hij was nergens meer bang voor. ''En jij wilde mij nooit pijn doen hé?'' Zijn stem had een snerende ondertoon. ''Het is al te laat om je daarvoor te bedenken, je hebt me nooit in vertrouwen genomen en je hebt mij laten stikken.'' Langzaam draaide Hunter zich om en liep naar de rand van de klif waarop ze stonden. Met zijn donkere ogen op de zee gericht voelde hij toch een steek van pijn. ''Weet je wel wat je mij hebt aangedaan door me achter te laten zoals dit?'' Hunter draaide zijn hoofd half om en keek Theron aan. ''En daarvoor weiger ik jouw verhaal aan te horen. Elke waarheid die ik hoor is verdraaid.''

Hunter Snoof kwaad. ''Je bent een leugenaar, waarom bleef je dan niet.'' Zijn stem klonk steeds kwader. ''Ik weet al waarom, alleen zij die schuldig zijn slaan op de vlucht. En jij wilde mij nooit pijn doen hé?'' Zijn stem had een snerende ondertoon. ''Het is al te laat om je daarvoor te bedenken, je hebt me nooit in vertrouwen genomen en je hebt mij laten stikken.'' Langzaam draaide Hunter zich om en liep naar de rand van de klif waarop ze stonden. Met zijn donkere ogen op de zee gericht. ''Weet je wel wat je mij hebt aangedaan door me achter te laten zoals dit?'' Hunter draaide zijn hoofd half om en keek Theron aan. ''En daarvoor weiger ik jouw verhaal aan te horen. Elke waarheid die ik hoor is verdraaid.''
Theron sloeg zijn ogen neer. Ja hij wist hoe veel pijn hij Hunter had gedaan, hij had het meteen aan Hunter moeten vertellen. Hij had Hunter niet vertrouwd en daar betaalde hij nu de volle pond voor. "Ik had het je moeten vertellen, maar ik was in staat vader af te maken.. Ik was in staat iedereen koelbloedig te vermooren, inclusief jou." Hij draaide zijn hoofd even weg en staarde over het strand. "Dit is de plek waar ik mezelf weer vond. Dit is de plek waar ik vader wist te accepteren, al zal ik hem nooit kunnen vergeven. De golven hebben mijn haat meegenomen en mijn hart gevuld met kracht." zijn ogen zochten weer die van zijn broer op. "Ik heb mijn fouten gemaakt, ik heb geleerd, ik snap het als jij mij nu hier wil vermoorden, maar het zal niets oplossen Hunter. Het is vader geweest die Whispers leven heeft genomen.. En hij had het mijne ook genomen als ik niet vertrokken was. Ik wens enkel vurig dat je mij zou geloven.. Ik heb nooit tegen je gelogen.."

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

Theron keek hem even aan maar Hunter voelde alleen zijn woede oplaaien. Hij had het gewaagd hem te laten stikken, hem achter te laten in ellende. Theron wist niet wat hij had moeten doorstaan door hem. "Ik had het je moeten vertellen, maar ik was in staat vader af te maken.. Ik was in staat iedereen koelbloedig te vermooren, inclusief jou." Therons stem deed hem niks en Hunter draaide zich om. ''Had dat dan ook maar gedaan, dan had je nu geen last van mij. Had het veel eerder gedaan, misschien was dit alles dan niet gebeurt.'' Hunters stem klonk bitter maar zijn ogen spraken een groter verhaal. Hij wilde zelf niet meer, want in stilte had ook hij geleden. En niet alleen in stilte, voor diegene die altijd vaders lieveling was maakte hij een grootse duik. Hij had eigenlijk wel de hoop dat Theron het lef zou hebben hem te doden waar hij stond, maar jammergenoeg was dat niet zo. Theron hield hem gedwongen in twee werelden. Een wereld vol vurige haat en een wereld van allesvernietigende duisternis.

"Dit is de plek waar ik mezelf weer vond. Dit is de plek waar ik vader wist te accepteren, al zal ik hem nooit kunnen vergeven. De golven hebben mijn haat meegenomen en mijn hart gevuld met kracht." Hunter reageerde niet maar keerde Theron zijn rug weer toe. "Ik heb mijn fouten gemaakt, ik heb geleerd, ik snap het als jij mij nu hier wil vermoorden, maar het zal niets oplossen Hunter. Het is vader geweest die Whispers leven heeft genomen.. En hij had het mijne ook genomen als ik niet vertrokken was. Ik wens enkel vurig dat je mij zou geloven.. Ik heb nooit tegen je gelogen.." Hunter draaide zich nu weer om en zijn ogen stonden vol met haat, maar waarvoor was niet duidelijk. ''Het kan me niet schelen wie haar leven heeft genomen. Jij of pa, allebei zijn jullie verraaders. Niet dat je zult begrijpen waar ik het over heb, jij hebt hier je gelukkige leventje gehad terwijl je mij achterliet in duisternis.'' Hij keek Theron recht aan. ''De enige reden waarom ik je zou vermoorden, is omdat ik dan weer een leven heb. Een leven wat ik altijd had kunnen hebben als jij het niet vergald had.'' Hunters hoef raakte de grond weer luid en hij brieste krachtig.

Niemand begreep hem, niet dat dat nog hoefde. Als Theron dood was dan had hij misschien een normaal leven, maar Whisper zou hij nooit terugkrijgen. Hij wilde Theron geloven, maar om terug te keren zonder succes. Het zou zijn leven alleen maar erger maken, waarom was het leven zo ingewikkeld voor hem? Weer draaide hij zich om en stapte naar voren naar de rand. Met zijn hoeven op het randje keek hij naar beneden. Er was natuurlijk nog een optie over, de perfecte optie om zichzelf te verlossen uit al deze ellende. Hunters ogen staarden verlangend naar de kliffen onder hem. Het was zo gebeurd, een sprong en hij was verlost van alle ellende. Even tilde de gespierde hengst zijn rechterbeen op en schoof een steentje van de rand en volgde die met zijn ogen. Langzaam keek hij vanuit zijn ooghoek naar zijn broertje en deed toch een halve stap naar voren. Nu stond hij werkelijk op het randje van de afgrond, nog een stap en het was over, maar wat zou dat veroorzaken. Wie werd zijn vaders nieuwe slachtoffer, zou Theron het aankunnen? Even schudde hij zijn hoofd om die twee uit zijn gedachtes te zetten, zij deden er niet meer toe. Zij hadden hem allebei verraden.

''Jullie zijn allebei een stelletje leugenaars, bedriegers en verraders.'' Siste Hunter zacht maar toch duidelijk hoorbaar. ''Zeg eens eerlijk Theron, je wil me hier niet hé. Je ziet me liever dood dan levend.'' Hunter schudde langzaam zijn hoofd. ''Een woord is genoeg om mij te verlossen. Een woord en dit alles zal voor mij tot een eind lopen.'' Hij wist niet zeker of Theron begreep wat hij bedoelde, maar hij was er zeker van dat zijn broertje hem nu liever dood zag. hij was een gevaar, alleen maar hier gekomen om hem te doden. Langzaam liet Hunter zijn hoofd zakken en staarde naar de kliffen. Ze zouden zijn botten breken en waarschijnlijk in een klap een eind maken aan zijn leven. Het leven dat ooit nog zo goed was begonnen...

''Jullie zijn allebei een stelletje leugenaars, bedriegers en verraders.'' Siste Hunter zacht maar toch duidelijk hoorbaar. ''Zeg eens eerlijk Theron, je wil me hier niet hé. Je ziet me liever dood dan levend.'' Hunter schudde langzaam zijn hoofd. ''Een woord is genoeg om mij te verlossen. Een woord en dit alles zal voor mij tot een eind lopen.'' Langzaam liet Hunter zijn hoofd zakken en staarde naar de kliffen.
Theron's ogen werden groter terwijl hij naar voren stapte. Het liefst wou hij Hunter nu gewoon weg duwen bij die afgrond. Maar elk spiertje in zijn lichaam bevroor, was Hunter nou serieus of wou hij reactie uitlokken? Theron zwak maken? Langzaam slikte hij terwijl zijn ogen langzaam omlaag zakte in zijn nek. "Hunter.. Ik wil je niet dood hebben.. Ik wil enkel niet dat jij hier bent." Begon hij zacht terwijl hij zijn hoofd even wegtrok. "Ik wil niet dat jij jouw leven hier verliest, ik wil niet dat Schimmen jou zullen vinden. Hunter, ik wil niet dat jou iets overkomt en daarom zou je hier niet moeten zijn, het is hier gevaarlijk, de duivel heerst hier tijdens de blauwe maan, daar kan geen leader wat aan doen. En ze zullen de geliefde van Leaders het eerst nemen. Amor is zijn zoontje al kwijt, die smerige beesten hebben zijn pas geboren veulen ontvoerd.. Hunter, als jou wat zou overkomen, ik zou gek worden.." Hij slikte zacht terwijl hij zijn ogen sloot. Proberend zichzelf af te sluiten van de duisternis die wakker werd in zijn hart. Hunter moest een weten..

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

Hij wist niet wat de reactie van zijn broertje zou zijn. Maar wat het ook was, Hunter kon niet terug zonder te slagen. "Hunter.. Ik wil je niet dood hebben.. Ik wil enkel niet dat jij hier bent." Dat was nou het perfecte antwoord. Als Theron hem niet dood wilde hebben was er voor hem nog maar een optie. Als hij nu terugkeerde zou hem hetzelfde lot staat te wachten als dat hij nu sprong. Hij had geen keus, die had hij nooit gehad. Langzaam schudde de koperkleurige hengst zijn hoofd en keek weer naar de kliffen. "Ik wil niet dat jij jouw leven hier verliest, ik wil niet dat Schimmen jou zullen vinden. Hunter, ik wil niet dat jou iets overkomt en daarom zou je hier niet moeten zijn, het is hier gevaarlijk, de duivel heerst hier tijdens de blauwe maan, daar kan geen leader wat aan doen. En ze zullen de geliefde van Leaders het eerst nemen. Amor is zijn zoontje al kwijt, die smerige beesten hebben zijn pas geboren veulen ontvoerd.. Hunter, als jou wat zou overkomen, ik zou gek worden.."

Hunter lachtte even. ''Zal ik je wat vertellen Theron, welke keus je had gemaakt het leidt maar tot een eindpunt.'' Sprak de koperen hengst langzaam. ''Je wilt me hier niet, dus moet ik terug. Daarmee verdoem je me al tot de dood. Ik mag niet springen om mezelf mijn lot te behoeden, want dan word je gek.'' Hunter schudde weer zijn hoofd. De bittere ironie in deze woorden was hem te duidelijk. ''Maar uit je woorden maak ik op dat ik terug moet.'' Hunter keek Theron even recht aan, hij kon niks anders dan zijn broertjes wil accepteren en terug te gaan. Zelfs als hij daar de dood recht in de ogen moest kijken, misschien had hij nog een kans om te winnen van zijn vader. Nog een keer keek Hunter neer op de rotsen onder de kliffen en draaide zich toen om. Langzaam tilde hij zijn benen op en begon weg te lopen. ''Hoe dan ook, de kliffen, die schimmen of pa. Welke keus ik maak, sterven zal ik.'' Zijn woorden klonken bitter, maar het interesseerde hem niet veel meer. Zijn broertje had hem nu verdoemd tot het eind, en niks kon Hunter daarin veranderen. Met de kracht en elegantie waarmee hij aankwam lichtte hij zijn hoofd weer. Dan maar ten onder gaan met trots, dat zou beter zijn dan in schaamte. Langzaam droegen zijn benen hem weer in de richting waar hij vandaan kwam, niet achterom kijkend. ''Ik hoop dat je hier mee kan leven broertje,je geeft me geen verdere keus.'' Fluisterde de hengst voor zichzelf.

Hunter lachtte even. ''Zal ik je wat vertellen Theron, welke keus je had gemaakt het leidt maar tot een eindpunt. Je wilt me hier niet, dus moet ik terug. Daarmee verdoem je me al tot de dood. Ik mag niet springen om mezelf mijn lot te behoeden, want dan word je gek.'' Hunter schudde weer zijn hoofd. ''Maar uit je woorden maak ik op dat ik terug moet.'' Hunter keek Theron even recht aan. Nog een keer keek Hunter neer op de rotsen onder de kliffen en draaide zich toen om. Langzaam tilde hij zijn benen op en begon weg te lopen. ''Hoe dan ook, de kliffen, die schimmen of pa. Welke keus ik maak, sterven zal ik. Ik hoop dat je hier mee kan leven broertje,je geeft me geen verdere keus.'' Fluisterde de hengst voor zichzelf.

Theron schrok bij die woorden. Hun gesprek was in een keer omgeslagen van gevaarlijk voor hem tot gevaarlijk voor zijn broer. En als er iets was wat Theron nooit kon toestaan was dat er nog iemand pijn had door hem. Hij sprong achter zijn broer aan tot hij naast hem liep. Zijn goede bruine oog focuste zich in die van Hunter. "Hunter, ik wil niet dat je sterft, blijf dan.. Maar alsjeblieft.. Kom zo hoog mogelijk, zo snel mogelijk. Blijf veilig.. Blijf voorzichtig tijdens een blauwe maan. Maar keer niet terug naar daar.. Tenzij vader je ontvangt met open armen.. Anders alsjeblieft blijf hier.. We zullen je beschermen." Klonk zijn stem zacht terwijl hij slikte en zijn ogen sloot. Hunter moest luisteren.. Het moest gewoon..

**Profile** Number of posts : 62 Status : Active

Hij had zijn keuzes allemaal al gemaakt, maar hij had eigenlijk geen keus meer. Half achter zich hoorde hij hoeven maar hij bleef doorlopen. Hij zag zijn broer naast hem lopen en liet zijn oren in zijn nek zakken. Hij keek vanuit zijn eigen ooghoeken zijn broer aan, maar zei niks. Hij had niks te zeggen tegen hem, tenzij zijn broer hem nu hier liet blijven. "Hunter, ik wil niet dat je sterft, blijf dan.. Maar alsjeblieft.. Kom zo hoog mogelijk, zo snel mogelijk. Blijf veilig.. Blijf voorzichtig tijdens een blauwe maan. Maar keer niet terug naar daar.. Tenzij vader je ontvangt met open armen.. Anders alsjeblieft blijf hier.. We zullen je beschermen." De woorden drongen langzaam tot hem door. Mocht hij nu werkelijk blijven? Maar zijn haat was nog lang niet getemperd, hij wilde de volle waarheid horen. Hij wilde Theron best geloven, maar hij wilde weten wat er was gebeurd.

Hunter bleef staan en keek zijn broertje lang aan. ''Als ik nu terugkeer, keer ik terug in schaamte voor vader. Ik ben dan gefaald in de taak die ik zou moeten uitvoeren, en dat zou leiden tot mijn dood. Dus nee hij zou me niet met open armen ontvangen.'' Antwoordde Hunter sarcastisch en schudde even zijn hoofd. ''Ik zorg wel goed voor mezelf hoor, ik heb een lange reis achter de rug maar niemand heeft me uitgedaagd.'' Hunter rolde met zijn ogen. Hoewel hij wel van plan was om nog een keer terug te gaan naar huis en het allemaal te eindigen. ''Maar ik wil een ding weten. Als ik je wil geloven, moet ik weten wat er is gebeurd met Whisper. Misschien dan wil ik je geloven en wellicht vergeven wat je me hebt aangedaan.'' Hij zou Theron niet vertellen wat hij van plan was, waarschijnlijk zou hij hem dan stoppen. Maar hij was niet bang voor anderen, hij was bang voor niemand.

Hunter bleef staan en keek zijn broertje lang aan. ''Als ik nu terugkeer, keer ik terug in schaamte voor vader. Ik ben dan gefaald in de taak die ik zou moeten uitvoeren, en dat zou leiden tot mijn dood. Dus nee hij zou me niet met open armen ontvangen.'' Antwoordde Hunter sarcastisch en schudde even zijn hoofd. ''Ik zorg wel goed voor mezelf hoor, ik heb een lange reis achter de rug maar niemand heeft me uitgedaagd.'' Hunter rolde met zijn ogen. Hoewel hij wel van plan was om nog een keer terug te gaan naar huis en het allemaal te eindigen. ''Maar ik wil een ding weten. Als ik je wil geloven, moet ik weten wat er is gebeurd met Whisper. Misschien dan wil ik je geloven en wellicht vergeven wat je me hebt aangedaan.''

Die vraag deed Theron zijn ogen sluiten en hij draaide zich langzaam om. Terug denkend aan die dag.. Terugdenkend aan het ene wat hij zo graag wou vergeten. "Die dag begon voor ieder als een normale dag. Jij werd weg gestuurd op patrouille samen met een paar andere jonge hengsten. Ik bleef achter om vader te 'helpen' met de kudde. Er waren wat onderlinge problemen tussen de merries. Ze waren niet tevreden met vaders leiding.. Ze wouden een frisse wind. Ze wouden jou.. Die dag reageerde vader hardhandig en verbande twee jonge merries wie tegen hem op probeerde te komen. Dat moet je wel gemerkt hebben." Begon hij zacht en zuchtte even. "Whisper was bang.. Ze smeekte me met haar mee te gaan. Weg van Vader's kudde. Ik snapte haar niet en volgde. Uiteindelijk niet ver van de kudde bij het poeltje vertelde ze me dat ze samen met mij een kudde wou oprichten. Dat ze niet wou dat ik het tegen vader op zou nemen.. Ik vroeg haar waarom ze dacht dat ik het tegen hem wou opnemen. En niet jij.." Even stopte hij, wetend dat zijn broer dit niet leuk zou vinden. "Ze vertelde me dat de kudde wist dat ik sterker was. Wist dat als ik het tegen vader op zou nemen ik zou kunnen winnen.. Jij enkel zou sterven.." Zijn stem werd zwakker en sloot zijn ogen zacht. "Vader hoorde het en werd woest.. Ik herinner me nog die blik in zijn ogen.. Alsof hij zijn gedachtegang was verloren. Hij noemde haar een verrader.. Ik had haar niet kunnen beschermen, hij ramde me aan de kant met al zijn kracht." Met zijn neus gleed hij even over zijn rug waar een diep litteken liep. "Ik had geluk dat mijn rug niet brak.. Ik kwam niet snel genoeg overeind.. En voor ik het wist." Gepijnigd opende hij zijn ogen weer en slikte pijnlijk. "Het bloed van Whisper had het poeltje rood gekleurd.. Ik zal dat beeld nooit uit mijn hoofd kunnen zetten." Zijn goede bruine oog keek recht in die van Hunter. "Hij verbande mij onder de zin van mij de moordenaar.. Ik kan nog niet geloven dat hij er mee weg is gekomen." Fluisterde hij zacht en zuchtte verdrietig. Zijn broer moest hem geloven, het moest gewoon..

**Profile**

» Time moves in one direction, memories in another - Open
» Memories Don't Last Forever (eng)
» I wanna dance with your memories.
» Scars are memories from the past
» With Dead Memories in my heart

Together in all these memories

Together in all these memories

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen