Pip
Editor
Profile
Number of posts : 2407
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Re: Hulp bij Kadertje?? ma 30 apr 2012 - 10:05 | |
|  |
Ze was nu al ene paar dagen in dit gebied en had al enkele paarden gezien. Zelfs een schim! De naarste herinnering van haar leven! Maar dat was nog geen rede voor haar om weg te gaan hier. Ze had eigenlijk alles... Maar toch... Er was iets wat ze miste... een leegte.
Langzaam had ze zich door haar knieën laten zakken en was ze onder de boom gaan liggen. Ze dacht na, dat was niet zo raar, want je denk altijd na,.. toch? Maar niet zomaar ergens aan. Nee, ze dacht aan haar moeder. Of nee, aan dat andere paard.. Hoe heette die nou toch? eh.. Lerav, de naam schoot ineens door haar hoofd. Lerav die mooi hengst.
Ze had Lerav al in jaren niet gezien. Lerav was bijzonder voor haar. 3 jaar heeft ze met hem doorgebracht. Tot hij werd als de anderen. Zo'n afschuwelijk monster. Toen ze hem voor het laatst zag had ze hem wanhopig aangekeken, ze had zich afgevraagd waar hij mee bezig was. Hij was toch anders? Toen was hij zonder pardon weggelopen, en had hij toegekeken zonder een woord te zeggen terwijl ik werd verkracht en mishandeld. Een pijnlijke scheut ging door haar lichaam toen ze er aan terug dacht. Hoe kon hij zo zijn?
Ze voelde het water in haar ogen lopen. Gevolgd door een traan over haar wang. Ze schuurde haar hoofd lang haar been om de traan weg te vegen. Ze stond op en liep naar de bomen toe en gooide haar hoofd in de lucht om wat bladeren uit de boom te trekken, of nouja, de takken. Ze voelde het jonge boompje helemaal naar beneden buigen door de kracht waarmee ze aan de bladeren trok. Maar opeens liet ze los. De boom schoot overeind. Ze spitste har oren en keek om zich heen.
|
- Code:
-
<table align="center" width="422"><tr><td align="justify"> [IMG]http://i1189.photobucket.com/albums/z437/Bucklover122/HT/serano2.png[/IMG][table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://i1189.photobucket.com/albums/z437/Bucklover122/HT/serano.png width=715][tr][td width=357][/td][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 20px; margin-right: 20px; margin-bottom: 20px; width: 331 px; height: 320px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Times New Roman]
[color=#727272][size=12]
Tekst
[/size][/color][/font]</div>[/td][/tr][/table]
Vind je het wat? |
| | | | Jennifer
Administrator
Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Hulp bij Kadertje?? ma 30 apr 2012 - 13:42 | |
| Wauw!!! Da overtreft al men verwachtingen!! =D
Super bedankt, echt waar!! Een kader boordevol inspiratie.
SUPER SUPER SUPER merci! |
| | | | Gast
Gast
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Hulp bij Kadertje?? wo 2 mei 2012 - 9:59 | |
| | Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
|
- Code:
-
[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/Serano.png width=499 height=768][tr][td width=357][/td][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 100px; margin-right: 35px; margin-left: 35px; margin-bottom: 20px; width: 410px; height: 310px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=tahoma][color=#d9d9d9][size=10]Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
[/size][/color][/font]</div>[/td][/tr][/table] |
| | | | Gast
Gast
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Hulp bij Kadertje?? wo 2 mei 2012 - 10:00 | |
| | Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
|
- Code:
-
[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/Serano.png width=499 height=768][tr][td width=357][/td][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 100px; margin-right: 35px; margin-left: 35px; margin-bottom: 20px; width: 410px; height: 310px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=tahoma][color=#7c7c7c][size=10]Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.
[/size][/color][/font]</div>[/td][/tr][/table] |
| | | | Jennifer
Administrator
Profile
Number of posts : 4988
Status : Active
Contact
| | Onderwerp: Re: Hulp bij Kadertje?? wo 2 mei 2012 - 10:12 | |
| Wauw bedankt Ali!!!
Kzal em zeker ook gebruiken. =D |
| | | | Gesponsorde inhoud
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Hulp bij Kadertje?? | |
| |
| | | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
