Zijn passen slenterde met zo'n traagheid verder over het dorre zand van Minanter. Al liep hij heel normaal, een normaal tempo maar vanwege zijn immense hoogte leek het soms wel vaker dat hij doodtraag liep. Hij was de enige naast zijn vader met die immense grote, bij bereikte de volle twee meter schoft bijna en het was niet altijd heel gemakkelijk te gebruiken. Het was een blok pure spieren en vlees, in een gevecht zou Axis ongetwijfeld winnen. Maar hij was belange niet zo behendig en snel. Mocht hij geen leider zijn of niet in rang 4 zitten dan konden de schimmen ongetwijfeld op hem inlopen en dat droeg een zekere dood met zich mee. De hengst gaf weinig om hoe hij ervoor kwam, het kon hem niet schelen of hij groot of klein, dun of dik was. Zolang je maar het juiste verhouding denkvermogen en wijsheid bezat dan kon je alles.

De hengst had een zware tijd achter de rug, ging er eigenlijk nog steeds door. Wat goed was werd slecht en wat slecht was bleef slecht in plaats van goed te worden. De balans die zijn leven altijd zo voluit bezat was verdwenen en de hengst slingerde maar heen en weer over een kronkelend pad. Het ene na het andere speelde zich voor zijn ogen af en Axis kon niet meer zo heel helder denken. Wat was juist en fout in deze wereld? Myou had met haar wijsheid hem getoond wat goed was, hoe hij die gevoelens moest controleren maar Iris, degene waar hij altijd van gehouden had, gooide alles in het water door weer maar eens te vertrekken. Kon hij van haar houden op deze manier? Als hij moest wachten met een bang hart tot ze terugkwam? Hij had afstand genomen van zijn leiderschap in Rang vier en nam genoegen met onderleider rang 2 om zo wat socialer met onbekenden om te gaan en afstand te creëren van zijn grootste rivaal en schimmenleider Avanti. Waren het goede beslissingen?

Zijn zware hoeven hadden hem naar het strand gebracht, een weg die hij altijd zou nemen, met zijn ogen toe. Hier voelde hij zich voor even thuis, kon hij zijn gedachten leegmaken. Hij sprong met twee grote sprongen de duinen op en stak zijn neus kort in de lucht om de geuren uit zijn omgeving, zout overheersend, op te nemen. Bij het horen van een hinnik gaat zijn hoofd langzaam over zijn schouder naar de kudde. Hij zag hoe een jonge hengst door de kudde galopeerde. Gouden vacht en witte manen. Axis kneep zijn ogen wat meer samen ... gouden vacht en witte manen. Hij kon geen paard vergeten uit zijn verleden en deze kwam hij bekend voor al moest hij even heel hard denken en tellen. Hij draait zijn lichaam en gooit zijn voorbenen in de lucht. Een donderende hinnik verliet zijn keel terwijk zijn immense lichaam op zijn achterbenen balanceerde ....

Axis bleef de jonge hengst nauwlettend in de gaten houden. Met een reden die iedereen het kijken zou opzetten, omdat de hengst hem bekend voor kwam. Maar het zicht, want het was ver, ontnam hem de waarheid over dat paard dus kon hij enkel wachten tot hij nader kwam. Axis kende ieder paard gekruist in zijn leven, ieder veulen die zijn pad ooit had betreed zou hij herkennen. De enige zwak voor Axis ... veulens. Hij had al de veulens van Alvaro opgevoedt en dat waren er drie waarvan er al één dood was, één schim was en één gedoemd was te sterven. Dan was er nog Aeolus die hij vol trots samen met Iris had grootgebracht. En ook nog Cupidos. De naam kruistte zijn gedachten en hij keek meteen op naar de hengst. 'Cupidos.' Prevelde hij zo zacht dat hij het amper zelf kon verstaan.

Toen de hengst nader kwam wist Axis het zeker, toch hield hij zijn masker op en gebaarde zich van niets. Hij kon de aarzeling in kleine trillingen onder de grond horen maar toch oogde de hengst jong en zelfzeker. Misschien een tikkeltje langs de stoere kant. Bij de vraag blikte Axis naar boven, de hemel tegemoet. Zijn ene paarse oog had liever zin om een blauwe maan te zien dan daadwerkelijk naar de blauwe hemel te staan kijken. 'Niet percee om de zonnige dag.' Sprak hij nuchtig. Axis zijn ogen dwaalde af naar de plotste stoerheid en zijn begroeting. Cupidos meester uit het westen klonk het. Axis kon een glimlach niet tegenhouden en liet zijn hoofd zakken tot op ooghoogte met Cupidos, de hengst die hij zo goed als zijn eigen zoon zag. 'Heeft je vader je nooit gezegd dat stoer doen niet meteen deel is van je charme?' Hij hield zijn hoofd schuin en grinnikte geamuseerd ...

Axis sloeg Cupidos even gaande, hij was een prachtig goed volgroeide hengst gekomen. Axis kon zich het tere veulen nog herinneren dat hij redde uit de klauwen van de schimmen. Dat hij onder zijn hoede nam toen zijn ouders hem lieten zitten, dat hij opvoedde met de wijsheid die Axis over de jaren had verwerfd. Maar de hengst voor hem was jong, je zag die stoere houding, die verleidelijke blik in zijn ogen. Axis was nooit jong geweest, hij had nooit gespeeld, nooit merries lief gehad. Hij was te snel volwassen geworden en daar had hij enigsinds wel spijt van. Hij vond het jammer dat hij niet kon rennen met soortgenoten. In de plaats moest hij toekijken hoe ze werde vermoord, hoe hij ze later zou moeten vermoorden.

Toen Cupidos het woord paarsoog sprak schoten zijn oren kort plat. Een automatische reflex die hij altijd had als het woord paarsoog naar voor kwam. Er kwam een vage strengheid naar voor in zijn ogen maar hij weigerde die Cupidos te schenken. 'Je weet dat dat woord nooit veel goeds met zich meedraagt.' Mompelde hij toonloos. Hij snoof en spitste zijn oren weer naar de jonge hengst. 'Vergeet het nooit Cupidos, wees niet roekeloos. Ik doe alles in mijn macht om je te beschermen maar laat je alstublieft niet leiden door emoties en liefde. Heb een rationele kijk in het leven.' Hij keek de jonge hengst aan en glimlachte dan warm. 'Welkom thuis of wat voor jou thuis lijkt.' En bij deze duwde hij zijn neus tegen de hengst aan en koesterde het kleine moment dat hij had ...