rise and rise again

Gast **Profile**

LIBERTAD
love me when I'm gone

Met zijn oren plat in zijn nek staat hij aan de rand van de kudde. Zijn ijsblauwe ogen volgen de paarden die in een chaotische volgorde door elkaar heen lopen. Zijn ademhaling is zwaar en zijn vacht is bezweet, hij had gerend, gerend tot hij niet meer zou kunnen. Tot zijn benen zouden verzuren en hij in zou storten, zijn knieeën zouden schuren als hij terecht zou komen op de grond. Maar dat gebeurde niet, zijn benen werden niet zuur en zijn spieren stonden strak, opgeblazen door de adrenaline die hij voelde. Niks was gegaan zoals het plan was geweest, alles was in duigen gevallen. Thowra was vertrokken zonder ook maar iets van zich te laten horen. Zijn oren gaan verder zijn nek in en zijn ogen flikkeren gevaarlijk op. Even twijfelt hij of hij richting de kudde zou stappen, maar ergens wist hij dat hij daar nooit meer thuis zou horen. De roddel had zich snel verspreid, niet zijn geheim, zijn geheim was nog veilig, maar iedereen keek hem aan alsof hij een monster was. En misschien was hij dat ook wel.

Hij klapt zijn kaken op elkaar wanneer hij denkt aan Faolin, een knersend geluid vult de stille lucht, en nijdig gooit hij zijn lichaam de andere kant op. Zijn zware hoeven denderen in een krachtige galop de duinen door. Het was een goed moment om de eenzaamheid op te zoeken, zijn gedachtes te kalmeren en tot zichzelf te komen. Maar diep van binnen wist hij dat hij zelf geen antwoorden kon geven op de vragen die hij had, hij wist dat hij zich nooit over zijn misstappen zou kunnen zetten. Hij kon zichzelf nooit vergeven voor de manier waarop hij tegen Faolin had gesproken. Maar evenmin zou hij haar nooit kunnen vergeven, ze had hem bekeken alsof hij net zo erg was als die wezens van de nacht. Opnieuw perst hij zijn tanden op elkaar en een ader klopt op zijn kaken.

Waarom het lot zich plotseling tegen hem had gekeerd begreep hij niet, hij had niks anders gedaan dan zijn leiderspositie in waarde laten en ieder dier dat op zijn pad kwam helpen, en toch was hij afgezet omdat iemand zijn geheim had verklapt. Uiteindelijk waren er maar een paar paarden die zijn geheim kenden, Faolin, Morrow en Mïre, en eventueel de vader van Mïre. Maar de laatste twee zouden hem nooit hebben verraden, want met hem zouden zij zijn verraden. Dan bleven er nog twee over, Morrow en Faolin. Zijn ogen vernauwen zich en pissig komt hij tot stilstand, werpt zijn voorhand de lucht in en steigert laag en stoot een brullende hinnik uit. Hij schud zijn brede hoofd en laat zijn ogen over het shilouette van het dier in de verte gaan, een paard dat was zeker. Hij vroeg zich af of hij wel behoefte had aan gezelschap, of hij überhaupt in staat was normaal te praten. Dus blijft hij staan op zijn plek, zijn spieren opgespannen en zijn lichaam groot, wat zou het andere wezen doen? Zou zij het zijn? Hij spitst zijn oren en probeert een geur te vangen, maar het wezen is te ver weg. Zijn oren gaan weer plat in zijn nek en hij briest, als ze het zou zijn kon ze maar beter weg lopen.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

rise and rise again 3ffdf6ad60f7b9ec1b24003

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Ik was weeral op de plek waar ik tegenwoordig het meeste rondhing. Orlais. Het is sinds kort dan ook echt mijn verblijf aangezien ik naar de 2de rang ben gegaan. Maar dat valt allemaal in het niets nu, ik heb tenslotte belangerijkere zaken aan mijn hoofd als het rangensysteem. Het zal niet meer lang duren nu voordat ik de energie van de blauwe maan langs mijn botten voel vloeien. De blauwe maan zal me helen van al mijn lichamelijke gebreken, ik ben er zeker van. Nu Avanti nog zodanig beinvloeden tot hij aan me toe zal geven en ik deel uit maak van zijn schimmenrijkje. Allemaal kinderspel voor mij, want het enige waar ik op uit ben is wraak op mijn zoon. Die vervloekte zoon die nooit geboren had moeten worden in mijn ogen. Ik grinnik onbewust wanneer ik een bepaalde herinnering ophaal.

Kort ril ik, mijn neus tegen de flank aanduwend van Ce'Nedra, ze had het zwaar, dat was te zien aan haar bezweette hals en flanken. Haar ademhaling gaat onregelmatig en zo nu en dan schiet ze mij een pijnlijke blik toe, een blik vol verdriet en liefde. Ik beantwoord haar blik met een zwakke glimlach. Dit veulen gaat haar op deze manier vermoorden en er is niets wat ik daar aan kan doen. Ik moet gewoon toekijken hoe dat monster haar aan het vermoorden is. Mijn ogen glijden voor een moment bedenkelijk weg van haar pompende lichaam. Ik kan het niet aanzien hoe zij aan het vechten is voor iets wat ik nooit gewild heb. Niet voor haar noch voor mijzelf. Egoistisch als ik ben heb ik van het begin al gezegd dat ik nooit een veulen wilde hebben. Een famillie... Vader zijn dat was niets voor mij, en ik had haar meteen verlaten toen ze me vertelde dat ze zwanger van me was. Toen ze me uiteindelijk vandaag geschreeuwd had om hulp kon ik niet meer van haar wegblijven. Alsjeblieft laat me het veulen doden zodra het met een been op de aarde staat! Smeekte ik haar, mijn ogen doordringend in de hare. Ze schreeuwde nee naar me en daarmee ben ik uitgepraat. Ze begint te kreunen en slaakt telkens zuchten uit die me de rillingen geven. Elke ademhaling kon wel eens de laatste zijn , en ik kan alleen maar toekijken.

Een kenmerkende grimas staat op mijn lippen wanneer ik terugdenk aan de geboorte van Rixan. Nee ik heb hem nooit gewild en hoewel mijn mening in de eerste jaren veranderd was heb ik hem nooit echt gewild. Ergens weet ik dat hij dat ook gevoeld heeft, tenslotte geeft geen enkele vader zijn zoon een minachtende blik. Ce'Nedra waarom moest je hem persée houden.. Waarom wilde je zover voor dat ding gaan dat je zelfs je leven voor hem wilde geven? Onbegrijpelijk. En dom.

Voor me ligt een hoopje gevlekt leven. Met langzame ademhalingen haalt hét adem. Ik durf het geen naam te geven, want het veulen was onbeschrijfelijk prachtig. Het is zo erg dat ik het nauwelijks durf te haten en toch is er een onbeschrijfelijke haat in me voor het pasgeboren leven voor me. Ce'Nedra hijgt nog steeds heftig maar geeft me al snel een prachtige glimlach. Die glimlach waarvoor ik als een blok gevallen ben, met vier benen tegenlijk ben ik omver geblazen door haar prachtige uiterlijk. Haar sneeuwwitte vacht en manen vallen haast niet op in de besneeuwde omgeving, enkel het bloed dat ze verloren is steekt hard af in de spierwitte sneeuw. Hij is prachtig fluisterd ze tegen me, maar ik zie het niet. Wat bedoelt ze prachtig.. Onzin. Zíj is prachtig. Háár leven is prachtig. Rixan fluisterd ze vervolgens. Een naam voor hét gevlekte wezen. Rixan.

Mijn grimas is van mijn gezicht af verdwenen, deze herinneringen kwamen tegenwoordig wel vaker in me opzetten. De manier waarop hij geboren werd, en de manier waarop ik Ce'Nedra verloren ben. Rixan, dat monster. Als het aan mij had gelegen had hij zijn ogen nooit open gedaan. Maar zij, met haar lieve karakter, wilde hem een kans geven, wilde dat hij een goed leven leidde en gunde hem al het geluk toe in de wereld. Als ik het over kon doen had ik hem zonder haar toestemming toen vermoord. Nu is het te laat.

Mijn ademhaling gaat te keer als een idioot. Dat vuile monster heeft me verraden. RIXAN!! donder ik over de lege vlaktes. Met grote moeite houd ik mijn ogen open. Langzaam glijden mijn ogen van waar ik gevallen ben. Gevallen.. ik grinnik. Dat monster heeft me er af geduwd. Ongelofelijk dat ik het overleefd heb bedenk ik me dan. Peinzend neem ik de schade aan mijn lichaam in me op. Lange afstanden lopen zal moeilijk gaan, maar ik moest haar zien. Ze moest veillig zijn. Ik probeer overeind te komen, heb al een been staan en doe de eerste poging om overeind te komen. Alsof mijn benen luciferstokjes zijn val ik weer terug op mijn plaats. Hijgend vervloek ik hém. Ik bijt hard op mijn onderlip en spring overeind. Uit schok sta ik op mijn benen te trillen, mezelf met pure wilskracht overeind houdend. Elke spier in mijn hele lichaam brand en plots krijg ik het gevoel dat ik nooit meer zal kunnen lopen. Het moet. Met al mijn kracht duw ik mijn lichaam vooruit, de pijn die bij elke pas door mijn lichaam schiet negerend. Ik begin aan de lange klim naar boven en weet uiteindelijk op de plek te komen waar ze moet zijn. Het is stil. Ce'Nedra? fluister ik zachtjes terwijl ik richting de ingang van onze grot strompel. Voordat ik de ingang overigens goed in beeld krijg zie ik lange witte manen op de grond liggen. Bloed sijpelt langs de lange strengen haar. Ik zet een pas achteruit en schud mijn hoofd voordat ik uiteindelijk toch naar voren stap. Haar staart is op een rare manier gebogen en ligt in een waaier om haar heen. Haar rug ligt op een uiterst pijnlijke knik naar boven gewezen. Ik voel mijn wangen onbewust nat worden wanneer ik mijn ogen langs haar hals laat gaan. In haar hals staat met rode letters: Rixan gekerfd. Mijn ogen glijden verder omhoog tot ze daar haar levenloze ogen treffen. Haar eens zo prachtige levendige blauwe ogen staren nu doods voor zich uit. Ik verlies de kracht in mijn benen en stort naast haar levenloze lichaam neer. Mijn neus in haar ijskoude vacht en manen begravend. Hij moet dood.

Nog steeds voel ik een siddering door mijn lichaam gaan wanneer ik aan dat moment moet denken. Ik kan het niet vermijden. Ik heb daadwerkelijk ooit gehouden van een merrie. Ik schud heftig met mijn hoofd en laat de wind mijn manen vangen. Hij zal boeten, en wel op deze manier: door hem te breken op dezelfde manier als hij dat bij haar gedaan heeft. Een grimas begint mijn lippen te sieren voor ik mezelf in een krachtige draf duw en verveeld over het verlaten strand heen draaf. Ik heb mijn gedachtes leeg gemaakt en ben nu op zoek naar een uitdagend spelletje. Wie o wie zou me vandaag kunnen vermaken? Zodra mijn ogen een cremello hengst treffen draaf ik er zonder twijfel op af. Mijn amberkleurige ogen zet ik in die van hem. Zijn ogen zijn prachtig blauw en even doen ze me denken aan die van Ce'Nedra. Maar nee, er was iets anders er ontbrak iets. Zijn lichaam is groot en al zijn spieren staan aangespannen. Even twijfel ik of ik hetzelfde moet doen, maar iets zegt me dat er geen direct gevaar in hem schuilt. Ontspan fluister ik haast, terwijl mijn ogen langs zijn lichte vacht glijden. Hij is gespierd, en tigjaren jonger als mij. Een gevecht zal ik hoe dan ook verliezen met deze hengst. Beter geen ruzie schoppen dan maar. Plagend ga ik naast hem staan, mijn ogen op de plek gericht waar de hengst ze eerder had gehouden. Waar dreigt het gevaar? Vraag ik aan hem met een hint van amusement in mijn stem. Tenslotte had hij zijn lichaam zo opgezet, ik grinnik zachtjes. Voor ik mijn blik in de zijne verstrengel en hem daar vasthoud.
*Excusez voor een kilometer aan onzinnige info waar je helemaal geen klote aan hebt. XD Naja, had opeens inspiratie. Oh en Ce'Nedra is dus Rixan's moeder ^_^ Een spierwitte merrie met witte manen *hinthint*. waar zou Rix toch zijn fetish voor witte merries vandaan hebben..? *fluit*
Ohja, ik weet niet of je dit eigenlijk bedoelt had voor Faolin? Anders sorry (a)

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

LIBERTAD
love me when I'm gone

De zwarte hengst die zonder enige aarzeling zijn kant op komt zorgt er voor dat Libertad zijn lichaam is aangespannen. Zijn blauwe ogen zijn gefixeerd op elke beweging die de hengst maakt, en al snel komt hij tot de conclusie dat deze niet op oorlogspad is. Toch houdt hij zijn lichaam groot en is zijn hals breed opgespannen. Zijn oren liggen plat in zijn nek, en zijn ogen staan hard naar voren gericht. Hij wist dat hij in de gaten werd gehouden, hij was zich er maar al te goed van bewust. Deze zwarte hengst leek niet op een slaafje van één van de leiders, maar toch kon Libertad er niks aan doen dan gespannen blijven. Ook al was hij er zeker van dat hij hem makkelijk kon hebben.

Daarnaast kon hij ook zijn vleugels spreiden en weg vliegen, al was dat juist het probleem dat hem in deze situatie had gedwongen. Een gepijnigde blik verschijnt op zijn gelaat en zijn gedachten gaan terug naar de dag. Hij was net terug gekomen van zijn trip naar Thowra en had Faolin de waarheid verteld, ze had het niet goed opgevangen. Libertad had de steek van jaloezie gevoelt, hij was boos geworden dat ze niet in zag wat ze allemaal had. Dat hij er altijd was geweest. Hij had het er uit geschreeuwd, hij had al die jaren nagedacht over het moment, maar nooit had hij durven denken dat hij tegen haar zou schreeuwen dat hij al die tijd verliefd was geweest. Een gevoel dat nu erg ver weg leek te zijn. Hij wist dat als hij zijn gevoelens niet onder controle had, hij zijn lichaam ook minder in de hand had. Zijn vleugels hadden hem verraden en in het heetst van de strijd had Faolin hem uitgemaakt voor een monster. Libertad was zijn zelfbeheersing kwijt geraakt en had haar bedreigt. Iets wat hij zichzelf nooit zou vergeven.

Zelfs al was ze hengstig, hij had haar nooit met een hoef moeten aan raken. Nu waren hun wegen zo ver gescheiden, en Libertad kon het nog niet allemaal bevatten. De haat, de woede en de jaloezie die hem van binnen op vraten voedde zijn bitterheid richting Faolin des te meer. Hoe vol hij eerst was geweest van liefde, het was alsof die tijd nooit had bestaan. Bij de gedachte aan de bonte merrie spande zijn spieren op en verstrakte zijn kaak. Hij wilde er niet aan denken, nooit zou hij bereid zijn om haar te vergeven, laat staan zichzelf. Hij was de positie als leider niet langer waard. Maar eveneens had zij nooit het recht gehad hem zo neer te halen, te kleineren en zijn zelfvertrouwen te schaden. Hij had van haar gehouden, ze was zijn beste vriendin.

Zijn vader had gelijkt gehad toen hij had gezegd dat merrie's iets met je doen dat je nooit zal begrijpen. Ze spelen met je gevoelens en uiteindelijk eindig je gekwetst, hoe diep of hoe oppervlakkig je er ook in zit. De woorden van de hengst halen Libertad weer bij het heden, en in een fractie van een seconde liggen zijn oren plat in zijn nek en zijn zijn spieren aangespannen. Zijn blauwe ogen glijden over het gelaat van de zwarte hengst en Libertad besluit hem maar als neutraal te beschouwen tot hij er achter komt wat de hengst bij hem te zoeken had. Het gevaar? 'In een ieder van ons' Zijn woorden zijn haast oppervlakkig en spottend en zijn ogen vinden die van de hengst. 'Aangezien in iedereen een monster schuilt'

* Waha heel subtiel hoor, halverwege had ik heel even iets van 'hey, dat lijkt op Image' en toen kwamen de blauwe ogen en moest ik lachen xD

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn ogen blijven maar over de cremello gekleurde hengst voor me glijden, wie was hij en waarom was hij hier.. Dat zijn de enige vragen die door mijn hoofd heen stromen. Peinzend glijdt mijn blik naar de hemel toe. Waar eerder nog die prachtige blauwe maan scheen die mij voor even liet genieten van het heerlijk soepele bestaan. Ik merk nu duidelijk verschil. Met blauwe maan voel ik me nóg beter, nog sterker.. Ononverwinnelijk. Nu voel ik me nog altijd beter als voorheen maar lang niet zo goed als met die blauwe gloed die over mijn vacht heen streeld. Even grinnik ik zachtjes bij de paarden die gisternacht voor me weg waren gerend, sommige merries schreeuwde om hulp van hun leiders, maar die kwamen niet. Nee, voor deze merries was het al te laat. Nog nagenietend van het moment lik ik mijn lippen af en richt ik een schuin oor op de lichtgekleurde hengst naast mij. In een keer lijkt de hengst zichzelf nog meer te spannen en richt ik even een wenkbrauw omhoog. Iets wat in de gedachten van deze hengst rondzwerft zorgt ervoor dat hij zich maar niet wil of kan relaxen. Ik grimas kort. Ik houd van geheimen en dan vooral de geheimen van hengsten. Merries en hun geheimen zijn het niet waard om na te gaan. Het gaat allemaal maar over 1 ding en dat is liefde en nog eens liefde. Kots. Enkel de wat oudere merries zijn verstandig genoeg om uberhaubt niet meer aan het woord liefde te denken. Zij hebben tenslotte een heel leven aan ervaring met onbetrouwbare hengsten. Bah wat moet het toch zuigen om een merrie te zijn. Zwak en onschuldig, van nature naief aangelegd en de ideale prooi voor zóveel roofdieren. Merries zijn geeneens veillig bij hun eigen soort en zelfs niet veillig bij andere merries. Een kleine glimlach licht mijn gezicht weer op wanneer ik moet denken aan een jaloerse merrie op oorlogspad.

Door de stilte van de cremello gekleurde hengst naast me vergeet ik in totaal dat hij naast me staat en er gaat dan ook een kort schokje door mijn lichaam heen wanneer ik zijn stem over het strand hoor denderen. Het duurt voor mij even om te beseffen wat hij nu precies gezegd heeft, maar eigenlijk kan ik niet meer als knikken en het met hem eens zijn. Niemand valt te vertrouwen.. Ik grinnik zachtjes: Goh dan ben je al verder als de meeste stommerikken hier in BMH. Nog eenmaal neem ik het gezicht van de hengst goed in me op. Nee, deze hengst lijkt me ver van stom. Alsof hij in een vorig leven al heel wat heeft meegemaakt, want zo oud kan hij niet zijn. Nee, deze hengst schat ik nog niet eens op de helft van hoe oud ik ben. Ergens ben ik jaloers op hengsten als hem, iets wat ik al knap vind om van mezelf toe te geven.. Hij is jong heeft nog een heel leven voor zich, ziet er niet verkeerd uit en heeft een goed postuur om mee te overleven. Ik grijns kort bij de volgende gedachte; Als het niet voor de blauwe maan was en het schimmenzijn dan stond ik misschien nu niet meer op vier benen.. Ik ben een lachertje geworden. Om mezelf op andere gedachtes te brengen besluit ik de hengst naast me iets meer te irriteren: Maar vertel moeilijk-kijkende- cremello-gekleurde-hengst-naast-me. Zit iets je dwars? Mijn ogen fonkelen haast van amusement bij mijn woorden. Ieder woord gesproken met de nodige hoeveelheid aan sarcasme en spot. Ik bedoel dit lijkt me niet echt een happy-face. Leg ik mijn eerdere conclusie uit. Ik draai mijn lichaam schuin om zodat ik nu schuin tegenover hem sta in plaats van naast hem. Hij is geen vriend van me, er is tenslotte niemand op deze aardbol die je genoeg kunt vertrouwen om te bestempelen als 'vriend'. Iedereen zegt dingen achter je rug om en uiteindelijk ben jij de dupe van je eigen fout.. Namelijk diegene vertrouwen met belangerijke informatie.
*beetje prutjes sorry T_T

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Hij kan maar amper de neiging onderdrukken om een spottende lach te laten horen, maar besluit zijn ogen af te wenden en naar de donkere wolken te kijken. De spottende woorden van de zwarte hengst dringen tot hem door en een vaag geforceerd lachje speelt rond zijn lippen. Alles zat hem dwars, maar met het verloop van de jaren kon het hem nog maar vrij weinig schelen. Hij had niks meer te verliezen behalve zijn waarde, en eerlijk gezegd was hij die al jaren geleden kwijt geraakt. Dus wat zat hem dwars? Hij wist het niet, het was meer wat hij niet begreep, waarom hij precies Lye'et hier tegen had moeten komen. Ze had er vreselijk uit gezien, maar haar knappe hoofdje en uitdagende spelletjes was niks overgebleven. Het verleden had hem veel afgenomen, maar wat haar was aangedaan was nog erger om te zien. Hij kon niet begrijpen hoe wezens zo 'crual' konden zijn om anderen alles af te nemen, met niks achter te laten. Waarschijnlijk zou Lye'et er nooit boven op komen, en hij keek niet bepaald uit naar een toekomst met een merrie die 24/7 hulp nodig had. 'Merrie's' Hij grijnst en een donkere flikkering slaat over in zijn ogen. 'Uiteindelijk doen ze niks anders dan liegen en bedriegen en je met lege handen achter laten' Zijn blik verstrakt en word hard.

Hij had geen goede ervaringen gehad in zijn verleden met merrie's, de één nog erger dan de ander. De enige merrie waar hij overigens echt voor was gevallen was ook degene die er voor heeft gezorgd dat hij zijn waarde was verloren. Uiteindelijk droegen ze allemaal een masker en probeerde je te verleiden met hun schoonheid. E'vesdar was er niet in geïnteresseerd, dat was hij nooit echt geweest. Echter kon hij het ook niet met hengsten vinden, over het algemeen was hij zo op zijn hoede en opgespannen dat hij niks anders kon dan zich verdedigen. Meestal kraamde hij geen zinnig woord uit, in plaats daarvan maakte hij zich groot en maakte duidelijk niet dichter bij te komen. Maar vandaag was het anders, hij was in gedachten verzonken geweest, en het leek ook niet alsof deze hengst makkelijk af te schrikken was.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

De blauwe stralen van de verlichte blauwe maan aan de hemel doen mijn spieren strakspannen en mijn ogen groter worden. Alles lijkt voor mijn gevoel sneller te gaan, en makkelijker. De speciaal gekleurde hengst naast me doet me hem nogmaals observeren. Hij heeft zeer speciale aftekeningen en daarnaast is hij de kleinste niet. Sterker nog het zou me niet verbazen als hij een groot aantal centimeters groter als me is. Zijn amberkleurige ogen matchen die van mij prima, alsof we broertjes zijn. Dat is overigens onmogelijk, aangezien mijn moeder en vader geen oog meer hebben open gedaan nadat ik ze voor goed de mond gesnoerd had. Ik lik mijn lippen een maal af bij de gedachte van hun vel tussen mijn tanden en hun bloed wat door mijn keel heen stroomt. De hengst naast me lijkt haast een standbeeld, hoe stil hij naast me staat. Enkel een glimlach speelt op zijn lippen, die van alle kanten geforceerd leek te zijn. Mijn vraag word dan ineens beantwoord met het woord waar ik vanaf het begin van het gesprek al op aan het wachten was. Merries? Ik grimas breed, terwijl ik het woord grinnikend uitspreek. Weer zo'n idioot die zich verstrengeld heeft aan het geen wat een merrie is. Wanneer hij zijn woorden vervolgd valt mijn mond bijna open van verbazing. Toch niet zo'n idioot als ik eerder geloofde en ik moet moeite doen om niet meteen te knikken en amen te zeggen. Don't get me wrong ik ben het volledig met je eens, maar is dat wel iets wat een leider moet zeggen? vraag ik hem met een sierlijke grimas op mijn gezicht. Oh ja, ik weet meer van hem dan hij dat van mij doet. Tenslotte is hij over heel BMH bekend, daarnaast is hij bij de schimmen bekend als diegene die altijd opkomt voor zijn kuddepaarden. Moedig en ergens stom. Die twee woorden gaan meestal samen, want als je moedig bent sta je gewoon op het punt om je leven te vergooien voor iets waar je in geloofd. Of je nu dood gaat of niet, dat interreseerd je maar weinig op dat moment, maar ik weet zeker dat 60% spijt heeft van zijn acties wanneer hij zijn laatste woorden heeft gesproken. Toch kan ik niet ontkennen dat deze hengst en ik, het waarschijnlijk goed hadden kunnen vinden, waren we andere paarden geweest in andere rollen. Ik grimas breder, een plan in mijn hoofd vormend. Tenslotte is het maar moeilijk aan mijn uiterlijk te zien wie ik daadwerkelijk ben. Ik heb geen plannen om deze hengst te vermoorden, nog geen haar op mijn vacht die daar aan denkt. Ik wil juist dat de hengst me leert vertrouwen, zodat ik hem op mijn manier kan bespelen als een fluit wanneer ik daar zin in had.

Merries zijn sto-, Naïeve wezens maar je moet ze niet onderschatten, spreek ik hem toe. Ze kennen alle trucjes om je helemaal in te palmen en dan vies misbruik van je te maken. Ik herken je problemen. Lieg ik tegen hem. Ce'Nedra was nooit zo'n geval geweest, ze was een van de weinige merries die je wel kon vertrouwen en die je zonder enige tegenspraak wilde volgen. Zo'n merries zijn tegenwoordig nog maar weinig te vinden, té weinig. Tegenwoordig kunnen merries niets meer zelfstandig en moet je ze overal in bij staan. Ze zijn zwakke wezens geworden die je enkel nog kan gebruiken om je goede lijnen voort te zetten. Ik twijfel even een moment of ik mijn gedachtes met E'vesdar moet delen, maar besluit het niet te doen. Mijn gedachten zijn waarschijnlijk te donker om te vertrouwen, hij zal me waarschijnlijk raar aankijken en me vervolgens de nek omdraaien wanneer hij alle verbanden gelegd heeft. Mijn ogen onderzoeken zijn lichaam waar enkele schrammen op zijn te vinden (?). Vervolgens flitsen mijn ogen naar de blauwe maan aan de hemel, die ik steeds meer op mijn vacht voel branden. De blauwe maan wilde me besturen, zodanig besturen dat ik mijn vlijmscherpe hoektanden in zijn hals zet, maar nee. Mijn wilskracht om deze hengst heel te laten is groter dan de wilkracht van de maan. Ik laat me tenslotte door niemand besturen zoals hun dat willen, ik ben vrij.

E'vesdar is het toch? vraag ik hem vervolgens, alsof ik het niet al wist. Zonder op bevestiging te wachten knik ik hem toe, alsof ik respect toon naar een leider. Mijn naam is Rakto. zeg ik met een kleine beleefde glimlach, mijn oren wisselend op hem gericht. Mijn facade moet reeël blijven tenslotte, deze hengst kan niet dom zijn.. Hij is tenslotte een leider geworden en is het zelfs met me eens over de merries. Nooit gedacht dat er naast mij en de schimmen ooit nog zo'n hengst bestond, laat staan een leider. Eigenlijk ben ik onzeker over wat de leiders nu wel en niet wisten over de schimmen, wisten ze van hun uiterlijk af? Of wisten ze van hun namen? Vandaar dat ik maar een codenaam gebruikte, een naam dat als die die door elkaar husselde, hij nog altijd mijn echte naam kreeg. Aan mijn uiterlijk kan ik tenslotte maar weinig veranderen, dus als hij daar van gehoord had dan was mijn facade al niets meer waard. Dan krijgt het gesprek een wending voor het slechte, en vrees ik dat dat de enige woorden waren die wij ooit eerlijk tegen elkaar zullen spreken. Naja, eerlijk.. Van zijn kant dan.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

E'vesdar was geen volledige idioot, het was zijn taak als leider om iedere naam, en ieder lichaam te kennen en hérkennen. Het zou dus ook niet als een verassing moeten komen dat hij precies weet wie de hengst is die naast hem staat. Daarnaast waren er genoeg getuigen die hem zouden kunnen vertellen welke schimmen er allemaal rond lopen, en al helemaal hun namen. Maar Torak maakte het hem makkelijk met de rode linten in zijn manen, immers waren er maar weinig paarden die hun manen zo droegen. Hij glimlacht bij de woorden die hij spreekt; Don't get me wrong ik ben het volledig met je eens, maar is dat wel iets wat een leider moet zeggen? Een grijns krult rond zijn lippen en met donkere, haast gevaarlijke ogen kijkt hij de hengst aan. 'Zelfs als ik een bepaalde positie heb-' hij wend zijn blik af van Torak en laat zijn ogen over de kudde gaan in de verte '-heb ik ook nog steeds recht op mijn eigen mening.' Een half lachje, iets wat meer leek op een sinistere grijns siert zijn lippen. E'vesdar was niet de typische leider, overmoedig en extreem dapper, laat staan sociaal of vriendelijk. In feite was hij vrij onzichtbaar en deed zijn taak, iets waar hij goed in was, beschermen. En na al die jaren was hij zo gewend om in schuld te leven dat de positie als leider hier bijna voor hem gemaakt was, immers zou het zijn schuld zijn als er een paard zou sterven, niet?

Zijn ogen glijden over de wuivende gras sprieten, de heldere lucht die over enkele uren zou verkleuren in de donkere tinten van de nacht. Voor hem was overdag op zo een dag als vandaag cruciaal, hij moest zijn gedachtes ordenen en er voor zorgen dat hij er vannacht weer klaar voor zou zijn als de hel los brak. In principe was zijn kudde in het voordeel, zo open op de vlaktes, geen enkele schuilplek in de buurt. Aan de andere kant konden de schimmen ook weer zo erg in het voordeel zijn dat ze geen schuilplaats meer nodig hadden, en het hele verrassingseffect achterwege lieten.

Hij luistert naar de volgende woorden van de schim en grinnikt. 'Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe het voelt, geen enkele merrie heeft mij ooit gekrenkt, laat staan lief gehad' De grijns krult opnieuw zijn mondhoeken omhoog. De enige merrie waar hij ooit echte verliefde gevoelens voor had gehad was één van een ver verleden, een merrie die al lang niet meer in zijn gedachtes was. Nu waren er nog maar weinig die hem echt dierbaar waren, en merrie's waren het zeker niet. Er was Flight, en Lerav natuurlijk, en zijn zonen. Maar daar hield het op, hij wilde Delaney graag tot zijn dierbaren rekenen maar hij was nog steeds niet zeker of hij haar op die manier wilde vertrouwen, haar een slachtoffer wilde maken als de schimmen hem zouden willen krenken. Echter vertrouwde hij niemand goed genoeg, niet eens Flight of Lerav, niemand kende zijn verhaal, enkel E'rayhon. Hij ademt de frisse lucht zijn longen binnen, hij was vermoeid en eveneens gespannen van de adrenaline.

Als de hengst zijn naam raad knikt hij, hij vroeg zich af of dit normaal was. Er kwamen nog dagelijks paarden naar hem toe om te vragen wie de leiders waren, daarnaast was E'vesdar niet zo een druktemaker die graag op het toneel verscheen. Hij hield zich liever gedeisd en verdedigde wanneer nodig. De schimmen daar tegenover waren roekeloos en hun namen werden snel bekend. 'Aangenaam Rakto, welke rang benuttig je? Misschien kan ik een goed woord voor je doen. De manier waarop je denkt spreekt me wel aan, en ik doe graag iets terug' Zijn donkere ogen kruizen die van Torak en zijn lippen staan gekruld in een grijns. De grens tussen goed en slecht was zo nauw geweest voor E'vesdar dat hij voor het zelfde geld naast Torak had kunnen dienen onder de maan. Echter was hij blij dat hij het juiste had gekozen. Misschien had Torak het eeuwige leven, en zou zijn lichaam altijd de kracht kennen die je zelfs met hard trainen niet kon krijgen, E'vesdar had iets beters; zijn lichaam voelde warm, het water voelde verfrissend op zijn lippen, het strelen van de zon voelde hij op zijn rug, hij lééfde, hij vóélde, iets wat Torak nooit meer zou doen. Na al die jaren vroeg hij zich dan ook nog steeds af hoe je zo veel over kon hebben om voor eeuwig slaaf te zijn van een ander, want in feite kwam het daarop neer.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Ondanks het feit dat de blauwe maan al heen is gegaan, voel ik me in een topconditie, een idee waar ik nog altijd aan moet wennen. Met een ietwat peinzend gezicht kijk ik naar de leider naast me. Ergens doet hij me herrineren aan hoe ik zelf vroeger was, enkel heeft hij waarschijnlijk voor het juiste pad gekozen, en ik niet. Ik zoek de hengst zijn ogen op, maar vind er weinig in terug buiten een paar losse emoties waar ik niets uit kan maken. Het leven van een leider moet zwaar zijn. zeg ik kort, een zacht zuchtje met mijn woorden meevoerend. Wanneer plots de wind komt opzetten zie ik mijn lange manen voor me uitstuiven waardoor ik voor een moment de linten weer kan zien. Mijn enige aandenken aan haar, en nu zijn ze ook nog zo ontzettend goor dat je er bijna niet meer kunt uithalen dat het ooit de felle kleur rood was geweest. Nu ik ze zo zie merk ik enkel dat mijn gevoel dat er eerder aan vasthing minder is aan het worden. Komt het door de blauwe maan dat ik mijn laatste banden met het leven heb doorgesneden? Ergens maakt die gedachte me bang. Ja bang. Ik wil haar niet uit mijn geheugen verliezen en zeker niet het gevoel verliezen wat ik kreeg wanneer ik bij haar was. Op mijn gelaat staat een dunne streep en mijn ogen staren plots doods voor zich uit. Hoe hard ik ook probeer om die emoties weer te vinden, ze zijn zó minimiem dat als ik denk dat ik er bijna ben, ze toch weer mijn gedachten ontglippen. Ik snuif zachtjes, hoewel het ook op hard uitademen had kunnen lijken. Daadwerkelijk ben ik gefrustreerd, heb ik de juiste keuzes wel gemaakt? Is dit een soort straf omdat ik wraak op mijn zoon wil? Is dit de manier van god om te zeggen dat ik verkeerd bezig ben geweest en moet ik nu voor eeuwig leven zonder een doel. Wanneer ik tenslotte mijn eigen gevoel niet meer kan bedenken wanneer ik haar daar zag liggen, blijft er weinig reden over om Rixan te vermoorden. En misschien waait het gewoon over zonder dat ik er ook maar nog een moment aan denk. Mijn ogen vernauwen zich tot spleetjes, mijn spel voor eventjes vergetend met de hengst naast me. Is Avanti me dan toch te slim afgeweest?

Een haast gevaarlijke grimas siert de lippen van de hengst naast me en ik hoor zijn woorden met een gezicht van verwarring aan. Je zou je zo bij ons aan kunnen sluiten. Besluit ik het spel op te geven door gewoonweg te zeggen dat hij een van óns zou kunnen worden. Ooit aan gedacht? Of ben je misschien ooit wel eens bang geweest dat je daadwerkelijk verleid zou kunnen worden door Avanti? Vraag ik hem met een kleine grijns, mijn ogen nog altijd voor me uit gericht. Wanneer hij me bij mijn neppe naam benoemt grimas ik eventjes kort. Tegen deze tijd moest hij toch wel weten dat ik niet was wie ik hem wilde laten geloven dat ik was. Ik grinnik kort, gevolgd door een donker lachje. Ik vrees dat u geen enkel goed woord over me kan vertellen wanneer u me bezig heeft gezien. Maar u zou het des al niettemin kunnen proberen nietwaar? Vraag ik met een speelse grimas op mijn lippen. Voor een moment rek ik mijn hals op en span en ontspan ik alle spieren in mijn lichaam aan. Het eerdere gevoel van immense kracht is verdwenen, maar dit gevoel is veel beter dan het eerst was. Het gevoel dat je bijna uit elkaar valt, dat je weet dat een van deze dagen je laatste dag kan zijn, dat gevoel... Is onbeschrijfelijk pijnlijk. Na dat intense gevoel te hebben meegemaakt kan ik ook niet begrijpen hoe andere paarden dat deel van hun leven zijn doorgegaan. Misschien dat merendeel van de paarden tevreden was met hoe ze hun leven hebben geleefd, en dat ze hun lijnen hebben verder gezet en het overlaten en de nieuwe generatie. Ook ik heb mijn bloed doorgegeven aan anderen denkend dat dat verstandig was. Maar diegene die ik geschapen heb blijkt mijn grootste angst ooit te zijn geworden. Een monster.

Er gaat geen moment voorbij dat ik daar spijt van heb, hoewel het de laatste tijd steeds minder word. Mijn gevoel is aan het wegebben en mijn banden met de nog levende wereld worden langzaam doorgesneden. Op deze manier word ik een machine die zonder enig gevoel het werk verricht wat Avanti hem voorschoteld. En dit heb ik zelf gewild. Ik grimas even, vervolgd door een zacht gebrom, haast geneurie. Uiteindelijk ben ik er tussengenomen. En nu staat de vijand naast me, waartegen ik nu een haast normaal gesprek ben aan het voeren. Oh hoe raar de dingen kunnen lopen in het leven. Ik snuif om vervolgens mijn stem op te rakelen en te brommen: Er vanuitgaand dat jij praktisch al alles weet van mijn leven... Vertel eens iets over jóu leven. Ik ben tenslotte zéér geinteresseerd. Zeg ik grimassend. Natuurlijk ben ik geinteresseerd, informatie over een leider kan altijd goed van pas komen, vooral als het te maken heeft met connecties en oude liefdes. Ik zet een paar passen vooruit, mijn passen sloom maar uiterst sierlijk. Dan houd ik weer halt en draai m'n hals naar hem om, ik knik deze kant op, een valse grimas op mijn lippen gezet. Daarna begin ik weer met stappen, om iets verderop over te gaan in een soepel, luchtig drafje. Mijn hoofd zwaai ik voor een moment heen en weer, als een blij veulen. Enkel was dit veulen al zo'n 35 jaar oud en een monster waar je 's nachts nachtmerries van krijgt. Oh als die hopeloos blije veulentjes eens wisten wat zojuist hun leven was binnengetreden. Bij die gedachte smaal ik om vervolgens achterom te kijken, checkend of E'vesdar me ook daadwerkelijk is aan het volgen.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

Torak had vrij snel door dat E'vesdar geen idioot was en prima wist wie hij werkelijk was. De vraag verrast hem ook maar amper, nee hij had er nooit over na gedacht om zich aan te sluiten bij de levende doden. Als hij een einde aan zijn leven wilde dan had hij zich wel van een klif geworpen. Om zich aan te sluiten bij een zieke hengst die je de rest van je leven commandeert om klusjes voor hem op te knappen, nee daar zat E'vesdar niet op te wachten. Daarnaast begreep hij de heisa ook niet rond Avanti, en hoe de rest van de schimmen zo dom konden zijn om hem leidertje te laten spelen. Avanti was één van hen, niet sterker, niet slimmer, en toch liepen ze achter hem aan als een stel domme hondjes. Hij begreep niet hoe een sterke hengst, als die naast hem, zo idioot kon zijn om met wijd open ogen in de val van Avanti te lopen, zijn leven te geven aan een hengst met machtswaanzin. Had Torak dan niet door dat hij voor eeuwig een slaaf zou zijn? Nooit meer in staat te voelen of te leven? Hij zou zijn hele leven leven in onmacht, want Avanti zou altijd boven hem staan.

Het ging anders in de kuddes, natuurlijk waren er de leiders, maar die deden zich niet beter voor dan de rest. Althans de meeste dan. Als kudde paard werd je nergens toe verplicht en was je vrij om te gaan en te staan waar je wilde. Torak zou zich nu schuil moeten houden in het woud, immers waren schimmen zwakker zonder de maan. Hij zou nooit meer de brandende zon op zijn vacht voelen als hij over de steppe dendert, of het heerlijke koele water van de zee tegen zich aan voelen spetteren. E'vesdar was niet de meest positief ingestelde hengst, maar eveneens kon hij er met zijn verstand niet bij dat je zo veel moois, zo veel leven wilde geven voor een leven met dood en verderf. Het kon hem niet schelen hoe vreselijk je jeugd ook was geweest, of hoe het leven je had geslepen tot wie je was, uiteindelijk had je zelf in de hand wie je wilde worden. Zodus richt hij zijn donkere ogen in die van Torak, een gevaarlijke grijns rond zijn lippen. 'Nee, nooit aan gedacht' Zijn worden zijn kort en hard, maar eveneens is de warmte van zijn stem hoorbaar. 'En wat de verleiding betreft, na alle keren oog in oog met hem hebben gestaan lijkt mij een leven onder hem dienen een vreselijke kwelling. De hengst heeft een hekel aan me' Hij grinnikt zacht en wend zijn blik weer van Torak af. Niet dat E'vesdar geen hekel had aan Avanti, nee hij bleef er redelijk neutraal onder. Zodra hij Avanti ging rekenen onder vijanden dan zou hij zijn zelfbeheersing niet goed meer kunnen houden in zijn bijzijn. En tot nu toe was juist dat het gene geweest dat hem had gered. Eveneens zou hij hem nooit tot vriend classificeren, hij had er zelfs al moeite mee om een beetje respect voor de hengst op te brengen. Even vergetend wat de hengst in zijn vrije tijd deed, E'vesdar vond het vreselijk hoe hij om ging met zijn kudde, zijn volgelingen. Hij dwong respect af door middel van angst en agressie.

Niet dat E'vesdar veel kon delen over het goede leider zijn, daarvoor was hij niet leider genoeg. Hij begreep dan ook nog steeds niet hoe ze hem en Flight samen hadden kunnen zetten, beide waren ze slim en een verfijnde techniek wanneer het kwam tot vechten, maar op sociaal vlak was Flight zo stormachtig, en E'vesdar zo middelmatig dat het bijna lachwekkend was. Het betekende gelukkig niet dat ze hun kudde minder goed leidde, absoluut niet zelfs. Misschien kwam het door het duistere randje dat ze beiden droegen dat ze minder problemen hadden met de schimmen tot nu toe, en heel even vroeg E'vesdar zich af of hij werkelijk te verleiden was tot een leven onder de blauwe maan. Maar al snel komt hij tot de conclusie dat hij nooit een slaaf van Avanti zou worden.

De woorden van Torak halen hem uit zijn gedachten en hij spant zijn lichaam automatisch op, de spieren strak opgespannen op zijn brede hals. Hij grinnikt zacht, een laag en ruig geluid. 'Ik zal je de moeite besparen, ik heb geen ouders of verdere familie, ik geef niet om vrienden of liefde. Daarnaast heb ik nooit het geluk gehad te voelen wat liefde betekent. Ik geef de voorkeur aan eenzaamheid, iets zegt me dat je dat wel zal begrijpen' Zijn oranje/rode ogen fonkelen voor een moment gevaarlijk. E'vesdar was geen paard dat zijn verleden snel deelde, niemand had hij het tot nu toe verteld, laat staan dat hij het een schim zou vertellen. Volledig de kalmte zelf richt hij zijn ogen weer op de paarden voor zich, elk lichaam kende hij en wist van ieder welke naam het paard droeg. Tevreden met de terug gekeerde rust ontspant zijn lichaam wat, maar blijft aangespannen genoeg om zichzelf in een fractie van een seconde tot aanval over te zetten. De wind speelt met zijn manen en het diepe litteken op zijn schouder word zichtbaar, een logo dat diep in zijn huid gekerfd is. Niet dat dat het enige litteken was dat hem sierde, maar de rest was oppervlakkig en niet interessant, dit litteken echter betekende een hoop. Ooit had het gestaan voor veiligheid, loyaliteit, nu was het niks meer dan een blank litteken dat op zijn glimmende zwarte vacht lag.

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Oh when they come for me, come for me.
I'll be gone.

Mijn amberkleurige ogen staan zonder tussenpauze op de hengst gericht. Het is en blijft een leider natuurlijk, vijand van ons schimmen. Als Avanti dit hele gemakkelijke gesprekje had gezien had hij wel anders gehandeld, maar ik vertrouwde er op dat dit gesprekje verder niet uit zou lekken naar oren die er niets mee te maken hadden. Informatie komt tegenwoordig te vaak en te snel in verkeerde hoofden terecht, niets gaat meer stiekem en sinister. Iets plannen is tegenwoordig al taboe omdat je anderen gewoon niet volledig kunt vertrouwen. Er zijn er altijd bij die je verraden en die het liefst zo snel mogelijk hun slachttanden in je zetten. 'Vrienden' en 'Geliefden' zijn niet meer zo trouw aan elkaar zoals ze dat vroeger waren, alles is veranderd. Waar je voorheen alles aan je liefde kwijt kon is dat nu nog maar een illusie. Stel je voor de merrie word bedreigd met de dood in ruil voor informatie over de desbetreffende hengst.. Menig merrie zal nog niet een keer met de ogen knipperen voordat ze al alles verteld heeft. Egoistisch en egocentrisch zijn de paarden geworden. Iets over hebben voor een ander zit er al vaak niet meer in.. Als ik iemand van waarde was had ik er wat aan gedaan, maar nee.. Ik ben verbannen van dat soort gedachtes, het is dat ik ze überhaubt nog kan oprakelen.. Want spoedig zal daar ook een einde aan komen. Hoe meer blauwe manen er komen hoe minder ik mezelf word en hoe minder ik over dingen kan nadenken. Ik ga mijn vrijheid verliezen. Ik zucht wanneer ik die gedachte raak, het feit dat die waarheid nu pas tot me doordringt doet me ergens afvragen of ik er wel helemaal bij was wanneer ik Avanti in de ogen keek en hem vroeg voor de kracht van de maan. Tenslotte zijn er geen gunsten meer en is niets gratis. Paarden zijn egocentrisch.

Mijn ambere ogen richten zich pas weer op de hengst wanneer zijn stem over het strand heen dondert. Zijn stem is tamelijk zwaar vergeleken met de meeste kuddepaarden, maar daar is hij dan ook weer een leider voor. Een bordercollie die de schapen bij elkaar moet drijven. Wat een vermoeiend baantje moet dat zijn.. Continu met mindere wezens als jou werken, continu de betere moeten zijn en het rolmodel. Je zou jezelf bijna gaan verlagen tot hun niveau om tot ze door te dringen. Zoveel leiders willen bij de kuddepaarden horen en niet als anders gezien worden, de stommerikken. Maar deze hengst naast me, E'vesdar, lijkt me niet stom. Integendeel zelfs. Ik vermoed dat tussen mij en hem een vlammend gevecht zal plaatsvinden, moge het met woorden zijn of acties. Ik grimas weer, mijn ogen lichtjes hysterisch in de zijne gericht. Hoe zal het bloed van een leider proeven? Anders..? Hetzelfde..? Is de vraag die door mijn hoofd heen waait. Hier gaan we weer, teruggevallen in mijn monsterlijke gedachtes. Mijn haast valse grimas vebreed zich iets. Misschien is het maar beter zo. Als ik spoedig niet meer kan nadenken over mijn acties, geen eigen mening meer kan vormen en me volledig verlies in de krachten van de maan zal ik geen problemen meer hebben met het volgen van een leider. Ik zal een moordmachine worden zonder woorden of gedachten of zijn daden.. Ja, het niet kunnen nadenken over mijn acties zal alleen maar een plus vormen. Ik zal er niet eens meer bij stil staan of het wel juist en gerecht is waarmee ik bezig ben. Of ik nu mijn tanden in een volwassen hengst zet, een zwangere merrie of een pasgeboren leven. Mijn ogen vernauwen zich en voor een klein moment verschijnt er een depressieve, donkere expressie op m'n gezicht. Ik moet er niet bij zijn geweest dat moment.. Waar waren mijn gedachtes toen? Vol met wraak en haat zag ik dit als mijn enige uitweg. Hoe stom. Dit gaat een besluit worden waar ik voor eeuwig spijt van ga hebben, want dat staat me nu te wachten.. Een oneindig leven vol bloed en moord. Hoewel ik met grote moeite probeer de depressie van m'n gezicht te vegen blijkt het onmogelijk om dit volledig te doen. Mijn gedachtes, mijn eigen wil word me tenslotte binnekort afgenomen. 'nd there's no way back.

De hengst beantwoord mijn eerder gestelde vraag, waarvan ik nu onzeker ben of ik deze vraag wel op dezelfde manier had beantwoord stond ik nú voor die keuze. Ik knik bij zijn woorden, een goody hengst dus, met wat ruwe kanten. Zijn keuze is begrijpelijk, maar hoezeer ik het met hem eens ben durf ik er niets van te laten blijken. Ik hoef tenslotte geen medelijden en er zijn geen oplossingen. Dit blijft mijn eigen probleem, voor hoelang ik er nog over kan peinzen heet dat. Ik grimas bij zijn volgende woorden en kan het niet laten om zacht te lachen. Ik betwijfel of Avanti uberhaubt gevoelens heeft voor een van zijn volgelingen. Hij haat ieder van hen, en verstopt zichzelf het liefst voor alles en iedereen. Hij is bijna... Ik stop mijn woorden daar en grimas enkel flauwtjes. Je weet tenslotte niet waar alle ogen en oren zitten van die zwarte hengst. En ergens ben ik er zeker van dat ik nu al in de gaten word gehouden door de anderen. Ze zitten gewoon op het moment te wachten tot ik een fout maak en gestraft kan worden op de meest brute manier die ze kunnen bedenken. Maar dat wil ik ze niet gunnen, dat plezier. Wat voor relatie hebt u met Avanti? Vraag ik dan haast beleefd aan hem, licht nieuwsgierg geworden naar de hengst zijn meningen en gedachtes. Tenslotte zat hij er net ook niet naast en heeft hij zo nu en dan precies dezelfde instelling als mij. Misschien... Misschien wanneer ik mijn eigen gedachten ben verloren in de schaduwen, kan deze hengst me vertellen wat recht en krom is. Misschien dat hij me op dat moment kan redden van de leegte in mijn hoofd en daar kunstmatige gedachtes kan plaatsen. Normen en waarden over het leven, waar ik misschien ooit dan weer over na kan denken, als ik in rust en vrede ergens lig. Samen met Ce'Nedra..

Nee, nu is het nog niet de tijd om daar over na te denken, ik moet mezelf bij elkaar rapen en me bezighouden met meer dingen.. die te maken hebben met mijn taak. De hengst antwoord zonder twijfeling op mijn laatste vraag en ik knik met een grimas op m'n gezicht. Spijtig dat je geen famillieleden meer hebt. Ik begin steeds meer te denken dat jij gewoon een duplicaat bent van mij. Zeg ik grinnikend tegen hem, mijn oren van voor naar achteren flikkerend. Onzeker voel ik me over die woorden, tenslotte vergelijk ik een leider en een schim met elkaar. Zo verschillend in functie maar toch ook zo hetzelfde. Zo zie je maar dat er enkel een dunne lijn getrokken is tussen slecht en goed. Mijn ogen staan nieuwsgierig op E'vesdar gericht, benieuwd naar hoe hij de woorden zou opvatten. Het zou tenslotte een enorme belediging voor hem kunnen zijn, en misschien ging hij zich afvragen of hij wel echt goed was. Ach, daarvoor ben ik nu gecreeërd. Om onrust en chaos te veroorzaken en met andermans brein te futselen tot ze onzeker worden en niet meer kunnen verdergaan. En dan hopelijk zichzelf van hun lijden verlossen, dan hoefde ik het niet voor ze te doen. Ik knik nogmaals op zijn woorden, ik begreep prima wat hij bedoelde. Toch is dit niet ontstaan uit lucht en daarom besef ik ook beter als een ander dat er een verhaal achter dit alles schuilt. Dat hij niet zal delen met iemand, laat staan met een onbetrouwbare schim als mij. Ik grimas breed en stamp eenmaal onrustig met mijn hoeven. Uiteindelijk heb ik nog niets uit dit gesprek kunnen halen en begin ik me langzaam af te vragen of het niet totaal zinloos is. Iets uit deze hengst krijgen is hetzelfde als aan een steen vragen waarom hij een steen is. Ik grimas, ik mag hem wel, deze E'vesdar.

Eigenlijk twijfel ik voor geen moment dat de hengst me aan het volgen is. Ik heb hem tenslotte veels te nieuwsgierig gemaakt, en een gevechtloos gesprek met een schim en leider komt tenslotte niet vaak voor. We kunnen van elkaar gebruik maken, informatie van elkaars ogen stelen en zwakke punten opzoeken. Om elkaar dan een keer te ontmoeten op het slagveld en elkaar vriendelijk de nek om te draaien als vijanden die ooit vrienden hadden kunnen zijn. Ik grimas lichtjes bij die gedachte, en werp mijn ogen nogmaals op de leidershengst. Ik kan nu al niet wachten tot het moment dat wij een keer tegenover elkaar zullen staan, twee hengsten die bijna hetzelfde zijn enkel met andere normen en waarden, en verkeerde beslissingen en acties. Ik begin te stappen, voorzichtig zodat ik de hengst niet al te veel zou opschrikken, de spanning is tenslotte aan alle kanten te voelen. Hoe komt het dat een figuur als jij leider bent geworden? Vraag ik dan wat afwezig, opgesloten in een kooi van m'n laatste gedachtes. Als ik je zo bekijk had ik zelfs leider kunnen worden van een stel schapen. Grinnik ik dan haast vrolijk verder, wat overigens allemaal schijn is. Vrolijk staat momenteel niet op de lijst van emoties, en heeft daar al een lange tijd niet meer gestaan. Best wel een try before you die, een schim als leider van een kudde. Niet dat jullie stom genoeg zijn om dat te geloven. Spreek ik grinnikend, hoewel ik de laatste woorden haast beschuldigend uitspreek. Jij nog dromen en dingen die je wilt doen voordat je in een eeuwige slaap wegzakt? Vraag ik hem plots, mijn ogen op de hemel gericht waar ik met de minuut die voorbij gaat steeds meer naar verlang.

I am not a pattern to be followed
The pill that I'm on is a tough one to swallow
I'm not a criminal, not a role model
Not a born leader, I'm a tough act to follow

Gast **Profile**

Wat Torak hem verteld over Avanti is iets wat hij al had gedacht, waarom zou Avanti anders zo machtig zijn? Hij gebruikte angst en macht om de medeschimmen te kleineren en op hun plek te zetten. Nu had E'vesdar ook het één en ander meegemaakt, toch zou hij nooit vervallen in een alles vernietigende haat zoals Avanti die heeft. Hij kon zich niet voor stellen hoe de hengst elke dag weer onder ogen moest komen wat voor monster hij was geworden, niet veel meer dan een slaaf die zijn medeslachtoffers bespeelde als poppen. E'vesdar ademt de gure regenlucht diep zijn longen in en laat zijn adem weer in een lange zucht ontsnappen. Hij was eerlijk geweest toen hij had verteld dat hij nooit had nagedacht over het schim worden, in zijn ogen was het echt een beperking in zijn vrijheid, hij had dat er niet voor over om eeuwig te leven. Een leven vol bloed en onschuldige slachtoffers was niet iets hoe hij zijn leven wou door gaan, en al helemaal niet een oneindig lang leven. Wanneer Torak vraagt welke relatie E'vesdar met zijn meester heeft richt E'vesdar zijn gouden ogen weer op de hengst, een flauw grijnsje rond zijn lippen. 'Je kan het moeilijk een relatie noemen, hij vermoord de kudde paarden die ik wil beschermen. Ik verafschuw de manier waarop hij aan het werk gaat, hij gebruikt angst om de rest van de schimmen in toom te houden. Uiteindelijk is hij zelf onderworpen aan de duistere krachten van Tyrano, hij is zelf niet meer dan een schim. Soms voel ik medelijden voor hem, soms kan ik nijdig worden over welke families hij kwetst. Maar uiteindelijk denk ik niet veel aan hem, het is altijd mijn taak geweest te beschermen, en als hij er niet was, dan had ik geen taak' Hij haalt zijn schouders wat wrang op en wend zijn blik weer af.

Spijtig dat je geen famillieleden meer hebt. Ik begin steeds meer te denken dat jij gewoon een duplicaat bent van mij. Opnieuw die wrange grijns die zijn lippen siert wanneer Torak spreekt. 'Ik heb geen van mijn familie gekend, dus ik mis ook niks' Concludeert hij simpelweg. 'En wat betreft de duplicaat, misschien lijken we veel op elkaar, of delen we zelfs bepaalde meningen. Er is een wereld van verschil tussen ons, niet alleen om de keuzes die jij, en ik, hebben gemaakt, maar ook door de paarden die we kiezen om mee om te gaan' E'vesdar was nooit snel beïnvloedbaar geweest maar op de lange termijn zorgde sommige dieren er toch wel voor dat er kleine dingen in zijn karakter veranderde. Of simpelweg zijn houding, E'rayhon bijvoorbeeld, hij had er voor gezorgd dat E'vesdar weer dat warme gevoel in zijn hart had gehad. Een merrie had hij nooit gehad, niet één waar hij zo intens van hield dat hij alles voor haar zou doen, nee dat gevoel kende hij niet. Maar hij had intens gehouden van zijn eerste veulen, en nu ook van E'rayhon en Roque. Twee dingen die er voor zorgde dat hij reden had om zich elke dag weer volledig in te zetten voor de kudde, zijn leven op het spel te zetten.

Hoe komt het dat een figuur als jij leider bent geworden? Lichtjes afgedwaald in gedachten heft hij zijn hoofd en laat zijn ogen over het gelaat van Torak gaan, bijna verward door de plotselinge tederheid die even zijn gelaat sierde; een gezicht dat E'vesdar veel liever zag dan de gekwelde blik in zijn ogen. E'vesdar zijn ogen glijden kort over de schouders van de hengst als deze in beweging komt, in een rustige stap volgt E'vesdar hem. Wat beweging deed zijn spieren goed. 'Ik weet niet waarom ze mij hebben uitgekozen. Misschien omdat ik niet bang meer ben om te sterven, misschien omdat het beschermen zo diep in mijn leven is gekerfd dat ik bijna niet anders meer kan' Hij haalt zijn schouders op, het deerde hem echter ook niet veel wat het antwoord was. Het leiderschap had hem weer nieuwe moed gegeven om weer verder te gaan, het leven op te pakken en te genieten van de kleine dingen. De laatste woorden van Torak zorgen voor een zachte grinnik uit de mond van E'vesdar. 'Ik denk dat als je niet de keuze had gemaakt tot schim, je misschien wel tot één van de leiders had kunnen behoren. Uiteindelijk gaat het niet om wie je als paard zelf bent, iedereen heeft fouten gemaakt, het gaat er alleen om hoe ver jij gaat om anderen te beschermen. Of je rationeel genoeg bent om de juiste keuzes te maken, je bent een wijze hengst naar wat ik hoor, het is jammer dat je in zee bent gegaan met Avanti' Hij vond het oprecht jammer, zelfs al zou Torak geen leiders materiaal zijn, hij had zeer goed kunnen functioneren als vechter. Ze zochten bij de vechters namelijk niet alleen naar brute kracht, ze zochten naar slimme paarden die ook met woorden een situatie konden manipuleren.

Jij nog dromen en dingen die je wilt doen voordat je in een eeuwige slaap wegzakt? Die vraag kwam onverwacht, en E'vesdar heft zijn hoofd om de blik, de intentie van de vraag te vinden in Torak zijn ogen. Echter zijn de ogen van Torak opgeheven naar de hemel en E'vesdar wend zijn blik weer af. 'Er zijn maar weinig dingen die mij oprecht gelukkig maken, ik hoop dat ik mag sterven in het harnas. Vechtend waar ik in geloof; vrijheid' Zijn ogen glijden over de horizon, en blijven hangen op een arend die cirkelt boven enkele hazen in de verte.

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile**

» Rise and rise again - open.

rise and rise again

rise and rise again

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen