LERAV~ Can I see you back?

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Met een brok in haar keel stond de boven aan de helling. Hier had ze hem gezien, hier had ze hem gezien sonds jaren, hier had ze hem weer ontmoet. Na de laatste ontmoeten met Lerav, de mooie hengst, voelde ze zich raar. Steeds als ze aan hem dacht kreeg ze zo'n raar gevoel. Dat heeft ze nog nooit eerder bij een paard gehad...

Na de ontmoeting had ze nog een keer in zijn ogen gekeken en had hem gedag gezegd . Toen was ze omgelopen met tegenzin. Wat was het toch met haar?

Ze hoopte Lerav te vinden, dus ging zoeken. Langzaam de helling af. Het was stijl naar beneden dus het ging niet heel snel. Ze nam rustig de tijd en ontspande zich. hoewel vanbinnen haar hart wild tekeer ging. Toen ze beneden was keek ze snel naar zichzelf in het beekje dat kalmpjes stroomde. Snel liep ze door, waar zou hij zijn?

Toen ze hem niet kon vinden liep ze maar terug naar haar vertrouwde hoekje met de boom met die lekkere takken waar ze telkens vanaf at. Maar wacht... hij was bezet... door Lerav. Maar hij at niet. Hij rook aan de bladeren waar zei de dag hiervoor vanaf hat gegeten. "Lerav?" Vroeg ze beleeft terwijl ze hem voorzichtig aankeek.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Sinds onze ontmoeting is Kayleigh niet meer uit mijn gedachten weg te slaan. Daarvoor was ze dat ook niet, maar nu voelt het veel beter. Vertrouwder. Echter. Ik heb haar gezien en weet dat ik haar - wanneer ik dat wil - weer terug kan zien. Mijn lichaam raakt maar niet gewend aan het idee dat ik haar heb gezien. Het lijkt voor mij soms nog steeds een droom waaruit ik nog moet ontwaken. Éen waaruit ik niet wil ontwaken, omdat ik ervoor vrees dat mijn geest een tweede keer verlaten zal worden.

Ik heb haar geur nog steeds in mijn neus. Daarom is het voor mij gemakkelijk om haar op te sporen. Takjes kraken onder mijn hoeven of schrapen langs mijn huid wanneer ik door het bos stap. Ik bevind me hier niet vaak, want in het bos gaan de grootste gevaren schuil. Niet dat ik ze vrees, maar ze mijden was verstandiger. Het duurt niet lang vooraleer ik de geur van Kayleigh sterker in mijn neusgaten binnen voel dringen. Wanneer ik aan een kleine struik met mooie groene blaadjes sta te snuffelen, ben ik er zeker van dat zij hier al voorbij is gekomen. Ik concentreer me diep en probeer mijn lichaam in haar richting te navigeren.

Net wanneer ik verder wil stappen, word ik tegengehouden. Kayleigh staat voor me. Ik neem haar prachtig grijzen silhouet in me op, evenals haar prachtige manen met daarin lianen gemengd. "Kayleigh.." Mijn ogen blinken. Mijn lichaam huivert. Ik draaf naar haar toe en duw enthousiast mijn neus tegen dehare. Die voelt zo fluweelzacht dat ik bij de aanraking mijn ogen sluit. Wanneer ik ze weer open kijk ik pal in haar diepblauwe ogen. "Mis je me al?" Rond mijn mondhoeken hangt een lichte grijns. Niet dat ik dit niet meen, maar ik houd ervan haar te plagen. Net zoals vroeger. In die goede oude tijden..

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Het was op een éen op andere manier heel vertrouwd in vergelijking met de vorige ontmoeting. Hij rook hetzelfde, en zag er nog altijd even mooi uit. Maar ze merkte wel één verschil, Hij was na de ontmoeting veel rustiger geworden. Hij was niet zo gestrest meer, maar gewoon, zoals het hoort, ontspannen... Daardoor voelde het ook voor Kayleigh weer hetzelfde, het was weer als vroeger, alleen toch net iets anders. Behalve dan dat ze nu volwassen paarden zijn.

Ondanks dat Kayleigh ontspannen was, vond ze het erg lastig om een goede houding aan te nemen. Ze stond dus een beetje te wiebelen op haar hoeven. Ze voelde zich ineens erg bekeken ... Omdat zij was suf stond te bewegen keek Lerav raar naar haar. Zodra ze dat door had stond ze zo snel als ze kon stil. Ze schudde nog is met haar hoofd dat haar manen weer de goede kant op hingen. Oeps, was het eerste dat ze dacht toen Lerav haar begon te plagen. "hm, jah, weet je, het kan hier gevaarlijk zijn.. en..eh ik dacht misschien dat een stoere hengst me kan beschermen?" Zei ze grinnikend. Ze glimlachde lief naar hem om hem een soort van om te kopen. Maar haar aandacht was toch bij haar neus waar ze de neus van hem had gevoeld.

Omdat ze niet echt wist wat ze moest zeggen. Blies ze maar in zijn neusgaten, als teken van vriendschap en vertrouwen. Waarna z hem weer lief aankeek en glimlachde.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Het is waar. De sfeer nu, vergeleken met die van onze vorige - en tevens eerste - ontmoeting, is dag en nacht verschil. Nu kan ik netjes mijn spieren ontspannen, terwijl ik daar de vorige keer niet in slaagde. Mijn ademhaling is regelmatig, mijn flanken gaan rustig op en neer. Ik kan haar blik niet loslaten, alsof ik ervoor vrees haar voor een tweede keer te moeten verliezen. Toch kan ik het nog niet met vroeger vergelijken. Nog steeds hebben we niet hetzelfde vertrouwen in elkaar, alsof we elkaar als een waanbeeld zien. Maar dat is volgens mij een normale reactie, er is in de voorbije jaren veel gebeurd, dingen waar we allebei niets van afweten. Daarom beslis ik me daar geen zorgen in te maken.

Ook ikzelf weet mezelf niet echt een houding te geven. Ik steun afwisselend op mijn linker- of rechterachterbeen. Ik zie haar wat sufjes voor zich uit staren en stel mezelf de vraag of ze zich nog wel goed bij me voelt. Ze heeft dat deels al wel aan me verklaard de vorige keer, maar toch kan ik voor mezelf geen beslissingen maken en mezelf zekerheden toestoppen. Uiteindelijk zie ik een vage glimlach rond haar lippen verschijnen, waardoor ik gelijktijdig ook mijn mondhoeken omhoogkrul. "Het is hier inderdaad heel gevaarlijk soms. Vooral voor merries. Blijf dus maar dicht bij me in de buurt, lieve Kayleigh." Opeens vind ik dat ik lang genoeg op dit moment heb gewacht. Alsof het niets is breng ik mijn neus naar voor, tuit ik mijn lippen en geef haar langzaam maar zeker een zoen. Heel voorzichtig, zodat ze zich nog kan bedenken als ze dat zou willen.

** Ach, hoe schattig toch hé ^^

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Ze keek hem aan, ze genoot dat hij ook glimlachde in haar richting. De gaf hem een speelse duw tegen zijn hals waarop hij zachtjes grinnekte. Ze keek hem lief aan en luisterde naar zijn antwoord. ´nouja zeg! Ik ben toch niet zomaar een merrie!´ sprak ze grinnekend . Maar nog voor ze haar zin uit had gesproken voelde ze zijn lippen op die van haar. Een andere hengst had ze een klap verkocht. Maar hem liet ze zijn gang gaan . En ze sloot haar ogen en genoot ervan. Toen zijn lippen weer weg gingen deed ze haar ogen open . Ze keek hem in zijn diepe ogen aan en knipperde eens verleidelijk mat haar wimpers. ´Ik ook van jou´ Fluisterde ze toen ze zag de Lerav zijn mond opendeed op iets te zeggen.

dat ene moment dat ze zijn lippen voelde was als een moment waarop een veulen haar eerste slokje melk kreeg. Zo lekker, zo fijn,.

De keek hem nog een maal aan de duwde toen zacht een kus op zijn neus terwijl ze haar mondhoeken omhoog krulde. ´Gaat mijn held me nu beschermen tegen de schimmen hier? ´ Vroeg ze nog steeds wat alsof ze in de hemel was. Ze liep een stukje richting de rivier. Ze keek nog is achterom als teken dat hij mee moest komen. Toen zette ze een drafje in en draafde ze naar de kleine waterval. Ze staarde hem aan en gooide toen haar hoofd omlaag en dronk wat van het heldere water.

** Ben inspiratieloos..

Hij strekte zijn hoeven zo ver mogelijk voor zich uit. Een kracht die onbeschrijfelijk was nam langzaam bezit van zijn lichaam, een drang naar meer werd groter. De dag van blauwe maan en Avanti was al niet te stuiten. Hij stoof tussen de bomen door, zijn oren gespitst naar de kudde. Hij sprong het veld op en grinnikte donker. Zijn gitzwarte lichaam bewoog zich met een dodelijke gratie verder over het veld op zoek naar zijn eerste slachtoffers. Met de kracht van de blauwe maan in zijn lichaam had hij een onbeschrijfelijk kracht, snelheid en scherpzinnigheid. Zijn paarse ogen straalden zo'n haat en hebzucht aan dat je er meteen van ging gaan lopen. De eerste dag en er zouden zeker slachtoffers vallen.

Zijn eerste doelwit had hij al gezien, aan een snelheid die ze niet konden waarnemen stond hij plots achter hen. De woorden die gewisseld werden had hij al van kilometers ver gehoord. Zijn scherpe hoektanden lagenover zijn lippen terwijl hij geamuseerd greens. 'Ja Lerav, bescherm je haar tegen de schimmen?' Vroeg Avanti vals. Hij zette zijn lichaam tussen dat van de hengst en de merrie waarna hij gemeen haar richting uit beet om afstand te creeren. 'Het is niet flink van me om jullie romance te onderbreken maar wie heb ik om het niet te doen.' Siste hij. Hij richtte zijn paarse ogen op de twee paarden, boorde ze recht door hun ziel zodat ze er de kriebels zouden van krijgen ...
°Verassing! =D

Leader Shade

Gitzwarte ogen staarde verwilderd richting de kudde. Tanden die afstaken tegen de zwarte vacht in een lichte grijns gelegd. Witte manen met bloedrode uiteinden dansde op de kalme wind terwijl de kollosale gestalte zich voortbewoog. Hij was machtig en dat zou hij laten merken ook. Hij had zo zijn methodes. Niet zoals de merries Ayana, Sjahadja en Sythka wie dodelijke gratie bevatte waardoor ze hun prooi bijna verdoofde of Avanti wie met zijn naam en reputatie alleen al de harten van de ontschuldigen deed stoppen. Nee, Achilles had iets wat hem dodelijk maakte. Waardoor je zou staan te trillen op je hoeven. De twee meter grote reus deed iedereen klein lijken. Hij had zelfs voor Avanti als normaal paard een reus geleken. Maar sinds hij schim was had zijn spiermassa zich bijna verdubbeld. De grond trilde onder zijn machtige hoeven. Maar Achilles kon zijn plek en dat deed het hem. Daardoor stond hij hier nog. En daardoor klom hij steeds hoger in het aanzicht van Avanti. Al kon het wellicht helpen dat de rest van de schimmen merries waren.

Achilles lachte even zijn veelste serieuze schuine lach waarna hij even zijn massieve kop schudde. Nee, Ayana, Sythka en haar waren absoluut niet minder. Tenminte Shajadja wellicht. Hoe zij met Avanti omging, het deed Achilles grommen. Voor de reus verdiende enkel Ayana het om zulk contact met hun heer en meester te hebben. Elk ander dier hoorde zijn of haar plaats te kennen.

De gedachte aan de drie lieftallige schimmenmerries bracht Achilles weer terug bij de taak van die avond. Terreur zaaien iets wat Achilles maar wat graag deed. De grond onder zijn hoeven en de bekende lucht in de zuurstof die hij inademde maakte hem ook bewust van de laatste link naar zijn geschiedenis die was teruggekeerd, maar hij had geen tijd voor de jonge merrie. Hij zou haar aan stukken scheuren, maar dat zou hij doen zonder de kracht die de blauwe maan hem gunde. Hij wou haar om genade horen spreken, niet verdoofd zijn van de bloedlust om haar te vermoorden zonder het plezier van haar bloed mee te kunnen maken. Voor nu leefde ze in angst en dat zou ze nog wel even vol kunnen houden.

Inplaats daarvan richtte de zwarte reus zijn oren op de gene wie hij nu had opgevangen. De zachte hoefstappen die Achilles altijd zou herkennen. Avanti, en duidelijk op oorlogspad. Zachtjes grinnikte Achilles terwijl hij naar voren sloop zijn lichaam verboren in het duister waren het enkel zijn manen, sokken en staart die zijn aanwezigheid konden verraden. Als de blauwe maan haar ijzige licht op het bos wierp lichtte zijn witte haren op en werd de angstaanjagende strepen bloed in die manen, staart en sokken verduidelijkt. 'Ja Lerav, bescherm je haar tegen de schimmen?' Vroeg Avanti vals. Hij zette zijn lichaam tussen dat van de hengst en de merrie waarna hij gemeen haar richting uit beet om afstand te creeren. 'Het is niet flink van me om jullie romance te onderbreken maar wie heb ik om het niet te doen.' Siste hij. Hij richtte zijn paarse ogen op de twee paarden, Achilles grinnikte zacht terwijl hij het schouwspel even bekeek waarna hij zij massieve hoeven in beweging zette en bij Avanti kwam staan aan de kant waar de hengst stond die dus Lerav heette. "Niet zo gemeen Avanti, het is niet zijn schuld dat een hengstje dat niets van een wereld zoals deze zijn meiske tevergeefs probeert te beschermen." Zijn tanden blikkerde koud terwijl hij de hengst met de naam Lerav recht aankeek. "Liefde is zo'n tijdsverspilling lieverd." Klonk zijn stem terwijl Achilles zijn ogen in die van de merrie nestelde. "Zo gouw je er niet meer bent rent meneer al achter een ander aan. Langzaam haalde hij zijn massieve schouderbladen. Op terwijl hij zicht weer naar de hengst opstelde. Zijn ogen genesteld in diens. Elk spoor van angst of woedde lezend in de ziel van het miserabele schepsel. Achilles toornde boven hem uit terwijl hij zwak lachtte.

-2 voor de prijs van 1
;D succes

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Opeens gooide Kayleigh haar hoofd in de lucht en snoof. Ze had wat gehoord. Maar nog voor ze het door had stond hij er naast. Een schim. Een groot zwart wezen met felle paarse ogen.

Kayleigh schrok ontzettend toen de schim die ze al eerder had gezien weer zag. Zijn paarse ogen straalde kracht en woede uit. "sorry meneer! We gaan al.. " Sprak ze bang. Maag Avanti sprak door. Toen hij er tussen kwam staan en in haar richting beet sprong ze een flink stuk achteruit. Onderdanig maakte ze zich klein en keek in de richting waar nog een schim vandaan kwam. Deze had ze nog niet eerder gezien. Ze luisterde naar zijn woorden. Ze had zelf nog nooit echt liefde gevoelt. Had hij gelijk? Was Lerav echt onbetrouwbaar? Ze dacht er diep over na en beet op haat lip. Ze luisterde naar de woorden die volgde en keek naar haar hoeven. De keer hiervoor was ze dapper geweest , maar tegen twee schimmen kon ze niet op.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij wist dat het moment zou komen, hij zat er al enkele dagen tegen op. Het was niet zijn meest favoriete tijd van de maand, maar het bracht de nodige afwisseling met zich mee. Wat hij echter niet kon begrijpen was dat de leider van de eerste rang niet kwam opdagen, en ergens voelde hij zich nu verplicht om op te komen voor de vele paarden die in Minanter woonde. Het was niet juist om zomaar op te stappen en je kudde achter je te laten, vooral niet in een tijd als deze.

Wat hij echter nog minder begreep waren de twee tortelduifjes die van de kudde waren weg gelopen, en al snel werden ingesloten door twee schimmen. E'vesdar ziet het voor zijn ogen afspelen en hoofdschuddend nadert hij het tafereel. Het was niet dat hij stond te bibberen van angst, er waren er nog maar weinig die hem dat konden aan doen, maar hij schoot wel in de verdediging. Zijn nek is hoog en breed en al zijn spieren liggen kloppend onder zijn dikke vacht. Zijn ogen flikkeren gevaarlijk en bereid om de twee idiote verliefde paarden te verdedigen. De woorden van de schimmen laat hij voor wat het is, uiteindelijk werd je er toch niet wijzer van door er naar te luisteren.

Nu hij binnen het zicht van de schimmen treed is hij meer op zijn hoede. Hoe Avanti naar de merrie uit haalt maakt dat E'vesdar een lage grom uit brengt gevolgd door een brullende hinnik. Hij stuift naar voren en neemt de ruimte in voor de merrie. De hengst ging hij niet verdedigen, die moest zijn eigen boontjes maar doppen, wie nam zijn merrie dan ook zo ver van de kudde op een nacht als deze. E'vesdar zijn ogen glijden naar Avanti, en ergens kan hij het niet laten om respect op te brengen voor het kolossale dier. Hij wist alles en iedereen altijd precies in zijn plannen te manipuleren. Maar E'vesdar ging niet toe staan kijken hoe ze een merrie verslonden, nee dat was hij niet van plan.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik ben zodanig verdwaald in de prachtige ogen van Kayleigh, dat het me wat tijd en moeite kost te realiseren wat er allemaal rondom me gebeurt. In nog geen tien seconden tijd waren er drie nieuwe paarden in ons gezelschap gekomen. Wanneer ik de blauwe gloed opmerk, besef ik welke periode van de maand het is. Welke idioot ben ik toch? Waarom heb ik dit niet zien aankomen? Mijn blik volgt iedere beweging, mijn oren nemen het kleinste geluid waar.

Vier paarse ogen staren ons aan. Wanneer uiteindelijk één van de twee monsters naar Kayleigh uithaalt, spring ik voor haar en vang de klap op. Ik wil niet dat haar iets overkomt en duw haar met mijn achterste wat achteruit. Naast me staat een hengst die ik niet ken. Ik neem even de tijd om hem in me op te nemen maar schenk verder niet teveel aandacht aan hem. Het enige wat ik uit zijn acties concludeer, is dat hij overduidelijk niet bij de twee paarsogen hoort. Hij staat aan onze kant en wil een zekere bescherming bieden. Een bescherming die we van onze huidige leider niet kunnen verwachten. Waar zat die ook, in zo'n vreselijk gevaarlijke periode? Hoe kan je als leider zo idioot zijn en de benen nemen wanneer je kuddedieren je het meest nodig hebben?

Ik vernauw mijn ogen tot spleetjes en kijk de hengsten dreigend aan. Wat ze met mij doen, kan me op zich niet veel schelen. Hun woorden laat ik gewoon wegvaren met de wind, ik laat ze niet tot me doordringen omdat ik weet dat ze bedoelt zijn om Kayleigh en mij op te jutten. Toch zie ik aan de blik van Kayleigh dat ze erover nadenkt, alsof ze de woorden van de bonte hengst gelooft. Alsof ze twijfelt aan de oprechtheid van mijn liefde voor haar. Ik wil haar duidelijk maken dat ze dingen zeggen waarvan geen woord de waarheid spreekt, maar daar kan ik me niet mee bezighouden. Het zou hen niet lukken, mijn merrie zal ik met mijn leven beschermen. Nog even controleer ik of ze veilig achter me staat, vooraleer ik giftig begin te grommen. Niemand, maar dan ook niemand brengt mijn merrie om voor mijn ogen. Al sterf ik zelf.

* Dit is uit het standpunt van Leravje geschreven, hij zou sterven voor z'n lieve Kay, maar ik zou Leravje ééééééécht niet kunnen missen, en Kay ook niet. Laten we hopen dat de goden hem gunstig zijn! Surprised

Jennifer schreef:

Avanti keek opzij naar Achilles en grinnikte donker. 'Liefde is inderdaad nutteloos. Waarom doen jullie het?' Vroeg hij nieuwschierig. Hij keek opzij naar Achilles en schudde geamuseerd zijn hoofd. 'Laten we zeggen waarom. Zullen we het zeggen Achilles.' Hij grinnikte weer en hapte dreigend naar de hengst en dwong hem achteruit. 'Want als je verliefd word heb je verdriet als je vriendinnetje of vriendje sterft.' Legde Avanti op een kinderlijke toon uit. Hij grinnikte weer vals en boorde zijn paarse ogen door Lerav heen voor hij minachtig snoof. 'Ik zal het voortonen ...' Hij zweeg toen een andere hengst op het toneel verscheen. Avanti keek opzij en grinnikte kort. 'E'vesdar, heb jij je eigen kudde niet te beschermen?' Sprak hij afkeurend. Hij gooide zijn tanden opnieuw richting Lerav en blikte kort naar Achille.

Zijn blik ging met afkeur over de leider heen voor hij terug naar Lerav keek. 'Hebben we jou nog.' Siste hij terwijl hij langzaam weer rond de hengst heen wandelde en de leider dan afwachtend aankeek. 'Mag ik? Waarschijnlijk wel.' Hij lachtte donker en stortte zich op de enige hengst die geen hogere status had, Lerav. Zijn scherpe hoektanden boorden zich door diens vacht tot het bloed zijn lippen raakten. Hij voelde zijn spieren bijna trillen, de adrenaline jagen door zijn lijf en het maakte hem nog sterker dan hij al was. Toen hij zich terug trok knikte hij naar Achilles met de bedoeling dat hij Lerav verder moest afmaken of bijwerken. Avanti wandelde op de leidershengst af en bleef voor hem staan. Hun lichamen even groot, hun spieren even sterk maar wat had de leider dat Avanti niet had, weinig waarschijnlijk. Zijn scherpe hoektanden blonken in het maanlicht en kort keek hij over de hengst zijn schouder naar de merrie. 'Haar mag ik vast niet aanraken of mag ik het toch proberen?' Vroeg hij minachtig. Zijn paarse ogen boorden zich recht in de leider zijn ziel voor hij vals glimlachte en wegschoot. Hij sprong langs de leider, beet de merrie recht in haar flanken en draaide zich dan weer. Hij steigerde, zijn imposante lichaam, zijn voorbenen maaiend door de lucht, klaar om een gevecht aan te gaan met een leider ...

°1 paarsoog Ambi, Achilles heeft geen paarse ogen. Enkel op et plaatje. XD
En Lerav zal niet sterven, je moet enkel verdragen dat hij zwaar gewond zal zijn. ^^

Leader Shade

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Kayliegh had geen besef maar van wat er gebeurde. Ze voelde alleen ineens bij haar flanken de beet van Avanti. Een pijnscheut schoot door haar lijf. Het beeld voor haar begon te duizelen, ze zag enkel de hengsten nog in gevecht en het bloed lang haar flanken naar beneden druppelen. Ze probeerde zich sterk te houden. Maar de pijn was onverdragelijk. Bang en wanhopig keek ze E;vesdar aan.

Avanti keek opzij naar Achilles en grinnikte donker. 'Liefde is inderdaad nutteloos. Waarom doen jullie het?' Vroeg hij nieuwschierig. Hij keek opzij naar Achilles en schudde geamuseerd zijn hoofd. 'Laten we zeggen waarom. Zullen we het zeggen Achilles.' Hij grinnikte weer en hapte dreigend naar de hengst en dwong hem achteruit. 'Want als je verliefd word heb je verdriet als je vriendinnetje of vriendje sterft.' Legde Avanti op een kinderlijke toon uit. Hij grinnikte weer vals en boorde zijn paarse ogen door Lerav heen voor hij minachtig snoof. 'Ik zal het voortonen ...' Hij zweeg toen een andere hengst op het toneel verscheen. Avanti keek opzij en grinnikte kort. 'E'vesdar, heb jij je eigen kudde niet te beschermen?' Sprak hij afkeurend. Hij gooide zijn tanden opnieuw richting Lerav en blikte kort naar Achilles. De zwarte grote hengst bewoog zijn lichaam even van de merrie af en richting die van de leider. Zijn ogen donker en vol haat. Voor hij zijn stem weer kon laten horen sprak Avanti weer en lachte Achilles enkel kort naar de Leider van de derde rang. Wat die ook wou doen. Het zou hem niet lukken.. 'Hebben we jou nog.' Siste Avanti terwijl hij langzaam weer rond Lerav heen wandelde en E'vesdar dan afwachtend aankeek. 'Mag ik? Waarschijnlijk wel.' Hij lachtte donker en stortte zich op licht gekleurde hengst Zijn scherpe hoektanden boorden zich door diens vacht tot het bloed zijn lippen raakten. Toen hij zich terug trok knikte hij naar Achilles stapte hij langzaam vooruit terwijl zijn glimlach breder werd. Wetend dat de merrie verstijfd zou zijn van de angst. Avanti wandelde op de leidershengst af en bleef voor hem staan.

Achilles lette niet meer op zijn heer, de taak die hij nu mocht uitvoeren was veelste plezierig. Hij lachte zijn scherpe hoektanden bloot toen zijn krachtige hoef op het schouderblad van de hengst neer kwam. Even liet hij zijn hoofd zakken naar de zijne terwijl hij zachtjes grinnikte en zijn mond langzaam opende. "Tell me boy, do you fear the depths of hell?" Klonk zijn stem zacht terwijl hij zijn mond opende. Scherpe hoektanden blonken in de zijdes van zijn donkere mond. Langzaam ademde Achilles tegen de huid van de hengst. Een koude luchtstroom verspreidde zich over de nek van de hengst terwijl Achilles even zijn hoofd schuin hielt. Hij snoof even en glimlachte zacht. "Zo te zien is je meiske al gesneuveld, dat zal E'vesje niet leuk vinden." Achilles gebruikte express het verkleinwoord wetend dat de leider nog mee kon luisteren. Langzaam zakte zijn hoef van het lichaam van de hengst af om opnieuw met een enorme kracht te landen. Zodra zijn hoef op het lichaam was geland stootte Achilles een kille lach uit. Zijn lach werd maniakaal terwijl hij de hengst recht bleef aankijken. Pijn, bloed het was allemaal zo perfect. En hengstje zou lijden. Lijden en lijden tot de kille handen van de dood hem mee zouden nemen.

-Lerav gaat niet dood hoor wees maar niet bang (:

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Het verkleinwoord dat het schimmenslaafje gebruikte boeide hem geen flikker, alsof het hem wat zou uit maken hoe dat uitschot over hem dacht. Hij legt zijn oren plat in zijn nek en richt zijn aandacht op de merrie, als E'vesdar ergens zeker van was dan was het dat merrie's voor gingen, en uiteindelijk zou de hengst niet met zichzelf kunnen leven als er wat met haar zou gebeuren. E'vesdar kijkt toe hoe de witte hengst (Lerav is wit toch?) neer word gehaald door het slaafje en in een enkele krachtige beweging staat hij naast de merrie. Zijn ogen flikkeren heet in het blanke maanlicht en zijn tanden zijn gevaarlijk ontbloot. De woorden van Avanti negeert hij volledig, alsof hij ook maar iets wist over het leiden van een kudde, hij kon niet eens dat stelletje uitschot goed bij elkaar houden. E'vesdar zijn spieren zijn opgezet en zijn lichaam is groot, qua grootte en kracht zou hij niet onder doen voor Avanti, zelfs qua snelheid zou hij hem kunnen evenaren als de blauwe maan niet zou schijnen. Maar helaas scheen de blauwe maan wel.

Hij had al zijn zintuigen nodig om er zeker van te zijn dat hij en de twee kudde paarden het zouden overleven. Hij ziet hoe Avanti naar voren schiet en een brullende hinnik verlaat zijn lippen, hij ontbloot zijn tanden en schiet naar voren. Met een klap gooit hij zijn volle gewicht tegen de steigerende fries aan en voelt hoe hij, maar ook Avanti op de grond valt. Zijn ogen zoeken de merrie, de hengst, en moeten zich even focussen om alles om zich heen. Maar al snel ziet hij hoe de merrie vrij staat en zijn ogen maken duidelijk dat ze moest rennen, zo ver ze kon, uiteindelijk was een leider meer waard om te moorden dan een eerste rang merrie. Ze zou een voorsprong hebben.

E'vesdar heeft zich binnen enkele seconden weer overeind gekregen en slaat zijn ogen op naar de zwarte hengst. E'vesdars lichaam is nog altijd aangespannen, maar dit keer kijkt hij enkel toe naar de volgende stap die Avanti zou zetten, E'vesdar zou nooit aanvallen, enkel verdedigen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
Ask her if she wants to stay awhile
And she will be loved

Kayleigh keek met tranen in haar ogen E'ves aan. Ze moest weg. Kon ze E'ves achterlaten met twee schimmen. En Lerav? Ze probeerde helder te denken en de pij van haar flanken van zich af te schudden. Kayleigh draait zich om en schiet weg. Zo hard ze kon. Niet dat het zo hard was. Want de pijn bleef in haar zij steken. Ze moest door. Na kwartier rennen stopte ze. Ze keek achterom en hinnikte luid. Ze hoorde enkel geschreeuw van de schimmen en de andere paarden. Lerav. Waar was hij. Hij moest achter haar aan komen!

De nacht stond duister. Het was angstaanjagend met als achtergrond geschreeuw van paarden . Met tranen in haar ogen staarde ze in de richting van het gevecht.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Het gebeurt allemaal snel, sneller dan ik kan volgen. Mijn lichaam word meerdere keren doorboord, door hoeven, door scherpe hoektanden. Het wordt zwart voor mijn ogen, ik zie amper nog iets van wat er verder gebeurt. Ik schenk geen aandacht aan de woorden van de twee moordenaars voor me, maar voel alsmaar meer pijn. Ondraaglijk veel pijn. Ik wil niet dat Kayleigh hetzelfde moet voelen, en blijf als een stenen muur voor haar staan. Mijn blik spuwt vuur en mijn pupillen zwellen.

Alweer wordt ik geraakt, ditkeer recht op mijn schouderblad. Erger dan dit kan niet, het was erger dan sterven. Als je sterft, voel je geen pijn meer. Dan moet je alleen nog in de hemel terechtkomen en verder hoef je je geen zorgen te maken. Maar hier, hier leef je in de hel. Op dit moment voel ik me machteloos, al stel ik me allesbehalve zwak op. Ik lig nu op de grond, bijna wegkwijnend van die verdomde pijn. Mijn schouder is meer dan gekwetst, maar toch spring ik opnieuw overeind en kan - nog net voor Avanti haar flanken raakt - voor haar springen en zelf een enorme hap in mijn schouder opvangen. Opnieuw in mijn schouder, net op diezelfde plek waar de bonte hengst me met zijn hoeven had doortrapt. Die vuile rotzakken, ze weten niet waar ze aan begonnen zijn. Maar weet ik dat wel? Overleef ik dit vreselijke gevecht? Of zullen ze mij van de dood sparen, om me te laten lijden aan mijn verwondingen?

Ik duw Kayleigh verder achteruit en druk kort mijn neus tegen dehare. Ze moet weten dat ik alle kracht die ik bezit zal gebruiken om haar te beschermen. Ergens wil ik geloven dat ze dat doet, maar ik zie nog steeds dezelfde twijfel in haar ogen. Gelooft ze in mijn oprechte liefde? Ik heb niet voor niets al die jaren op haar gewacht, van haar gedroomd en gehoopt dat ik haar ooit nog in levende lijve terug zou zien. Ik zie haar graag, en niets, zelfs geen schim - al was het de gánse schimmenbende - staat mij in de weg om Kayleigh graag te zien. Dat schimmen geen liefde bezitten, dat weet ik. Ze hoeven me daar niet op te wijzen, mijn verstand is ontwikkeld genoeg om hun doorzichtige gedrag te begrijpen.

De hengst, waar ik zo weinig mogelijk aandacht aan wilde schenken, omdat ik simpelweg niet begreep waar hij opeens vandaan is gekomen, lijkt mijn merrie alle aandacht te geven. Voor hem is ze wellicht een prioriteit als het de bescherming betreft. Een gevoel van jaloezie welt in me op, al wil ik niet toegeven aan dit gevoel, en is de pijn hetgeen overheerst. Hij maakt een gebaar in haar richting, alsof ze weg moet vluchten, zo ver mogelijk. Ik schud mijn hoofd in haar richting. Dit kan geen goed idee zijn, als ze wegrent, heb ik geen zicht meer op haar. Er zijn andere schimmen, die haar eveneens rauw zouden lusten, zonder hengst in de nabijheid, die haar bescherming kan bieden.. Voor ik het goed en wel besef, is ze de duisternis al ingerend. Wat bezielt haar? Waarom vertrouwt ze zo blindelings in een hengst die ze wellicht nog nooit eerder ontmoet heeft? Moet ik nu verder strijden? Of moet ik mijn merrie achterna?

- Naja, dat is nu eenmaal BMH.. Je paarden kunnen altijd sterven.. Dus ik zal ermee moeten leven als de schimmies zich niet in kunnen houden, al zou ik het heel jammer vinden (:

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Nu de merrie uit het zicht is verdwenen richt E'vesdar zijn volledige aandacht op de schimmen en de hengst. De witte hengst is er beroerd aan toe en E'vesdar versnelt zich naar zijn zijde. Ondanks de harde klap op de grond had E'vesdar er niet meer dan een beurse plek en een paar schuurwonden aan over gehouden. Zijn ogen vinden die van de hengst, die zoekt naar zijn merrie. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, de kudde was nabij, Theron Flight en Serano waren dichtbij, zolang ze bleef rennen kon haar niks meer gebeuren, de hengst moest er alleen voor zorgen dat hij zelf bleef leven. E'vesdar heft zijn hoofd en zoekt iets van dankbaarheid dat hij had geholpen om zijn liefje hier weg te krijgen, maar niks, het leek eerder alsof de hengst hem niet eens dankbaar was. En het liefst was E'vesdar nu weg gelopen.

* Ik wacht weer ff op Avanti nu

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Even tussendoor: Leravje is tussen palomino en cremellokleurig (a) Quicer is mijn witte hengst :')

Avanti kreeg het volledige lichaam van E'vesdar tegen zich aan. Hij viel recht op zijn rug maar stond al even snel weer recht an de leider. Hij voelde geen pijn, de lucht die uit zijn longen werd geslagen door zijn klap was niets meer dan een kleine zucht over zijn lippen. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en ontblootte zijn vlijmscherpe hoektanden. Achilles was nog steeds bezig met Lerav maar Kayleigh ging ervandoor. Even had hij zin erachter te rennen en haar geheel aan stukken te scheuren maar zijn interesse was veel meer gewekt door de leider die verdedigend voor hem stond. Eén blok dodelijke spieren maar niets in zijn houding verried dat hij zou aanvallen. Hij was dus het soort dan mooi wachtte tot hij aangevallen werd. Avanti gooide zijn oren plat en cirkelde met een valse glimlach om zijn lippen rond de leider. Zijn ogen flitsen tussen de leider en Lerav die met een vage jaloersie zijn merrie nakeek. 'Liefde.' Herhaalde hij zuchttend terwijl hij grinnikte en zijn paarse ogen weer op de leider gooide. 'Je kunt gaan als je wilt, dan maken wij Lerav wel verder af ...' Avanti liet zijn toon even hangen voor hij bleef staan. 'Maar kun je daarmee leven.' Ging hij dan verder.

Kort blikte hij over het lichaam van E'svesdar voor hij kort grinnikte en zijn hoofd schudde. De merrie zou hier niet vanaf komen met dit, eerstvolgende blauwe maan zou hij haar weer te grazen nemen, en de keer daarna en daarna. Hij zou haar opjagen tot haar leven geen steek meer inhield. Hij zou haar teisteren in haar nachtmerries en zou overal zijn naam laten klinken tot ze er letterlijk gek van werd. 'Wat is er E'vesdar?' Vroeg Avanti die in een snelle beweging uithaalde zonder te raken. Zijn tanden klapten knarsend op elkaar terwijl hij de hengst uitdaagde. 'Met het aantal leiders die er nu zijn kun je de kudde niet beschermen tegen ons en dat weet je.' Siste Avanti. Hij schraapte zijn hoef over de grond en gooide zijn hoofd kort in de lucht. 'Iedereen die je kent zal lijden onder je gezag, ik zal ze vinden en langzaam maar zeker de dood in jagen en wat kan jij doen buiten toekijken ...' Hij grinnikte en blikte opzij naar Achilles en Lerav, zijn palomino lichaam helemaal onder het bloed. 'Ze zullen sterven en je gaan haten omdat jij in eerste instantie leider werd, het is me eerder gelukt, het lukt me makkelijk nog eens.' Ging Avanti op een onheilspellend toontje verder. Hij had Axis van de troon gekregen op dezelfde manier als hij net had uitgelegd en het zou hem nog eens lukken. 'Dus waarom speel je niet eens de hengst en neem het tegen me op. Kan Lerav hier tegen iedereen gaan zeggen hoe groots je bent, niet Lerav?' Avanti's paarse ogen keken kort naar de hengst, zat daar noch iets van leven in. Hij zou waarschijnlijk niet meer deftig kunnen draven ...

Leader Shade

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Geen woord verlaat de lippen van E'vesdar en hij hecht nog steeds geen waarde aan wat Avanti zegt. Al zouden de kudde paarden lijden onder zijn gezag, wat zou het ergste zijn dat zou kunnen gebeuren? Dat hij werd afgezet? En wat dan? Hij had al erger meegemaakt, en zo makkelijk liet hij zich niet manipuleren. Niemand uit de kudde kon zeggen dat hij niet zijn best deed, hij legde zijn eigen leven in de weegschaal om anderen te redden. Misschien was hij niet sociaal of vriendelijk, maar hij was rechtvaardig en deed wat hem werd gevraagd. Dat kon Avanti hem nooit af nemen.

De tanden die voor hem dicht klappen laten een rilling over zijn ruggengraat lopen, maar standvastig blijft hij staan. Zijn ogen staan strak op de twee schimmen, zijn lichaam groot tussen de toegetakelde hengst en hen in. De uitdagingen die hem worden toe geworpen probeert hij te negeren, hij houdt zijn hoofd koel en bekijkt elke beweging die word gemaakt. De hengst moest hier weg, hij had verzorging nodig wilde hij ooit nog een beetje normaal kunnen lopen. E'vesdar spant zijn hals aan en heft zijn robuuste hoofd. 'Jullie hebben jullie plezier gehad, jullie hebben zijn leven verpest, waarschijnlijk zal zijn liefje nooit meer van hem houden en kan hij geen hoef meer recht zetten. Laat hem leven, uiteindelijk zal hij walgen van zichzelf en de rest van zijn leven haten. Trekt daar je plezier uit. Of wou je het hem makkelijk maken en hem nu verlossen?' E'vesdar zijn stem is kalm, rustig maar resoluut en zijn woorden hangen gespannen in de lucht. Zouden ze zich terug trekken tot de volgende blauwe maan? Zouden ze een ander slachtoffer zoeken? Had de almachtige Avanti niet betere dingen te doen dan een hengst uit de eerste rang pesten?

Jennifer schreef:

Avanti blikte naar Lerav, de hengst was gebroken en gekrenkt in lichaam en geest. Hij werd gekleineerd omdat een leider hem moest beschermen en de wonden tasten zijn lichaam zo hard aan dat hij dringende zorg en rust nodig had. Avanti was tevreden, al wou hij heel graag E'vesdar in het harnas jagen maar daar was de hengst te gecontroleerd voor. Hij wist precies hoe hij zich moest gedragen, hoe zijn hart op dezelfde gelijkmatige manier bleef kloppen alsof hij gewoon stond te slapen. Toen hij uiteindelijk sprak gingen Avanti's paarse ogen naar de leider en kwam een korte valse grijns op zijn lippen. 'Dood zou te gemakkelijk zijn.' Beaamde Avanti met E'vesdar in. Hij knikte en blikte kort naar Achilles en de kudde zodat hij daar zijn werk ging gaan voltooien. 'Geef de merrie mijn boodschap, dat haar dromen niet langer dromen zullen blijven, dat mijn ogen niet te laatste keer haar wereld zullen vertroebelen.' Fluisterde hij op een kille toon. Hij zette een stap naar achter en keek naar Lerav voor hij kort grijnsde. 'Laat ieder litteken een waarschuwing zijn en laat E'vesdar voor eens degene zijn die zei dat lang en pijnzaam lijden de beste oplossing is dan de mijne, de rustige en directe dood.' Hij grinnikte, steigerde laag en liet een kille hinnik door de hemel gaan voor zijn lichaam in een razendsnelle galop ging richting de bossen waar hij hoogstwaarschijnlijk nog andere paarden te vinden waren ...

Leader Shade

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Pas wanneer de schimmen uit beeld zijn verdwenen beseft E'vesdar hoe zeer zijn knieën doen, en hoe gespannen zijn lichaam is. Hij probeert te ontspannen, maar tevergeefs. Hij besluit dat zijn fysieke toestand later wel kwam, hij moest zich eerst richten op de hengst. Zijn gouden ogen glijden over het bebloede lichaam en een harde blik verschijnt in zijn ogen. Hij vroeg zich af of hij niet al te laat was. 'Vergeef mijn woorden, ik hoop dat je begrijpt dat ze nodig waren om ze weg te krijgen' Het was waar, je moest op dezelfde manier denken als je vijand om te proberen hun volgende stap te voorspellen. E'vesdar overbrugt de afstand, zijn oren naar achteren, gericht op de schimmen die zich door het woud verspreiden naar andere slachtoffers.

E'vesdar wist dat zijn confrontatie met de schimmen nog wel zou komen, op een dag zouden ze hem breken met iets dat hem zeer dierbaar was, daar kon hij verzekerd van zijn. Maar tot nu toe kende hij nog geen paard dat hij lief had, laat staan wilde vertrouwen. Hij had Lye'et, maar hij wilde haar beschermen omdat ze zwak was. De innige vriendschap die ze ooit hadden gehad was verwoest, hij wilde er enkel voor haar zijn. Niemand zou haar kunnen gebruiken om E'vesdar te krenken, daarvoor was ze al te zwak en had E'vesdar al te veel schuld aan haar leiden.

Hij buigt zijn sterke hals en probeert de hengst te ondersteunen. 'Je moet overeind komen, ze zullen terug komen als we niet weg gaan. Je kan op mij leunen.' Ondanks de tweestrijd die E'vesdar voelde bij de hengst, waarvan hij de naam nog niet kende, hij probeerde wel zijn beste beentje voor te zetten en zo veel mogelijk hulp te bieden.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn lichaam is ernstig toegetakeld. Nu ik weer op mijn vier voeten sta voel ik de doordringende pijn in mijn schouder. Toch probeer ik de pijn van me af te bijten en sterk voor me te staren. Ik heb het nog steeds moeilijk met Kayleigh's vlucht, maar inmiddels is het te laat er nog iets aan te veranderen, en misschien is er geen reden tot paniek. Misschien is ze goed ontvangen door leiders van andere rangen, of is ze iemand tegen het lijf gelopen die ze kende en haar bescherming kan bieden. Dan aanhoor ik de snijdende woorden van de zwarte hengst, ik aanhoor ze met veel plezier. Alsof ik zijn wijsheid bewonder. "..." Ik wil hem bedanken, maar mijn lippen blijven bewegingsloos op elkaar vastgekleefd. Ik kan amper nog een stap vooruit zetten maar doe het toch. Wanneer ik nogmaals naar de zwarte hengst, en dan naar de paarsoog heb gekeken zeg ik: "Als je me nu afmaakt, geef je me de minst pijnvolle uitweg. Spaar je me, dan blijf ik voor de rest van mijn dagen met een gapende wonde achter" Mijn stem is hees, alsof ik in jaren niet gesproken heb.

Nog voor ik met mijn blik die van de zwarte hengst weer opzoek, zijn de schimmen verdwenen. Ik grif Avanti's laatste woorden in mijn geheugen. Misschien kan ik ze bij de volgende blauwe maan tegen hem gaan gebruiken. Ook de woorden die de nog steeds onbekende hengst de schimmen had toegespuuwd, zijn me bijgebleven. Ik begrijp dat hij ze had gebruikt om de schimmen weg te jagen. Hiermee had hij me gered, en iets in mijn brein weigert te begrijpen waarvoor ik die bescherming verdien. Met liefde en zorg kijkt hij op me neer en stelt me uiteindelijk voor een andere plek op te zoeken voor de schimmen beslissen om terug te komen en me nog langer te teisteren. "Euh, duizendmaal dank.." Ik doe wat hij van me vraagt, spring overeind en leun met mijn ongedeerde schouder op dezijne. "Zowel in Kayleighs naam als in die van mij.. Ik ben trouwens Lerav, en jij bent..?" Ik crepeer van de pijn en klem mijn tanden meermaals hard op elkaar om dat ietwat te verzachten. Maar niets helpt. Het is wellicht een letsel die ik voor de rest van m'n leven met me mee zal dragen.

* Sorry, hopeloos slechte post, maar ik ben zó leeg °_°

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij voelt hoe de hengst moeizaam recht staat en tegen hem aan leunt. Als hij zou kunnen dan had hij een arm om de hengst heen geslagen, of deze op zijn schouders genomen. Maar paarden zijn daar nu eenmaal niet toe in staat. Voorzichtig, en elke stap langzaam en gecontroleerd geplaatst stapt E'vesdar voort. De woorden van de hengst dringen niet direct door, hij beseft zich nu pas in wat voor situatie hij had gezeten. Wat hem had kunnen gebeuren. Wanneer hij een naam hoort knikt hij en slaat deze goed op zijn geheugen. Elke keer als hij een paard zou verliezen aan de blauwe maan zou hij weer terug denken aan Lerav en Kayleigh, degene die hij had kunnen redden. 'Mijn naam is E'vesdar' Zijn stem is rauw en zwaar, hij had een fijne stem. Hij had wel vaker te horen gekregen dat hij een geweldige vertel stem had, Helaas vertelde E'vesdar echter niet zo veel. 'Ik denk dat je wonden uiteindelijk wel mee zullen vallen, het is meer af wachten hoe veel bloed je hebt verloren' Het feit dat Lerav nog kon staan toonde aan dat zijn benen nog goed waren, afgezien van de diepe vleeswonden.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik laat opgelucht een zucht langs mijn lippen naar buiten glijden. Mijn neusgaten staan wijdopengesperd door de forse inspanning die ik lever. De glans in mijn gouden ogen lijkt weg te trekken bij iedere stap die ik vooruit zet. Ik probeer me voor te stellen hoe ik het er vanaf zou hebben gebracht zonder de hulp van E'vesdar. Wellicht lag ik daar nu dan weg te kwijnen, zwemmend in m'n eigen bloed. De vliegen zouden een deken over me heen hebben gelegd, enkele dagen later zou het rottingsproces starten en uiteindelijk zou er niets meer van mijn lichaam overblijven. Dat is waar de hengst me van bespaard heeft, en daar ben ik hem zo oneindig dankbaar voor. Maar ik ben nu eenmaal een klungel in het aanbieden van mijn verontschuldigingen, of in het bedanken van iemand die me een dienst bewezen heeft. Ik heb hem bedankt, maar niet op de manier dat ik het diep vanbinnen zou willen doen..

"Ik denk dat je wonden uiteindelijk wel mee zullen vallen, het is meer afwachten hoeveel bloed je hebt verloren" spreekt E'vesdar. Ik knik instemmend terwijl ik voor een klein ogenblik mijn volle gewicht tegen hem aan moet duwen om over een tak heen te komen. "Met mezelf heb ik niet echt veel problemen, ik heb pijn omdat ik dat op de een of andere manier verdien. Een straf van daarboven. Het is gewoon voorbestemd. Jij hebt de moed gehad je tegen de wil van de Goden te verzetten. Dat vind ik dapper, dankje.." Een ijzige wind steekt op en snijdt langs mijn schouder weg. Het voelt erger dan een tweede beet van Avanti. "Het feit dat ik er nog gevoel in heb, bewijst dat ik niet al te veel bloed heb verloren. Veel, maar niet te veel."

Lerav. alpha rank one

**Profile**

» What can I do... |Lerav|
» Where are you! |LERAV|
» Lerav
» [Looking for] Kader Lerav
» Times for new life ~Lerav

LERAV~ Can I see you back?

LERAV~ Can I see you back?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen