Patriot| When you risk anything to stay alive.

Hij was hier nu een maand, een maand waarin hij al de tijd had genomen om te vinden, ontdekken en observeren. Hij vond plaatsen om te beschutten, verdedigen en rusten. Hij ontdekte dingen zoals de techniek om het tegen schimmen op te nemen, de gedragingen van de kudde of de regels van het leven hier. En had uren staan kijken op de kudde in de hoop de hogere en lagere te leren kennen. Hij had dagen versleten in zijn gebied vlak naast dat van de schimmen om te weten te komen hoe deze verschrikkelijke monsters overleefden. Maar in al die tijd had hij amper iemand gesproken, er moesten meer dingen zijn dan voor ogen was maar enkel paarden die hier al even waren konden dat weten. Hij had lang bij de oude leider van rang 4 gestaan, de informatie opgeslorpt die hem werd toegereikt en uiteindelijk aanvaardt had als een techniek om te overleven of onmisbare informatie die je in staat stelde te blijven overleven. Heel zijn leven draaide om dan ene ding ... overleven.

Zijn robuust gevlekte lichaam draafde met actieve snelle passen door het land. De spieren rolden onder zijn vacht door, zijn oren namen de tijd om alles op te nemen. Hij was altijd klaar, klaar om te vluchten, praten of vechten. De geur van lentebloemen prikkelde zijn zintuigen meer dan anders. Het bracht hem terug in het verleden, waar hij als veulen over de velden huppelde en met zijn vriendjes speelde. Gedachten die hij resoluut probeerde te verwijderen maar steeds weer terugkwamen alsof ze hem achtervolgden. Hij had zijn gebied even achter gelaten om de paarden uit lagere rangen te observeren. De grond, het lange groene gras, werd wat harder en stoffiger. Het kon niet ver meer zijn, langs weerskanten van hem doemde de bergen op en kronkelde riviertjes richting de grote oceaan.

Hij bleef staan, zijn flanken gingen op een behoorlijk tempo op en neer, bij het zien van de eerste kleine kudde. Naarmate hij verder wandelde trof hij meer paarden aan en uiteindelijk hield hij halt aan de rand van de kudde. Net ver genoeg om niet in een alledaags gesprek te belanden maar dicht genoeg om gezien te worden. Hij was niet de hengst die veel praatte of hield van vrolijke spelletjes. Hij zou het wel doen, ongetwijfeld, enkel maar om je een plezier te doen. Maar het lag niet in zijn aard, niet sinds hij het laatste echt oprecht en uit liefde had gesproken. Die herinnering koesterde hij, Jenna, maar nooit ... nooit zou hij over zoiets praten. Met een blik op de kudde bleef hij staan, hij plaatste zijn lichaam in een zwakke ruststand en probeerde te leren wat enkel het oog zien kon ...

**Profile** Number of posts : 743

Hoog geheven is mijn hoofd, mijn oren naar voren gespitst en mijn passen krachtig, zonder lomp te zijn. Het weer was heerlijk, af en toe een zonnetje en een fris briesje zonder dat het gelijk koud was en daarbij kwam dat het nog steeds de favoriete tijd van het jaar was. Enkele secondes sluit ik mijn ogen en snuif diep. Het enige wat ik hoorde, het knerpen van gras onder mijn hoeven, de wind die door de bladeren strijkt en vogels en ander gedierte dat zich rond mij bevind. Het enige wat ik ruik, vers gras, bloemen en dieren. Ik hield ervan, net als de meesten paarden, maar altijd waren daar uitzonderingen. Altijd zaten ook de nadelen daarbij, de vliegen. Ik was wit, en witte paarden hadden, athans dat werd gezegt, altijd al minder last dan andere paarden, maar daar was niks van te merken nu er even geen paard in de buurt was. Ik schud wild met mijn hoofd en mijn goud gele manen dansen om mijn hals en schouder en even bries ik. Het was een wonder dat mijn vacht nog aardig wit was, maar misschien dat het uitgebreide bad van gister daar iets mee te maken had.

Mijn gedachtes dwaalden af en mijn hoofd zakte iets. Jaren lang was mijn broer vinden mijn doel geweest, iets wat ik zo goed als opgegeven had. Ik had een nieuw doel, rang 4 behalen en ik was al goed opweg naar rang2/3, maar een nieuwe kans had zich voorgedaan. Een poging tot betaleider rang 4 en ik was van plan deze kans met beide hoeven aan te grijpen. Hoe ik dat zou doen? Ik wist het nog niet, maar wel weet ik dat dit iets is wat ik zeker wou, een doel, een kans om andere te helpen. Ik weet zeker dat ik het zou kunnen, ik zag het goede in bijna elk paard en wou iedereen gelijk stellen, maar toch kon ik mijn mannetje staan. En mijn bouw, gespierde en grote lichaam hadden vaak ook een stapje voor. Tot dusver had ik nog geen/weinig paarden gezien die mijn bouw hadden en ik hoopte stiekem dat het me een streepje voor zou zijn. Ik wou andere beschermen en een veilig gevoel geven, zeker nadat ik de laatste ervaring met een schim had en zelf de dupe was, maar vooral die andere merrie. Dat moest voorkomen worden en met mijn leven zou ik dat verdedigen.

Dit zou een zware taak zijn, maar wel een taak die me voldoening zou geven en me het gevoel zou geven dat ik een taak had. Ik wou ervoor gaan en hoopte van binnen dat ik de eer zou krijgen. Iets wat vast niet makkelijk zou gaan en ik zou er voor moeten strijden, maar ik was bereid alles te geven en zou snel naar ze toe gaan om me aan te melden. Nu echter, liep ik te genieten en wou ik even alles loslaten en ontspannen. Een klein grijnsje op mijn gelaat en ik maak mijn passen groter om vervolgens mezelf aan te zetten in een ontspannen, maar krachtige draf, mijn hals licht gebogen en mijn ogen rondturend. In de jaren had ik geleerd paarden te lezen en hoe naïef ik soms kon zijn, omdat ik iedereen een kans gunden, ik had geleerd mezelf niet te vroeg bloot te geven, niet iedereen was oprecht en zou je pakken op je zwaktes.

De kudde had ik weer bereikt en mijn tempo vertraagd zich. Ik liep hier nu enkele maanden en had gezien hoe de kudde gegroeid was. Hoe paarden waren gekomen, waren gegaan en vele leuke en minder leuke zielen had ik leren kennen. Ervaringen opgedaan die ik voor geen goud had willen missen, maar toch veel geleerd. Ik was oplettend geweest en bijna alle zielen die hier lopen kende ik, dan niet van naam, dan wel van gezicht. Ik wist wie erbij hoorden en wie er nieuw waren. Ik vertraag mijn tempo naar een krachtige stap om dan de schaduw op te zoeken tussen de bomen en mijn blik over de groep te laten glijden. Een klein lachje sierde mijn lippen, ik had voor het eerst in lange tijd een plek gevonden waar ik me thuis voelde. Wanneer mijn oog verder glijd valt het op een imposant uitziende hengst. Een bonte, een uitstraling net iets anders dan de rest en iets buiten de groep. Eerder had ik hem nog niet gezien en strak, maar vriendelijk bleef mijn blik op hem hangen.

*wat schrijf jij leuk, hihi ^^

Hij leek even weg te dwalen, tussen een wereld van nu en toen. Toen leek alles nog zo vredig, toen leek het allemaal zo simpel en nu ... Hij schudde zijn hoofd, het was niet de bedoeling om terug te denken aan wat verleden was. Hij was hier om te doen waar hij goed in was, waar hij zo hard voor gevochten had. Het was iets dat hij Jenna tegoed had, hij moest het doen voor haar. Hij zou het nooit kunnen, hij moest het doen voor haar zo was hij er deels zeker van dat ze niet voor niets gestorven was. De schijn in zijn zwarte ogen werd kort glazig alsof hij in een totaal andere wereld was. Maar voor even liet hij zich aan, maar voor even kon hij het zich permitteren.

Hij schoot als het ware wakker uit een droom en spitste zijn oren terug naar de kudde. Zijn ogen bleven rusten op een grote witte hengst. Een zekere uitstraling die weinige konden evenaren. Serano draaide zijn hoofd kort en nam de hengst onderzoekend op. Wie was hij? Hij had het zo druk gehad om iedere vorm van overlevingskansen te doorgronden dat hij amper tijd had gehad om de paarden gaande te slaan. Hij had maar drie paarden onder zijn rang dus het was een goede start van zijn misschien nieuwe leven. En hij voelde zich thuis in rang vier, het was een aangenaam gezelschap en hij had constante steun van de oud leider Axis. De enige die zijn verhaal kende en de enige die het zou kennen. Axis, diens vader en diens geliefde waren perfect om mee te beginnen ookal waren ze sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen. Maar Serano voelde ook behoefde om voor de andere paarden te zorgen.

Nadat hier iedere spier in de witte hengst zijn lichaam had gaande geslaan wist hij wat daar stond. Een sterkte hengst, een potentieel vijand of gevaar. Maar het kon ook meer zijn dan dat, hij kon perfect als vijand functioneren maar ook als vredebewaarder. De vriendelijke blik van de hengst stelde hem voor een klein stuk gerust. Hij knikte kort vriendelijk en berust en blikte kort terug naar de kudde. Hij zou het nooit kunnen, een vriendelijk gesprek starten. Praten lag niet in zijn aard, doch als de hengst hem zo benaderen zou hij praten. Praten in zijn eigen belang om informatie te krijgen over het welzijn van de kudde of om de hengst tevreden te stel maar zelf ... praten had voor hem weinig nut. Het was een goed tijdverdrijf maar bij dat bleef het ook...

* Jij ook hoor. ;-)

**Profile** Number of posts : 743

Mijn oog gleed over de hengst, bont zoals je dat niet vaak meer zag en zijn lichaam zag eruit alsof hij goed getraind was. Krachtig, gespierd en een blik in zijn ogen alsof hij geen praten was, maar ook geen bot persoon. Hij voldeed aan de verhalen over de nieuwe leider rang vier, maar niks was zeker. Nieuwschierigheid lokte me, als ik de beta leider zou worden, zou ik ongetwijfeld veel met hem te maken hebben. Toch leek hij me niet het type dat graag gefeliciteerd werd met zijn behaalde rang, meer een man van daden dan van woorden. Iets in de hengst maakt dat ik snap dat hij leider is of zou kunnen zijn, hij heeft een bepaalde rust en zelfverzekerheid. Ik snap dat paarden zich veilig en op zijn gemak voelen onder zijn leiding en als je hem beter leert kennen heeft hij zijn alphaleiderschap van rang vier ongetwijfeld verdient.

Lang duurt het niet voor de hengst mijn blik kruist en ik merk dat hij mij net zo bekijkt als dat ik hem net bekeek, zonder me gelijk een ongemakkelijk gevoel te geven. Even kijken we elkaar aan, een ruime afstand tussen ons in en woorden lijken niet nodig, een knik van hem leek voldoende. Aanstalten maakt hij niet om daadwerkelijk woorden met me te wisselen en zijn aandacht gaat terug naar de kudde. Toch zou ik graag met hem spreken, bijna zeker weet ik dat hij de alpha leider is en een natuurlijke drang om enkel zijn naam te horen uitspreken laat me niet los. Ik wil geen wit voetje halen, want de kans dat ik geen betaleider word is groot, maar als het niet lukt, is mijn doel nog rang vier en dan is het een voordeel om te weten wat voor vlees je in de kuip hebt.

Lang kan ik de neiging van stil staan niet onderdrukken, een lichte krul in mijn hals en met krachtige ruime draf passen zet ik mijn lichaam in beweging. Takken die langs mijn benen schuren, gras dat knerpt onder het gewicht van mijn hoeven. Op enkele meters afstand ga ik over in een stap en stap met gerichte passen zijn kant op. Mijn oren naar voren gespitst ga ik naast hem staan, volg zijn blik en kijk naar de kudde. Even twijfel ik wat ik moet zeggen, iets om het ijs te breken, al had ik niet het gevoel dat er een ijzige stilte tussen ons in hangt, meer het gevoel dat het oké is, maar toch zoek ik langzaam zijn blik op.

Jennifer schreef:

Serano's oren schoten wat heen en weer toen de hengst hem eerder een blik had gegeven. Hij werd er niet nerveus van maar hij kon wel eerlijk bekennen dat hij niet zo goed was in het maken van vriendschappen. Hij vond ze overbodig, net als liefde was maar dat was zijn idee van het leven. Hij had ook al het nodige meegemaakt om op dat pad terecht te komen. Hij was niet onvriendelijk maar wel afstandelijk, zocht niet graag het contact ... liep liever met een boogje rond. Toch, de dag van vandaag was het noodzakelijk als paard om vrienden te maken. Ze hielpen je overleven, hielpen je door de dag te komen. Jenna deed het ook vaker, hem door de dag helpen en nu liet hij ook dat gevoel varen. Dus het feit dat de hengst hem had aangekeken bezorgde hem niet direct de zenuwen maar het voelde nu ook geen honderd procent lekker.

Als de hengst zijn lichaam in draf zet kijkt Serano even toe. Krachtige spieren rollend onder zijn huid, een zekere lichtvoetigheid die ongetwijfeld gepaard ging met snelheid en dan dat trotse witte uiterlijk. Langzaam maar zeker beweegt de hengst zijn kant op en Serano wendt zijn hoofd af zodat het niet teveel zou gaan opvallen dat hij de hengst opnam. Hij blikt naar een jonge schimmelmerrie die met haar prachtig passen door het gebied galoppeerd. Er schoot een brok in zijn keel bij het terugdenken aan het verleden, ze leek zo goed op Jenna. Maar het was Jenna niet, ze was gestorven voor zijn ogen. Langzaam glijdt zijn blik weer terug naar de hengst die niet zo ver van hem verwijderd stond. Hun blik ontmoette zich kort en Serano knikte vriendelijk. 'Goededag.' Sprak zijn lage soms wat botte stem. De bitterheid die erachter aan sleepte kon enkel voor degene die zelf al genoeg meegemaakt hadden herkend worden. Hij maakte geen aanstalling om verder te praten en keek kort weer naar de kudde onder hem ...

**Profile** Number of posts : 743

Vanuit mijn ooghoeken glijd mijn blik over hem, onopvallend. Maar voor iemand, de leider rang 4, een positie die je niet zomaar verdient zal het hem ongetwijfeld opvallen. Maakt het me uit? nee ik denk ik het niet, hij zou moeten begrijpen als leider dat je wilt weten met wie je te maken hebt en dat je observeerd met wie of wat je te maken hebt en wat zijn goede en slechte punten zouden kunnen zijn. De hengst die naast me stond was iets kleiner dan ik, iets wat niet moeilijk was, zag eruit alsof hij veel levenservaring had en was ongetwijfeld enorm sterk. Vooral zag hij er wendbaarder uit dan ik en die mooie vlekken waren bijna jaloersmakend. Vooral de witte, die bij hem echt wit waren. Ik leek altijd goed wit, maar mijn manen waren goudgeel, hierdoor leek mijn vacht witter, in werkelijkheid leek die nooit zo wit te worden als bij andere paarden. Toch had het voordelen zat, vliegen, zon, ik had mezelf geaccepteerd en liet het erbij.

'Hallo.' is mijn korte vriendelijke reactie en ik volg zijn blik weer naar de kudde. Laatste tijd was de kudde aardig gegroeid, er waren ook paarden vertrokken, maar vooral gegroeid, iets wat te sfeer vaak ten goede kwam, alsof er ergens nieuwe leven in geblazen werd, maar vandaag leek het rustig. Van wat ik zag was elke ziel zijn eigen ding aan het doen en was het kalmpjes, maar ik wist dat alles in één keer om kon slaan. Ik had net rang 3 behaald, maar ik had leiderskwaliteiten. Of ik er mee geboren was? Ik weet het niet, wel weet ik dat ze me thuis zo getraind hebben. Voor ik ging reizen, voor ik hier kwam, zoon van de leider, geboren en getraind om in zijn voetsporen te treden. Maar toch, op het laatst gekozen voor mijn eigen pad, mijn vader had mij nog niet nodig en zo wist ik vanaf begin af aan hoe ik me zou moeten gedragen, wat er verwacht werd en waar ik op zou moeten letten.

Ik twijfel of ik een uitgebreid gesprek moet starten met de hengst tegenover me, ik hoefde geen levensverhalen, uitgebreide details en verwachte ook niet van hem dat hij gelijk dikke mik zou zijn en met me zou omgaan. Het enige wat ik wou was kennismaken, weten wie er voor me stond, wie als ik het haalde mijn alpha leider zou zijn, met wie ik samen zou werken en als ik het niet zou halen, bij wie ik zou moeten strijden voor een plekje in rang vier. 'Ik ben Patriot.' besluit ik mezelf voor te stellen en langzaam zoek ik zijn blik op, vriendelijk, maar een lichte verwachting valt in mijn ogen af te lezen. Er was iets in de uitstraling van dit paard dat maakte dat men dingen van hem zou verwachten.

Hey Melissa!!

Ik zie dat Patriot rang 3 is en dat het waarschijnlijk mogelijk is dat hij binnenkort gaat aanmelden voor rang 4. Aangezien de leider van rang 4 Serano is wil ik deze post stoppen en als het dan zover is verder gaan in een nieuwe. Anders gaak misschien niet goed weten wat vragen en doen, als je snapt wat ik bedoel. ;-)
Hopelijk vind je het niet zo erg maar tis maar dak weet wa vragen en zeggen, wat mss niet meer mogelijk is als hier al alles aan bod is geweest. Snappie? =D

**Profile** Number of posts : 743

Snap ik! Dan zal ik met hem mr poging doen tot rang 4?

**Profile**

» Patriot
» Awake and Alive
» A place to stay?
» Patriot naar rang 3
» The patriot's blood is the seed of Freedom's tree. // O P E N

Patriot| When you risk anything to stay alive.

Patriot| When you risk anything to stay alive.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen